Chapter 01 วันแรก

ตรี๊ดๆๆๆ... ตรี๊ดๆๆๆ... ตรี๊ดๆๆๆ..

เสียงนาฬิกาปลุกแสนหน้ารำคาญที่ดังต่อเนื่องอยู่ในห้องนอนเพื่อปลุกให้ผมตื่นในแต่ละวัน

ด้วยอาการงัวเงีย​และรู้สึกนอนไม่พอยังคงดึงผมให้จมอยู่กับหมอน เสียงนาฬิกาปลุก​ยังคงดังต่อไป ด้วยความหงุดหงิดบวกกับความขี้เกียจ​ผมจึงหยิบหมอนข้างสีน้ำเงินลายมิ๊กกี้เมาส์ขึ้นมาอุดหูไว้ หวังให้มันลดเสียงที่หน้ารำคาญนั้นไป...  แต่ทันใดนั้น

ตึก.. ตึก.. ตึก... ตึก.. ตึก..

เสียงฝีเท้า​ของคนที่กำลังเดินขึ้นบันได​มาอย่างช้าๆ และในทุกๆย่างก้าว​เต็มเปลี่ยมไปด้วยความโกรธ​แค้น

.. ปังงงงงงง!  เสียงประตูที่เปิดออกอย่างรุนแรงและไปกระทบกับผนังห้อง

ผมที่กำลังนอนงัวเงีย​อยู่บนเตียงรู้สึกหนาวสันหลัง​ในทันที เมื่อได้ยินเสียงนั้น สัญชาตญาณ​การเอาตัวรอดตื่นขึ้นในทันใด รีบเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียงแบบอัตโนมัติและหันหน้าไปทางประตูซึ่งเป็นต้นเสียง ทันใดนั้นเอง!

แม่ : มึงซินอนเอาโล่ทองคำติบักเอก!! .. บ้านเมืองเขาไปฮอดกรุงเทพแล้ว มึงคาแต่นอนกองดากอยู่นี้ละ บ่ทันขี้หมาหยังเขาดอกมึง!! ลุกหาอาบน้ำอาบในไปโรงเรียนทะแม้!!  หึมึงซิให้กุแต่งขันธ์​ 5 มามนต์​ดีบ่!!! ห่าขั่ว!

เสียงสบถ​เป็นชุดๆเหมือนกับปืนไรเฟิล​ที่ใช้ในสนามรบยิงสาดกระสุนใส่หน้าผมเต็มๆ ..  ใช่ครับ นี่คือเสียงที่ชนะนาฬิกาปลุกทุกเรือนบนโลก หรือแม่ผมเอง..

เมื่อได้ฟังเทศน์​จากมารดาผู้ให้กำเนิดจนหนำใจแล้ว ผมจึงรีบย้ายก้นไปอาบน้ำในทันที แต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นจางๆ ของแม่ตามหลังมา..

ผมชื่อ เอกภพ มาดี ชื่อเล่น เอก แม่ตอนปกติ​เรียก เอก ตอนแปลงร่าง​เรียก บักเอก ส่วนเพื่อนเรียก ไอ้เอก

ตอนนี้ผมเรียนอยู่ ปี 1 ที่มหาวิทยาลัย​ใกล้บ้านแห่งนึง อธิบายแค่นี้ก่อน ตอนนี้ผมรีบมาก เพราะมีเรียนวิชาพุทธศาสนา​ตอน 8 โมง ครึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็ 8 โมง 15 นาที แล้ว พอเเต่งตัวเสร็จผมรีบวิ่งลงบันได​มา แล้ววิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน​ในทันที มือซ้ายคว้าลูกบิดประตู มือขวาคว้ารองเท้าผ้าใบสีขาวที่ชั้นวางรองเท้า กำลังจะเปิดประตู ก็ได้ยินเสียงแม่ตะโกนจากห้องครัวมา

แม่ : บ่กินข้าวก่อนติ

ผม: บ่ทันแล้วแม่ สายแล้วๆ

แม่ : ซันละ ดึกดื่นเที่ยงคืน บ่จักหลับจักนอน เล่นตายแต่เกม... @#&)%)$##% เหมือนแม่กำลังจะเทศน์​อีกครั้ง ผมจึงรีบตัดบทก่อนจะยาว

ผม : ไปเรียนก่อนเด้อ แม่หวัดดีครับ

พอใส่รองเท้าเสร็จ ผมรีบคว้ามอเตอร์​ไซต์​คู่ใจสีดำ ตัดเส้นด้วยสีแดง บึ่งไปมอ.ทันที...

ตึกๆๆๆๆๆ... แฮกๆๆ ตึกๆๆ แฮกๆ...

เสียงผมที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ เพราะต้องวิ่งจากชั้นที่ 1จนถึง ชั้นที่ 7 แต่ตอนนี้พึ่งถึงชั้นที่ 4 ก็แทบจะได้คลานขึ้นบันไดแล้ว พอหันไปดูเวลาที่นาฬิกา​ข้อมือ​ ซึ่งตอนนี้เข็มสั้นอยู่ที่เลข 8 เข็มยาวก็อยู่ที่เลข 8 เหมือนกัน นั่นหมายถึงผมสายไป 10 นาทีแล้ว...  แรงเฮือกสุดท้าย​จึงทำให้ผมวิ่งขึ้นไปจนถึงชั้นที่ 7 แล้วรีบตามหาห้องเรียน

ผม : 701....702.....703....704...! เจอแล้ว

705 ห้องเรียนพุทธศาสนา​

ผมยืนนิ่งหน้าประตู​แบบเลื่อนสีเทาหรือก็คือหน้าห้องเรียนพุทธศาสนา​นั่นแหละครับ รวบรวมความหน้าด้าน​ทั้งหมดที่มีแล้วเปิดประตู​

คลืดด~~~~ ตึก!..

สายตาทุกดวงประมาณ​ 40 คู่ จับจ้องมาที่ผม ผู้ยืนอยู่หน้าประตูเพียงคนเดียว...

อาจารย์​ประจำวิชา ดูลักษณะ​เป็นผู้ชายมีอายุ เพราะผมเริ่มมีสีขาวในบางจุด กำลังยืนอธิบายสไลด์​ให้นักศึกษา​ฟัง หันไปดูนาฬิกาหลังห้องแล้วหันกลับมาพูดกับผม

อาจารย์​ : สาย 15 นาทีตั้งแต่วันแรกเลยนะ ไปหาที่ว่างนั่งซะ

ผม : ครับ...

พอกำลังจะเดินเข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงอาจารย์​พูดขึ้น

อาจารย์​ : ก้าวขาซ้ายเข้ามาก่อนด้วย

ผมเสียหลักเล็กน้อย เพราะก้าวขาขวาก่อน เสียงหัวเราะ​คิ๊กคักเบาๆ จากนักศึกษา​ก็ดังขึ้น ผมยิ้มแก้เขิลนิดหน่อยแล้วก้าวขาซ้ายเข้าห้องก่อน ตามที่อาจารย์บอก ซึ่งก็ตะหงิดอยู่ในใจ ว่าทำไปทำไม?

ผมกวาดตามองภายในห้องเรียนที่มีลักษณะเป็นชั้นๆ​เหมือนบันได ก็เห็นไอ้กฤษนั่งยุหลังห้อง ซึ่งมันยังหัวเราะไม่เสร็จ​ มันกวักมือแล้วชี้ให้ผมมานั่งข้างๆมันผมเดินไปบ่นกับมันเล็กน้อย เพราะเล่นเกมกับมันเมื่อคืนจนดึก ผมดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง หยิบสมุดขึ้นมาเพื่อแล็คเชอร์ ก็ได้ยินเสียงอาจารย์​ที่อยู่หน้าห้องเรียกชื่อผม

อาจารย์​ : นายเอกภพ "ผี" คืออะไร?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***