Chapter 2 รอยยิ้ม

"ผี" หรอ? ผีมีจริงบนโลกนี้ด้วยหรอ?

ผมคิดสงสัยอยู่ในใจ เกี่ยวกับคำถามที่อาจารย์​ถาม เพื่อหาคำตอบ แต่ก็นั่นแหละคนยุคผมไม่มีความเชื่อเรื่องผีหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์​แล้ว เราเกิดมาในยุคที่วิทยาศาสตร์​และเทคโนโลยีมีอิทธิพล​กับชีวิต เรื่อง ภูติ ผี วิญญาณ​ สำหรับเด็กยุคเราๆ จึงถูกมองว่าเป็นเรื่องงมงาย... 

ผมยืนขึ้นแล้วตอบคำถามอาจารย์

ผม : "ผี" คือสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงครับ เป็นแค่การอุปมาอุปไมย​ของคนโบราณครับ

อาจารย์​ : .....​ เธอคิดแบบนั้นหรอ?

ผม : ผมคิดว่ามันเป็นแบบนั้นครับ.

พออาจารย์​ฟังคำยืนยันจากผมด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้ว สักพัก​ก็ปรากฏ​รอยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย ที่ผมเห็นแล้วรู้สึกหนาวๆ ด้านหลังต้นคออย่างบอกไม่ถูก ก่อนอาจารย์จะพูดออกมา

อาจารย์ : งั้น... หมดเรียนวันนี้แล้ว อาจารย์​อยากให้เธอมาหาหน่อย

ผม : คือ.. ผมไม่รู้จักห้องอาจารย์​ครับ

อาจารย์​ : ให้นาย กฤษดา พามา เขารู้จักห้องอาจารย์

ผมหันไปมองไอ้กฤษด้วยความสงสัยว่ามันไปรู้จักห้องอาจารย์ได้ยังไง ทั้งๆที่พึ่งเปิดเรียนวันนี้วันแรก มันก็หันมามองผมแล้วยักไหล่เล็กน้อย ผมหันกลับไปตอบอาจารย์​ด้วยความ งง สงสัย และ ความรู้สึก​สับสนอีกมากมาย แต่ก็ทำได้แค่...  " ครับ"

ผม: ไอ้กฤษ...  มึงรู้จักห้องอาจารย์​ด้วยหรอ?

กฤษ : เออ.. กูเคยไปครั้งหนึ่ง

ผม : มึงไปหาอาจารย์​ทำไมว่ะ? มึงรู้จักกับอาจารย์​หรอ?

ความสงสัยของผม เปลี่ยนเป็นคำถามมากมายที่ต้องการความกระจ่าง​จากเพื่อนสนิทของผม

กฤษ : เปล่าๆ...  กูเดินตามสาว.. แล้วสาวคนนั้นเดินขึ้นบันได​มาชั้น 4 ของตึก 19 นี่แหละ จากนั้นเธอก็หายไปไหนไม่รู้ แล้วบังเอิญ​อาจารย์​เปิดห้องออกมาพอดี กูเลยเข้าไปช่วยเพราะเห็นแกถือของเยอะแยะ แต่ไม่คิดว่าจะมาสอนห้องเรา

ผม : อ๋อ มึงเดินตามสาวว่างั้น.. แล้วสาวคนนั้นเป็นใครละ

กฤษ : ไม่รู้ว่ะ อยู่ดีๆ เขาก็หายไปตรงมุมบันได กูนี้ยืน งง เลย ฮ่าๆๆๆ

ผม : เงียบหน่อยมึง คนมองทั้งห้องแล้ว

ผมกับไอ้กฤษได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ แล้วขอโทษ​คนในห้องที่หันมามอง เพราะเสียงหัวเราะ​ของไอ้กฤษมัน...

ตึ๊งตึงตึ้ง~~~

เสียงสวรรค์​นี้คือ หมดเวลาคาบเรียน

ผมมองนาฬิกาข้อมือ​ตอนนี้ก็ 12:31 น. แล้ว เลยชวนไอ้กฤษไปหาอะไรกินข้างมหาลัย จึงรีบเก็บของบน​โต๊ะ​ พอเดินไปถึงหน้าประตู​ห้อง ก็ได้ยินเสียอาจารย์​พูดย้ำ

อาจารย์ : นายเอกภพ อย่าลืมมาหาอาจารย์​ที่ห้องละ

ผมหันกลับไปรับคำ "ครับ"  ก่อนจะไหว้แล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับไอ้กฤษ..

ผม: ไปกินร้านไหน​ดีว่ะ?

กฤษ: ร้านแม่อุ้ย อาหารอีสานใหม กูอยากกินลาบเป็ด

ผม : เออๆๆ.. ดีๆ กูอยากกินส้มตำพอดี

ผมกับไอ้กฤษเดินคุยกันจนไปถึงหน้าลิฟท์​

ตื้อดึ้ง   เสียงลิฟท์ดังขึ้น แล้วประตู​ก็เปิดออก ผมกับไอ้กฤษเดินเข้าลิฟท์ กดชั้น 1 เพื่อลงไปเอารถ ลิฟท์ปิดและลงไปเรื่อยๆ  ติ๊ง!  ผมกับไอ้กฤษมองด้านบนประตูลิฟท์เพื่อดูชั้นที่ลิฟท์​จอด มันคืิอชั้นที่ 4 ไอ้กฤษเลยพูดขึ้น

กฤษ : ชั้นนี้แหละ ที่กูเดินตามสาวมา แล้วเจอกับอาจารย์

ผม : ฮ้าๆๆ เออ แห้วละซิมึง

ผมกับไอ้กฤษหัวเราะกันเสียงดังในลิฟท์​ พอประตูลิฟท์เปิดออกก็ไม่เห็นมีใครสักคน

ผม : ใครมากดลิฟท์​เล่นว่ะ

ผมจึงกดปิดประตูลิฟท์ ประตูลิฟท์กำลังปิดก็ได้ยินเสีไอ้กฤษร้องขึ้นมา

กฤษ : นั่นๆๆ สาวคนนั้นน่ะ ที่กูเดินตามขึ้นมา

มันชี้ไปข้างนอกลิฟท์​ขณะที่ประตู​กำลังปิด ผมหันไปมองตามที่มันชี้ เห็นผู้หญิง​ผมยาวสีดำ สูงประมาณ​160 รูปร่างดี หน้าตาน่ารัก ปากเล็กสีแดงอมชมพู ตากลมโต ในตาสีดำ คิวดำเข้มโก้งโค้ง​กำลังดี ถือหนังสือเดินขึ้นบันได้มา ผู้หญิง​คนนั้นหันมาทางพวกเรา สบตากับผมแล้วยิ้มให้ก่อนที่ประตู​ลิฟท์จะปิด

ไอ้กฤษพูดขึ้น

กฤษ : มึงเห็นไหม น่ารักว่ะ เขายิ้มให้กูด้วย

ผม : เออๆ กูเห็นแล้ว

ภาพรอยยิ้มของเธอ ยังติดตาผมอยู่ เพราะมันเป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกเย็นๆ กับสายตาที่อมทุกข์​ มันไม่ใช่สายตาของการทักทาย แต่มันเหมือนสายตาของคนที่รอคอยใครมาเป็นเวลานานและเป็นครั้งแรกที่ได้พบกัน ผมมั่นใจ​ 100% ว่าคนที่เธอมอง ไม่ใช่ไอ้กฤษ แต่เป็นผม...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***