นางฟ้า

พอตื่นขึ้นมาฉันก็ไม่พบกับชายคนนั้นแล้วแถมคนที่นอนกับฉันเมื่อคืนนี้ก็คือเจ้าแมวเหมียวด้วย และไม่ใช่ชายคนนั้นด้วย ตอนนี้ฉันใช้สมองจนเวียนหัวแล้ว "โอ๊ย... ให้ตายสิ" ฉันใช้สมองทั้งวันเพื่อที่จะคิดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการกลับบ้านเลยสักนิด ฉันเลยหยุดที่จะคิดเรื่องเกี่ยวกับโลดนี้และกลับไปโลกของฉันให้ได้ เวลาก็ผ่านไปหลายต่อหลายเดือนที่ฉันอยู่แต่ในคฤหาสน์แห่งแห่งนี้ ชีวิตในโลกแห่งนี้ฉันไม่มีใครเลย นอกซะจากเจ้าแมวเหมียว ส่วนพ่อแม่ของฉันก็มีภารกิจมากมายที่ต้องไปทำ ฉันอยู่แต่ในห้องของฉันเพื่อหาวิธีกลับบ้าน แต่ก็ไม่สำเร็จแม้แต่ครั้งเดียว จนเวลาร่วงเลยมาแล้ว4ปีฉันยังเหมือนเดิม เมื่อพ่อแม่ของฉันเสร็จจากภารกิจที่ต้องทำท่านทั้ง2จึงกลับมาที่คฤหาสน์และเข้ามาในห้องของฉัน พร้อมกับช่างแต่งหน้าและคนรับใช้ต่างๆ เข้ามา แม่ของฉันสั่งให้คนรับใช้มาอาบน้ำให้ฉัน "ไม่เอาๆๆ คุณจะทำอะไรนะ... แม่คา~นี้มันอะไรกันคะ" "วันนี้แม่จะพาลูกไปเจอคู่หมั้นของลูกไงจ๊ะ อีกไม่นานละก็จะแต่งงานกัน แม่เลยจะให้ลูกๆ รู้จักกันไว้ไงจ๊ะ" "ไม่เอานะ แม่หนูอาบน้ำเองได้คะ.. " "ไม่ได้จ๊ะ" "ถ้าไม่เอาแม่จะอาบให้เองนะ" "ก็ได้คะคุณแม่" หลังอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้ากับแต่งหน้าเสร็จฉันก็เข้ามาหาเจ้าแมวเหมียว ฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าฉันเข้ามาหาเจ้าแมวเหมียวแล้วทำไมถึงเดินหนีฉันเหมือนกับแมวกำลังอายอยู่ "นี้เจ้าแมวเหมือนอย่าเดินหนีสิ" "เหมียว" เจ้าแมวเหมียวจึงกระโดดปีนไปบนหลังคาเพื่อหนีหน้าฉัน ฉันเลยไปส่องกระจกดูว่าหน้าฉันมีอะไรติดอยู่ แมื่อฉันส่องกระจกดู ฉันเห็นใบหน้าของเจนนิเฟอร์ที่หน้าตาสวยน่ารัก มีโตดวงตาสีชมพูอ่อนกับใบหน้าที่ขาวบริสุทธิ์กับผมสีชมพูอ่อน+กับชุดที่สวยเป็นธรรมชาติสีเขียวอ่อนราวกับนางฟ้า

แล้วแม่ของฉันเลยขึ้นมาเรียกฉันเพราะฉันมัวแต่ส่องกระจกอยู่ เมื่อฉันไปถึงคฤหาสน์ของแล้วคุณชายน้อยแล้ว ก็มีคนรับใช้เดินมาบอกทางให้ไปนั้นดื่มชาอยู่ที่สวนดอกไม้สีแดงสดและเดินไปส่งให้ถึงที่ หลังจากนั้นพ่อของคุณชายน้อยก็เดินมาและนั้นอยู่โต๊ะเดียวกันกับแม่ของฉันและก็ฉัน แม่ของฉันนั้นคุยกับพ่อของคุณชายน้อยอยู่หลายนาที

"เจนนิเฟอร์!! ลูกจำคุณมาร์ตินได้ไหมจ๊ะเนี้ย"แม่ถามอย่างอยากรู้

(ฉันนี้อยากบอกแม่จริงๆ เลยว่าแม้แต่ชื่อพ่อแม่หนูยังไม่รู้เลย)

"อ๋อ... หนูจำไม่ได้คะ แม่ช่วยเล่าเรื่องตระกูลVให้ฟังหน่อยสิคะ คุณแม่"ฉันตอบไปตามความจริง

"อืมมมม ลูกก็ไม่ได้เจอตระกูลนี้มาหลายปีแล้วสินะ คงจำไม่ได้ ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่เล่าให้ฟังทีหลังนะ"

"ได้คะ"

"ไปเรียกคุณชายน้อยมาหน่อย"

คุณชายมาร์ตินพูดขึ้น

"ได้ขอรับ"คนรับใช้คนหนึ่งพูด

เมื่อแม่ของฉันและคุณชายมาร์ตินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกัน ฉันก็พูดขึ้นว่า

"คุณชายมาร์ติน สวนดอกกุหลาบแห่งนีเยาวเท่าไหร่"

เมื่อฉันพูดเสร็จ แม่และคุณชายมาร์ตินก็หยุดพูกัน และทำหน้าตะลึงนิดหน่อย

"เจนนิเฟอร์ ปกติลูกจะเรียกคุณชาย

มาร์ตินว่าลุงไม่ใช่หรอ...."แม่พูดขึ้น

(เราทำอะไรไปเนี้ย... ต้องหาข้อแก้ตัวแล้ว.....)

"ก็หนู.... "

เมื่อฉันกำลังจะพูดขึ้นมา ก็มีคนรับใช้คนหนึ่ง พูดขึ้นว่าคุณชายน้อยมาแล้ว ฉันก็หันไปมองที่ปลายเสียงแล้วก็เห็นกับ.... กัฟ ที่แม่เคยเล่าให้ฟังและที่พาฉันไปที่สระน้ำสีฟ้าใส แถมเป็นคู่หมั้นของฉัน

"สวัสดีครับคุณหญิง"กัฟพูดอย่างมีมารยาท

"สวัสดีคะคุณชายน้อย ที่จริงคุณชายน้อยไม่ต้องเรียกคุณหญิงก็ได้นะ เรียกว่าคุณหญิงแม่ดีกว่านะ"แม่พูดอย่างใจดี

"ครับ คุณหญิงแม่"

เมื่อเวลาผ่านมาไม่นานในขณะที่แม่กับคุณชายมาร์ตินพูดคุยกัน

"คุณหญิงแม่ ท่านพ่อผมขอพา

เจนนิเฟอร์ไปเดินเล่นนะครับ

"ได้สิคุณชายน้อย"แม่พูด

"ผมอยากให้คุณหญิงแม่เรียกผมว่ากัฟเฉยๆ ได้ไหมครับ"กัฟพูดอย่างมีมารยาท"

"ได้สิจ๊ะ นี้ก็คุยกันนานละรีบพา

เจนนิเฟอร์ไปเดินเล่นสิจ๊ะ"

"ครับ"

ฝากติดตามตอนต่อไปค่ะ