เมียของข้าคือเจ้ายุทธจักร
เค้าลางแห่งหายนะ
ริม นพเก้า
สีแดงเหมือนโลหิตไหลรินทั่วท้องฟ้า
ริม นพเก้า
ราวกับจะบอกว่าจุดสิ้นสุดของมวลมนุษยชาติคงถึงคราวสิ้นสุดลงสักที
ครู วิทยาศาสตร์
พวกเราทุกคนตายหมดแน่ๆ
บิว สันต์สนะ
ใจเย็นๆครับครู
บิว สันต์สนะ
ตั้งสติหน่อยครับ
จิน วรุฒ
แค่ฝนสีแดงจะอะไรนักหนา
จิน วรุฒ
อย่างไงพวกซอมบี้มันก็ขึ้นมาถึงบนนี้ไม่ได้หรอก
ริม นพเก้า
(ตั้งแต่การระบาดใหญ่ครั้งแรก แต่ละเขตรวมตัวกันเป็น"เชลเตอร์")
ริม นพเก้า
(โดยต้องแบ่งสันปันส่วนหน้าที่กันและอาศัยอยู่ร่วมกัน)
เปรี้ยว นฤมล
นี่ก็6เดือนมาแล้วพ่อกับแม่ยังไม่ได้ติดต่อมาเลยT-T
จิน วรุฒ
ทั้งที่ช่วงแรกเธอเองที่คอยว่าคนอื่นที่อยากกลับบ้านแท้ๆ
ริม นพเก้า
(ตอนนี้เวลาประมาณ6โมงเย็นรอบข้างเริ่มจะมืดแล้ว)
ริม นพเก้า
(เพราะว่าหลังจากการระบาดครั้งใหญ่ทำให้ประชาชนส่วนใหญ่ตายลง)
ริม นพเก้า
(จากนั้นไม่กี่วันไฟฟ้าทุกพื้นที่ก็ได้ดับลง)
ริม นพเก้า
(หลังจาก6โมงเย็นภารกิจที่ทำอยู่ก็จะหยุดชะงักลงและเตรียมหาที่หลับที่นอน)
ริม นพเก้า
(ขณะที่ผมปลายตาลงไปมองเหล่าซอมบี้ที่อยู่ข้างล่าง)
ริม นพเก้า
(พวกมันก็จ้องมองขึ้นมา)
ริม นพเก้า
//ผมหลบไปข้างหลังเสาร์โดยสัญชาตญาณ
ริม นพเก้า
เฮ้ยๆซอมบี้มันประสาทสัมผัสห่วยไม่ใช่รึไง
ริม นพเก้า
มันเห็นฉันจากข้างล่างได้ไง
ริม นพเก้า
//เหลือบตากลับไปมองมันอีกครั้ง
ริม นพเก้า
ซอมบี้กรีดร้องดังลั่น...เหล่านกพิราบที่อยู่บนเพดานบินหนีผ่าฝนกันจ้าละวั่น
ริม นพเก้า
พวกมันก็กรูเข้ามาทางใต้ตึกทันที
Comments