่ตอนที่5 ร่างกายที่เปลี่ยนแปลง

ห้องพักฟื้น.....

"ถ้าไม่ไหวก็กลับก่อนก็ได้นะเฟรม อิงอรแม่ของพิมพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะเฟรมนั้นหยุดเรียนมาสามวันเพื่อที่จะมารอให้พิมฟื้น"

"ไม่เป็นไรครับผมยังไหว เฟรมตอบขณะที่มือทั้งสองข้างก็จับมือของพิมที่ยังไม่ได้สติแบบไม่ปล่อย"

"แม่ว่าเฟรมกลับก่อนเถอะ ถ้าพิมเค้าตื่นมาแล้วเห็นว่าเฟรมไม่ยอมพักผ่อนและทิ้งการเรียนมาแบบนี้พิมคงเสียใจมากนะ"

"ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาเฝ้าพิมใหม่ เฟรมยกมือไหว้อิงอรก่อนจะเดินออกจากห้องไป"

ด้านของส้ม.....

"ส่วนทางด้านอาการบาดเจ็บของส้มนั้นถือว่าหนักมากกว่าพิมหลายเท่า เมื่อกานต์กับซีซี่รู้ว่าส้มโดนรถชนก็รีบตรงดิ่งมาดูอาการเพื่อนซี้ทันที ทางด้านของน้ำรินและอัครเดชพ่อแม่ของส้มต่างก็เป็นห่วงลูกสาวมากเหมือนกัน ถึงขั้นที่ว่ามานอนเฝ้าที่โรงพยาบาลเลยทีเดียว"

"โถ่ยัยส้ม ทำไมโชคร้ายแบบนี้นะ วันนั้นฉันน่าจะห้ามไม่ให้แกไปที่ตึกของคณะแพทย์ ไม่งั้นแกก็คงไม่โดนรถชนแบบนี้ กานต์ที่เมื่อเห็นแผลตามร่างกายของส้มก็ถึงกับน้ำตาคลอ"

"ซีซี่ที่เห็นดังนั้นก็น้ำตาคลอเบ้าตามกานต์ เพราะทั้งสามคนต่างก็เป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาแต่ไหนแต่ไร"

ก๊อกๆ ก๊อกๆ~ แอ๊ด~

"สวัสดีค่ะคุณอา คุณน้า องค์หญิงพลอยไพลินสาวสวยน่ารักในชุดกระโปรงสั้นสีฟ้าว่าที่ราชินีคนต่อไปของประเทศได้เปิดประตูเข้ามาทักทายพร้อมกับกระเช้าผลไม้ภายในมือสองข้าง"

"อ้าวหนูพลอยมาได้ยังไงจ้ะ? น้ำรินแม่ของส้มพูดขึ้นด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าหลานสาวจะโผล่มาที่โรวพยาบาลได้"

"พลอยมาเยี่ยมพี่ส้มน่ะค่ะ พี่ส้มอาการเป็นยังไงบ้างคะ"

"ส้มยังไม่ฟื้นเลย หมดสติมาสามวันแล้วล่ะ

อัครเดชพูดตอบหลานสาวแท้ๆของเขา"

"เสด็จพ่อ เสด็จแม่ พี่ธี แล้วก็พราว ฝากของเยี่ยมมาให้พี่ส้มด้วยนะคะ พลอยพูดก่อนจะให้การ์ดสองคนถือถุงใบใหญ่สามใบเข้ามาในห้อง"

"ขอบคุณมากนะจ้ะหนูพลอย ถ้าส้มฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าหนูพลอยและครอบครัวใส่ใจส้มขนาดนี้คงดีใจไม่น้อยเลยล่ะ น้ำรินพูดด้วยความปลาบปลื้ม"

"เราเป็นญาติกันนี่คะ มีเรื่องอะไรก็คอยช่วยเหลือดูแลกันเป็นเรื่องธรรมดา อีกอย่างพี่ส้มก็เป็นพี่ที่ดีของพลอยมาตลอดด้วย😄 พลอยพูด"

"อัครเดชนั้นเป็นน้องชายของพระราชาองค์ปัจจุบันนั่นทำให้ครอบครัวของเขาสนิทชิดเชื้อกับราชวงศ์มากนั่นเอง เพราะฉะนั้นทั้งองค์หญิงพลอยและองค์หญิงพราวจึงไปมาหาสู่กับส้มอยู่บ่อยๆทำให้สนิทกับส้มมากๆ"

"ถ้างั้นพลอยกลับวังก่อนนะคะ พอดีว่าต้องไปทำงานช่วยเสด็จพ่อที่วังค่ะ สวัสดีค่ะคุณอา

คุณน้า พลอยพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป"

"กลับดีๆนะหลานอา อัครเดชพูด"

วันต่อมา....

"อะไรกันที่นี่ที่ไหนเนี่ย ส้มคิดในใจก่อนจะมองไปรอบๆ นั่นทำให้เธอพบว่าเธออยู่ที่ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล ตามร่างกายของเธอมีแผลเต็มไปหมด อ๋อ...เราโดนรถชนสินะคิดว่าจะตายแล้วซะอีก"

"อ้าวพิมฟื้นแล้วหรอลูก เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหน

อยู่รึเปล่า อ่ะนี่ดื่มน้ำก่อน อิงอรพูดก่อนเอาน้ำเปล่าให้ผู้เป็นลูกสาวดื่ม"

"เอ่อ....เมื่อกี้คุณเรียกหนูว่าพิมหรอคะ?! ส้มถามด้วยความสงสัยเพราะเธอชื่อว่าส้มต่างหาก"

"ก็ลูกแม่ชื่อพิมนี่นา ถ้าไม่เรียกว่าพิมจะให้เรียกว่าอะไรล่ะหืม? อิงอรตอบ"

"อะไรกัน?? ทำไมคุณน้าคนนี้ถึงเรียกฉันว่าพิม

ล่ะ หรือว่าเค้าจะมาเยี่ยมพี่พิมแล้วเข้าผิดห้อง?!"

"หนูอยากเข้าห้องน้ำค่ะ ช่วยพยุงหนูไปหน่อยได้ไหมคะ ส้มพูดก่อนที่อิงอรจะมาช่วยพยุงเธอไปถึงหน้าห้องน้ำ"

"ลูกเข้าเองได้ใช่ไหม อิงอรถามเพราะแม้ว่าลูกสาวของเธอจะโดนรถบรรทุกชนจนกระเด็นไปไกลแต่ที่น่าแปลกคือทั้งลูกสาวเธอและคนที่โดนชนพร้อมกันอีกคนกระดูกกลับไม่หักเลยซักท่อนมีแค่รอยฟกช้ำและบาดแผลตามตัวเท่านั้น"

"หนูเข้าเองได้ค่ะไม่เป็นไร ส้มตอบก่อนจะรีบปิดประตูห้องน้ำและเดินไปที่กระจกห้องน้ำทันที"

"สิ่งที่ทำให้ส้มได้เห็นอยู่ในกระจกคือ ร่างของหญิงสาวที่มีผมสีดำสนิท ใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ซึ่งเป็นร่างของคนที่เธออิจฉามาโดยตลอด โอ้! ม....แม่เจ้าโว้ย!!!! นี่คือเรื่องจริงหรอวะเนี่ย ส้มพึมพำกับตัวเองหน้ากระจก พร้อมกับตบหน้าตัวเองเพื่อให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน เพียะ!! โอ้ยเจ็บชิบ! ไม่น่าตบแรงเลย นี่ฉันอยู่ในร่างของพี่พิมหรอเนี่ยสวรรค์!!!!!!!!! แต่เอ๊ะ?! ถ้าฉันมาอยู่ในร่างของพี่พิมก็แสดงว่าพี่พิม...........ก็อาจจะอยู่ในร่างฉันเหมือนกันน่ะสิ!"

"มาพิมเดี๋ยวแม่ช่วย หลังจากที่ส้มออกมาจากห้องน้ำแม่ของพี่พิมก็มาช่วยพยุงเธอกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม"

"ลูกฟื้นแล้วนี่นา จะให้แม่โทรบอกเฟรมไหม? อิงอรถามลูกสาว"

"ยังก่อนค่ะแม่ ส้มปฏิเสธ"

"ทำไมล่ะลูกมีปัญหาอะไรกับเฟรมรึเปล่า ส้มนิ่งเงียบไม่ตอบ.... เอาล่ะถ้ามีปัญหาอะไรก็อย่างอลกันนานนะลูกค่อยๆคุยกัน"

"สาเหตุที่ส้มยังไม่อยากเจอเฟรมตอนนี้ก็เพราะว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขา แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในร่างของพี่พิมก็ตาม เกิดเธอไปทำพิรุธอะไรต่อหน้าเค้าตอนนี้ก็โดนจับได้พอดีว่าเธอไม่ใช่

พี่พิม"

3สัปดาห์ต่อมา......

"ผ่านมาสามอาทิตย์ฉันถึงได้ออกจากโรงพยาบาลได้ แต่สิ่งที่แปลกคือแผลตามตัวของฉันหายไปเร็วมากแทบไม่เหลือรอยแผลเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ส้มก็กลับไปเรียนที่มหาลัยตามปกติในร่างของพี่พิม แต่ข่าวร้ายที่เธอไปสืบมาได้คือร่างกายของส้มตอนโดนรถบรรทุกชนนั้นบาดเจ็บสาหัสมากกว่าร่างของพี่พิมมาก"

"พิม! พิม! พิม!!!!!!!! แพมที่เรียกเพื่อนซี้ของเธอหลายรอบแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวไม่ได้ยินเลยตะโกนใส่ข้างหูซะเลย"

"โอ้ย แสบหู! ตะโกนอะไรของเธอเนี่ย ส้มที่อยู่ในร่างของพี่พิมถึงกับบ่นอุบอิบ"

"ก็ฉันเรียกเธอตั้งนานเธอก็ไม่ได้ยินนี่นา นี่แกคงไม่ได้กระทบกระเทือนทางสมองตอนโดนรถชนใช่ปะเนี่ย พักนี้แกดูแปลกไปนะ แพมรีบเข้ามาจับ

แก้มนิ่มๆของเพื่อนเพื่อตรวจเช็คให้แน่ใจ"

"ก็นิดหน่อยอ่ะ รู้สึกว่าจำอะไรไม่ค่อยได้ ส้มสบโอกาสใช้เรื่องนี้อ้างเรื่องที่ก่อนหน้านี้เธอจำคนที่อยู่รอบๆตัวของพี่พิมไม่ได้"

"เฮ้ย! จริงหรอไปตรวจดูอีกรอบไหม?!!! แพมที่ได้ยินดังนั้นก็ตกใจมากกว่าเดิมซะอีก"

"ไม่ต้องๆ ไม่ต้องหรอก หมอเค้าบอกว่าแค่เริ่มแรกเท่านั้นแหละที่ฉันจะจำอะไรไม่ค่อยได้และหลงๆลืมๆบ่อยๆ ช่วงนี้แกก็คอยเตือนฉันเวลาเจอคนรู้จักหน่อยละกัน"

"เฮ้อ...ฉันล่ะเป็นห่วงแกจริงๆเลยยัยพิม นี่ถ้าขนาดแกหายจากอาการบาดเจ็บจนมาเรียนได้แล้วเนี่ย แล้วน้องส้มปี1คณะเดียวกับเราที่โดนชนพร้อมแกจะหนักขนาดไหนเนี่ย เห็นว่าตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นนี่นา แพมพูด"

"เหอะๆ ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าถ้าพี่แพมพูดถึงฉันแล้วรู้ว่าฉันอยู่ในร่างของเพื่อนสนิทของตัวเองจะรู้สึกยังไงกันนะ😑"

"เออใช่แกขาดเรียนไปหลายสัปดาห์ ฉันจดเลคเชอร์ไว้ให้แกแล้วนะ แพมพูดก่อนจะหยิบเลคเชอร์เป็นปึกออกมาจากกระเป๋า"

"ขอบคุณนะแพม เฮ้อรู้สึกกระดากปากยังไงไม่รู้ที่ต้องมาเรียกรุ่นพี่เหมือนเพื่อนสนิทเนี่ย ให้ตายเถอะถ้าแค่เพื่อนสนิทคนเดียวของพี่พิมยังขนาดนี้ แล้วพอเจอหน้าคนอื่นๆที่รู้จักกับพี่พิจะขนาดไหนนะ ยิ่งพี่เฟรมรายนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย สวรรค์ทำไมเข้าข้างฉันแบบนี้เนี่ย!!!!!!!!!!!!!! ส้มทำได้แค่ตะโกนอยู่ในใจอย่างน่าสงสาร........"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***