ตอนที่1 เซจ เอนเดอร์เวลน์

ณ กลางป่ามิวเรียนมีเด็กทารกคนหนึ่งถูกทิ้งไว้

เด็กทารก:(คิด)จากที่ดู เราน่าจะถูกทิ้งไว้ยังกลางป่าแห่งหนึ่ง ลองใช้เวทย์มนต์ตรวจสอบพื้นที่ก่อนจากนั้นค่อยประเมินสถานการณ์อีกที

15 นาทีต่อมา

เด็กทารก:(คิด)ในป่านี้มีมานากระจายออกไปทั่วบริเวณ แต่มีจุดที่มานาหนาแน่นกว่าบริเวณอื่น และป่าแห่งนี้ยังมีต้นไม้ส่วนใหญ่เป็นไม้ยืนต้น และสูงไม่ต่ำกว่า 5 เมตร แสดงว่าไม่น่ามีมนุษย์ และเนื่องจากเอลฟ์ส่วนใหญ่ถูกจับเป็นทาส แสดงว่าป่านี้น่าจะเป็นป่าภูต และระหว่างทางที่เราถูกนำมาทิ้งได้ยินผู้คนบริเวณใกล้ๆ ป่าแห่งนี้พูดถึงอันตรายของป่ามากมาย แสดงว่ามนุษย์กับภูตไม่ถูกกัน ดังนั้นถ้าเราปล่อยมานาออกไปในปริมาณมากเพื่อดึงดูดภูตให้เข้ามาหาจากนั้นก็จัดการภูตทั้งหมด เราก็จะสามารถยึดครองอาณาจักรภูตได้(แสยะยิ้ม)

เมื่อคิดเสร็จเขาจึงปล่อยมานาออกมาอย่างมหาศาล และครอบคลุมไปทั่วทั้งป่า

ณ เมืองเอนทรีเซน เมืองหลวงของอาณาจักรภูต

ราชินีภูต:(ตกใจ)มานาที่อันตรายและทรงพลังนี้มาจากไหนกัน อัสฟรอด เตรียมกองทัพใช้กฎอัยการศึก นำกำลังอัศวินทั้งหมดมารวมตัวกันที่พระราชวัง

อัสฟรอด:น้อมรับคำสั่ง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

อัสฟรอด:รายงานองค์ราชินี ตอนนี้อัศวินจำนวน 300 นายพร้อมรับคำสั่งแล้วพะย่ะค่ะ

ราชินี:ออกไปยังจุดกำเนิดมานากับข้า

อัสฟรอด:น้อมรับคำสั่ง

หลังจากนั้นราชินีภูติและเหล่าผู้ติดตามได้เดินทางไปถึงจุดกำเนิดมานาแล้วก็ได้ตกตะลึงอย่างมากเมื่อพบว่าผู้ที่ปล่อยมานาออกมานั้นเป็นเพียงเด็กทารกผู้ชายคนหนึ่ง

เมื่อเด็กทารกได้เห็นเหล่าภูตที่ยืนอยู่ตรงหน้าจึงได้โทรจิตไปหาภูตเหล่านั้น

เด็กทารก:ใครคือราชินีภูตจงแสดงตัวออกมา

ราชินีภูต:ข้าคือ อลิส ซิเนเวียร์ ราชินีแห่งภูตเจ้ามีนามว่าอะไร มาที่นี่ได้อย่างไรและมีจุดประสงค์อะไร

เด็กทารก:ข้ามีนามว่า เซจ เอนเดอร์เวลน์ ข้าถูกมนุษย์นำมาทิ้งที่นี่ และที่ข้าปล่อยมานากระจายออกไปทั่วป่านั้น เพราะข้าต้องการให้พวกเจ้ามาที่นี่

อัสฟรอด:(สงสัย)เจ้าเรียกพวกข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลใด

เด็กทารก:ข้าต้องการให้พวกเจ้าอยู่ใต้บังคับบัญชาของข้าและช่วยข้าปกครองป่าแห่งนี้

อัสฟรอด:(โมโห)บังอาจ เป็นเพียงลูกมนุษย์ที่ต่ำต้อยยังกล้าคิดจะมาปกครองเหล่าภูตอีกรึ ทหารฆ่ามันซะ

ราชินีภูต:หยุดก่อน อัสฟรอด

ราชินีภูต:เจ้ามนุษย์ข้าจะไม่ถือสาหาความเจ้าเพราะว่าเจ้ายังเด็กและข้าจะให้ลูกน้องข้าพาเจ้าออกจากป่าอย่างปลอดภัยหากถ้าหากว่าเจ้ายอมรับความผิดแต่โดยดี

เด็กทารก:ข้าขอปฏิเสธ

ราชินีภูต:งั้นจงรับโทษในความอวดดีของเจ้าซะเถอะ อัสฟรอด

อัสฟรอด:พะย่ะค่ะ ทหารฆ่ามันซะ

ในขณะที่เหล่าอัศวินกำลังเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อที่จะเอาดาบไปแทงหัวใจเด็กทารก ก็เกิดเปลวไฟสีดำไหม้ทั้งตัวของอัศวินจนไม่เหลือแม้แต่ขี้เถ้า

ราชินีภูต:เกิดอะไรขึ้น

เด็กทารก:เวทย์ไฟของข้าเอง มันคือไฟแห่งโทสะ

ราชินีภูต:(ประหลาดใจ)เจ้าใช้มนต์ดำได้ด้วยเหรอแถมยังไม่ต้องร่ายหรือแม้แต่เอ่ยชื่ออีก

เด็กทารก:ใช้ตั้งแต่ข้าอยู่ในท้องแม่ ข้างก็ฝึกเวทย์มนต์จนเชี่ยวชาญทุกด้านแล้ว เจ้าน่ะไม่ใช่คนที่จะมาต่อสู้กับได้แม้แต่น้อย

ราชินีภูต:(โกรธ)ถึงเจ้าจะเป็นอัจฉริยะ แต่เจ้าก็ไม่สามารถเอาชนะข้าที่มีประสบการณ์และการฝึกฝนมากกว่า20ปีได้หรอก ไอเด็กอวดดี

เด็กทารก:ถ้าเจ้ามั่นใจนักก็มาลองดู

ราชินีภูต:ลมกรีดพสุธา

เด็กทารก:กำแพงไฟแห่งโทสะ

ราชินีภูต:วายุทลายภูเขา

เด็กทารก:เงาสะท้อนกลับ กาลเวลาไม่อาจหวนคืน

ราชินีภูต:เป็นไปไม่ได้

สนับสนุนนักเขียนได้ที่ Truemoney 0929545051 ขอบคุณทุกการสนับสนุนครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***