ความคิดถึง

เมืองหลวงต้าซ่ง

"ฮ่องเต้ทรงมีบัญชา แม่ทัพใหญ่เยี่ยเจาปกป้องชายแดนพิทักษ์ราชอาณาจักรต้าซ่งเรา เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายด้วยความลำบาก จึงมีราชโองการให้แม่ทัพเยี่ยเจากลับเมืองหลวง รับพระราชทานยศเป็น แม่ทัพใหญ่ทหารม้าแห่งแผ่นดิน บรรชาการทหารเมืองหลวงหนึ่งแสน"

จวนที่พักแม่ทัพเยี่ยเจา

"ท่านแม่ทัพมีสารฝากมาถึงท่าน"

"จดหมายอะไร"หยิบสารจากชิวหวาพลางสงสัยว่าใครกันที่ส่งสารมาเร็วแบบนี้ทั้งที่เพิ่งกลับเข้ามาในเมืองหลวง

"นี่มัน...สารจากญาติผู้น้องของข้า!"

"มันเรื่องอะไรทำไมท่านแม่ทัพถึงดูตื่นเต้นขนาดนี้"

"ญาติผู้น้องของข้าจะมาถึงในวันพรุ่งนี้"ท่านแม่ทัพบอกด้วยความดีใจที่แสนจะร้อนรน

"พวกเจ้ารีบไปจัดจวนใหม่...อ๋อ!ไม่สิต้องเป็นจวนของข้าที่ต้องจัดแต่งใหม่ เพราะญาติผู้น้องนอนคนเดียวไม่ได้ พวกเจ้ารีบไปจัดจวนข้าใหม่เดี๋ยวนี้!"

"รับทราบ!เราจะรีบจัดตามที่ท่านแม่ทัพสั่ง"ท่านแม่ทัพดีใจจนลืมไปว่าตัวเองนั้นบาดเจ็บอยู่ เพราะความเจ็บปวดก็ไม่เท่าความคิดถึง

"ข้าจะได้เจอเจ้าแล้ว..แม่เทพธิดาน้อยของข้า"

วันรุ่งขึ้น

คนรับใช้ในจวนต่างพากันมาตั้งแถวเตรียมรับญาติผู้น้องของท่านแม่ทัพ รวมถึงท่านแม่ทัพเองก็ใจจดใจจ่อกับการที่จะได้เห็นญาติผู้น้อง

สักพักได้มีขบวนรถม้าจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาที่จวนของท่านแม่ทัพ

"**อาเจา!"

"ญาติผู้น้อง...อึก**!"เพราะถูกร่างบางวิ่งถลาเข้ากอดจึงทำให้ท่านแม่ทัพโดนแรงกระแทกอย่างจัง เข้าที่แผลพอดิบพอดี แม้ชิวสุ่ยกับชิวหวาจะเข้าไปห้ามแม่ทัพก็ปรามไว้

"ข้าคิดถึงท่านมากอาเจา"

"ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกันญาติผู้น้อง"

"เจ้าเดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยมาก"

"อาเจา...ท่านเป็นอะไรไหมทำไมสีหน้าท่านถึงดูไม่สู้ดีนัก"

ใบหน้าราวกับเทพธิดามองด้วยความกังวล หากใบหน้านั้นเป็นดั่งคมหอกคมดาบคงฟาดฟันผู้จ้องมองแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี นั่นเป็นความคิดของท่านแม่ทัพในตอนนี้หาใช่ความเจ็บจากบาดแผล

"ข้าไม่เป็นอะไรแค่บาดเจ็บเล็กน้อย"

"บาดเจ็บ?...ท่านบาดเจ็บตรงไหนอาเจา?"ใบหน้าที่อ่อนโยนถามด้วยความเป็นห่วง

"ท่านแม่ทัพกับแม่นางหลิวซีอินเข้าไปพักที่จวนก่อนเถอะ"

ใบหน้าสวยงอแงมีท่าทีเป็นห่วงท่านแม่ทัพ

"ท่านเจ็บมากใช่ไหมท่านถึงดูซูบผอมเช่นนี้"

"ใช่...เจ็บมากแต่เพีงข้าเห็นหน้าเจ้าข้าก็หายเจ็บแล้ว"ท่านแม่ทัพยิ้มให้ญาติผู้น้องด้วยความเอ็นดู

"มีที่ไหนกัน...เพียงเห็นหน้าก็หายเจ็บ"ประคองท่านแม่ทัพกลับเข้าจวน และยังคงดุใส่ไปเรื่อยๆ"ท่านไม่เคยห่วงตัวเองบ้างเลย ซ้ำยังชอบทำให้ผู้อื่นเขาเป็นห่วง"

"เจ้าเป็นผู้หญิงพูดมากตั้งแต่เมื่อไรกันหื้มม"

"ก็ตั้งแต่ท่านไม่เคยฟังข้า หากแต่งงานเมื่อใดท่านยังดื้อดึงแบบนี้ข้าจะตีท่านซะให้เข็ดเลย"

ท่านแม่ทัพหยุดชะงักชั่วครู่เมื่อได้ยินเรื่องการแต่งงาน

"ญาติผู้น้อง...ข้ามีเรื่องที่จะบอกเจ้า"

"อาเจา...ท่านเรียกข้าว่าซีอินได้หรือไม่"

"ได้สิ"

"แล้วท่านจะบอกอะไรกับข้าหรออาเจา...?"

"เอ่อ...คือ...ข้า...ข้าได้เตรียมจวนใหม่ไว้ให้เจ้า เพราะข้ารู้ว่าเจ้านอนผู้เดียวไม่ได้ จึงได้จัดเตรียมจวนนี้..."

"ท่านหมายถึง...ข้ากับท่านนอนด้วยกัน?"

"แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบข้าจะบอกคน..."

"ไม่ต้อง...ข้าชอบ ชอบมากที่จะได้นอนกับท่านเหมือนตอนวัยเด็ก"ใบหน้าสวยตอบกลับท่านแม่ทัพพร้อมรอยยิ้ม

"ใช่...แบบนั้น"

"ถึงอย่างไรเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี"

ประโยคนี้อีกแล้วที่ทำให้ท่านแม่ทัพยิ้มด้วยความรู้สึกผิด'ข้าจะต้องรีบบอกเจ้าญาติผู้น้อง'

请继续下一集。(โปรดติดตามตอนต่อไป)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***