ตอนที่1:การไปต่างโลก?

"นี้ๆ~พี่ตื่นได้แล้วจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไร"

"ขออีก5นาที"

"ตื้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"

"ไหนสัญญาแล้วนิว่าจะไปชอปปิงด้วยกันนะ!?"

"ถ้าพี่ยังไม่ตื้นหนูจะไม่คุยกับพี่แล้วนะ!?"

"จร้าๆตื้นแล้วจร้า~ขอเปลื่ยนชุดก่อนก็แล้วกัน"

"ให้ตายสิหัดตื้นเองบ้างสิต้องให้หนูมาปลุกพี่ทุกเช้าเลย"

"ก็พี่ตื้นเช้าเหมือน “ฮารุนะ” ไม่ได้หรอกนะ"

"แต่คนเราก็หัดตื้นเช้ากันได้นิ"

"ก็เขาใจแต่พี่มีงานต้องทำ"

"งานหรือเล่นเกมคะ?"

"ก...เกมจร้า~"

"เถียงกับฮารุแพ้ตลอดเลย"

"พี่เร็วๆเลยนะรีบๆแต่งตัวแล้วมากินข้าวไปชอบปิงกันได้เเล้ว"

"จร้าๆ~~~"

หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเราก็รีบออกจากบ้านแล้วก็รีบวิ่งไปชอปปิงแต่พอถึงหน้าสถานนีรถไฟ “ริว” ก็พูดขึ้นมาว่า

"นี้“ฮารุ”จะรีบไปทำไมของมันไม่หายไปไหนหรอกน่า?"

"โถ่~นี้พี่ไม่เข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงเอาซะเลยนะ!?"

"นี้เราพึ่งอยู่หน้าสถานีรถไฟแรกเองนะฮารุ"

"ก็คนมันอุสาได้มาชอปปิงกับพี่ชายทั้งทีนี้น่า"

"ก็ปกติเราเป็นคนไปซื้อของมาไว้นี้นะจะดีใจกไม่แปลก"

(1ชั่วโมง40นาที)

และแล้วก็ได้ยินเสียงรถไฟมาและพวกเราก็ได้ขึ้นบนรถไฟหลังจากนั้งรถไฟมาสัก10นาทีก็มาถึงอีกสถานีหนึ่ง

"พี่ริวเร็วๆสิรีบๆลงมาได้แล้ว"

"ให้ตายสิจะตื่นเต้นอะไรนักหนาน้า~"

"ว้าวมีแต่ของที่ไม่เคยลองใส"

"เดี๋ยวสิจะไปไหนนะกลับมาก่อน!?"

"ให้ตายสิอย่าซนสิ!"

"ขอโทษคะพี่ริวก็มันมีแต่ของที่ไม่เคยลองง่ะ"

"นั้นสินะเธอก็มาที่ห้างครั้งแรกนิเนอะแต่ว่าเธอนะต้องอยู่ใกล้พี่ไว้นะ?"

หลังจากชอปปิงเสร็จกำลังจะเดินออกจากห้างแต่ประตูห้างกับปิดอัตโนมัติและมีเสียงผู้ก่อการร้ายประกาศว่า“ได้ยึดห้างนี้ไว้แล้วเด็กกับผู้ใหญ่เหลือไว้สักคนสองคน”แต่ด้วยความโง่ของผมที่พยามจะเรียกตำรวจทำให้ผมถูกยิงเข้าเต็มๆแมแต่น้องผมก็โดนไปด้วยและด้วยคำขอสุดท้ายของผมกับน้องมันบังเอิญไปตรงกันพอดีว่าถ้ารู้ว่าชีวิตนี้ต้องมาตายอย่างนี้ขอให้ได้ไปเกิดใหม่ที่ต่างโลกผลสุดท้ายก็คือผมได้มาอยู่นะห้องสีขาวๆพร้อมกับน้องผมที่ได้ตายไปด้วยกันกับผม ผมก็เลยพูดขึ้นมาว่า

"ที่นี้ที่ไหน?พร้อมกับหันหน้าไปดูน้องที่ยังไม่ตื้น"

"จำได้ว่าเราโดนยิงแล้วก็......นึกไม่ออกแฮะ"

หลังจากที่ผมพูดประโยคนี้เสร็จน้องของผมก็ตื้นและถามว่าทำไมเรามาอยู่ที่นี้หรอคะพี่ริว

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน?"

และก็ได้มีเสียงปริศนาดังขึ้นว่า

"ก็เพราะพวกเธอนะได้ตายไปแล้ว"

"ว่าแต่พวกเธอคือ คางาวะ ริว กับ คางาวะ ฮารุนะสินะ"

"ว่าแต่คุณรู้ชื่อพวกเราได้ยังกันครับ?"

"ก็ข้าเป็นผู้สร้างไงละทำไมข้าจะไม่รู้ชื่อพวกเจ้า"

"ผู้สร้าง?"

"เจ้าเด็กนี้มันทึ่มชะมัด!?ผู้สร้างก็คือพระเจ้าที่พวกเจ้าเรียกกันนั้นละ"

"เอ๋!!?//ตกใจพร้อมกัน"