บทนำ

กฎของแม่มด ข้อที่1...

ต้องไม่หักหลังพวกตัวเอง

กฎของแม่มด ข้อที่2...

อย่าช่วยเหลือแวมไพร์หรือมนุษย์หมาป่า

กฎของแม่มด ข้อที่3...

ต้องอุทิศชีวิตเพื่อช่วยมนุษย์

…

กฎของแม่มด ข้อที่14...

อย่าหลงรักพวกคนมนุษย์ที่ไม่ใช่พวกเดียวกันกับเรา...

ฉันพบตำราหนังสือเวทย์มนต์ ก่อนที่จะเสหน้าหันไปมองวิว ทิวทัศน์รอบด้านแทน ครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่บริเวณละแวกนี้เมื่อหนึ่งพันปีก่อน พร้อมกับฝูงหมาป่าใหญ่

แต่ฉันไม่ใช่หมาป่า

ทว่าฉันเป็นอมตะ

เพราะ...ฉันเป็นแวมไพร์และฉันก็เป็นแม่มด ฉันสามารถใช้พลังของทั้งสองฝ่ายได้ในร่างเดียว เพราะฉัน... คือคนพิเศษ....

และจุดมุ่งหมายคือ...

ต้องปลุกหมาป่าในตำนาน นามว่า...`` เซียว ``

ฉันกำลังไปหานายเพื่อทวงสัญญาเมื่อพันปีก่อน..

บทที่ 1

คำสัญญาหมายความว่าอะไรกันนะ...

ฉันหลับตาพริ้มสนิท พลางทบทวนเรื่องทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ถึงแม้จะผ่านล่วงเลยเกินหนึ่งพันปีแล้ว แต่ทุกความรู้สึก ทุกสัมผัสตราตรึงอยู่ในหัวใจเสมอ

ฉันเคยรักกับชายนามว่า `` เซียว `` เขาเป็นมนุษย์หมาป่ารุ่นแรกของโลกนี้หรือเรียกง่ายๆ ว่าเป็นหัวหน้าของฝูงหมาป่า ตำนานของพวกหมาป่าเลยด้วยซ้ำ แต่เรื่องราวความรักนั้นไม่ได้ง่ายดายนัก

เมื่อฉันกับเขาต้องพรากจากกัน เขาถูกพวกแม่มดรุมสาปและทำให้หยุดหายใจตลอดกาล

เท่ากับว่า..คนรักของฉันจากไป

แน่นอนว่าฉันทำใจไม่ได้เด็ดขาด ไม่มีทางทำใจได้เลยด้วยซ้ำ จึงใช้เวลาค้นหาตำราของทางแม่มดว่าสามารถแก้มนต์ปลุกหมาป่าได้ไหมในที่สุดก็เจอมันอยู่ในหนังสือเล่มสีเขียวตุ่น กลิ่นเหม็นอับสกปรกลอยคละคลุ้งจมูกแต่ฉันไม่สนใจ กลับกอดมันแน่นเพราะมันคือโอกาสเดียวที่ฉันสามารถได้พบกับเซียงอีกครั้ง

ทุกอย่างจะไม่มีทางสำเร็จ หากฉันยังเป็นเพียงแม่ใด

เพราะเราก็เหมือนมนุษย์คนอื่นๆ ต้องเกิดแก่เจ็บตายเช่นกัน ดังนั้นฉันจึงดื่มเลือดแวมไพร์...เพื่อให้ตนเองกลายเป็นพวกนั้นและอมตะชั่วนิรันดร์

ใจจริงฉันอยากเป็นหมาป่ามากกว่า เพราะคิดว่าน่าจะสามารถเข้าใจเซียวได้ดี แต่คนที่สามารถเป็นหมาป่าได้นั้นมันต้องมาจากพันธุกรรม ฉันจึงหมดสิทธิ์

ต่อจากนั้นฉันก็ใช้เวลาอีกราวพันปีในการฝึกฝนพลังของแม่มด เนื่องจากฉันเป็นพวกนอกคอก เรียนรู้มนต์ช้ากว่าชาวบ้านค่อนข้างมากเลยต้องทุ่มพลังชีวิตทั้งหมดในการเรียนรู้ตำราของแม่มดเพื่อเพิ่มพลังเวทย์ให้ตนเอง

จนกระทั่งตอนนี้ ฉันมาถึงจุดมุ่งหมายปลายทางในการปลุกหมาป่าในตำนาน อีกเพียงแค่ไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้นก็จะพบเซียวอีกครั้ง ฉันอดหุบยิ้มไม่ได้ถึงขนาดต้องเอามือปิดปาก

‘‘รอฉันอีกนิดนะเซียว แล้วเราสองคน... จะได้รักกันชั่วนิรันดร์’’

สาเหตุสำคัญในการทรยศพวกพ้อง ก็เพราะฉันต้องการอยู่กับเขาตลอดไป...

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ฉันเดินทางมายังหมู่บ้านแห่งหนึ่งบริเวณด้านบนของภูเขา มีคนเดินกันประปราย การแต่งตัวผิดกับมนุษย์ในเมืองกรุงมากราวกับว่าอยู่กันคนละยุคคนละสมัย

พื้นดินสีน้ำตาลเข้มเกรอะกรังด้วยกรวดหินหยาบเล็กๆปะปนกับเศษใบไม้ร่วงกราวจากต้น

พออาศัยจังหวะปลอดคน ฉันก็ลากผู้ชายคนหนึ่งซึ่งแบกตะกร้าไว้บนบ่ามาทางซอกเล็กๆ ที่ไม่มีผู้คนก่อนจะจัดการเงื้อมือขึ้นหมายจะใช้พลังของแวมไพร์ตะปบหัวคนตรงหน้าให้หลุดจากกัน แต่ชั่ววูบหนึ่งจิตสำนึกแห่งความผิดชอบชั่วดีรั่งเอาไว้จนฉันชะงัก

‘‘เอ่อ...O_O เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ’’

ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุประมาณสี่สิบ เขามีครอบครัวหรือเปล่า ลูกและภรรยาจะอยู่อย่างไรหากพบว่าผู้ชายคนนี้จะหายไปตลอดกาล ทว่าสุดท้ายความเลวก็เอาชนะความลังเลเพียงชั่วครู่ ฉันกระชากคอเสื้อผู้ชายตรงหน้าขึ้นสูง

‘‘อุ๊บ!!!’’

‘‘เงียบ !!!! ’’

ฉันจะตะครุบริมฝีปากของหมอนี่ วูบแรกฉันเผลอใช้มือบีบแก้มทั้งสองข้างของเขาทันทีจนเป็นแผลฟกช้ำจากแรงบับ ก่อนที่จะเหลือบสายตาไปมองทางด้านนอกก็เห็นคนจำนวนหนึ่งกำลังเดินผ่านมาในระยะไกลๆ ชั่ววูบหนึ่งฉันมีความคิดว่าจะปล่อยชายตรงหน้าไป ทว่าใบหน้าของเซียวก็ผุดขึ้นมาให้ความคิด

ไม่ได้...ฉันต้องฆ่าใครสักคนเพื่อทำลาบคำสาบของแม่มดเหล่านั้น เพราะฉันเองก็ต้องการช่วยเซียวเหมือนกัน เพียงแต่คำสาบของแม่มดนั้นต้องใช้เลือดบริสุทธิ์เพื่อปลุกหมาป่าขึ้นมา เพราะตอนสาบนั้นพวกแม่มดใช้ความรุนแรงระดับสุดยอด วิธีปลดผนึกจึงยากขึ้นตาม คงไม่มีใครคิดว่าแม่มดจะเป็นฝ่ายทำเช่นนี้

‘‘ขอโทษนะ...’’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***