บทที่ 3 อีกโลกที่แปรเปลี่ยน 2

ฉันเบิกตาของตนเองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจาก... ป่า แล้วก็ป่า!!

โห้ยยยนี้มันเรื่องไรวะเนี้ยเป็นสาวออฟฟิตอยู่ดีแท้ๆกลับต้องมาอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้แถมยังมาอยู่ป่อีกโครตบัดซบเลย!

"คุณหนูเข้ามาในกระท่อมก่อนเถอะนะเจ้าคะเดี๋ยวคุณหนูจะป่วยเอาได้" ซู่ผิงเรียกอรชรงาม แต่อรชรเหมือนจะเหม่อลอยไปแสนไกลเสียแล้ว

"คุณหนูเจ้าคะ..." ซู่ผิงตะโกนเรียกนายของตนด้วยความเป็นห่วงเหลือ นายหญิงของนางดูอาการหนักเอาพอตัวแต่นางก้ทำให้คนผู้ที่เป็นบ่าวยิ้มได้อีกครั้งเมื่อนางได้กลับมามี..ชีวิตอีกครั้ง...

"ซู่ผิงข้าอยาก..เข้าเมือง.." ร่างบางพลางหันหน้ามามองอรชรที่ยืนเป็นห่วงอยู่หน้าประตู หญิงสาวอ้าปากหว๋อ

นางนั้นจำได้ดีเลยในอดีตหากนางพูดเรื่องเข้าเมืองไปเมื่อไหร่ นายหญิงของตนมักจะประสาทเสียอยู่เสมอๆ แต่นี้..นี้นายหญิงของนางจริงๆเหรอ...

"ยืนบื้อทำไมอะ รีบไปเตรียมของจะได้ไปหาแท็กซี่ขึ้นกันไงไม่รู้ด้วยว่าในชนบทแบบนี้จะมีรึป่าว" หญิงสาวทำหน้างงงวยยิ่ง นายหญิงของนางวิปลาสไปเสียแล้วจริงๆสินะ โถ่คุณหนูของบ่าวน่าสงสารยิ่งเจ้าคะTT

"แทกซีคืออะไรเจ้าค่ะ ของแบบนั้นไม่หรอกนะเจ้าคะคุณหนูของบ่าว" ร่างบางพลางตัวสะดุ้งนางลืมไปได้ไงว่านี้ไม่ใช่ที่ๆนางอยู่แต่ก่อน โถ่เจ้าพ่อคุณ!!!

เดี๋ยวพูดอะไรเพ้อเจ้อไปอีกมีหวังได้โดยฆ่าหมกป่าแน่เชียวนะเรา โถ่ๆๆๆๆ

หญิงสาวพลางนำมือซีดของตนมาตบที่หน้าแรงดัง เพี๊ยะ ทีหนึ่งห่อนหญิงสาวจะวิ่งเข้ามาลูบๆคลำๆใบหน้าของร่างบางอย่ากลัวช้ำ

"คุณหนูของบ่าวทำเยี่ยงนี้มิได้นะเจ้าคะ!!!" ถึงจะวิปลาสแต่คุณหนูเจ้าคะ ช่วยอย่าทำร้ายตัวเองด้วยเดี๋ยวหัวใจของบ่าวจะสลายอีกรอบหากคุณหนูเป็นอะไรขึ้นมาอีก ซู่ผิงคิดอย่าหนักใจ ก่อนจะเดินเข้ากระท่อมไปเตรียมของ

สงสัยว่าเมื่อก่อนเจ้าของร่างคงเป็นคนที่อยู่ในตระกูลผู้ดีเป็นแน่แถมน่าจะมีนิสัยที่สุขุมอ่อนโยนทีเดียวเลยหล่ะ ดูจากสีหน้าของซู่ผิงเมื่อกี้นี้ตกใจเหมือนเห็นก๊อตซิลล่าบุกแหน่ะ!

แต่โครตน่าเบื่อเลยอะตอนที่ไม่มีทั้งนิยายให้อ่านไม่มีโทรศัพท์ให้เล่นแสวงหาความสุขเสรีในโซเชียวอยากเอาหัวไปกระแทกกับหินไม่ก็กำแพงให้ตายไปเลย

ฮือออออ (อยากกลับบ้านอ่าาา) เบื่อตะตายอยู่แล้วเนี้ยได้โปรดสวรรค์อย่าลงโทษกันแบบนี้เลยนะๆๆ

ฉันสัญญาว่าถ้าหากกลับบ้านได้แล้ว ต่อให้บอสจะด่าจะว่าต่อให้เล่นติ๊กต๊อกแล้วตกท่อก็จะไม่ว่าเลยTT

ฉันคุกเขาลงกับพื้นเหมือนคนตายอยาก จนซู่ผิงเผลอมาเห็นเข้านางจึงวิ่งเข้ามาประคองฉันแล้วดุฉันเป็นทางยาว

นี้ไม่ต้องเป็นบ่าวหรอกนะซู่ผิง เธอมาเป็นแม่ของฉันเลยก็ได้นะเนี้ย!บ่นอะไรมากมาย

พวกเราสองคนหลังแต่งตัวตระเตรียมของเสร็จ ก็ออกจากบ้านโดยทันที เมื่อออกมาจากป่าตีนภูเขาเราสองคนก็พลางเดินลุยลูกรังจนเราสองคนทั้งหัวทั้งผมทั้งหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึง ไม่ผิดหรอก ลูกตำลึง!

เนี้ยแหล่ะฝุนจากลูกรังบวกกับที่เราไม่มีรถให้ขึ้นแถมในเมื่อยังมีรถม้าต่างๆวิ่งไปๆมาๆสลับกันมั่วซั่วจนฝุนของดินลูกรังนั่นฟุ่งกระจายไปทั่วสารทิศ

"นี้ซู่ผิงเราไม่หารถม้าขึ้นกันจะดีกว่าเหรอ" อรชรพลันเริ่มรำคาญทั้งตัวเองทั้งซู่ผิง ในครานี้นางแทบจะสำลักฝุ่นลูกรังตายอยู่แล้วนี้

ยังดีที่สมัยนี้ไม่มีpm2.5 ไม่อย่างนั้นฉันก็คงได้ตายจริงอย่างแน่นอน

"คุณหนูเจ้าคะลืมไปแล้วจริงหรือเจ้าคะว่าข้ากับท่านไม่มีติดตัวกันแม้แต่ตำลึงเดียว"

"สักแดงเดียวก็ไม่มี!?" อรชรพลันทำสีหน้าตกอกตกใจยิ่ง นี้นางมีบ่าวรับใช้แต่กลับไม่มีเงินสักแดงเดียวติดตัวเสียด้วยซ้ำ นี้มันบ้าอะไรวะเนี้ย!

หญิงสาวทำหน้าหงิกหน้างอจวนจะเหมือนปลาทูคอหักเสียแล้ว หากนางมิมีเงินแล้วนางจะเข้าเมืองมาเพื่ออันใดเล่านี้!

"ซู่ผิงเจ้าพูดเล่นรึป่าวเนี้ย ข้าจะบ้าตายแล้วนะ" อรชรพลันทำท่าลูบคลำศีรษะของตนด้วยความลำบากใจ

"คุณหนูบ่าวจะหลอกคุณเพื่อสิ่งใดกันเจ้าคะ" ซู่หยุดเดิมเมื่ออรชรที่เดินนำหน้าหันมาพูดถามอย่างจิงจัง

"นั้นสินะ" นี้เราคิดอะไรอยู่กันนะ คนไม่มีคือไม่มีดิ โอ้ยยยยยน่าเบื่อที่สุดเลย!!

ในที่สุดพวกเราสองคนก็เดินทางถึงใจกลางเมืองหลวงซู่ผิงมองหน้าฉันอย่างสงสัยว่าฉันมาทำอะไรในเมื่อไม่มีเศษเงินเลยสักแดงเดียว

ในหัวตอนนี้ฉันคิดอยู่แค่ในนิยายบทที่ 17 พระเอกจะพานางมาเดินดูสิ่งของที่ใช้ในงามสมรสของทั้งสองด้วยความมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งกระดิ่งหมา! อรชรหายใจอย่างข้นแค้นใจยิ่งที่ตนมิใช่นางเอก

ฉะนั้นในฉากนี้เราจะเจอกับ 'แม่ทัพหลง' ผู้เกรียงไกรหาใครเทียบได้เมื่อก่อนแม่ทัพหลงเป็นคนของแม่นางร้ายคนนี้แหละแต่แล้วยามเกินเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเมื่อนางร้ายผู้ที่รับฉายาว่าหญิงงามอับดับสองโดนโจรโฉดปล้นสดมโดยการยิ่งธนูจากด้านล่างของหน้าผาขึ้นมาข้างบนเนินผา

ขนาดเดินทางด้วยรถม้าไปยังเขาซานซานที่แทบชายแดงหลิง แล้วผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่ทัพหลงผู้เป็นดั่งสหายร่วมทางได้ลงมาจากรถม้าเพื่อทำการต่อสู้ปกป้องสหายของตนไว้ แต่มันเสียดายตรงที่ว่าสหายของตนนั้นไม่ได้มีดั่งแม่พระแม่นางอย่างที่เขาได้คิด

นางร้ายอย่างนางพลันพูดในฉากหนึ่งด้วยความว่า 'เจ้าก็เป็นแค่สามัญชนสกปรกเท่านั้นยอมสละชีวิตของเจ้าให้ข้าผู้เป็นคุณหนูตระกูลเฟิ่งเสียดีกว่านะ' หลังจากฉากนั้นนางร้ายอับหนึ่งในใต้หล้าก็ชิงลงมาจากรถม้า

ก่อนจะใช้ฝ่าเท้าอันศักดิ์สิทธิ์นั้นถีบแม่ทัพหลงผู้เกรียงไกรลงไปในหน้าผาชัน

และฉากต่อไปคือตอนที่นางเอกที่กำลังเก็บผลหมากรากไม้ไปเห็นเข้าจึงช่วยไว้ด้วยมีนิสัยเป็นแม่พระผู้แสนดี๊~แสนดี~ เห็นทีฉันจะต้องจัดการนางเอกผู้เป็นแม่พระแสนดีเสียแล้วนี้!

"ซู่ผิงข้าอยากดูสร้อยเพชรนิลจินดาเสียหน่อยพาข้าไปดูหน่อยสิ" ร่างบางส่งสายตาอำมหิตให้แก่ซู่ผิง

จนหญิงสาวต้องเดินล้นถอยลงไปเพราะรับแรงอาฆาตรของคุณหนูของตนไม่ไหว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***