ตอนที่4 วันที่เลวร้าย&จุดเริ่มต้น

เพียะ!

"นี่นังหน้าไม่อาย แกกล้าไปแอบคุยกับแฟนฉันลับหลังหรอ วิภาหนึ่งในคนที่เป็นที่รู้จักของคณะนิเทศศาสตร์พูดเสียงดังก่อนที่จะตบหน้าสวยๆของส้มอย่างแรง"

เพียะ! เพียะ!

"ส้มไม่ตอบแต่กลับตบหน้าของวิภาคืนเป็นสองเท่า แฟนของเธอเค้าทักมาหาฉันก่อนเองช่วยไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่ได้คุยเกินเลยด้วย เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์มาว่าและตบหน้าฉันแบบนี้"

"ก...แก! วิภาที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าชาก่อนที่จะง้างมือเตรียมตบหน้าส้มอีกฉาด"

หมับ!

"หยุดนะ! กานต์รีบเข้ามาห้ามและจับแยกทั้งส้มและวิภาออกจากกันทันที มีเรื่องอะไรกันเนี่ย!คุยกันดีๆไม่ได้รึไงทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย"

"ถามยัยเพื่อนตัวดีของแกเอาเองเถอะ วิภาพูดและสะบัดหน้าหนีไปเพราะเห็นว่าคนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมองมาที่เธอและส้ม"

"แกเป็นไรไหมยัยส้มมาฉันช่วย กานต์ได้ช่วยส้มเก็บของที่กระจัดกระจายแถวนั้นให้ส้มและพาส้ทไปนั่งที่เก้าอี้แถวนั้น"

"ขอบใจนะยับกานต์ ส้มพูด"

"ว้าย! ยัยส้ม! แกไปทำอะไรมาโดนใครตบมารึไง ซีซี่ที่เดินมาหาทั้งคู่พอดีเห็นหน้าของส้มมีรอยแดงอยู่ก็ร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปดหลอด"

"โดนหนุ่มทักมาคุยด้วยก่อนจนโดนแฟนเค้าตบมาน่ะสิ ส้มอธิบายพร้อมกับทำหน้ามุ่ยๆ"

"โถ่ ไอ้เราก็นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง ซีซีมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติ"

"เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาสามคน คนที่มีเรืีองบ่อยที่สุดในแก๊งค์คือส้ม เพราะมักจะโดนผู้หญิงหลายคนมาหาเรื่องบ่อยไปว่าไปคุยกับแฟน

ชาวบ้าน ซึ่งคำว่า'หน้าไม่อาย'ส้มเองก็ได้ยินจนชินซะแล้ว..."

"แต่ฉันว่าแกก็ควรหันมาคบใครซักคนแบบจริงจังได้แล้วมั้งหน้าตาแกก็สวย ฐานะทางบ้านก็ดีผู้ชายที่ไหนจะไม่อยากได้แกไปเป็นแฟนวะ กานต์พูด"

"ก็พี่เฟรมไงที่เค้าไม่เอาฉันน่ะ🤦 กานต์และซีซี่เมื่อได้ยินดังนั้นต่างก็กุมขมับทันที"

"แกควรตัดใจตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่เค้ามีแฟนตั้งแต่วันแรกแล้วย่ะ ดูอย่างฉันกับยัยกานต์สิอกหักก็แค่หาคนใหม่ ผู้ชายหาง่ายจะตาย ซีซี่พูดด้วยสีหน้าเชิดๆ "

"ฉันจะลองไปสารภาพรักกับพี่เฟรมดูต่อให้พี่เค้ามีแฟนแล้งก็ช่าง ฉันจะได้รู้ๆไปเลยว่าเค้าชอบฉัน

รึเปล่า ส้มพูดอย่างไม่ลดละ"

"เฮ้อ...เอาที่แกสบายใจเถอะว่ะส้มแต่แกจำไว้นะ ถ้าแกอกหักเมื่อไหร่ยังมีฉันกับยัยซีซี่อยู่เป็นเพื่อนปลอบใจแกเสมอ"

"อืม.... ส้มพูดตอบก่อนเดินจากไป..."

คณะแพทยศาสตร์........

"อ๊ะ ขอโทษนะคะพี่เฟรมกลับรึยังคะ ส้มที่เห็นเก่งเพื่อนสนิทของเฟรมเดินออกมาก็ได้ถามเขาพอดี"

"อ้าวน้องส้มนี่เอง ไอ้เฟรมยังไม่กลับหรอกมันนั่งหงอยอยู่บนดาดฟ้านั่นล่ะ"

"ขอบคุณนะคะพี่เก่ง ส้มตอบพร้อมยิ้มอ่อนๆให้เก่งก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้นดาดฟ้าทันที"

ตึกๆ ตึกๆ แอ๊ด....

"ประตูสู่ชั้นดาดฟ้าที่เปิดออกเผยให้เห็นเฟรมที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มของเด็กคณะแพทยศาสตร์กำลังมองไปยังเบื้องล่าง ลมที่พัดมาเบาๆทำให้ส้มได้กลิ่นหอมของแชมพูอ่อนๆที่เฟรมใช้มาเตะจมูกของเธอ คนอะไรก็ไม่รู้แค่ยืนเฉยๆยังหล่อเลย ส้มคิดในใจในขณะที่ใบหน้าสวยๆของเธอแดงเป็นลูกตำลึงจนเห็นได้ชัด"

"พี่เฟรมคะ ส้มมีเรื่องอยากจะบอกค่ะ...."

"อ้าวส้มนี่เองมีเรื่องอะไรหรอ? เฟรมถามก่อนจะหันหลังกลับมามองที่ส้ม"

"คือว่า....แต่ก่อนส้มเป็นคนที่เจ้าชู้มาก ไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใครจนส้มได้เจอกับพี่เฟรมครั้งแรกส้มก็รักพี่เฟรมเลย ส้ม...ส้ม....ส้มเลยอยากรู้ว่าพี่เฟรมมีใจให้ส้มบ้างไหมคะ!"

"เธอทั้งตื่นเต้นกับคำตอบที่กำลังจะได้ยินแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม แต่เธอก็แอบหวังนิดๆ ว่าเฟรมจะตอบตกลงรับรักเธอ"

"ขอโทษนะส้ม พี่คิดกับเราแค่รุ่นน้องในม.เดียวกันแค่นั้นไม่มีอะไรเกินเลย และอีกอย่างพี่มีแฟนแล้วมันไม่ควรที่ส้มจะมาทำตัวติดกับพี่ทั้งวันแบบนี้.....

พี่ว่าต่อไปนี้เราอยู่ห่างๆกันจะดีกว่านะ"

"ม...ไม่เป็นไรค่ะส้มเข้าใจ แม้คำพูดที่ออกจากปากจะบอกอย่างนั้นแต่ตอนนี้ส้มกับร้องไห้ออกมา

ซะแล้ว ส้มไปก่อนนะคะ..."

"ส้มพูดก่อนจะวิ่งลงบรรไดจากไป เฟรมที่อยากจะเข้าไปปลอบใจส้มแค่ไหนแต่เค้าก็ทำไม่ได้อยู่ดีเพราะมันจะเป็นการให้ความหวังเธอ เราคงทำถูกแล้วสินะ เฟรมคิดในใจ"

"ฮึก ฮือ~😭แกก็รู้อยู่แล้วนี่ยัยส้มว่าพี่เค้ามีแฟนแล้วยังจะไปยุ่งกับเค้าอีก ส้มที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้น้ำตาอาบเต็มแก้มไปหมด ส้มกำลังเดินข้ามถนนไปอย่างไร้จุดหมายในขณะเดียวกันกับที่พิมแฟนของเฟรมก็กำลังข้ามถนนมาจากอีกฝั่งพอดี...."

เอี๊ยด~ ปัง! โครม!

"ไม่รู้ว่าส้มเองที่โชคร้ายหรือชะตาลิขิตมาแบบนี้รถบรรทุกได้ขับมาพุ่งชนพิมและส้มพร้อมกันจนทั้งคู่ร่างกระเด็นไปไกลหลายเมตร ส่วนรถบรรทุกก็ได้ขับไปพุ่งชนกับเสาไฟฟ้าแถวนั้นจนได้รับความเสียหาย ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างตกใจและรีบมามุงดูเหตุการณ์ทันที เฟรมที่อยู่บนดาดฟ้าเมื่อมิงลงมาเห็นรถชนกันก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุธรรมดา..."

กริ้ง~ กริ้ง~

"ฮัลโหลว่าไงไอ้ติณ เฟรมที่เห็นว่าติณเพื่อนสนิทของตนโทรมาก็รีบรับสาย"

"ไอ้เฟรม มึงตั้งใจฟังก็ให้ดีนะพิมแฟนมึงโดนรถชนอยู่หน้าม.เว้ย! มึงรีบมาด่วนเลยไอ้เฟรม!"

"พ...พิม!!! เฟรมรีบกดวางสายและรีบวิ่งไปที่หน้ามหาลัยทันทีภาพที่เห็นคือหน่วยกู้ภัยกำลังนำร่างที่ไม่มีสติสองร่างขึ้นรถพยาบาลอย่างเร่งด่วน"

"พิม!!!! เฟรมรีบวิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไปอย่างไม่มีสติและร้องไห้ออกมา"

"คุณคะใจเย็นๆก่อนค่ะ เจ้าหน้าที่พูดกาอนรีบเข้ามาจับเฟรมไว้"

"ปล่อยผม นั่นพิมแฟนผมผมจะขึ้นรถไปด้วย!!"

"ถ้างั้นรีบขึ้นรถเถอะค่ะ เราต้องรีบนำตัวผู้บาดเจ็บไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด"

วี้หว่อ วี้หว่อ! วี้หว่อ วี้หว่อ! บริ้น~🚑🚨🚑

"อย่าเป็นอะไรนะพิม ผมขอโทษผมผิดเอง...เฟรมที่กุมมือของพิมไว้และส่งเสียงเรียกพิมตลอดทางจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน"

"คุณคะเข้าไปไม่ได้นะคะ ญาติรอด้านนอกด้วยค่ะ พยาบาลสาวพูดก่อนจะรีบปิดประตู"

ด้านพ่อแม่ของส้ม.....

"อ...อะไรนะส้มโดนรถชนหรอ คุณหญิงน้ำรินที่ได้รับสายโทรศัพท์แทบเป็นลมล้มพับเมื่อรู้ว่าลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองโดนรถชนอาการหนักก็รีบตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลพร้อมกับอัครเดชผู้เป็นสามีทันที"

โรงพยาบาลpiq.....

ภายในห้องฉุกเฉิน....

"หมอคะ คนไข้ทั้งคู่หัวใจหยุดเต้นค่ะ!"

"อะไรนะ! รับปั๊มหัวใจเร็วเข้า 1 2 3 ชาร์ต! 1 2 3 ชาร์ต!"

"ไม่มีสัญญาณชีพจรเลยค่ะ...."

"ปั๊มหัวใจอีกรอบเร็วเข้า!!"

"ชีพจรทั้งคู่กลับมาแล้วค่ะหมอ!!! "

3ชั่วโมงผ่านไป.........

แอ๊ด...

"เมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกทั้งเฟรม พ่อแม่ของส้มและคุณแม่ของพิมต่างก็มายืนตรงหน้าหมอทันที"

"คนไข้ปลอดภัยทั้งคู่นะครับ...."

"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไม่งั้นฉันคงเสียใจตลอดชีวิตแน่ๆ น้ำริน แม่ของส้มพูดขึ้นอย่างโล่งอก"