Chapter 4 หญิงปริศนา​

.... : เจอกันเสียทีนะเจ้าค่ะ คุณพี่

ภาพรอยยิ้มของหญิง​สาวเมื่อตอนนั้น ปรากฏ​ขึ้นตรงหน้าผม ซึ่งตอนนี้เหมือนผมจะอยู่ในลิฟท์​ตัวเดิมที่ลงมากับไอ้กฤษ สถานการณ์​เหมือนเดิม ต่างกันที่ตอนนี่ผมอยู่คนเดียว

.... : ดิฉันตามหาคุณพี่มานานแสนนาน ในที่สุดก็เจอคุณพี่เสียที

ผม :....  คุณ.. เป็นใครครับ?

ผมยิงคำถามให้กับผู้หญิงที่ยืนอยู่ห่างจากผมประมาณ 3 เมตร ตอนนี้เธอใส่ชุดนักศึกษา​สีขาว กระโปรงดำยาวถึงหน้าแข้ง​ ดูยังไงก็เป็นนักศึกษา​ธรรมดาๆ ที่หน้าตาดีคนหนึ่ง แต่สำเนียงการพูดเหมือนคนโบราณ​

.... : ดิฉัน รจนาเจ้าค่ะ มิแปลก ที่คุณพี่จะจำดิฉันไม่ได้ เรื่องมันก็นานมาแล้ว กว่า... 100 ปี เห็นจะได้ แต่ดิฉันยังรอและตามหาคุณพี่มาตลอด เพื่อทวงถามถึงคำสัญญาที่คุณพี่เคยให้ไว้กับดิฉัน

ผมคิดในใจ รจนา?  100ปี? สัญญา?  นี่ัมันเรื่องอะไรว่ะ

หญิงสาวคนนั้นยิ้ม แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม เธอพูดขึ้น

รจนา : ชาติภพนี้คุณพี่คงจำไม่ได้ เดี๋ยว​ดิฉันจะพาคุณพี่ไปดูเองเจ้าค่ะ

หญิงสาวนามรจนาพูดจบ เธอก็ยกแขนซ้ายขึ้นแล้วโบกมือเป็นวงกว้าง สถานที่ที่ผมอยู่คือในลิฟท์ แต่ตอนนี้สภาพแวดล้อมได้เปลี่ยนเป็นวัดแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้เหมือนมีงานอะไรซักอย่าง เพราะมีผู้คนพลุพลานอยู่เต็มวัด บ้างเดินซื้อของ บางคนเดินเล่น มีเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งผ่านผมไป ผมพยายามหลบแต่ไม่พ้น เด็กกลุ่มนั้นวิ่งทะลุขาผมไป ผม​ยืนงง​เป็นไก่ตาแตก ก่อนเสียงนึงจะพูดขึ้น

รจนา​ : คุณพี่ไม่ต้องตกใจนะเจ้าค่ะ ที่เห็นอยู่นี้คือภาพในอดีตชาติของเรา

ผม : อดีต?

รจนา : เจ้าค่ะ

เธอหันมายิ้มให้แล้วชี้นิ้วไปด้านหน้า

รจนา : ตรงนั้นเจ้าค่ะ ดูตรงนั้น

ผมมองตามที่เธอชี้นิ้วไป ก็เห็นหญิงสาวใส่ชุดไทยโบราณ ห่มสไบสีฟ้าใส่เสื้อแขนยาวสีม่วงไว้ด้านใน และใส่โจงกระเบน​สีน้ำเงินเข้ม กำลังเลือกซื้อของ ผมมองหญิงในชุดไทยสลับกับหญิงในชุดนักศึกษาที่อยู่​ข้างๆผมไปมา

ผม : นั่น.... ดู.. เหมือนคุณ​เลยนิ?

รจนาหันมายิ้ม

รจนา : เจ้าค่ะ ดิฉันเอง

จากนั้นก็มีชายหนุ่มรูปงามไว้ผมทรงมหาดไทย​ ใส่ชุดคอกลมสีเหลืองอมส้มมีลายกนกสีแดง ผูกผ้าไว้ที่เอวและใส่โจงกระเบน​สีส้ม เดินเขาไปหาหญิงสาวชุดไทยที่หน้าตาคล้ายรจนา

ผมยืนอึ้งอีกครั้ง เพราะชายคนนั้นหน้าตาเหมือนผม!

รจนาในชุดนักศึกษา​ : มาค่ะคุณ​พี่ เราเข้าไปดูใกล้ๆกัน

เราทั้งคู่เดินเข้าไปดูชายหญิงโบราณ

ชาย: น้องหญิงเลือกซื้อสิ่งใดอยู่หรือ?

หญิง: คุณพี่.. น้องอยากได้ผักไปทำกับข้าวถวายพระคุณเจ้า​วันพรุ่งนี้​เจ้าค่ะ

ชาย: พรุ่งนี้​เป็นวันพระซินะ เอ๊ะ... อยู่นิ่งๆ ประเดี๋ยว​นะน้องหญิง

หญิง: เจ้าค่ะ.?

ชายโบราณเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอื้อมมือ เพื่อหยิบเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนหัวหญิงโบราณออก ทั้งคู่สบตากัน ปะนึ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงความรักของสองคนเท่านั้นที่ยังดำเนินต่อ ผมมองดูแล้วก็เผลออมยิ้มตาม ก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆ ของคนติดตามหญิงโบราณจะขัดจังหวะ ทำให้ชายหญิงทั้งสองเขิลแล้วออกห่างจากกัน

ชาย: น้องหญิง.. พอถวายจังหันเช้าเสร็จ น้องไปไหว้พระขอพรกับพี่ได้หรือไม่?

หญิง :.... ได้เจ้าค่ะ คุณ​พี่

จากนั้นรจนาก็โบกมืออีกครั้ง สภาพแวดล้อม​เปลี่ยนเป็นภายในโบสถ์​ของวัดซึ่งมีพระประธาน​องค์ใหญ่สีทองประดิษฐาน​อยู่ และมีหญิงสาวชายหนุ่มคู่เดิมนั่งคุกเข่าประนมมือ​ต่อหน้าองค์พระประธาน​

ชาย : ข้าขุนศรีปานบดินทร์​ขอให้คำมั้นต่อหน้าองค์พระประธาน​ว่าข้า จะรักและดูแลแม่หญิงรจนาเป็นอย่างดี มิให้ขาดตกบกพร่อง​สิ่งใด หากแม่นข้าผิดคำพูดแม้แต่น้อย ขอให้ข้า...

หญิงสาวเอื่อมมือมาจับมือของชายหนุ่มที่ประนม​มืออยู่ เพื่อให้ฝ่ายชายหยุดพูด

หญิง : ท่านพี่เจ้าค่ะ อย่าถึงกระนั้นเลย

ทั้งคู่หันมาสบตากัน ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวไว้แน่น ทั้งสองยิ้มให้กัน หญิงสาวหลบหน้าเล็กน้อยด้วยจริตของหญิงโบราณที่ต้องรักนวลสงวน​ตัว​ หญิงสาวชักมือกลับแล้วเสยผมทัดหูแก้เขิล ทั้งคู่ก้มลงกราบพร้อมกัน

กฤษ : ไอ่เอก... ไอ่เอก... ไอ่เชี้ยเอก!

ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับคาบน้ำลายข้างแก้ม

กฤษ : มึงซ้อมตายเหรอ หลับไม่รู้เลยนะมึง คนเขากลับหมดแล้ว

ผมมองนาฬิกาข้อมือ​ตอนนี้บ่ายสามครึ่งแล้ว

กฤษ : เก็บของแล้วไปหาจารย์ถวิลย์กัน

ผม : ใครว่ะ จารย์​ถวิลย์?

กฤษ : ก็อาจารย์ที่สอนพุทธ​ศาสนา​ไง... มึงหัดจำชื่ออาจารย์บ้างซิ

ผม : อ่อ.. เออๆ

ผมกับไอ้กฤษออกจากตึกเรียนแล้วไปเอารถ เพื่อที่จะขี่ไปตึก19 ซึ่งอาจารย์ถวิลย์รออยู่

ตื้อดึง เสียงลิฟต์​ดังและประตูก็เปิดออก ผมกับไอ่กฤษก็เข้าไปแล้วกดชั้น 4

พอได้เข้ามาอยู่ในลิฟท์​ตัวเดิมผมก็นึกย้อนกลับไปเรื่องฝันที่มันเหมือนจริงมากๆ จนผมคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วผมก็นึงถึงคำๆหนึ่ง ที่รจนาพูดไว้่ว่า  "ดิฉันยังรอและตามหาคุณพี่มาตลอด เพื่อทวงถามถึงคำสัญญาที่คุณพี่เคยให้ไว้กับดิฉัน" เสียงนี้ยังคงดังอยู่ในหัวผม..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***