ผมกับไอ่กฤษออกจากลิฟต์แล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องอาจารย์ถวิลย์ กำลังจะเคาะประตูแต่ยังไม่ทันได้เคาะ
อาจารย์ถวิลย์ : เข้ามาเลย
ผมกับไอ่กฤษหันมองหน้ากัน ก่อนเปิดประตูเข้าไป
ผมและกฤษ : สวัสดีครับอาจารย์
อาจารย์ถวิลย์กำลังนั่งเคลียร์เอกสารกองนึงบนโต๊ะ
อาจารย์ถวิลย์: นั่งก่อนซิ
ผม : อาจารย์เรียกผมมามีอะไรรึป่่าวครับ?
อาจารย์ถวิลย์หยุดทำงานแล้ววางปากกาลง
อาจารย์ถวิลย์: พวกเธอเห็นเอกสารกองนี้มั้ย?
กฤษ :ครับ?
อาจารย์ถวิลย์ : มันคือเอกสารขออนุญาตทัศนศึกษาซึ่งผมเป็นคนเสนอเอง ทริปนี้เป็นแบบพักแรม 2 คืน เอกสารมันเลยเยอะหน่อย ตามที่ผมคาดการน่าจะอนุมัติสิ้นเดือนนี้และเราจะไปในเดือนกรกฎาที่จะถึง หรือก็คือเดือนหน้า
ผมและกฤษ : เรา!?
อาจารย์ถวิลย์ : ใช่.. เรา
พูดพร้อมยิ้ม
อาจารย์ถวิลย์ : ผมอยากให้คุณทั้ง 2 คน ไปบอกเพื่อนๆให้เตรียมตัว หรือถ้าเป็นไปได้ก็หาเพื่อนสาขาอื่นมาร่วมทริปนี้ด้วยยิ่งดี
ผมกับไอ่กฤษมองหน้ากันแบบประมาณว่า "งานงอกแล้ว"
อาจารย์ถวิลย์ : ผมไม่ได้ให้พวกคุณทำงานให้ฟรีๆหรอกนะ.... 10 คะแนน พร้อมชาบูชุดใหญ่ 1 เซ็ต
ผมและกฤษ : ตกลงครับ!!
.
.
.
กฤษ: ส่งกูตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูเดินเข้าไปเอง
ผม : เค เจอกันพรุ่งนี้
กฤษ : เออ เจอกัน ขับรถดีๆละ
ผม : เออ กูไปละ
ผมและไอ่กฤษรับขอเสนอของอาจารย์เพราะเหตุผลหลายๆอย่าง แต่ที่สำคัญที่สุดคือชาบูนั่นแหละ พอผมถึงบ้านก็เจอโน๊ตที่แม่เขียนแปะตู้เย็นไว้ "กับข้าวอยู่ในตู้เย็นนะลูก แม่ไปต่างจังหวัด 2 วัน พอดีย่าไม่สบาย ถ้าเหงาเรียกกฤษมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ปล.อย่าทำบ้านรกละ แม่"
ผม : คร้าบๆ
วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยๆ คงเพราะนอนน้อย เลยอาบน้ำเร็วกว่าปรกติแล้วมานอนเล่นสักหน่อยจากนั้นค่อยหาอะไรกิน แต่ดันเผลอหลับรู้สึกตัวอีกทีก็ตี 4 เข้าให้แล้ว ผมลงมาหาอะไรกินด้านล่าง ได้นมกับขนมปังกินรองท้องก่อนไปนอนต่อ สักพักได้ยินเสียงหมาเห่าอยู่ด้านนอก ผมค่อยๆ เดินไปแง้มม่านที่หน้าต่างดูว่ามันเห่าอะไร เห็นหมา 4 ตัวกำลังเห่าเงาดำที่อยู่แถวๆ รั้วหน้าบ้านผม ที่แรกผมนึกว่าแม่กลับมา แต่พอเพ่งดูดีๆ กลับไม่ใช่! ผมเห็นเป็นเงาดำยืนนิ่งอยู่หน้ารั้ว เหมือนสิ่งนั้นพยายามที่จะเข้ามาด้านในบ้าน ผมรีบไปเช็คประตูหน้าต่างว่าปิดสนิทหรือยัง พอเปิดม่านดูอีกทีเงาดำนั่นก็หายไปแล้ว ผมเลยขึ้นห้องกลับไปนอนต่อ
รจนา : คุณพี่เจ้าคะ.....คุณพี่เจ้าคะ.... คุณพี่เจ้าค่ะ!
ผมลืมตาขึ้น ตอนนี้เหมือนผมจะอยู่คนเดียวในห้องที่เต็วไปด้วยความมืด
รจนา : คุณพี่เจ้าคะ ได้ยินดิฉันไหมเจ้าค่ะ?
ผม : คุณ.. รจนาใช่มั้ย?
รจนา : คุณพี่เจ้าค่ะ ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ดิฉันแล้วนะเจ้าค่ะ ที่หาคุณพี่เจอ.. "เขา" ก็เจอคุณพี่แล้วเจ้าค่ะ!
น้ำเสียงของรจนาเต็มไปด้วยความกังวน
ผม : "เขา" คุณหมายความว่าไง? ......เขาใหน? รจนา... รจนา.... รจนา!
ผมสดุ้งลุงขึ้นนั่งบนเตียง ตอนนี้เหงื่อเต็มตัวไปหมด หันไปดูเวลาพึ่งตี 5 ผมลองเดินไปแง้มม่านเพื่อดูหน้าบ้านว่าเงาดำนั้นมาอีกหรือเปล่า ผมพยายามข่มตานอนแต่ก็นอนไม่หลับเลยลุกไปอาบน้ำแต่งตัว นั่งรอเวลาให้แสงแรกส่องลงมาแล้วค่อยออกจากบ้าน ผมโทรหาไอ่กฤษ ว่าจะเข้าไปหามันก่อนแล้วไปมหาลัยพร้อมกัน แต่มันไม่รับสาย ผมเลยขับรถไปหามันที่หอ
ก๊อกๆๆๆ! ก๊อกๆๆๆ!
ผม : ไอ่กฤษ! .... ไอ่กฤษ!.... ไอ่กฤษ! เปิดประตูให้กูหน่อย!!
กฤษ : เออๆ!!... แปปนึง ใครมาแต่เช้าว่ะ!
ไอ่กฤษเหมือนพึ่งจะตื่น แน่อยู่แล้วเพราะตอนนี้พึ่ง 6 โมงครึ่ง
กฤษ : ไอ่เอก?... มึงมาทำไรแต่เช้าว่ะ เมื่อคืนหายหัวไปใหน ไม่เข้ามาเล่นเกมส์กับกู..
ผม : เออ มึงอย่าพึ่งถาม รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ กูมีอะไรจะเล่าให้ฟัง
ไอ่กฤษทำหน้างง
กฤษ : เออๆ เข้ามาๆ กูอาบน้ำแปป
.
.
กฤษ : ป้าครับ.. กะเพราหมูกรอบไข่ดาว 1 จาน มึงเอามั้ย?
ผม : เอาเหมือนมึงเลย
กฤษ : เป็น 2 จานนะป้า
ผมกับไอ่กฤษมากินข้าวที่โรงอาหารซึ่งเป็นข้าวเช้าในรอบหลายเดือนของมันและของผมด้วย
กฤษ : อื้อ.. ใหนมึงมีไรจะเล่าให้กูฟังนะ?
กฤษถามพร้อมกินข้าวไปด้วย
ผม : เมื่อคืนที่กูไม่ได้เข้าเกมส์ เพราะกูหลับ
กฤษ : กูว่าละ เมื่อคือกูกับไอ่เชษรอมึงตั้งนาน
ผม : ไอ่เชษมันกลับมาเล่นแล้วหรอ?
กฤษ : เออ.. ช่างหัวไอ่เชษมัน เอาเรื่องมึงก่อน
ผม : เออ เมื่อคืนกูหลับ พอกูตื่นอีกทีก็ตี 4 กูเลยลงมาหาอะไรในตู้เย็นกิน แล้วได้ยินเสียงหมาเห่า พอกูแง่มผ้าม่านตรงหน้าต่างดู กูเจอเป็นเงาดำๆ ยืนอยู่หน้าบ้านกู ที่แรกกูก็นึกว่าแม่กูนะ
กฤษ : เออ แล้วแม่มึงจะออกไปทำไรหน้าบ้านตอนตี 4 ว่ะ?
ผม : ก็นั่นซิ แต่แม่กูไปต่างจังหวัดตั้งแต่เมื่อวานแล้วไง พอกูนึงเรื่องนี้ได้กูรีบปิดม่านแล้วเช็คประตูหน้าต่างทุกบานเลย
กฤษ : มึง... คิดว่าไอ่เงาดำๆ มันคืออะไรว่ะ?
ผม : กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ แต่กูว่าน่าจะเป็นขโมยรึปล่าวว่ะ
กฤษ : กูว่าไม่หน้าจะใช่ อาจเป็น "ผี" รึป่าว?
ผม : มึงบ้าป่าวว่ะ ผีมีจริงที่ใหน
กฤษ : มึง.. ของแบบนี้ถึงจะมองไม่เห็นก็ใช่ว่าไม่มีอยู่จริงนะ.
ผมเริ่มคิดตามมันเพราะหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม มันใช้หลักทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายไม่ได้เลย
ผม : ถ้ามันเป็นอย่างที่มึงพูด กูจะทำไงดีว่ะ?
ไอ่กฤษเงียบไปสักพักแล้วเหมือนมันจะคิดอะไรออก
กฤษ : กูนึงออกแล้ว มีคนนึงที่กูคิดว่าหน้าจะช่วยมึงได้.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments