ประกาศสงคราม

"คุณครูคะหนูทำเสร็จแล้วค่ะ"

"งั้นครูขอตรวจข้อสอบของเธอเลยนะ ว้าวเป็น สมเป็นศิษย์เอก ของคุณครูกัน เธอได้คะแนนเต็มนะจะเก่งมากเลยนะครูจะให้เธอไปพักผ่อนนะคะ"

"ครูครับทำไมเชอร์รี่ทำเสร็จแล้วถึงยังไม่ได้ไปพักละครับ มันไม่แฟร์เลยนะครับ"

"ก็เชอร์รี่โกงครูนี่นาเชอรี่ก็รอ จนกว่าจะหมดคาบก็แล้วกันนะคุณเชอรี่"

คุณครู คนนี้กล้ามากเลยไม่เคยมีครูคนไหนกล้าขัดใจ ยัยนี้เลยเพราะยัยเชอรี่เป็นลูกมาเฟียนี่นา มีใครกล้าหือ ก็โดนทำร้าย แต่ยังน้อยโรงเรียนก็มากระเช้าผลไม้ให้เป็นที่ระลึกแล้วก็ไม่มีใครกล้าหือ ทำพวกให้คุณครูไม่อยากมาสอน พวกเราคงกลัวทำร้ายเหมือนสิน่ะแต่ได้ข่าวว่าคุณครูคนนี้มาจากตึก เด็ก เรียนนี่นาจะได้ข่าวว่าคุณครูคนนี้โหดมากๆ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

"ครูคะถ้าคุณครูไม่อยากได้รับบาดเจ็บ จากอันธพาลแล้วก็ควรปล่อยหนูไปกินข้าวนะคะ"

เอาแล้วไงยัยนี่ปกติ ใครไม่ยอมปล่อยมันไปกินข้าวไวๆแล้วก็ เเค่มีคุณครูไม่ได้ปล่อยมันไปกินข้าวไวๆ วันต่อมาก็ต้องนอนห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาล เพราะโดนอันธพาลกระทืบระหว่างไปซื้อข้าวกลางวัน ก็ยัยเชอรี่นี่มันลูกมาเฟียนี่นาไม่มีใครกล้าหือกับมันหรอก

"ทำไมครูต้องกลัวด้วยหรอคะ คุณครูน่ะเคยเป็นนักมวยเก่าแถมครูเคยได้แชมป์ยูโด 5 สมัยซ้อนด้วยนะถึงจะไปเอาพวก อันธพาลไม่กลัวหรอกนะเพราะครูน่ะเคยทำคนเข้า โรงพยาบาลมาหลายคนมาแล้วครูบอกเธอก็นะ เคยมีนักเรียนคนนึงนะ ไม่รู้หรอกนะว่าห้องอะไรพยายามจะหนีโรงเรียนไปเที่ยว ครูสั่งห้ามและเขาก็จะพยายามทำร้ายครู ตอนนี้ยังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลยนะ ครูจะบอกไว้ก่อนนะอนาคตของ เธอมันมีค่ามากเลยนะ"

"ครูรู้ไหมคะว่าหนูเป็นลูกใคร ครูจะเสียใจแน่ๆเลยคะ ทางที่ดีครูควรปล่อยหนูไปกินข้าวได้แล้วนะคะ ก่อนที่หนูจะหมดความอดทน อย่าคิดว่าเด็กห้อง-Fจะด้อยกว่าเด็กห้องคิง "

"ครูบอกเลยนะครูไม่เว้นถึงเขาจะเป็นลูกมาเฟียเรื่องอะไรก็ตาม แต่ครูอยากจะบอกให้อย่างนะอิทธิผล ของพ่อของเธอ กับอิทธิผลของครู มันมากกว่าของพ่อเธอร้อยเท่า เธอจะโทรไปฟ้องพ่อเธอก็ได้นะ ครูแค่อยากเตือนเธอไว้นะเธอไม่ควรเอาชีวิตมาเล่นเพราะว่ามันไม่เคย เอากลับมาได้เหมือนกับเพื่อนสมัยเด็ก ที่เธอทำกับเพื่อนของเธอต้องฆ่าตัวตายทุกๆ อย่างที่เธอทำทุกอย่างที่จะทำให้เธอเสียชีวิตง่ายง่ายได้เลยนะ รู้ไหมเพื่อนที่เธอทำให้เข้าตาย คือญาติของเพื่อนครู เองแต่ไม่ต้องห่วงน่ะ ฉันไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานหรอกยกเว้นว่าเธอทำให้ฉันโมโห จริงไหม"

"แต่ว่า"

"หยุดเธอตั้งใจอ่านหนังสือไป ก่อนที่ครูจะโทรไปฟ้องพ่อของเธอ"

"หนูไม่เชื่อครูหรอนะ แล้วหนูก็กลัวพ่อด้วย"

"งันครูโทรก่อนนะ สวัสดีค่ะ นี้ใช่คุณพ่อของเชอร์รี่หรือเปล่าคะ"

"ใช่ครับ ว่าแต่ว่ายัยหนูเป็นอะไรหรอครับ"

"คือว่ายัยหนูของคุณ"

"หนูทำมือถือหายค่ะพ่อ หนูเลยขอให้คุณครูโทรหาคุณพ่อหน่อยค่ะ คุณพ่อไม่โกรธหนูนะคะ"

"ไม่เลยคะ คุณพ่อไม่โกรธเราหรอกนะคะ"

"แค่นี้นะคะ คุณพ่อหนูขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ"

"ค่ะ ตังใจเรียนนะครับ"

"ค่ะ คุณพ่อ"

"แค่นี้นะคะคุณพ่อ"

"ครับผมขอคุณนะครับ คุณครู"

"ไม่เป็นไรคะ คุณพ่อ"

"เป็นไงละครูบอกเธอแล้วนะ ว่าครูมีเบอร์พ่อของเธอ ท่าคิดว่าเธอคิดว่าจะแหกกฎของโรงเรียนละก็ฉันจะโทรบอกพ่อเธอได้นะแล้วก็พวกเธอด้วยนะ เพราะฉะนั้นพวกเธอก็อยู่ในกฎในเกณฑ์ ท่าหากว่าพวกเธอทนไม่ได้ตลอด แต่ทนแค่ตอนที่มีกิจกรรมแลกเปลี่ยนจนถึงวันสุดท้ายก็แล้วกันนะ เพราะยังไงที่ฉันมาสอนพวกเธอเพราะฉันต้องมาสอนคารินเท่านั้น หวังว่าพวกเธอจะเข้าใจนะ"

คุณครูคนนี้สุดจริง ไม่มีใครกล้าเถียงยัยนี้ขนาดนี้ ว่าแต่ว่าคุณครูคนนี้น่าสอนพวกเราแค่สองสัปดาห์แค่นี้สินะแต่มันก็เกินไปนะที่พูดแบบนี้นะ ถึงพวกเราจะโง่แต่พวกเราก็มีหัวใจนะ หรือว่าในหัวของพวกคุณครูมีทำให้เด็กในโรงเรียนทั้งหมด เป็นเด็กแบบเด็กห้องคิงนะ แต่ขอโทษนะครับคุณครูเพราะว่าเด็กคนเก่งของครูจะต้องใจแตกเพราะเด็กห้อง-Fอย่างผม

ด้านคาริน

พอออกมาจากห้องแล้วฉันก็รีบตรงดิ่งมากินข้าว อย่างรวดเร็วหวังว่า นายฟากฟ้าคงจะไม่งอนนะ ยังไงซื้อของไปให้หมอนั้นก็ต้อง หายงอนละน้า ว่าแต่ว่าฟากฟ้าชอบกินอะไรหวา แต่หมอนี้ป่วยอยู่นะ ไม่มีอาหารอ่อนหรอ

"นี่ๆนั้นเด็กห้องคิงเขาว่าหรือเปล่า ที่ว่าเก่งนักเก่งหนา"

"น้าจะใช่มั้งดูจากเครื่องแบบแล้ว ทำไมออกมาก่อนได้นะหรือว่า ใช้สิทธิพิเศษของห้องคิงอีกแล้ว"

อ่ะตายสิเอาอีกแล้ว การนินทาอีกแล้ว แต่ก็นะห้องคิงกับห้องควีนมัน งบมันต่างกันมากเลยนี่นาก็คงต้องยอมรับชะตากรรม แต่มันก็เกินไปไหมล่ะหาว่า ห้องคิงกับห้องควีนเอาเงินงบของโรงเรียน ไปเที่ยวหมดเสียค่าเทอมไม่ใช่เดือนละ หมื่น 2หมื่น รู้ไหมพวกนายน่ะเสียเงินค่าเทอมเเค่ไม่กี่พันเอง ยังมาขอให้พาไปเที่ยวไกลๆเเค่พวกฉันไปเที่ยวมัลดีฟส์เฉยๆ ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แค่ตอนซัมเมอร์ก็ไปเที่ยวปารีสเป็นเงินของพวกเราทั้งนั้นเลย อีกทั้งยั้งทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียงขนาดไหน ทั้งค่ารักษาพยาบาลที่โรงเรียนต้องจ่ายให้อีก

"เธอน่ะเป็นเด็กห้องคิงใช่ไหมใช่ไม่"

"ใช้เเล้วจ่ะทำไมหรอ"

"ว่าแล้วเชียวเเต่คงเอาดีแต่จะแต่งตัว คงไม่มีสมองสินะ"

"กรุณาให้เกียรติฉันด้วยนะคะ ฉันฉลาดกว่าคุณตั้งเยอะนะคะ ดูเหมื่อนคุณจะเข้าใจว่าคุณว่าคุณฉลาดนะคะ เเต่ทำไมคุณไม่ไปอยู่ตึกควีนล่ะคะ เพราะว่าตึกควีนเป็นเด็กที่เรียนเก่งแต่ได้แต่ไม่มีกำลังเงิน จริงอยู่ที่โควตามีแค่ 20 กว่าคนเองแต่ว่าถ้าคุณคิดว่าคุณฉลาดมากน่าจะไดอยู่ตึกนี้นาก็มีแต่เงินอย่างเดียวคงไม่ได้ เพราะว่าฉันไม่เห็น A ตึกกับตึก B นี้น่า"

"นี่มันจะเกินไปแล้วนะอย่าคิดว่าเป็นเด็กห้องคิงแล้ว จ่ะทำอะไรก็ได้นะสอบกลางภาคนี้ มาเเข่งกันไหมล่ะถ้าหากพวกฉันทำคะแนน มากกว่าพวกเธอ พวกฉันขอสิทธิพิเศษของเธอทั้งหมด 1 เดือนแต่ถ้าเกิดว่าเธอกลัวว่าจ่ะโง่เกินไปก็ไม่ว่าหรอกนะ"

"น่าขำมากเลยนะคะคุณคิดหรอคะว่า ข้อสอบมันจะเหมือนกันทั้งหมด ข้อสอบของเรามาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังของลอนดอนมันต่างกันมากเลยนะคะ ถึงดิฉันอยากเเข่งเเค่ไหนแต่ฉันคงเข้าร่วมเเข่งไม่ได้ เพราะฉันมาถามความคิดเห็นจากเพื่อนฉันแล้วอีกอย่าง เเต่อย่างไงเพื่อนดิฉันก็ไม่เห็นด้วยเพราะว่าสิทธิพิเศษของของพวกเรามันมีค่ามากกว่า ของพวกคุณนะคะทำให้ฉันไม่อย่ากแข่งเลยถึงแม้จะคุณจะยอมเป็นทาสของพวกเรา 1เดือนมันก็ ไม่ค่อยน่าสนใจชักนิด"

"อย่าเก่งแต่ปากมากเลย งั้นเอาอย่างนี้ไหมการเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนอื่น 1 สัปดาห์ ยก สิทธิ์นั้นให้พวกฉันแต่โดยดี"

"ก็อยากทำอย่างนั้นนะคะแต่ว่าอาจารย์ น่าจะไม่อนุญาต คงกลัวคุณไปหาเรื่องโรงเรียนอื่น เหมื่อนกีฬาสี ครั้งก่อนถึงอาจารย์อนุญาตแต่ว่า ถ้าเกิดว่าพวกฉันชนะแล้วได้อะไรล่ะคะ"

"พวกเรา ห้อง f กับห้อง-F จะยอมเป็นทาสพวกเธอ 1 ปี"

ข้อเสนอพวกนี้มันก็น่าสนใจดีนะ แต่ ก็ต้องลองถามเพื่อนของฉันก่อนแล้วกัน ท่าเกิดว่าฉันตกลงท่าเกิดว่าพวกนั้นไม่โอเคฉันคงโดนด่าว่าไม่รักษาสัญญาอีกต้องมารับผิดชอบ เหมือนคราวก่อนแน้นอน

"น่าสนใจแต่ ฉันขอไปถามเพื่อนของฉันดูก่อนว่าโอเคไหม"

"ได้แต่ ก็อย่าลืมสัญญาของเราแล้วกัน"

"ไม่ต้องห่วงฉันไม่ลืมสัญญาแน่นอน"

หลังจากนั้นโทรไปหาเพื่อนในห้อง หวังว่าพวกนั้นชอบไม่สายอยู่ประจำ

"ฮัลโหลยัยคารินนี้กว่าเเกตายห่าไปแล้ว ฉันรู้ไหมตอนที่ไอ้แคชบอกว่าเธออยู่กับห้อง-Fฉันจะใจหายหมดเลย โดยเฉพาะพ่อของแก เออเเกรู้หรือเเปล่า ว่ากิจกรรมมันลดลงจาก 2 สัปดาห์เป็น 1 สัปดาห์เพราะพ่อของแกไปขู่ผ.อ.ไว้พ่อแกนี้โคตรมีอำนาจ ว่าแต่ว่าเเกโทรมามีเรื่องอะไรหรอ"

"ฉันเจอพวกห้อง F กับห้อง -F ท้าทาเราตอน สอบกลางภาคนี้ว่าใครจ่ะสอบได้มากกว่า ถ้าเกิดว่าพวกเรา แพ้ พวกเราจะต้องให้สิทธิ์ไปเรียนแลกเปลี่ยนจากโรงเรียนอื่นให้พวกนั้นแต่ถ้าหากว่าเรา ชนะพวกนั้นจ่ะยอมเป็นทาสพวกเรา 1 ปี แกสนไหมล่ะจะได้บอกมันให้ว่าพวกเราตกลง หรือท่าไม่โอเคเดี่ยวฉันจะบอกให้"

"น่าสนใจน่ะแต่ว่าคุณครูจะอนุญาตไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้นมันก็ต้องสอบเหมือนกันด้วย เพราะว่าข้อสอบของพวกเรามาจาก ลอนดอนนะไม่ใช่ข้อสอบในประเทศข้อสอบที่จะจัดให้สอบว่าแต่ว่า พวกนั้นคิดว่าอะไรกันอยู่ยังไงพวกเราต้องชนะมันอยู่แล้วหรือว่าพวกนั้นจะโกงพวกเรา ท่างันให้คุณครูทำข้อสอบเเบบเขียนทั้งหมดไหมล่ะแล้วก็ยังไม่ต้องออกเฉลยให้ข้อสอบมาถึงเวลาครูตรวจสอบเสร็จ แต่มันก็ไม่ได้อะแกจะทำยังไงดีละที่นี้"

"มันก็ไม่ได้ง่ายหรอกนะ เพราะว่าฝั่งนั้นเป็นมาเฟียนะเว้ย ยัยคาตานะกับยัยคาริน นี้แกลืมแล้วหรอ"

"แล้วแกล่ะแกลืมอะไรหรือเปล่าพี่ชายเเกมีอำนาจมากกว่าพวกนั้นอยู่แล้ว"

"แล้วแกลืมหรือขเปล่ายัยคารินว่าพี่ชายฉันไม่ชอบยุ่งเรื่องของฉันเหมือนกับพี่ชายแกน่ะ เเต่เดี่ยวฉันจ่ะลองคุยกับพี่ชายฉันดูว่าแต่ว่าห้องเรา กับห้องพวกนั้นหรอสองห้องหรอ"

"ไม่หรอ ห้องควีนด้วยแต่แต่ไม่รู้หรอกน่ะว่าพวกนั้นจ่ะเอาด้วยหรือเปล่า แต่ยังไงก็น่าจะเข้าร่วมด้วยนี่นาเพราะว่ามันก็เคยมีอคติกับพวกนั้นด้วย เพราะว่าเคยโดนหาเรื่องตอนงานกีฬาสี"

"ได้ได้ๆเดี๋ยวฉันไปคุยกับพวกนั้นเองนะ เพราะว่าคาบต่อไปเป็นคาบรวมแต่ไม่รู้นะพวกนั้นโอเคหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะลองไปคุยกับพวกนั้นดูแล้วตอนเย็นๆฉันบอก ว่าแต่ว่าวันนี้แกกินข้าวกับอะไรตอนเที่ยง"

"ก็กินกะเพราไข่ดาวอาหารบ้านๆ แต่ก็อร่อยดีนะ แต่ก็ไม่สู้คาเวียร์กับ อูนิอะเเก"

"ออๆเดี๋ยวๆพอเลยเดี๋ยวแกกลับมาฉันจะเลี้ยงโอมาคาชุดใหญ่เลย แถมด้วยเนื้อวากิว โอเคไหมแกเดี๋ยวจะเลี้ยงเองไม่ต้องห่วงนะอีกแค่สาม วันแกก็ได้กลับมาแล้วเดี๋ยว วันเสาร์กลับมาแล้วไปเที่ยวสยามนะแล้วให้พวกผู้ชายเป็นคนถือของ มะไม่เอาหรอก ทำไมไม่ถามว่าฉันก่อนนะว่าพวกฉันจะยอมไหม"

"คนอย่างแกมีสิทธิ์ มาเถียงอะไรพวกฉันยะ"

"อะไรวะเนี้ย มายยยยย"

555พวกนี่ยังเหมือนเดิมเลย

"ขอบคุณนะแก เดี่ยวฉันจะไปช้อปกับแกเอง เออนี้เเกเดี๋ยวฉันขอกินข้าวก่อนน่ะดี๋ยวก็จะไปอ่านหนังสือรอ แล้วอย่าลืมไปคุยกับพวก ห้องควีนด้วยละกันอย่าลืมน่ะ บะบาย"

"บายแก กินข้าวให้อร่อยละแก"

"คารินฉันมีเรื่องจะคุยด้วยกับเธอหน่อยนะ"

"มีไรหรอฟากฟ้า เเล้วกินอะไรมาหรือยัง"

"ยังไม่ได้กินอะไรน่ะเดี๋ยวว่าจ่ะมากินพร้อมกับรินริสาน่ะ เเล้วคุยกับใครหรอเพื่อนที่ห้องหรอ”

เปิดมาเเบบี้ฉันต้องตอบว่าไงดีเนี่ยเเต่ว่าหมอนี้ ทำไมถึงออกมาไว่ล่ะเนี่ยข้อสอบมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนี้น่า/-/

"ใช้เเล้วทำไมหรอฟากฟ้า เเล้วทำไมฟากฟ้าทำข้อสอบไวจังเลยล่ะ"

"**อ้อพอดีคุณครูเขาปล่อยไวน่ะ เลยได้ออกมาท่านข้าวได้ไวน่ะนะ"

เเลัวที่ฉันตั้งใจรีบทำข้อสอบทำไมเนี่ย เเต่ก็น่ะได้ยินจากพวกห้องควีนว่าคนครูคนนี้เป็นคนใจดีนี้น่า ก็น่าจะจริงอย่างที่ฟากฟ้าพูดสินะ

"เเล้วฟากฟ้าจ่ะกินอะไรหรอ ข้าวมันไก่หรือว่าก๋วยเตี๋ยวหรือว่าไรดีอะ"

"ฉันกินอะไรก็ได้ งันรินริสาเลือกอะไรก็ได้ให้ฉันกินหน่อยสิ"

"เเล้วฟากฟ้า กินเผ็ดได้หรือเปล่าล่ะ"

"ดะได้นิดหน่อยน่ะว่าแต่ว่าถามทำไมหรอรินริสา"

ทำไมถึงตอบเเบบนั้นล่ะฟากฟ้า พูดเหมือนกับว่านายกินเผ็ดไม่ได้ล่ะ เเต่ก็น่ะก็คงอยากรักษามาดผู้ชายที่เเท่ๆไว้สินะ เเต่หมอนี้ความจำเสื่อมนี้น่า เเล้วจ่ะห่วงมาดทำไมล่ะ แต่ว่าหมอนี้น่ารักจังเหมือนเด็กน้อยที่ทำตัวให้รุ่นพี่ชอบนะ แต่ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้นะ จะติดคุกไหมเนี้ยฉันแต่ตามที่หมอนี้ก็ แต่ยังไงก็ติดคุกอา ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยหมอนี้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอนะคารินตั้งสติสิคาริน

"รินริสา รินริสา รินริสา เป็นอะไรหรือเปล่ารินริสา"

"อะขอโทษนะฟากฟ้าคิดอะไรไปเรื่อย งั้นกินส้มตำไก่ย่างไหมเดียวฉันจ่ะกินด้วย"

"ละเเล้วเเธอจ่ะกินไหวหรอ เเค่ข้าวที่เธอชื้อมามันก็มากเเลัวน่ะ ฉันกินอย่างอื่นก็ได้อีกอย่าง ท่าเธอน้ำหนักขึ้นละก็มันจะแย่นะ"

"ไม่เป็นไรหร่อก ฉันเป็นคนกินเยอะอยู่เเล้วล่ะนะ ส่วนเรื่องน้ำหนักฉันเป็นคนไม่ซีเรียสอยู่แล้วละนะฟากฟ้า"

ทำเป็นว่าห่วงว่าจ่ะกินไม่หมด ที่เเท้ก็กินเผ็ดไม่ได้สินะนารักจังเลย เเต่หมอนี้น่าจ่ะความจำเสื่อมเเบบนี้นานๆนี้คงจ่ะดี ทะทำไมฉันคิดเเบบนี้ล่ะเนี่ย ///-/// ไม่สิคารินหมอนี้มันเพื่อนของเธอน่ะ อีกอย่างหมอนี้มันเป็นคนที่น่าจะเกลียดเรา เเน้ท่าหากหมอนี้จำได้ว่าเราเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เเล้วเราทำตัวกับหมอนี้เบบพี่สาวล่ะก็ไม่อยากจ่ะคิด แล้วยังทำเหมือนหมอนี้เป็นน้องหมาอีกต่างหาก คารินสติสิสติ ทำตัวให้เป็นธรรมชาติสิ 1 2 3

"งั้นตกลงเราจ่ะกินส้มตำกันน่ะฟากฟ้า เเล้วนายจ่ะเอาเผ็ดมากหรือเปล่า"

"ไม่ต้องเผ็ดมากหรอก เดียวเเสบท้องอีกเอาไม่ต้องเผ็ดน่ะพอดีฉันไม่ค่อยสะบายน่ะ"

หมอนี้อ้างหรือเป็นเรื่องจริงกันเเน้น่ะ เเต่ก็น่ะมันก็อาจจ่ะเป็นจริงก็ได้เพราะต้อนเด็กๆหมอนี้เคยเข้าโรงบาลเพราะกินเผ็ดนี้น่า ก็คงต้องสั้นเอาไม่เผ็ดมากสิน่ะ คงจะจริงละนะแต่หมอนี้ตอนเด็กๆน่ารักจุงเบย อยากจับหมอนี้กอดเหมือนตุ๊กตาหมีจุง

"โอเค ป้าค่ะเอาส้มตำไก่ย่าง ไม่เผ็ดที่หนึงนะคะป้า"

"ได้จ้าไม่เผ็ดใช้ไหมจ่ะ เดียวป้าจัดให้เอาขนมจีนไหมจะ"

"ฟากฟ้านายจ่ะเอาขนมจีนเปล่า"

"ฉันเอาก็ได้ไม่เอาก็ได้อยู่แล้วละนะรินริสา"

"งันหรอป้าคะเอาขนมจีน1 ตะกร้าค่ะ"

"จ้าเดี้ยวป้าจัดให้"

"ฟากฟ้าจะเอาน้ำอะไรหรือเปล่าเดี่ยวฉันจ่ะชื้อมาให้ดื่ม"

"ฉันดื่มอะไรก็ได้น่ะ เเล้วเธอจ่ะดื่มอะไรล่ะฉันดื่มอันนั้นด้วยก็ได้น่ะ"

จะชื่ออะไรดีเนี่ยมาเเนวนี้คงต้องชื้ออะไรดีเนี่ยชามะนาว กาแฟ โกโก้ ชานมเย็น เอาชานมเย็นมาให้ล่ะกันกินส้มตำคงเผ็ดเเล้วก็ต้องชื้อน้ำเปล่ามาด้วยล่ะกัน เดี่ยวไม่พอ

"พี่คะหนูขอชานมเย็น สอนเเก้วใหญ่พิเศษ กับน้ำเปล่าเเบบเย็นๆสองขวดค่ะ

"ได้จ่ะชานมเย็นแก้วใหญ่พิเศษแก้วละ250บาทนะจะ น้ำเปล่าขวดละ20บาทรวมเป็น540บาทนะจะ"

แก้วละ250บาทมันเเพงเกินคุณภาพไปเยอะเลยนะ ท่าหากว่าเป็นแบบชงสดใหม่ นมจากนิวซีแลนด์ก็ว่าไปอย่างได้ข่าวว่าอาหารที่นำมาขายที่โรงเรียนเป็นคนเอามาให้นี้ ทำไม่ถึงขายเกินราคาอย่างงี้อะ

"นี้นายคิดจะโกงหรือไง ชานมเย็นเเก้วใหญพิเศษมันเเก้วล่ะ 50บาทเองนะ แล้วน้ำเปล่าก็ขวดราคาละ5บาทนายจะเอาเปรียบยัยนี้อย่างนี้ไม่ได้นะ"

"อ้าวนี้พี่โกงหนูหรอ เดียวหนูจ่ะบอกผ.อ.ให้ไล่พี่ออกเลยนะ"

ว่าแล้ว่าต้องมีอะไรไม่อบมาพากลที่แท้ก็โกงเราสินะ แต่ให้ตายสิทำไมถึงมาโกงเราตอนนี้ด้วยเนี่ย ไม่ไหวไม่ไหวเเต่ต้องรีบหน่อยล่ะเดียวนายฟากฟ้าจ่ะรอนาน

"พี่ขอโทษ งันอันนี้พี่ให้ฟรีเลยไม่ต้องจ่ายเงินเลย อย่าไปบอกผู้อำนวยกานให้ไล่พี่ออกเลยน่ะพี่ขอล่ะ"

"ได้เเต่พี่ห้ามไปโกงงคนอื่นอีกนะคะ"

"ครับครับพี่จ่ะไม่โกงใครอีกเเล้วล่ะครับ"

"นายขอบคุณนะเดียวฉันเลี้ยงน้ำที่หลังนะฉันต้องไปก่อนเเล้วน่ะบายๆ”

ในที่สุดก็รีบวิ่งมาถึงโรงอาหาร ฟากฟ้านั้นคงกินข้าวไปเเล้วมั้งเนี่ย

"รินริสาทางนี้ ฟากฟ้ารอรินริสานานมากเลยนะมีอะไรหรือเปล่า"

“ขอโทษที่พอดีมีปัญหานิดหน่อยต้อนซื้ออะ อะนี้ฉันชื้อชานมเย็นมาให้ เเล้วก็นี้น้ำเปล่าของนาย”

"ขอบใจนะรินริสา ว่าแต่ว่ามีปัญหาอะไรหรอ ถึงได้มาช้านะ"

"ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากหรอนะรีบกินเถอะ"

"แน้ใจนะรินริสา"

"แน่ใจสิฟากฟ้า ฟากฟ้าไม่เชื่อรินริสาหรอ"

"เชื่อสิฟากฟ้าเชื่อรินริสาอยู่แล้ว"

" รินริสาว่า เรารีบทานดีกว่าเดี่ยมันจะไม่อร่อยเอานะ"

แย่จบไปอีกบท อยากบอกว่าตอนเขียนบทนี้ดึกมากสติสตางอาจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยากจะบอกว่าบทนี้เขียนยากมากเพราะลืมไปว่าไคนางแอ๊บว่าเป็นเด็กอยู่ย้อยกลับไปแก้แทบไม่ทัน อยากรู้ว่าคนอ่านอย่าให้นางอ้อนขันสุดหรือเปล่าเพราะเราเป็นคนที่จะเขียนร่างไว้แล้วค่อยมาเก็บรายละเอียดที่หลัง ขนาดเก็บร่ายละเอียดนะ ยังมีคำผิดเยอะเลยส่วน1มันมาจาระบบของเด็กดีอีกคะ(เราเขียนในเด็กดี)มันมีการตรวจคำผิดแล้วเราไปกู้เนื้อหาที่ยังไม่แก้ว่าจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว ท่าใครยังอ่านที่เราบ่นอยู่ก็ขอบคุณมากๆนะขอตัวไปนอนก่อน บาย**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***