ต้นเรื่อง

ใต้ต้นท้อ(วัยเยาว์)

"ญาติผู้น้องครั้งหน้าข้าจะพาเจ้าไปดูโคมไฟแก้ว

และรูปกระต่ายที่เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาของกระต่ายนั้นสีแดงเหมือนกับเจ้าตอนนี้"

"ใครตาแดง ข้าตาไม่แดงสักหน่อย"

"ถ้าไม่แดง ไหนเจ้าลองยิ้มให้ข้าดูหน่อยสิ"

"อาเจา..."

"มีอะไรญาติผู้น้อง"

"ถ้าข้ากลายเป็นคนน่ารังเกียจ ท่านยังจะแต่งงานกับข้าอยู่ไหม"

"แต่งสิ"

"จริงนะ"

"จริงสิญาติผู้น้อง"

"ท่านจะไม่ทิ้งข้าใช่ไหมอาเจา..."

"แน่นอน ข้าจะไม่ทิ้งเจ้าสาวของข้าหรอก"

สายตาที่อ่อนโยนได้มองไปที่หญิงสาวที่กำลังยิ้มด้วยความเขินอาย

............

"ท่านแม่ทัพ!.....ท่านอย่าเป็นอะไรไปนะ"

"รีบไปตามหมอมา"

"ขอรับ"

ท่ามกลางความโกลาหลของบรรดาเหล่าทหาร ที่ช่วยกันประคองร่างอันไร้สติที่เต็มไปด้วยเลือดของท่านแม่ทัพมายังที่พัก ถึงศึกคราวนี้จะได้รับชัยชนะมาอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ แต่ต้องแลกกับการบาดเจ็บสาหัสของท่านแม่ทัพ

หลายวันผ่านไป

"ขะ...ข้าหิวน้ำ"

"ท่านแม่ทัพ! ท่านฟื้นแล้ว"

"น้ำ"

"เดี๋ยวข้าหยิบน้ำให้"

"ท่านแม่ทัพอาการเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นแต่ข้าก็เจ็บแผลอยู่ไม่น้อย"

"นี่ข้านอนแบบนี้มากี่วันแล้วชิวสุ่ย"

"ก็หลายวันนะท่านแม่ทัพ"

"เอ่อ...ท่านแม่ทัพาข้ามีเรื่องจะถามท่าน"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องการทหารข้าจะไม่รับฟังในเวลานี้" (พยุงตัวเองขึ้นนั่ง)

"ศึกก็ได้จบลงแล้วฝ่าบาทก็เรียกทหารกลับเมืองหลวง ข้าเองก็อยากรีบกลับไปหาญาติผู้น้องของข้า"

"แต่เรื่องนี้ท่านแม่ทัพต้องรู้..."

"เรื่องอะไรทำไมเจ้าถึงมีท่าทีจริงจัง"

"ท่านแม่ทัพทำการศึกตั้งแต่อายุยังน้อย นำทัพชนะอยู่หลายครั้งหลายหน"

"มีอะไรเจ้าก็พูดมาสิชิวสุ่ยไม่ต้องอ้อมค้อม!"

"ท่านแม่ทัพเป็นสตรี!"

ท่าทีของแม่ทัพไม่ได้ตกใจแม้แต่น้อยว่าชิวสุ่ยรู้ได้อย่างไร

"อภัยให้ข้าด้วยท่านแม่ทัพ"

"ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเจ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดเรื่องนี้ "

"ฝ่าบาทมีราชโองการให้แม่ทัพกลับไปยังเมืองหลวงท่านจะทำอย่างไร"

"ทูลฝ่าบาทไปตามความจริง เราจะต้องกลับเมืองหลวงตามราชโองการของฝ่าบาท"

"แต่นั่นทำให้ท่านมีโทษ โทษถึงประหารชีวิตเลยนะท่าน"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นข้าแม่ทัพเยี่ยเจาผู้นี้ก็ไม่เสียดายชีวิต หากจะต้องตายด้วยคำสั่งของฝ่าบาท"

"เจ้ารีบไปทำตามที่ข้าบอก"

"รับทราบ"

"แต่...."ท่าทางของแม่ทัพนิ่งไปชั่วครู่

"ท่านยังกังวลสิ่งใดท่านแม่ทัพ"

"ญาติผู้น้องยังไม่รู้เรื่องนี้"

"แม่นางหลิวซีอินเองก็อยู่กับท่านแม่ทัพมาตั้งแต่เด็กความสัมพันธ์แน่นแฟ้น คงยากที่แม่นางจะรับได้"

"ใช่...ศึกคราวนี้ยืดเยื้อมานาน นอกจากสัญญาที่ข้าให้ไว้กับญาติผู้น้องในสมัยเด็กว่าข้าจะแต่งงานกับญาติผู้น้อง"

"ท่านแม่ทัพ...เป็นแบบนี้ท่านจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้"

"เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนบอกกับญาติผู้น้องเอง ห้ามให้ใครพลั้งพูดออกไปให้นางได้ยินเด็ดขาด!"

"รับทราบ...ท่านแม่ทัพอย่าได้กังวล วางใจข้าได้"

"ขอบใจมากชิวสุ่ย" ศึกที่ว่าใหญ่หลวงคงไม่ใหญ่เท่าหัวใจที่แบกรับความรู้สึกนี้ได้ สัญญาที่ให้ไว้ไม่อาจรักษาไว้ได้ ความรัก ความผูกพัน อาจเปลี่ยนกลายเป็น **ความเกลียดชัง

..........

请继续下一集。(โปรดติดตามตอนต่อไป**)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***