ทำไมกูต้องทะลุมิติมาในนิยายที่กูเป็นคนแต่งด้วยแถมเป็นตัวร้ายอีกกกกก เริ่มเรื่องของนิยาย

แอดจะ.....♪♥♥

ต่อเลยนะ

ต่อ

ไงครับ

ผมชื่อพากร แช่ง้วน หรือ ไฝ อายุ 25 ปีเป็นลูกชายคนโตของบ้าน

ผมมีน้องชาย1 คนครับและพ่อแม่ผมเสียไปตอนที่ผม 19 ปีครับผมเสียทั้งครอบครัวไปในวันนั้น

ผมอยู่เพียงลำพังนะตอนนั้นญาติพี่น้องก็ไม่มีใครติดต่อมาในตอนนั้น

ผมใช้เงินประกันชีวิตของพ่อแม่ที่ทิ้งไว้และหางานทำเพื่อเลี้ยงชีวิตของผมครับตอนนี้ผมเรียนจบแล้วก็ได้ที่ทำงานหลังทางทันที่เรียนจบครับ

ผมชอบนี้นายเอามากๆเลยกะจะแต่งนิยายขึ้นมาเรื่องหนึ่งแต่พอผมเขียนเกือบจบแล้วก็

ได้มาอยู่ที่นี่ไงครับทะลุมิติมาอย่างกับนิยายแน่

นิยายที่ผมแต่งนั้นมีชื่อว่า"พรหมลิขิตรักท่านแม่ทัพไร้ใจ"เริ่มเรื่องด้วย

ในกระท่อมกลางป่าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ"หยางหมิงเชียน"นั่งขดตัวอยู่มุมหนึ่งของกระท่อม ท่านบรรยากาศที่หนาวเหน็บสภาพของเขาตอนนี้ ทั้งอบอ้อยและซีดเซียว แต่ที่หนักที่สุดก็คือแผลที่ท้องซึ่งตอนนี้ เลือดยังไหลซึมออกมาไม่หยุดจนอาภรณ์ที่เขาสวมใส่ชุมโชกไปด้วยเลือด แต่เขาหาได้สนใจแผลเหลานั้นไม่

ก่อนที่เขาจะอยู่ในสภาพเช่นนี้ เขาได้รู้ความจริงจากปากมารดา เขาได้วิ่งเข้าป่า เขาต้องหนีจากผู้คน หนีจากความเป็นจริง นี้จากสิ่งที่ได้รับรู้ จนเข้ามาเจอกับกระท่อมร้างหลังนี้

เขานั่งจมอยู่กับความเจ็บปวดจากบาดแผลทางกายที่เขาได้รับ มันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางใจที่เขากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

"พี่ชาย.....ชีวิตท่านที่สละให้ข้ามา ค่ากับใช้มันไปทำร้ายคนรักของท่านครอบครัวของท่าน"

ข้าขออภัยท่าน

"ฮุ่ยหลิง....แม่ข้าจะทุ่มเทเท่าใด เจ้าก็คงไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตาของเจ้าใช่ไหม

"ท่านแม่....ท่านเคยรักใครจริงๆ สักครั้งไหม เลยต้องการ เคยเห็นค่าเป็นลูกของท่านบางหรือเปล่า"

"สวรรค์.....ท่านคงเกลียดค่ามากใช่ไหม?"

"ถึงลิขิตชีวิตของข้าให้เป็นเช่นนี้ ท่านให้ข้ามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ในเมื่อไม่มีใครต้องการข้าเลย"

"ข้าเหนื่อยล้าเหลือเกิน"

ความหนาวเน็ตของหิมะ มิอาจช่วยเยียวยาบาดแผลทางกายของเขาได้เลย

ในคืนนั้นเขาได้ทิ้งร่างอันไร้วิญญาณไว้ที่กระท่อมร้างกางป่า