

ลิขิตรักเสน่หา

 

ลิขิตรักเสน่หา

บทที่ 1 ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง !!

“โอ้ย ทำไมเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้เนี่ย”

“โอ้ย เจ็บ!”

ปลายฟ้า หญิงสาวเอเชียผิวสีน้ำผึ้งรูปร่างเล็ก

ลืมตาขึ้นในยามเช้ากำลังจะพลิกตัวได้แต่บ่นมุบมิบอยู่บนเตียง เพราะความรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวรวมถึงใจกลางความเป็นสาวที่รู้สึกเจ็บแปล๊บ

แต่พอเธอพลิกตัวหันหน้าไปอีกข้างหนึ่งของเตียง เธอต้องรีบเอามือปิดปากตัวเองกลั้นเสียงกรีดร้องแทบจะไม่ทัน

ก่อนที่จะกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้มั่นใจว่าภาพที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน

‘ไม่จริง!’ เธอได้แต่พึมพำในใจ

“อืม” เสียงหนุ่มปริศนาข้างๆ

ที่ทำให้เธอเกือบหลุดเสียงกรีดร้องออกมา

เธอได้มองเขาตาไม่กระพริบ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นบิดไปมาไล่ความขี้เกียจยามเช้า

และค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาเช่นกัน

ตอนนี้ทั้งปลายฟ้าและหนุ่มปริศนากำลังมองหน้ากันอย่างไม่ลดละ

ไม่มีการกระพริบตา ไม่มีการขยับ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้นทั้งสิ้น

ไม่มีแม้กระทั่งเสียงหายใจ

จะมีก็เพียงแต่เพียงเสียงหัวใจของปลายฟ้าที่ดังออกมาชัดเจน

“นี่คุณมานอนห้องของผมได้ยังไง” เสียงหนุ่มต่างชาติในตาสีฮาเซลนัท

ใบหน้าหล่อเหลาตามสไตล์ตะวันตก ถามขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ

“นั่นสิ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ปลายฟ้าก็อุทานขึ้นเป็นภาษาไทยเช่นกัน

“ไม่! / ไม่!” อยู่ๆ

เสียงของชายหญิงบนเตียงที่นอนเปลือยเปล่าโดยมีเพียงผ้าห่มผืนเดียวกันเท่านั้นคลุมร่างไว้อุทานขึ้น

ก่อนที่ภาพความเร่าร้อนทั้งหลายของเมื่อคืนเริ่มพรั่งพรูเข้ามาในหัวทั้งสองคน

‘ตายแล้วปลายฟ้า โอ้ย! ฉันจะอยากตาย

ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย’ ปลายฟ้าได้แต่พร่ำบ่นอยู่ในใจ

แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกของเธอที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชาย แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายแต่อย่างใด

ก็ชายหนุ่มปริศนาที่นอนอยู่ข้างๆ เธอนั้นคือชายในฝันที่เธอเฝ้ามองเขาผ่านสื่อออนไลน์มานานนับแรมปีและไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะได้พบตัวจริง

ในที่สุดเธอก็ได้เจอเขาจนได้ แต่ในสภาพที่เธอเองก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนี

‘แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อดีว่ะเนี่ย! ปลายฟ้า’ ปลายฟ้าได้แต่นอนคิดอุบอิบคนเดียวบนเตียง

แต่เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆ ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเธอเกิดลุกขึ้นพรวดพราด จนหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงต้องกลืนน้ำลายพรวด

เมื่อร่างเปลือยป่าวสมส่วนปรากฏให้เห็นต่อหน้าแบบที่เธอเองก็ไม่ทันตั้งตัว

“ว้าย” ปลายฟ้าได้สติร้องเสียงหลงขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นภาพตรงหน้าจนต้องยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงไว้ทันที

“นี่คุณ คุณจะโวยวายทำไม

ทำยังกับไม่เคยเห็นไปได้” ชายหนุ่มทักขึ้นเพราะรู้สึกรำคาญเสียงแหลมของหญิงบนเตียง

เมื่อคืนก็น่าจะหลายรอบอยู่ไม่ใช่น้อยเพราะดูจากเรี่ยวแรงของเขาที่เหลืออยู่ตอนนี้

แต่ก็อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์สุราด้วยก็เป็นได้เลยทำให้เขารู้สึกอ่อนเพลียไปหมด แค่นึกถึงปัญหาที่อาจจะตามมา

ชายหนุ่มก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

ก๊อก ...

“ไมค์ ไอไมค์ แกอยู่ในห้องหรือป่าวว่ะ” เสียงเรียกของดอกเตอร์แอนดรู หมอศัลยกรรมกระดูกเบอร์สองของโรงพยาบาลแมนฮัตตัน

ประเทศสหรัฐอเมริกา

เรียกเพื่อนซี้ให้ตื่นเพราะเลยเวลาทานอาหารเช้ามาครึ่งค่อนวันแล้ว

ไมค์ที่ตอนนี้ยืนด้วยร่างเปลือยเปล่ารีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาผ้าเช็ดตัวมาคลุมท่อนล่างไว้

จากนั้นจึงวิ่งไปทางประตูหน้าห้องนอนหมายที่จะออกไปเปิดประตูให้เพื่อนรัก ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว

จึงรีบวิ่งกลับมาที่เตียงภายในห้องนอนอีกครั้ง

“นี่คุณ คุณอยู่ที่นี่ไปก่อน ห้ามทำเสียงดัง

หรือโวกเวกโวยวายให้เพื่อนผมได้ยินเข้าใจมั้ย” ไมค์รีบเดินมากำชับหญิงสาวที่นั่งคลุมโปงอยู่บนเตียงในห้องนอน

ไมค์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาเลือกเปิดห้องสูทในโรงแรม

ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ตอบคำถามเพื่อนบ้านี่ทั้งวันแน่

“อืม ฉันรู้แล้วน่ะ” ปลายฟ้ารีบรับคำ

ก่อนที่จะสั่งให้เขารีบๆ ออกไปเพราะเธอก็ต้องการจะใส่เสื้อผ้าแล้วเช่นกัน

ไมค์เดินออกจากห้องนอนและกดล๊อคไว้ประตูเรียบร้อย

ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบานใหญ่ซึ่งเป็นประตูห้องพักเพื่อให้เพื่อนรักเข้ามา

“ว่าไง มาเรียกแต่เช้าเลยนะไอแอนดรู” เสียงไมค์รีบทักเพื่อนรักเพื่อกลบเกลื่อน แต่ไม่ได้ชวนเข้าห้อง

“เช้าบ้านแกสิ ดูเวลาบ้างมั้ย บ่ายจนจะเย็นแล้วนะเว้ย

ใจคอแกจะเฮ๊งจนไม่กินอะไรเลยหรือไงว่ะ” แอนดรูรีบถามเพื่อนรักพลางเดินแทรกเพื่อนที่พิงประตูเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะและนั่งลงบนโซฟายาวในห้องรับแขก

ก่อนที่ไมค์จะปิดประตูและตามเข้ามาด้วยแต่ยืนข้างๆ

โซฟาโดยใช้ตัวเองบังประตูห้องจากสายตาเพื่อน สายตาลุกลี้ลุกลนจะหันไปทางห้องนอนอยู่ตลอดเวลา

และอาการผิดปกติทั้งหมดก็คงไม่สามารถรอดสายตาเพื่อนรักอย่างแอนดรูไปได้ แต่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

“เอ่อ แล้วปาร์ตี้ฟูลมูนเมื่อคืนอยู่ดีๆ แกก็หายไป

แกหายไปไหนว่ะ” แอนดรูลองถามหยั่งเชิงเพื่อนดู

เพราะดูจากท่าทีลุกลี้ลุกลนตอนนี้เขาคิดว่าเมื่อคืนหนุ่มหล่ออย่างไมค์คงจะหอบหิ้วสาวขึ้นมาด้วยอย่างแน่นอน

“ก็ฉันเมา ฉันก็เลยขึ้นมาก่อน” ไมค์ตอบอย่างขอไปที

“แค่นั้น” แอนดรูถามขึ้นพลางยกคิ้วอย่างสงสัยแล้วมองหน้าเพื่อนซี้กลับ

“ใช่ แค่นั้น หรือแกคิดว่าไง” ไมค์รีบตอบอย่างเร็ว

พร้อมกับยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

“เมาก็เมา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแกนี่” แอนดรูตอบรับเพื่อนอย่างยิ้มๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ

ทำให้ไมค์รีบหันมาหาหน้าตามไปทันที เพราะเขาไม่สามารถให้เพื่อนรักตัวแสบคลาดสายตาได้

“ฉันลืมไปว่าตอนนี้แกมีนางแบบสาวสวยสุดเซ็กซี่อย่างโมนี่แล้วทั้งคน

คงไม่มีใครมาทำให้แกไขว้เขวได้หรอก” แอนดรูพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ก่อนที่จะเดินตรงไปยังประตูทางออกของห้อง แต่สายตากลับไปสะดุดกับอะไรบางอย่างสีขาวที่โผล่ออกมาจากใต้โต๊ะข้างประตูห้อง

“ฉันไปรอแกที่ห้องอาหารก่อน

จัดการตัวเองให้เสร็จแล้วกัน” แอนดรูยักคิ้ว

และเดินออกไปทันที

ไมค์เห็นเพื่อนปิดประตูห้องสนิทแล้ว

เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ และรีบวิ่งไปล๊อคประตูอย่างเร็วเพราะกลัวเจ้าเพื่อนตัวดีจะกลับมาอีก

‘โอ้ย แล้วตัวต้นเรื่องในห้องจะเอาไงดีว่ะเนี่ย’ ไมค์ที่ตอนนี้สับสนจนไม่รู้จะทำยังไงได้แต่บ่นพึมพำ แต่ยังไงวันนี้เขาก็ต้องพูดกับเธอให้จบ

ถ้าโมนี่รู้เรื่องนี้เข้ามีหวังได้เป็นเรื่องใหญ่กว่านี้แน่

เขาเพิ่งจีบเธอได้ไม่ถึงสัปดาห์เลย

นี่ถ้าแม่สาวที่อยู่ในห้องตอนนี้เป็นสาวตะวันตกนี่เขาจะไม่คิดมากแบบนี้เลย

เพราะเรื่องแบบนี้มันธรรมดามากวินๆ กันทั้งสองฝ่าย

แต่หญิงสาวที่อยู่ในห้องตอนนี้เป็นสาวเอเชียนี่สิ

เขาได้แต่ภาวนาให้เธอเป็นสาวเอเชียยุคใหม่ที่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องแบบนี้มากนักให้มันแล้วๆ

ไปทีเถอะ

“นี่คุณแต่งตัวเสร็จหรือยัง” ไมค์รีบตะโกนถามหญิงสาวในห้องด้านหน้าประตู

เพราะตอนนี้เขาต้องการจะเข้าไปคุยกับเธอให้รู้เรื่องจะแย่อยู่แล้ว

“ยัง คือว่า...” ปลายฟ้าพูดไม่ทันจบก็มีน้ำเสียงอึกอัก

“คือว่าอะไรคุณ จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดมา

เราจะได้ออกมาคุยเรื่องที่มันเกิดขึ้นเมื่อคืนให้รู้เรื่อง” ไมค์รีบถามกลับอย่างร้อนใจ

“คือว่า... ฉันหาเสื้อในฉันไม่เจอ” ปลายฟ้าตอบแบบอ้อมแอ้ม

ก่อนที่จะเว้นวรรคไปพักหนึ่งและถามสิ่งที่สงสัยออกไป

“เอ่อ... คุณเห็นมันข้างนอกบ้างไหม”

“แปปนะ” ไมค์รีบตอบก่อนที่เดินค้นหาดูรอบๆ

ห้องจนเห็นมันตกอยู่ใต้โต๊ะข้างประตูห้อง

และรีบหยิบไปให้หญิงสาวในห้องอย่างรวดเร็ว

“เอาคุณเปิดสิ ผมเจอแล้ว”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวในห้องแง้มประตูเพียงเล็กน้อย

จากนั้นก็เอื้อมแต่มือออกมารับเสื้อในของเธอไปใส่ให้เรียบร้อย

ปลายฟ้ารีบสวมเสื้อด้วยหัวใจที่เต้นเร็วรัวแรงไม่หยุด ‘มันจะเป็นไปได้ยังไง!’ ผู้ชายที่เธอเฝ้าติดตามเขาทางสื่อออนไลน์มาเกือบปี

มาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ แถมเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นอีก

นี่เธอควรจะทำยังไงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นดีเนี่ย

หรือเธอจะเอาเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ไปแต่งเป็นพล๊อตนิยายเรื่องใหม่ของเธอดี

‘โอ๊ย ชีวิตผู้หญิงโสดทึนทึกอย่างฉัน

จะเสียสาวทั้งทีทำไมไม่ให้ง่ายกว่านี้เนี่ย โอ้ย พระเจ้าแกล้งกันชัดๆ

ฉันจะออกไปเจอหน้าเขาได้ยังไงเนี่ย’

“นี่คุณ ยังไม่เสร็จอีกหรือไง” เสียงไมค์ตะโกนถามปลายฟ้าอีกครั้ง

เมื่อเขารู้สึกว่าตัวเองรอนานแล้ว

“ใกล้เสร็จแล้ว รอแปปนะ” ปลายฟ้าตะโกนตอบ

ขาก็เดินไปมาภายในห้องอย่างกับหนูติดจั่น

‘เอาล่ะ ปลายฟ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเก่ง เธอทำได้’ ปลายฟ้านึกได้แค่นี้ก็เปิดประตูห้องนอนออกไปเผชิญหน้ากับไมค์ทันที

ดอกเตอร์ไมค์ มิคาเอล อาเบล วาร์ชาฟสกี้

หมอหนุ่มศัลยกรรมกระดูกอันดับหนึ่งในแมนฮัตตัน หมอเซเลบคนดังพื้นฐานเป็นชาวรัสเซียที่พ่อแม่ย้ายมาตั้งถิ่นฐานที่อเมริกา

ไมค์โด่งมากในสื่อออนไลน์ เรียกได้ว่าเป็นหมอที่เป็นเน็ตไอดอลเลยทีเดียว เขายังเคยได้รับรางวัลหนุ่มฮอตของนิตยสารชื่อดังในอเมริกาเมื่อปีสองพันสิบหก

หลังจากเขาไปถ่ายแบบให้นิตยสารเล่มนั้น และด้วยรูปร่างสูงสัดสันตามแบบชาวตะวันตก

กล้ามแขนและกล้ามอกมัดใหญ่ๆ ตามแบบฉบับของชายที่รักการออกกำลังกายแบบเวทเทรนนิ่งเป็นชีวิตจิตใจ

รอยยิ้มกระชากใจบนริมฝีปากรูปกระจับบาง รวมถึงดวงตากลมโตสีฮาเซลนัท เรียกได้ว่าทั้งหมดที่รวมกันเป็นผู้ชายคนนี้สวรรค์ได้สรรค์สร้างขึ้นมาอย่างประณีต

จนเขาเป็นสามีในฝันของหญิงสาวหลายๆ คนทั่วโลก รวมถึงเธอด้วยเช่นกัน

ปลายฟ้า ณปลายฟ้า วรรธนานนท์ นักเขียนนิยาย

และบทความอิสระ สาวรุ่นลายครามอายุสามสิบสามปี

จนป่านนี้เข้าไปแล้วแต่ไร้วี่แววจะแต่งงาน ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีใครมาจีบหรอกนะ

แต่คงเพราะความเรื่องมากของเธอนี่เอง ยิ่งแก่แทนที่สเปคผู้ชายจะลดลง

กลับกลายเป็นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนคนมาขายขนมจีบพากันถอยหนีไปหมด

ถ้าจะว่าไปแล้วปลายฟ้าสวยไม่ใช่น้อย ด้วยรูปร่างสมส่วน ผิวสีน้ำผึ้ง

ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนรับกับผมหยักศกสีน้ำตาลของเธอเป็นอย่างมาก ยิ่งปากจิ้มลิ้มรับกับจมูกโด่งบนใบหน้ารูปไข่เรียวสวยส่งให้ใบหน้าเธอดูหน้ามองยิ่งขึ้น

แต่ด้วยความที่ปลายฟ้าเป็นผู้หญิงทำงานเลยทำให้ดูเป็นผู้หญิงเก่งและมีใบหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลาผู้ชายที่จะมาจีบเธอนั้นต้องมีจิตใจแข็งแกร่งพอสมควร

แต่บัดนี้หญิงสาวที่ดูเข้มแข็งเริ่มจะมีอาการสั่นและประหม่าเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูห้องออกมาพบกับแผ่นหลังและไหล่หนาของไมค์ที่เปลือยเปล่าอยู่ในขณะนี้

ไมค์ที่ตอนนี้รับรู้ได้ว่าหญิงสาวที่เขาต้องการจะสะสางเรื่องต่างๆ

มาหยุดอยู่เบื้องหลังเขาแล้ว เขาจึงหันหลังกลับไป

แต่สภาพเธอที่เห็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ดูเลวร้ายซะทีเดียว ถือว่าเธอก็หน้าตาใช้ได้แม้จะไร้เครื่องสำอางค์บนใบหน้า

แต่ใบหน้าหวานแบบเรียบๆ ของเธอก็ดูแปลกตาสำหรับเขาดี

แต่เมื่อชายหนุ่มมองเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ก็ได้แต่ถอนหายใจ

‘ไมค์เอ้ยไมค์

ผู้ชายอย่างแกจะหาผู้หญิงนุ่งบิกินี่มาอยู่บนเตียงกี่คนก็ได้แต่กลับดันหิ้วยายแม่ชีขึ้นมาเนี่ยนะ’ ไมค์หยุดพึมพำและหันไปตกลงกับหญิงสาวตรงหน้าทันที

“นี่คุณ ผมเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ คือผมอยากให้เรื่องเมื่อคืนระหว่างเรามันแล้วๆ

กันไป” ไมค์เลือกจะพูดสิ่งที่ต้องการออกไปตรงๆ

โดยไม่อ้อมค้อม

“ค๊ะ?” เสียงปลายฟ้าเอามือกำชายกระโปรงแน่นตอบกลับอย่างแผ่วเบา

บัดนี้ภาพชายในฝันของเธอแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

‘นี่คือคำแรกที่เธอได้ยินจากจากผู้ชายที่ดูหล่อเหลา รอยยิ้มอบอุ่นคนนั้นเหรอ ทำไมชีวิตฉันถึงไม่เหมือนในนิยาย’

ปลายฟ้าได้เห็นไมค์ครั้งแรกผ่านอินสตาแกรมเพราะต้องการหาพระเอกในฝันเพื่อมาเขียนนิยาย

และเป็นแรงบันดาลใจให้กับเธอ เธอเปิดภาพหาผู้ชายในรูปที่คิดว่าถูกใจไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งสะดุดเข้ากับรอยยิ้มของผู้ชายคนหนึ่งในบรรดาภาพผู้ชายหล่อเหลามากมายบนหน้าจอ

เธอจึงเอาชื่อเขามาค้นหาในอินเตอร์เน็ต และเปิดเข้าไปดูเรื่อยๆ

จนกลายเป็นว่าเธอเสพติดรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ไปโดยไม่รู้ตัว

เขาดูเป็นผู้ชายอบอุ่นแถมยังมีหมาคู่ใจตัวใหญ่เหมือนที่เธอชอบ เกือบทุกเช้าที่เธอตื่นมาเปิดดูรูปเขาทุกวัน

ทุกครั้งที่เธอเห็นเขายิ้ม เธอก็อดที่จะยิ้มตามเขาไม่ได้ เธอติดตามเขามาเรื่อยๆ

เกือบปี จนกระทั่งวันนี้วันที่เธอได้ยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่เธอไม่วันได้เจอแน่ๆ

ในชีวิตจริง

“นี่คุณ คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่มั้ย” ไมค์ถามขึ้นอีกครั้งด้วยภาษาอังกฤษเช่นเดิม เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าเงียบ

หรือเขาพูดเร็วไปจนเธอฟังภาษาอังกฤษของเขาไม่เข้าใจ ก็ที่พูดกันก่อนหน้านี้เขาพูดเร็วแล้วก็ยาวกว่านี้เธอยังเข้าใจและสื่อสารได้ทุกคำเลย

“นี่คุณ” ไมค์เรียกขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ายังเงียบอยู่

“ค่ะ” เธอตอบเพียงสั้นๆ

เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้จริงๆ

“ตกลงคุณจะพูดแค่คำว่า คะ เท่านั้นเหรอครับ แล้วเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องมั้ยครับ” ไมค์ย้อนถามอย่างเหลืออด ถามอะไรก็แค่ ‘คะ’ ถามอะไรก็แค่ ‘คะ’ แล้วจะคุยกันเข้าใจมั้ย

หรือจะให้เขาทำยังไงก็บอกมา แต่ที่แน่ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันคือ

อุบัติเหตุ ชัดๆ และเขาไม่สามารถรับผิดชอบเธอได้อย่างแน่นอน

“อุบัติเหตุ!” หญิงสาวพูดขึ้นมาลอยๆ

“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ” ไมค์ถามขึ้นอีกครั้งเพราะเขาไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดขึ้นมา

หรือเธออ่านใจเขาออก ‘ยายแม่ชีนี่แอบน่ากลัวจริงๆ’

“ฉันบอกว่ามันเป็น อุบัติเหตุ นะคะ

ยังไงเราสองคนก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่แล้ว แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้ว

เราก็คงต้องปล่อยให้มันแล้วๆ ไป

ยังไงไม่ว่าทั้งคุณหรือฉันก็ไม่มีใครบุบสลายจากเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว”

ไมค์ที่ได้ยินประโยคนี้จากหญิงสาวแปลกหน้าถอนหายใจขึ้นมาเฮือกใหญ่

โชคดีที่เขาและเธอตกลงกันได้ไม่งั้นงานนี้เขาจะกลับไปคุยกับโมนี่ยังไง

ส่วนหญิงสาวที่ตอนนี้พูดประโยคที่คิดว่าชายหนุ่มอยากได้ยินออกไปจบแล้ว

ก็ได้แต่ยืนขยุ้มกระโปรงด้านข้างจนยับยู่ยี่

เธอเสียใจไม่ใช่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ต่อให้เธอเซ้าซี้อยากจะให้เขารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นก็คงจะไม่มีอะไรดีขึ้นมา

ให้เรื่องมันเป็นไปตามน้ำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว

อีกอย่างโลกของเธอกับเขามันก็ต่างกันสุดขั้วจนไม่มีทางมาบรรจบกันได้

นับจากวันนี้ไปเธอก็คงจะไม่ได้เจอกับเขาอีก

“ฉันถามอะไรคุณสักอย่างได้มั้ย” ปลายฟ้าเอ่ยออกไป

“ได้สิ ถ้าผมตอบได้ผมจะตอบ”

“คือว่า...” ปลายฟ้าทำท่าลังเลว่าจะถามสิ่งที่เธอสงสัยออกไปดีมั้ย

แต่ถ้าไม่ถามแล้วเธอจะรู้ได้ยังไงว่าเธอควรจะจัดการกับชีวิตเธออย่างไรต่อดี

“คือว่าอะไรคุณ ถ้าคุณจะถามอะไรผมก็ถามมาเถอะ

ไม่ต้องเกรงใจ” ไมค์ตอบออกไปเพราะเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคำถามของผู้หญิงคนนี้คืออะไร

“คือว่า...” ปลายฟ้าหันไปมองหน้าไมค์ที่ดูลุ้นซะเหรอเกินอีกครั้งก่อนที่จะพูดต่อ

“คือว่า... ฉันอยากรู้ว่า... เมื่อคืน... เอ่อ...” ปลายฟ้าเอ่ยไม่ทันจบ

ไมค์ที่ลุ้นจนแทบจะขาดใจกับคำพูดแต่ละคำที่ออกจากปากเธอ จนหัวแม่เท้าเขาจิกกับพื้นจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว

“นี่คุณ คุณจะพูดอะไรก็ช่วยรีบๆ พูดได้มั้ย

คุณเอ่ออยู่นั่นแหละ ผมนี่ลุ้นจนปวดขาไปหมดแล้ว”

“เมื่อคืนคุณใส่ถุงยางหรือป่าว” พอไมค์พูดจบ

ปลายฟ้าถือโอกาสรัวคำถามจนคนที่ได้ยินก็ชะงักเช่นกัน

“คุณว่าอะไรนะ” ไมค์ถามย้ำอีกครั้ง

“ฉันถามว่าเมื่อคืนคุณได้ป้องกันหรือป่าว” ปลายฟ้าถามอย่างเร็ว

‘บ้าเอ้ย นั่นดิ

เมื่อคืนเขาได้ป้องกันหรือป่าวว่ะเนี่ย’

‘งานเข้าแล้วมั้ยกู นึกสิไอไมค์ นึก นึก นึกให้ออก’ ไมค์พยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแต่จับต้นชนปลายอะไรไม่ได้เลย

นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เขาจึงรีบวิ่งเข้าห้องนอนอย่างเร็ว จนเธอต้องวิ่งตามเข้าไป

ไมค์พยายามรื้อค้นถังขยะหรือพื้นที่บริเวณรอบๆ เตียงแต่เขาไม่พบอะไรเลย

‘ไอไมค์เอ้ย งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ’ ไมค์นึกในใจก่อนที่จะหันไปทางหญิงสาวที่ยืนอยู่

“ผมว่าเมื่อคืนเราไม่ได้ป้องกัน” ไมค์รีบตอบหญิงสาวออกไป

“อะไรนะ คุณไม่ได้ป้องกัน” หญิงสาวที่ได้ยินคำตอบหน้าซีดเหลือสองนิ้ว

“ก็เมื่อคืนเราเมากันทั้งคู่ ผมจำอะไรไม่ได้

และคุณก็จำอะไรไม่ได้ แล้วเราจะเอาสติที่ไหนมาคิดถึงเรื่องพวกนี้กันล่ะ” ไมค์รีบแก้ตัวออกไป

นี่เขาเพิ่งเข้าใจคนไข้ตัวเองที่ท้องแบบไม่ได้ตั้งใจก็คราวนี้ล่ะ

‘ไม่ๆ เป็นไปไม่ได้ ยังไงเธอต้องไม่ท้องเด็ดขาด’ปลายฟ้าได้แต่ภาวนา

ในขณะที่ไมค์หันไปมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ทำหน้าครุ่นคิด

ปลายฟ้าที่เริ่มมีสติอีกครั้งรื้อเตียงเหมือนหาอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่เจอ

จนเธอวิ่งออกมานอกห้องรื้อเบาะโซฟาทุกตัวขึ้นและพบโทรศัพท์กับกระเป๋าคล้องคอใบเล็กตกอยู่ใกล้กัน

เธอเห็นสิ่งที่เธอต้องการครบแล้วก็รีบหยิบสิ่งของ และวิ่งไปที่ประตูทางออกอย่างรวดเร็ว

“นั่นคุณจะทำอะไร แล้วคุณจะไปไหน” ไมค์รีบถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวจะวิ่งออกไปนอกห้อง

ปลายฟ้าที่ตอนนี้หัวกำลังแล่นไม่ได้ตอบคำถามของไมค์ออกไปได้แต่ปลดล๊อกประตูแล้ววิ่งออกไปทันที

เธอเห็นลิฟท์กำลังจะปิดจึงเอาตัวเข้าเบียด และกดปุ่มปิดประตูลิฟท์ย้ำๆ

แบบคนรีบร้อน จนไมค์สงสัยจึงรีบวิ่งตามไปจนถึงลิฟท์ที่กำลังจะปิดอยู่พอดี

เขาจึงเอามือขวางประตูไว้และรีบแทรกตัวเข้ามาได้ทันก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง

“นั่นคุณจะไปไหน นี่เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะ” ไมค์รีบค้านขึ้น

“ฉันจะไปซื้อยาคุมฉุกเฉินนะสิ

นี่คุณเป็นหมอคุณไม่รู้หรือยังไง” ปลายฟ้ากำลังอารมณ์เสียกับคำถามของไมค์ตอบขึ้น

“ใช่ คุณนี่ฉลาดจริงๆ” ไมค์รีบชมเธอทันที

ติ้ง ...

หลังจากนั้นก็มีเสียงประตูลิฟท์เปิดดังขึ้นเรียกความสนใจจากทั้งสองคนให้หันไปทางประตูลิฟท์ที่ถูกเปิดออก

แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ เสียงอุทานที่ดังขึ้นนอกลิฟท์

“ไอไมค์ แกทำอะไรของแกว่ะ ทำไมนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกจากห้องมาแบบนี้ว่ะ” ก่อนที่เจ้าของคำพูดจะหันไปหาหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ลงลิฟท์มากับเพื่อนเขาเช่นเดียวกัน

แต่ไม่มีทีท่าตกใจเพื่อนเขาที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาเลยสักนิด

แต่กลับตกใจเขาที่รู้จักไมค์มากกว่า ก่อนที่เธอจะผลักเขาให้พ้นทางและะวิ่งพรวดออกไปนอกประตูโรงแรม

“เฮ้ย เดี๋ยวคุณ” ไมค์รีบเรียกหญิงสาวที่วิ่งพรวดพราดออกไปจากลิฟท์อย่างเร็ว

และหายไปทางหน้าประตูโรงแรมเรียบร้อย

“โอ้ย เอาไงว่ะทีนี้ ชื่อก็ไม่รู้จัก อะไรก็ไม่รู้จัก

แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าเธอจะทำตามที่เธอพูดว่ะ บรรลัยแล้วชีวิตคราวนี้” ไมค์ที่กำลังหัวเสียอุทานขึ้นจนแอนดรูที่กำลังยืนอยู่สงสัยขึ้นมา

“ยังไง เล่ามา... กับสาวเอเชียนั่น

ไม่งั้นก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกเลย” แอนดรูรีบข่มขู่เพื่อเค้นเอาความจริงทันที

และไม่ลืมปิดประตูลิฟท์เพื่อกลับไปยังห้องเพื่อนที่ดูจะร้อนรน

ถ้าวันนี้เขาไม่ได้คำตอบเขาจะไม่กลับห้องตัวเองเด็ดขาด

“ถามซักไซ้ยังกับเมียเชียวนะไอแอนดรู” ไมค์พูดอย่างรำคาญเพื่อนตัวดี

ก่อนจะหุนหันรีบออกจากลิฟท์เมื่อถึงชั้นที่ห้องเขาพักอยู่

“เห้ย แกพูดอย่างงั้นได้ยังไงว่ะ ฉันขนลุกเลยนะเว้ย” แอนดรูตะโกนไล่หลัง และรีบคว้าเพื่อนตัวดีไว้อย่างรู้ทัน

“เดี๋ยว หยุดเลยไอไมค์อย่าเบี่ยงประเด็น

บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นหลังจากนี้ฉันจะไม่ช่วยแกเด็ดขาด” แอนดรูรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ กับสาวเอเชียคนนี้

เขารู้สึกว่าต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาต้องกลับมาเจอเธออีกแน่นอน

“เออ ๆ อยากรู้ก็ตามมา เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง” ไมค์รีบตอบออกไปเพื่อตัดรำคาญ

แอนดรูแอบขำเพื่อนที่ดูร้อนรนผิดปกติ

แต่การมาเที่ยวครั้งนี้ก็ดูจะคุ้มค่ากว่าที่เขาคิดไว้เยอะ

น่าจะมีอะไรตื่นเต้นสนุกๆ ให้ทำแน่ๆ และผู้หญิงคนเมื่อครู่ก็ดูน่าสนใจไม่น้อย

แม้เขาจะเห็นหน้าเธอไม่ชัด

ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาจนถึงตอนนี้

มีผู้หญิงเข้าออกห้องเขาตั้งกี่คน ไอเพื่อนนี่ก็ไม่เคยสงสัย

ทำไมวันนี้มันถึงอยากรู้เรื่องผู้หญิงคนนี้นักว่ะ

ห้องนอนไมค์ในโรงแรม

“ห๊ะ ชิบหายแล้วไอไมค์ ฉันจะมีหลานมั้ยว่ะ” แอนดรูถึงขั้นอุทานเสียงดังเมื่อได้ยินไมค์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจบ

เพราะทั้งสองคนเป็นหมอจึงรู้ว่าโอกาสที่จะตั้งท้องมีสูงมาก

แล้วถ้าเธอเกิดไม่ได้ไปกินยาคุมฉุกเฉินตามที่เธอพูดจริงรับลองงานนี้เขาได้เป็นลุงแอนดรูอย่างแน่นอน

“เอาว่ะ ยังไงฉันก็คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก” ไมค์พูดแบบปลอบใจตัวเอง

“เออ ว่าแต่เธอชื่ออะไรว่ะ” แอนดรูถามไมค์ออกไป

ก็เพื่อเขาไม่เคยพูดถึงชื่อเธอเลยสักครั้ง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ฉันไม่ได้ถาม”

“ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ เสือผู้หญิงขนานแท้จริงๆ

ชื่อแซ่ก็ไม่ถาม

นี่ถ้าบรรดาแฟนคลับที่ตามกรี๊ดแกกันอยู่ได้รู้เรื่องนี้รับรองภาพผู้ชายอ่อนโยนอบอุ่นได้หายไปในพริบตาแน่นอน” แอนดรูพูดแล้วก็ขำ บางครั้งเพื่อนเขาก็มีความแมนแบบแบดบอยบ้างตามภาษาผู้ชายจะว่ามันสร้างภาพทั้งหมดก็คงไม่ใช่

เพราะเพื่อนเขาก็เป็นพวกยิ้มง่าย แถมหล่ออีกต่างหาก โปรไฟล์ก็ดี การจะมีสาวๆ บ้างก็เป็นเรื่องธรรมดา

แต่ก็ไม่เคยเห็นจริงจังกับใคร ยกเว้นสาวคนล่าสุดที่เพิ่งคบกันหมาดๆ

อย่างนางแบบสาวที่ชื่อโมนี่

แอนดรูที่เห็นเพื่อนนั่งกลุ้มใจอยู่ก็อดที่จะขำขึ้นมาไม่ได้

แต่หลังจากที่เขาเห็นผู้หญิงในลิฟท์คนนั้นเขาเชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงหิวเงินที่ต้องการจับผู้ชายแน่ๆ

ฝ่ายหญิงสาวที่วิ่งออกจากโรงแรม

เธอพยามวิ่งหาร้านยาที่ใกล้ที่สุดเท่าที่เธอจะหาได้ จนถึงตรงหัวมุมถนนเธอก็เจอร้านขายยาร้านใหญ่อยู่

เธอรีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับ ไม่ทราบมาซื้อยาอะไรครับ” เภสัชกรชายที่เหลืออยู่ในร้านเพียงคนเดียวถามขึ้น

‘โอ๊ย ทำไมต้องเหลือแค่เภสัชชายเนี่ย

ผู้หญิงเขาไม่เรียนเภสัชกันหรือไง’ ปลายฟ้าพึมพำในใจ

“เอ่อ คือว่าฉันจะมาซื้อ เอ่อ...” ปลายฟ้าอึกอักเพราะไม่รู้จะใช้คำไหน