บทที่ 1 ปฐมบทแห่งความวุ่นวาย

"คุณหนูเจ้าคะ แย่แล้วเจ้าค่ะ!" บ่าวรับใช้มวยผมสองข้างวิ่งเข้ามาหาร่างบางที่ที่นั่งปลูกผักอยู่ในบริเวณจวนของตนอย่างมีความสุข

แต่ความสุขของนางก็ต้องเป็นอันจบลงเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าพ่อผู้ที่มิเคยหันหัวมามองนางเลยในคราเดียวกลับมาที่จวน เพราะนางเป็นคนที่หัวรั้นเป็นที่สุด

"คนพรรค์นั้นอย่าสนเลย เอาเวลามาทำมาหากินยังมีประโยชน์กว่าเยอะ" หญิงสาวพูดไปพลางปลูกผักไป

"มะ..ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู! หากท่านเสนาบดีไม่เจอคุณหนูที่นั้นข้ากับท่านจะโดนโบยเอาได้นะเจ้าคะ" บ่าวรับใช้พูดขึ้นพร้อมกับหยิบจอบของร่างบางไปเก็บเข้าที่

"นิ! เจ้าทำอะไรนะ ปลอบจอบเดี๋ยวนี้นะ"

"หากท่านไม่ไปข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าคะ ไปแค่เคอเดียวไม่ตายหรอกนะเจ้าคะคุณหนู" อรชรทั้งสองพลางดึงจอบกันไปมาก่อนร่างบางจะเป็นฝ่ายปล่อยจอบไป

ข้ามิอยากไปเลยเห็นหน้าแล้วแทบเอียน พอเห็นสายตาเหยียดหยามพวกนั้นตัวเราก็แทบอยากจะเดินหนีเสียอย่างนั่น หน้ารำคาญ ทำไมข้าจำต้องเกิดมาอยู่ในร่างเด็กนี้ด้วยนะ!

ทั้งๆที่ตัวเลือกมีมากมายแท้ๆเหตุใดจึงมิยอมให้ตัวข้านั้นเกิดมาอยู่ในร่างนางเอกเสียเล่า

"เจ้ายืนงงอะไร ไปเตรียมชุดให้ข้าสิจะได้รีบๆไปรีบๆกลับ!" ร่างบางพูดขึ้นก่อนบ่าวรับใช้จะฉีกยิ้มดีใจขึ้น นางรีบวิ่งเข้าไปในจวนหลังเล็กภายในมีเสียงกุกกักเล็กน้อยเหมือนกำลังหาบางอย่าง

'เฮ้อ... ข้าควรทำเช่นไรดีจะกลับไปที่โลกเดิมก็ไม่ได้จะหนีก็ไม่มีที่พึ่งพิงเสียด้วยสิ ข้าละอยากถอนหายใจเป็นสีรุ่งเสียจริง'

อรชรพลางครุ่นคิดหนัก แต่นางจำต้องจำใจอยู่ต่อไป ตลอดชีวิต นางอยากตายอีกรอบแม้คราวจะได้ไปอยู่ในปรโลกก็ตาม

________________________________________________

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูงามมากเลยเจ้าค่ะ" ร่างบางพลังมองกระจกทองเหลืองที่สะท้อนใบหน้าของตนแม้เลือนลางนักแต่รับรู้ได้ว่ามันสวยงามมากจริงๆ

"ฝีมือแต่งหน้าของข้าไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว" อรชรชูสองนิ้วขึ้นแนบใบหน้า จนทำให้บ่าวของตนงุนงงและยังทำตัวไม่ถูกกับกิริยาของคุณหนูของตน

"สองรองใคร? คืออะไรเจ้าคะ" บ่าวร่างเล็กเปล่งวาจาใส่คุณหนูของตนด้วยความงุนงงสงสัย

"เอาเป็นว่ามันมีความหมายดีละกัน" นวลระหงส์ยิ้มหวามใส่บ่าวที่กำลังยืนอยู่ข้างหลัง

"เจ้าคะคุณหนู" บ่าวรับใช้ฉีกยิ้มงามตอบ

ในชีวิตของฉันสิ่งที่ฉันไม่อยากทำที่สุดคือการพบเจอครอบครัว(ลวงๆ)ของตัวเอง... แต่ว่าในเมื่อมันเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องจำใจ แม้ในสายตาของทุกคนจะคิดว่าฉันเป็นคนเลวทรามก็ตาม

เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะเจ้าของร่างเก่าละ พาลกับคนอื่นเขาไว้เยอะจนสุดท้ายตนเองก็กลับจนตรอก ในที่สุดก็สิ้นใจเพราะตัวพระ ไปรักกับตัวนาง เห้อ..น่าสงสารๆ

ฉันพยายามหาทางกลับโลกปัจจุบันแต่มันก็ทำไม่ได้ แม้จะกลับไปในที่เดิมๆก็แล้ว ท่องคาถาอะไรบ้าๆก็แล้วผลสุดท้ายก็ต้องจำใจรับชีวิตที่เหลือของ 'นางร้าย' ในนิยายที่ตนเองอ่าน

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ หนึ่งเดือนที่แล้ว

________________________________________________

1 เดือนก่อนเกิดเรื่อง

ณ มลฑลชานซี ประเทศจีน

'บริษัท หลิวเหว่ย กรุ๊ป'

' ฟึบ ฟุบ ฟึบ ฟุบ ' เสียงลุกๆนั่งๆของร่างนวลระหงส์

"นี้ๆ ซื่อหลิง ถ้าเธอจะลุกๆนั่งๆอย่างนี้ ฉันว่าเธอเดินไปหานางเองเลยดีกว่านะ" เสียงเพื่อนสาวคนสนิทเรียกบัดดี้ของตน

"อึ๋ย~ ลี่จางเธอเห็นรึป่าวพอนางได้รับคำชมจากหัวหน้าก็ทำเป็นเขินชักดิ้นชักงอ เหอะ!" ร่างบางสะบัดก้นของตนนั่งเก้าอี้อย่างเป็นสุข

นางเป็นคนขี้รำคาญคนที่ชอบประจบประแจงคนโน่นนั้นคนนี้ ทำไมชอบคำชมนักรึไง ที่ฉันพูดหวานใส่บ้างทำเป็นหยิ่งใส่นางคิดว่านางดีมาจากไหนห้ะ!

"เอาน่าๆ เรากลับหอกันดีกว่าอย่ามัวมานั่งมองเสนียดสายตาเลย ฉันเห็นว่าเธอซื้อนิยายมาอ่านด้วยนี้หน่าฉันละอยากลองไปอ่านจะตายอยู่แล้วละ" ลี่จางมองคนหน้างอ เธอคิดว่าเพื่อนสาวของเธอเป็นไบโพล่าเพราะเดี๋ยวนางก็ดีเดี๋ยวนางก็ร้าย

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชอบเธอคือการที่เธอนั้นเป็นตัวของตัวเองได้อย่างมีความสุข

"ชิ! ก็ได้กลับก็กลับโว้ยยย" ร่างบางทั้งสองลุกขึ้นเก็บโต๊ะสะพายกระเป๋าข้างเดินออกไปจากออฟฟิต เพื่อตรงดิ่งไปหอพักของตน

________________________________________________

ณ หอพัก

1ชั่วโมงหลักจากกลับมาจากออฟฟิตฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนอนกลิ้งบนเตียงนิ่มและหยิบหนังสือเล่มใหม่มาอ่าน

หัวใจของฉันสูบฉีดเลือดไปมาอย่างรวดเร็วเป็นเท่าทวีคูณ ฉันนำมือเรียวของตนลูบไปบนปกหนังสือหนาอย่ามีความสุขจนออกนอกหน้า

เนื้อเรื่องที่ดำเนินไปอย่างเข้มข้นจนคนติดนิยายอย่างฉันปล่อยมันออกไปจากฝ่ามือไม่ได้เลย นางเอกก็เป็นขุ่นแม่แสนดีเหลือเกิน ส่วนนางร้ายก็แสนร้ายเหลือเกินคำบรรยาย

เนื้อเรื่องของนิยายดำเนินมาจนใกล้ถึงตอนจบแล้วในไม่กี่หน้า นวลระหงส์ที่นอนราบอยู่บนเตียงพลางถอนหายใจดังเฮือก 'ฉันยังอ่านไม่ทันสนุกจบอีกละ' หญิงสาวคิดอย่าท้อแท้จนในที่สุดเนื้อเรื่องดำเนินมาถึงหน้าสุดท้าย

หญิงสาวอยากรู้ว่าพระเอกจะคิดอย่างไรกับนางเอกกันแน่เพราะดูก็รู้อยู่ว่านางเอกมีใจให้ พระเอกก็คงไม่แตกต่างกันนักหรอก แต่ก็สงสารตัวร้ายที่สุดท้ายก็ตายอย่างน่าเวทนายิ่ง

"ทำไมมันถึงง่วงอย่างงี้ละ อีกนิดเดียวเองนะ" อยู่หญิงสาวสายตาเริ่มเลือนลางอย่างกระทันหัน

"โอ้ย ใครก็ได้... ลี่จาง..." ฉันมีความรู้สึกหากครั้งนี้หลับไปละก็จะไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลกนี้อีก

' แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง '

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***