บทนำ

“ไงพวกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิมว่างั้นไหมความเจ็บปวด ความเศร้า ความทุกข์ทรมาน ความเสียใจ ความดีใจ ความสุข มันก็แค่ส่วนหนึ่งของชีวิตและสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์น่าเศร้าว่าไหมล่ะทั้งที่ยังมีคนที่แสนเจ็บปวดและทรมานอยู่ตรงนี้แท้ๆแต่สุดท้ายแล้วก็แพ้ให้กับกาลเวลาแล้วถูกลบหายไปแล้วกลายเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นและจบลงกลายเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้าและกลายเป็นความหลังที่ทุกข์ทรมาน” ตัวเราที่บ่นกับตัวเองในขณะที่กำลังเดินไปในซากของสงครามที่เหลือจากการต่อสู้เป็นเวลาหลายพันปีนี้คงจะต้องหยุดพักได้แล้วสินะ

“หยุด..ก่อนพี่ชายตรงนั้นช่วยหนู...ด้วย” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องขอความช่วยเหลือด้วยเสียงที่แผ่วเบา

 “นี่! อยู่ตรงไหน ยังมีชีวิตอยู่รึป่าว นี่!”  หลังสิ้นเสียงฉันก็รีบหาผู้หญิงที่ส่งเสียงขอความช่วยเหลือเรามองไปรอบๆตามซากของสงครามแต่ก็ไม่เจออะไรคงเป็นเพราะดวงเธอแข็งก่อนที่ฉันจะเดินจากไปเพราะคิดว่าเสียงนั้นเกิดจากอาการพักผ่อนน้อยตาเราก็ไปสะดุดเข้ากับท่อนไม้ที่ทับเธออยู่

“เธอนี่ดวงแข็งเป็นบ้าเลยนะถ้าเป็นฉันโดนเจ้านี้ทับอยู่ก็คงตายไปนานละ”หลังจากพูดจบฉันก็อุ้มเด็กสาวคนนี้ขึ้นและพาไปที่ที่สามารถหาสมุนไพรและน้ำได้สะดวก

  “ตื่นแล้วหรอขอโทษทีนะพอดีฉันเสียงดังไปหน่อย”ฉันพูดกับเด็กสาวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

 “ว...ว.ว่าแต่พี่สาวเป็นใครหรอคะ”เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นและแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง

“พี…พี่สาวฮ่าๆขอโทษด้วยนะสาวน้อยแต่ฉันเป็นผู้ชายส่วนชื่อก็ นานะ เรียกว่า นะ เฉยๆก็ได้ฉันไม่ว่า” 

“พี่ชายนานะทำไมถึงช่วยหนูไว้หรอคะ”เด็กสาวถามด้วยความสงสัย

“เอางี้เธออยากรู้คำตอบเป็นการแรกเปลี่ยนและค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเธอ...เอาเป็นถ้าเธอบอกชื่อของเธอกับฉันเป็นไง”

“ห...หนูชื่อฮินะค่ะ” หลังฮินะพูดจบก็มีแต่ความเงียบเงียบเกินเหมือนว่าที่แห่งนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่เลยไม่มีแม้แต่เสียงนกหรือลมที่พัดผ่านแต่ความเงียบนี้ก็จบลงหลังนานะตอบคำถามของเด็กสาว 

“เหตุผลที่ฉันช่วยเธอก็นะคงเพราะเธอเหมือนกันฉันไม่สิเหมือนเธอมากกว่านะ นานะ ”

“เมื่อกี้พี่ชายพูดอะไรรึป่าวคะ”

“ไม่มีอะไรหลอกเธอน่าจะหูฝาดไปเองละพึ่งตื่นด้วยนิ แล้วจะเอาไงต่อละจะให้ไปส่งที่บ้านไหม”

“หนูไม่มีบ้านหลอกคะพ่อแม่หนูเป็นทาสหนูก็เลยเป็นทาสแต่ท่านพ่อท่านแม่ท่าน..หนะท่านหนะ”

เด็กสาวพูดไม่ทันจบเธอก็ร้องไห้จนหลับไปอีกครั้ง

“คงเป็นเรื่องที่หนักเกินกว่าเด็กคนนี้จะรับได้สินะคงพูดว่าโชคดีเต็มปากไม่ได้หลอกนะแต่เธอก็โชคดีนะที่ยังมีชีวิตอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้”สงใสจะพูดมากไปหน่อยนี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วยต้องหาที่พักที่ไม่ใช่ในป่าเพราะมีทั้งมอนเตอร์และสัตว์ร้ายที่จะออกล่าตอนกลางคืนเราคงสู้มันไม่ได้แน่คงต้องไปให้ห่างจากที่นี่

“ในที่สุดก็ถึงบริเวณนี่น่าจะปลอดภัยนะตามแผนที่นี่ที่ไม่คิดว่าจะได้ใช้มันอีก”

หลังจากนานะวางด็กสาวลงและก่อกองไฟเพื่อให้ความอบอุ่นก่อนที่จะนอนเขาหยิบผ้าในกระเป๋าห่มบนตัวเด็กสาว

“เรื่องวันนี้พอแค่นี้ก่อนนอนพักแล้วพรุ้งนี้ค่อยว่ากันว่าจะเอายังต่อดีฝันดีนะฮินะ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***