บทที่ 2 อีกโลกที่แปรเปลี่ยน 1

'อึก..' ฉันกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงคอก่แนใจหายใจถี่อย่างตกใจ

'ฟุบ!' ร่างบางพลันเด้งออกจากเตียงไม้ไผ่สกปรกอย่างตกใจ ก่อนสายตาคมจะมองสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบๆตัวของด้วยความงุนงง

'ที่นี้ที่ไหนอะ แล้วทำฉันถึงมาอยู่ที่นี้ได้' ความคิดที่หลากหลายถาโถมเข้าใส่อรชรร่างเล็กบนตั่งเตียงเล็ก

"คะ..คุณนะ..หนู คุณหนูของบ่าว ฮึก..ฮือ..ฮึก.." อยู่ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่ดูโศกศัลย์และดูอาลัยอาวรเธอเหลือเกิน

ทำไมเธอคนนี้ถึงได้เรียกแทนตัวเองว่าบ่าว? แล้วทำไมนางต้องร้องห่มร้องไห้เสียจะเป็นจะตายขนาดนั้นด้วย..

"คุณหนูของบ่าวยังไม่ตายจริงๆด้วยเจ้าคะ ซู่ผิงคิดไว้แล้วเชียวเจ้าคะว่าคุณหนูจะไม่หายไป..ไม่หายไปจากโลกใบนี้แน่ๆเจ้าคะ" หญิงสาวปริศนาพลันจับมือบางที่ดูซูบผอมไร้เรี่ยวแรงและเป็นสีขาวซีดเหมือน คนตาย.... อย่างถนุถนอมเหมือนกลัวว่าสิ่งนี้จะหายหลุดลอยจากตนไปตลอดกาล หญิงสาวพูดไปทั้งน้ำตาที่ไหลพรากดั่งสายวารี

ภายในห้องนี้นั่นแคบนัก ในครานี้มีเพียงตัวนางและก็หญิงสาวที่แต่งตัวสกปรกๆพอๆกับนางนั่งอยู่บนพื้นสาก นางไม่รู้อะไรเลย นางไม่รู้ว่านางมาที่นี้ได้อย่างไร ใครเป็นผู้นำทางนางมาที่แห่งนี้ แล้วหญิงสาวคนนี้เป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้ฟูมฟายดั่งคนใจแตกเสียอย่างนั่น

สงสัยต้องปลอบนางเสียหน่อย ปกติฉันก็ไม่ชอยคนขี้งอแงอยู่แล้วและยิ่งเห็นร้องห่มร้องไห้เหมือนคนใกล้ตายต่อหน้าเธอแล้ว ก็ยิ่งทนไม่ได้เข้าไปใหญ่

"โอมเอยโอม โอมกิมก๋อง กิมก๋องเป็นเจ้านายใหญ่" ร่างบางเริ่มร้องเพลง พร้อมกับลูบหัวของหญิงสาวปริศนาที่ดูมีอายุน้อยกว่าตน

"บ่าวไพร่มายกรองเท้าไป

ยกยังไงก็ยกไม่ขึ้น เลี้ยงหมูก็โตกว่าวัว

วัวเหลืองออกลูกเป็นม้า ม้าออกไข่มุก

ไข่มุกกลมกลิ้งหลุนๆ อาเสี่ยเรียนหนังสือไปสอบ

จอหงวน สอบจอหงวน สอบจอหงวน

อาเสี่ยมีวิชาเทียบชั้นทังฮวย

ขาไปใช้พนักงานแบกสัมภาระ

ขากลับนั่งเกี้ยวใหญ่ขนาบด้วยธงทิวหลากสี "

หญิงสาวหยุดสะอื้น ก่อนเข้าโผล่กอดอรชรงามอย่างคิดถึง นางไม่ได้ฝันไปแน่ๆ..คุณหนูของนางไม่ได้ตายดั่งใครเขาว่ากัน

คุณหนูของนางมีบุญเหลือเกิน ขอบคุณเง็กเซียนที่รับฟังคำขอของข้า นะเจ้าคะ

"เธอชื่ออะไรเหรอ" ร่างบางเริ่มถามคำถามกับหญิงสาวตรงหน้า หลังจากที่นางหายสะอื้นจากอาการโศกเศร้า

"เจ้าคะ?... คุณหนูจำบ่าวไม่ได้หรือเจ้าคะ.." หญิงสาวปริศนาหน้ามุ้ยนิดๆแต่นางก็พอเข้าใจเหตุผลว่าทำไมคุณหนูของนางถึงเป็นแบบนี้และคนที่ทำให้คุณหนูของนางเป็นเช่นนี้นางจะไม่มีวันให้อภัยมันเป็นอันขาด

"บ่าวชื่อซู่ผิงเจ้าคะ" หญิงสาวแนะนำตัวอย่างสุภาะ

"เธอไม่มีแซ่เหรอ" ร่างบางทำหน้างง อย่างน้อยคนที่พูดได้รู้ภาษารู้มารยาทแบบนีเควรจะมีแซ่ทุกคนสิแต่ทำไมนางไม่มีแซ่หรือนางจะ.... ไม่สิหากนางเป็นขอทานทำไมถึงสวยแบบนี้ทำไมถึงรู้จักมารยาทได้ละ

"เจ้าคะ"หญิงสาวยิ้มอ่อนแล้วตอบก่อนอรชรจะมองไปรอบๆด้วยความงุนงงสุดๆก่อนจะพูดขึ้นด้วยความงงใจตน"แล้วที่นี้คือที่ไหนเหรอซู่ผิงแล้วอยูามานานเท่าไหร่แล้วละ"

หญิงสาวมองหน้านายของตนก่อนจะดึงมือเล็กไปที่มือสากของตน

"ที่นี้คือกระท่อมชายป่าเจ้าคะ ท่านกับข้าอยู่ที่นี้มาเกือบครึ่งปีได้แล้วเจ้าคะ" ซู่ผิงพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ นางควรบอกนายหญิงของตนเช่นไรดีนะ..

งันก็แสดงว่าเราอยู่ที่นี้มาครึ่งปีแล้วสินะ ตะ..แต่เราทำงานอยู่ออฟฟิตไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมอยู่ๆถึงได้มาอยู่ในกระท่อมชายป่าได้นานถึงครึ่งปีกันละ

งันก็แสดงว่า.......

"ซู่ผิงเอากระจกมาให้ข้าหน่อยสิ" อรชรพูดพร้อมกับลูบใบหน้าที่ซูบผอมของตนด้วยความกังวล

หากว่าใบหน้าที่สะท้อนมาอัปลักษณ์หน้าเกลียดละนางควรทำเช่นไร! อยู่ในป่าแบบนี้จะหาหมอศัลยกรรมได้ที่ไหนกันเล่า!

"หมายถึงคันฉ่องหรือเจ้าคะ" นางงงจริงๆว่านายของตนพูดว่าอะไรนะ..กระจก นางงงอยู่สักพักก่อนจะสังเกตมือของคุณหนูที่ลูบไปทั่วใบหน้าของตัวเอง นางจึงคิดว่านางน่าจะของคันฉ่อง

"เออ....นั้นแหละคันฉงคันฉ่องอะไรก็เอามาแหละ" อรชรเริ่มปวดหัวกับภาษาอะไรก็ไม่รู้ นี้ยุคเสรีนิยมแล้วนะทำไมยังมีคนใช่คำโบราณชวนปวดหัวแบบนี้อยู่อีกละเนี้ย

ซู่ผิงคลานเข่าไปหยิบกระจกเหล็กที่ดูสกปรกมาให้อรชร อย่างรวดเร็ว

นางอยากเอากระบานโขกกับผนังเสียจริง นางบอกว่านางจะเอากระจกไม่ใช่ถาดอาหาร!

"เออ..." ฉันพยายามไม่เลือกเพราะตอนนี้ทุกอย่างมันซับซนวุ่นวายไปเสียหมด ในที่สุดฉันก็ทำใจมองตนเองในแผ่นเหล็กขัดเงา

"......." ฉันเงียบไป แม้เงาในนั้นจะสะท้อนอย่างเลือนลาง แต่ฉันก็เห็นได้ว่าใบหน้านั้น สวยมากสวยจริงๆสวยวัวตายความล้มเลยก็ว่าได้

หากออกไปโลกภายนอกมีหวังได้เป็นดาราดังถล่มทลายเป็นแน่แท้ งามล้มเมืองจริงๆ แสดงว่านี้ก็ไม่ใช่เรานะสิแต่ทำไมถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้กันละ

เรื่องพรรณนี้มันมีจริงด้วยเหรอ...

"แล้วฉันชื่ออะไรอะ" หญิงสาววางแผ่นเหล็กขัดเงาก่อนจะนำนิ้วมาชี้ที่ใบหน้าของตนเอง

"เออคุณหนูชื่อ.. หวังหลาน เจ้าคะ.." หญิงสาวพูดขึ้น

"ห้ะ! แซ่ก็ไม่มี แถมชื่อยังเหมือนผู้ชายอีก อกอีแป้นจะแตก!" อรชรอุทานขึ้น

"อกอีแปนจากแตกคืออันใดเจ้าคะคุณหนู?" ซู่ผิงถาม"คำอุทานหน่ะ เธอไม่ต้องสนใจหรอก" อรชรไม่รูจะพูดอธิบายยังไงนางเอื่อมระอาเหลือเกินทน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***