ความทรงจำ.

ถ้ามีสัญลักษณ์[ ] แปลว่าคิดในใจนะ...

[ผม] : อ่า ฮ่าๆๆยังไม่ตายแฮะ แต่เจ็บท้องกับขาจัง ตาอีกข้างก็มองไม่เห็น ว่าแต่นี้เรามาอยู่บนหินนี้ได้ยังไง รู้สึกสดชื่นแปลกๆ เฮ้อเริ่มปวดหัวแล้วสิ

____เลือดผมไหลท่วมหินก้อนที่ผมนอนอยู่____

[ผม] : พวกชาวบ้านจะมาช่วยทัน หรือผมจะตายก่อนนะ ฮ่าๆๆๆตลกจังอุส่าแกล้งโงมาตั้งนานเพื่จะมีชีวิตรอด แต่ต้องมาตายแบบนี้เนี่ยนะ ฮ่าฮ่าก่อนเครื่องบินตกเหมือนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ผิดปกติมีใคมาทำอะไรหรือป่าวนะ อ่าตอนนั้นพ่อบ้านยิ้มแปลกๆ ฮ่าๆๆๆๆ ไม่คิดว่าจะทำกันได้ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแท้ๆ ถ้ารอดไปได้จะเอาคือให้หมดทุกคนเลย แค๊กๆ ปวดหัวด้วย ไม่ไหวแล้วแฮะ......

ตาผมค่อยๆหลับลง😵😵😵

______________เสียงคนวิ่ง🏃🏃_____________

เสียงผู้หญิง : ค...คุณได้ยินฉันไหม เหมือนจะหมดสติไปแต่ยังหายใจอยู่ค่ะ

เสียงคนแก่ : พาไปรักษาในหมู่บ้านเถอะ นี้ พวกนายมาช่วยกันหน่อย

เสียงชาวบ้านหลายคน : มาช่วยกันเร็ว

[ผม] : เหมือนจะมีคนมาช่วยแฮะ

-------------และผมก็หมดสติไป-----------

------------ 6วันผ่านไป ตอนเย็น ------------

เสียงคนคุยกัน........

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นและลุกขึ้นช้าๆ.....

ผม : โอ้ยเจ็บจัง ปวดหัวด้วย แล้วที่นี่ที่ไหนเนี่ย ??

เสียงผู้หญิง : อะ!! คุณตื่นแล้วหรอคะ เป็นยังไงบ้าง ฟังฉันรู้เรื่องใช่ไหมคะ

ผม : เอ่อ ครับ แล้วที่นี่ที่ไหนครับ แล้วผมเป็นอะไรไป

ผู้หญิง : คุณจำไม่ได้หรอคะ คุณเครื่องบินตกค่ะ คุณหลับไป 6วัน อย่าพึ่งรีบลุกจะดีกว่าแผลก็ยังไม่หายดี ที่นี่คือหมู่บ้านบุกชอน ห่างจากประเทศxxx ออกมาพอสมควร ฟังจากที่คุณพูดแล้วน่าจะมาจากประเทศxxxเหมือนกัน

ผม : 6วัน!! ถ้าผมเครื่องบินตก ด็คงไม่แปลกที่จะหลับไปนานขนาดนั้น พวกคุณคงเป็นช่วยผมไว้สินะครับ ขอบคุณมากครับ ถ้ามีโอกาสผมจะต้องตอบแทนให้แน่

ผู้หญิง : ไม่เป็นไรค่ะ เห็นคนเจ็บอยู่ตรงหน้าก่ต้องช่วยกัน แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ แล้วอยู่ที่ไหน เดี๋ยวอีกอ2-3วัน ฉันก็จะกลับประเทศ จะได้กลับด้วยกันเลย ส่วนฉันชื่อ เซ ยอง

ผม : ............ โอ้ย ปวดหัว ผมนึกไม่ออก!!

เซ ยอง : ห่ะ ใจเย็นๆนะคะ เดี๋ยวฉันไปตามหมอประจำหมู่บ้านมาให้

.........................ผ่านไป15นาที.........................

เซ ยอง: ฉันมาแล้ว คุณหมอฮอจุน เขาบอกว่านึกชื่อตัวเองไม่ออกค่ะ

หมอฮอจุน : ไหนผมขอดูหน่อย........ น่าจะเป็นเพราะหัวกระแทนะครับ เพราะตอนพามาหัวของเขามีเลือดออกเยอะมาก นี่ก็ปาฏิหาริย์ มากแล้วที่ยังรอดมาได้

เซ ยอง : แล้วเขาจะนึกออกไหมคะ

หมอฮอจุน : แน่นอนครับแต่คงต้องใช่เวลายิ่งถ้ารู้ว่าเขาเป็นใครเร็วแล้วพากับในที่ๆเคยอยู่น่าจะนึกออกเร็วขึ้น

เซ ยอง : ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ🙇

ผม : ขอบคุณมากนะครับทั้งสองคน ขอบคุณครับคุณหมอ แล้วตากับขาผมละครับ ผมไม่ค่อยรู้สึกเลยหน่ะครับ

หมอฮอจุน : เอ่อ ตาคุณบอดข้างนึงครับ แล้วก็ขา ถ้าหัดเดินบ่อยๆก่จะกลับมาเดินได้ครับ แต่น่าจะต้องใช้ไม้ค่อยค้ำเวลาเดิน ขอโทษด้วยที่ต้องพูดแบบนี้แต่ที่นี่มีอุปไม่เยอะ ถ้าไปในเมืองอาจจะรักษาจะให้หายดีได้ครับ

ผม : ฮ่าๆ ขอบคุณมากครับคุณหมอ นี่ผมพิการสินะครับ แถมความจำเสื่อม แต่ผมกลับไม่รู้สึกแย่เท่าไหร่ ส่งสัย ผมคงสมองมีปัญหาไปแล้วจริงๆ

เซ ยอง : คุณใจเย็นๆนะ ถ้าเข้าในเมืองอาจจะหายได้คุณหมอก็บอกแล้ว

หมอฮอจุน : ผมว่าวันนี้พักผ่อนดีกว่านะ พรุ่งนี้ค่อยลองนึกดูไหม ผมไปก่อนนะครับ

เซ ยอง : ฉันก็ไปด้วยดีกว่าคุณจะ ได้พักผ่อน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ผม : ทุกคนออกไปหมดแล้ว แต่ไม่มีใคถามถึงไอ้จอที่เหมือนหน้าต่างเกมที่อยู่ตรงหน้าผมเลย ฮ่าๆ สงสัย สมองคงมีปัญหาจริงๆ นอนพักซักหน่อยดีกว่า...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***