บทนำ

วันนี้เป็นคืนเดือนมืด ทั้งแสงจากดวงจันทร์และดวงดาวกลับทอแสงน้อยลงจนรู้สึกหวั่น

ภายในป่าที่รกร้างเต็มไปด้วยเศษซากไม้และสิ่งของปะหรักหักพังสารพัด ทำให้ผู้คนแถวนั้นไม่ค่อยเดินเข้าไปในสถานที่ดังกล่าวสักเท่าไหร่

แต่ภายในป่า มีบ้านร้างที่ทำจากไม้หลังนึงที่ปลูกทิ้งไว้ ภายในบ้านกลับมีเสียงของเหล่ากลุ่มวัยรุ่นที่กำลังสนุกสนานกัน?

แต่มีเพียงเสียงเดียวที่ร้องครางลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ! อา อ๊าาา!!! ขอร้องล่ะ...หยุด อ๊า!!!"

เสียงเล็กของหนุ่มหน้าหวานพูดขึ้น เพื่อหวังให้คนที่คร่อมเขาอยู่หยุดการกระทำที่น่าอายเช่นนี้ เหมือนพวกมันจะไม่ได้สนใจเสียงร้องของเขาเลยแม้แต่น้อย

ชายแปลกหน้ายังคงสวนสะโพกกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้ากับรูรักของอีกฝ่ายอย่างเมามันส์ พรางครางออกมาอย่างชอบใจ

"เ๐ี้ยเอ้ย แม่งโคตรแน่นเลย อาส์~"

สวบๆๆๆ!!! ปึกๆๆๆ ตุบๆๆๆ! ฟึบฟับๆ

"อ๊ะๆๆๆ อ๊า! อืออ อื้ม~"

ร่างบางสั่นไปตามแรงกระแทกของชายคนนั้น น้ำตาหลั่งไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

สายตาของ 'แอล' มองไปที่แฟนหนุ่มของตัวเองที่อยู่มุมห้องด้วยแววตาขอร้อง

"เพียว ช่วยเราด้วย ฮือๆๆ~ เพียว อะ อ๊าาาา!!!"

มือหยาบด้านของผู้ชายคนนั้นหยุมหัวของแอลก่อนจะกระชากให้เงยหน้าขึ้น

"เอากับกูอยู่อย่าสนใจทางอื่นดิวะ"

"ไม่ ฮือ~ เพียว ช่วยด้วย เพียว ฮือๆๆ~"

"เฮ้ย ต่อไปตากูนะเว้ย"

"กูขอด้วย"

"เออ พวกมึงแย่งกันไปเลย กูคนที่ 6 ก็ได้"

ตามร่างกายของแอลตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล และรอยแดงสารพัด ในท้องเองก็มีน้ำรักของพวกมันอยู่เต็มไปหมดจนรู้สึกจุก

ทางช่องทางด้านหลังทั้งปวดและแสบไปหมด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาเพราะอวัยวะฉีกขาด

แต่พวกมันก็หาสนใจไม่ ยังคงบรรเลงกระหน่ำแทงเข้ามาไม่หยุดยั้ง

"แ๐่งเอ้ย ! ซี้ดดดด~ อาาาส์ โคตรมันส์เลย อาส์~"

สวบๆๆๆๆ!!!! ปึกๆๆๆ

ร่างกายของแอลกระตุกเกร็ง ลมหายใจติดขัด มือเท้าชาไปหมด รู้สึกหัวใจมันเต้นถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ

วี้ดดดดดดด~!!! เพล้ง!

"..."

ร่างของแอลแน่นิ่งไม่ไหวติง ดวงตายังคงเบิกโพลงมองไปที่แฟนหนุ่มของตนไม่วางตา สภาพตอนนี้ช่างไม่ต่างอะไรกับศพ

"เฮ้ย มันไม่หายใจแล้วว่ะ"

"ชิบหายแล้วไง"

"เอาไงดีวะไอเพียว"

"ถามมาได้ ก็ฆ่ามันดิวะ"

"จะให้ทำยังไงล่ะ?"

(ริมธาร)

ตุบตับๆๆๆๆ

เสียงฟาดไม้ดังสนั่นไปทั่วป่า กลุ่มวัยรุ่น 7 คนต่างพากันหาไม้มาฟาดตามร่างกายและผน้าของแอลจนเละ สภาพตอนนี้คือจำไม่ได้เลยว่าเป็นใครกันแน่

"คว้านไ๐้มันออกมาดิ๊ เดี๋ยวพวกตำรวจมันตรวจดีเอ็นเอได้"

"เออ แป็บนึง"

แควก~แควก~

มือทั้งสองคว้านเอาทั้งลำไ๐้ ปอด และหัวใจขึ้นมา ก่อนจะใช้ไม้ฟาดมันอย่างให้แหลกละเอียด

"ฮ่าๆๆๆ ไอเชี่ย แ๐่งเหมือนเนื้อหมูเลยว่ะ ฮ่าๆๆ"

หนึ่งในกลุ่มหัวเราะออกมา คนที่เหลือก็ต่างพากันหัวเราะตามอย่างสนุกสนาน ทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว?

"ตีแหลกยังวะ?"

"ของกูแหลกแล้ว"

"เออ เสร็จแล้วพวกมึงเอาไปทิ้งที่ลำธารเลยนะ ให้พวกปลามันแดกไป"

"เหมือนได้ทำบุญเลยว่ะ ฮ่าๆๆ"

"เสร็จแล้วใช่ไหม? งั้นกลับกัน"

คนกลุ่มนั้นพากันกลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ร่างที่ถูกทุบและสับจนแหลกละเอียดถูกโปรยไปกับสายน้ำของลำธาร ส่วนเศษซากที่เหลืออยู่บนพื้นก็ถูกพวกสัตว์ในป่ากัดกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น และไม่มีใครสามารถช่วยเด็กหนุ่มผู้แสนเคราะห์ร้ายคนนี้ได้

วิญญาณของแอลที่เฝ้าดูวิธีการอำพรางศพของพวกมันตั้งแต่แรกกำหมัดด้วยความเจ็บใจ

ความแค้น ความโกรธ และความอาฆาตพยาบาทกำลังก่อเกิดอยู่ในใจของเขา พวกมึงฆ่ากู พวกมึงฆ่ากูทำไม!!!

ได้ ในเมื่อพวกมึงกล้าที่จะทำ พวกมึงก็ต้องกล้ารับเช่นเดียวกัน!

( 7 ปี ผ่านไป)

"คนๆนี้จะมาทำงานที่แผนกของพวกเราเป็นการชั่วคราว ยังไงก็ฝากเด็กคนนี้ด้วยล่ะ"

"อะ...ไอเพียวนั่นมัน!"

สายตาของเพียวจับจ้องไปที่หนุ่มหน้าหวานเลือนผมสีชมพูไม่วางตา

"สวัสดีครับ ผมชื่อแอล ฝากตัวด้วยนะครับ...ทุกคน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***