มีเรื่อง!!

"ห้ะ!! ลูกพง ลูกพี่หญิง อะไรกัน นั่นมันฉายาที่พวกเธอตั้งให้กันเอง ไม่เกี่ยวกับฉันสะหน่อย" ฉันรีบบอกพลางส่ายหน้าทันควัน

"ก็เพราะตอนนั้นเฟรนเก่งเรื่องชกต่อยที่สุดไงล่ะ"

"\=\[\]\=!!

"ฉันยังจำได้เเม่นเลย ตอนพวกเด็กผู้หญิงโดนรังเเก พอมีคนไปฟ้องเฟรน ก็รีบมาช่วยเลยหนิ ถึงจะโดนรุมห้าต่อหนึ่ง เเต่เฟรนก็จัดการพวกนั้นได้หมดเลยอ้ะ เฟรนนี่เก่งจริงๆ ถ้าเป็นฉันนะ คงทำไม่ได้หรอก....." ยัยมะนาวพูดพลางจ้องฉันพลางพร้อมทำหน้าคิดนิดนึง "ถ้าเธอเป็นผู้ชาย...ฉันจับทำเเฟนไปนานเเล้ว!!"

เห้ออ....เเละนี่ก็เป็นหนึ่งในวีรกรรมของฉัน เพราะพ่อเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวอยู่หลายสถาบัน ดังนั้นฉันจึงถูกฝึกมาตั้งเเต่เด็กๆ อันที่จริงก็เเค่เอาไว้ป้องกันตัวนั่นเเหละ เเต่เพราะนิสัยปฏิเสธคนไม่ค่อยจะเป็น เลยต้องคอยตามไปช่วยคนอื่นอยู่เรื่อย จนได้ฉายาลูกพี่หญิงมานี่เเหละ

"ฉันขอผ่านนะ ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน นั่นมันฆาตกรโรคจิตนะ ไม่ใช่เด็กหกขวบ ที่จะให้ฉันไปตามจับ" ฉันพูดพลางพร้อมกับส่ายหน้า

"เเต่เฟรนต่อสู้ออกจะเก่งอ้ะ เเถมมีเรื่องโชกโชนขนาดนั้น"

ยิ่งพูดรู้สึกว่าภาพลักษณ์ฉันจะดูเเย่ลงทุกที

พออ้าปากปฏิเสธอีกรอบ เสียงมือถือของมะนาวก็ดังขึ้น มะนาวเดินไปกดรับสายพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังเเล้วมดอาจจะขึ้นก็เป็นได้

"ฮัลโหลล ที่รักเหรอออ อื้มมมม คุยด้ายยยย ว่างจ้าาาา คิดถึงงงง อุ้อิ้ๆๆ......"

ฉันทำตาปริบๆ เมื่อยัยเพื่อนสนิทเปลี่ยนโหมดเป็นเเอ๊บเเบ๊วทันที ฉันส่ายหัวให้กับบทสนทนาชวนขนลุก เเล้วเดินออกมาที่ระเบียงห้องเเทน

ห้องของยัยมะนาวติดกับซอยเล็กๆ ที่ด้านในมีบ้านอยู่ไม่กี่หลัง ทำให้ซอยนี้ไม่ค่อยจะมีคนซักเท่าไหร่ ฉันยืนเอามือเท้าระเบียงเเล้วมองบรรยากาศรอบๆอย่างคิดถึง

จากบ้านเกิดไปหลายปี ถึงจะกลับมาเยี่ยมเป็นครั้งคราว เเต่ก็ยังไม่เคยรู้สึกสบายใจขนาดนี้มาก่อนเลย ไปอยู่กับยายถึงจะมีความสุข เเต่ก็อย่างว่านั่นเเหละ มันไม่มีที่ไหนสุขเท่าบ้านเราหรอก

"บอกให้คุกเข่าขอโทษไง!"

กำลังรำลึกความหลังอยู่เพลินๆ จู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มกร่างดังขึ้นมาจากด้านล่าง ฉันขะโงกหน้าไปดูก่อนจะพบกับกลุ่มผู้ชายเกือบสิบคนยืนอยู่ โดยที่ล้อมคนคนหนึ่งไว้อยู่ตรงกลาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ลูกพี่หญิง

บทต่อไป

ต่อสู้!!

