วันที่อากาศยังคงหนาวและเมฆฟ้าดำครึ้ม. ในพยากรณ์อากาศแต่ละวันนั้นมีแต่เรื่องของพายุฟ้ากระหน่ำทั่วทุกตารางพื้นที่
.
10/07/22
เดือนนี้ก็ก้าวเข้าสู่ฤดูฝนอย่างเต็มรูปแบบแล้ว วันเวลาผ่านไปเร็วไวโดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเสียทัน มีข่าวสารเรื่องราวมากมายที่ผ่านพ้นเข้ามาในชีวิตราวกับพายุครื้นคะนอง 🌐โลกเองก็หมุนไปเรื่อย ไม่มีเวลาให้ใครคนนึงได้หยุดพักบ้างเลยแม้แต่วินาทีเดียว..... .....
|
|
---06:11
ฝนเพิ่งตกหนักไปเมื่อไม่ช้านาน พื้นถนนหนทางเดินหลายแห่งเต็มไปด้วยแอ่งน้ำเฉิ่งนอง สะพานและทางเดินบางสายต้องชำรุดทรุดโทรมถึงกับปิดปรับปรุง
หยดน้ำค้างเล็กๆเกาะอยู่ตามใบไม้ ต้นไม้ โต๊ะเก้าอี้และที่ต่างๆเยอะแยะไปหมด ทั่วทั้งบริเวณโดยรอบโดนปกคลุมด้วยหยาดน้ำค้าง และหมอกในตอนเช้า🌆.....
ฝูงชนคนมากมายแทบจะโดนกลบด้วยหมอกควันขาว ตึกสูงใหญ่ตอนนี้ก็แทบมองไม่เห็นยอด ผู้คนกรูกันมายืนรอรถเมล์ตอนเช้าดูวุ่นวายพอๆกับ หน้าสถานีรถไฟใต้ดิน
ณ ตอนนี้ร่มและเสื้อกันฝนคงจะเป็นอีกหนึ่งสิ่งสำคัญที่เห็นกันอยู่ทั่วๆไป...
.ในทุกๆสายตาที่จับจ้องมองมา.. ดูเยือกเย็นไม่แพ้อากาศในฤดูฝนอันแสนยาวนานนี้เลย..
.
.
.
⌚/ 06:15 น./
การยืนรอรถเมล์ในตอนเช้าของซุลชายหนุ่มนักศึกษามหาลัยร่างบาง สวมเสื้อกันหนาวสีเทา ทั้งตัวดูเปียกเป็นจุดๆไม่ถึงกับเปียกปอนนัก แม้แต่ปลายผมสีน้ำตาลทองของเขาก็มีหยดน้ำเกาะอยู่เป็นหย่อมๆ
ชายหนุ่มร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ยาวสำหรับรอรถเมล์
วางกระเป๋าเป้ใบใหญ่สีดำไว้ข้างๆตัว หยิบสายหูฟังออกมาจากกระเป๋าพร้อมเปิดฟังเพลงบนมือถือเพื่อฆ่าเวลาระหว่างการรอรถเมล์...
พลางก้มดูนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอด
แม้ใจจะไม่ค่อยอยากมองสิ่งรอบตัวมากเท่าไหร่ แต่ก็จำเป็นจะต้องแหงนมองดูคนรอบข้างเป็นระยะระยะ
แม้ชีวิตที่ผ่านมาในแต่ละวันแต่ละปีแต่ละเดือนจะดูเยือกเย็นสุขุมไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
เป็น Feeling ที่แสนธรรมดา แต่ภายในนั้นแม้จะคิด ก็สุดแสนจะอธิบายยาก
ชายหนุ่มผู้เดียวดายกับชีวิตอันวุ่นวายที่ต้องเจอในทุกๆวันนั้น....
แม้จะพบเจอกับผู้คนมากมาย ทั้งเพื่อนฝูงเพื่อนร่วมงาน หรือแม้แต่คนในครอบครัว
ตลอดหลายปี ที่เฝ้ารอใครสักคนเดินผ่านเข้ามา...
🫂
.
.
.
ครั้นเผลอมองที่ป้ายโฆษณาจากฝั่งตรงข้าม ก็เห็นหญิงสาวนักศึกษาตัวสูง รวบผมทรงหางม้า ใส่เสื้อผ้าที่ดูยับยู่ยี้เหมือนลืมรีดมาตั้งแต่เช้า คงจะด้วยความเร่งรีบและสภาพอากาศอันไม่เป็นใจกระมัง ถึงทำให้เธอคนนั้นดูเปียกปอนเหลือเกิน
ในมือเธอถือกระดาษร้อยปอนด์สำหรับทำงานออกแบบกับถุงโตเกียวกรอบ กางร่มยืนรอรถเมล์อยู่เช่นกัน เธอคงตากสายฝนมาเป็นระยะตั้งแต่สถานีแรก
สายตาคู่เหยี่ยวของเธอคนนั้นจับจ้องมองมาที่ชายหนุ่ม เหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง แม้การทักทายจะดูปกติและแสนจะธรรมดาในสังคมยุคปัจจุบันมาก แต่ก็คงไม่ใช่กับทุกคนหรอกมั้ง.....
น้อยคนที่จะหลบสายตาทุกคู่ที่จ้องมองมาในระยะเวลาอันสั้นนี้. .....
.
.
เวลาล่วงเลยเกือบครึ่งชั่วโมง
เมื่อลองกวาดสายตามองไปรอบๆก็จะเห็นกลุ่มคนมากมาย เป็นหย่อมๆยืนกันอยู่ทั่วบริเวณ ส่วนใหญ่มักเป็นเหล่าเด็กมัธยมปลายและนักศึกษา สภาพแต่ละคนไม่บอกก็คงพอดูออกว่าผ่านอะไรมาบ้าง ซึ่งก็ไม่ต่างกับเขาในตอนนี้เท่าไหร่หรอก
การที่ฝนตกหนักหลายวันติดกันแบบนี้ทำให้เส้นทางการจราจรนั้นแสนยากลำบาก ไหนจะรถติดเป็นแถวยาวเหยียด
ไม่พอ. ต้องเสียเวลาพกร่ม กับเสื้อกันฝนมาอีก ..
☔
แต่ถึงแม้ว่าตกหนักหรือสภาพอากาศแต่ละวันจะหนาวเย็นมากแค่ไหน
แต่ว่าร้านโตเกียวลุงใหญ่ก็ยังเปิดขายอยู่แทบทุกวัน
เหล่านักศึกษาหรือเด็กมัธยมโรงเรียนสตรีจะรู้จักร้านนี้กันเป็นอย่างดี และมักจะไปต่อแถวซื้อกินกันอยู่เป็นประจำ..ควันและกลิ่นหอมๆของแป้งโตเกียวที่ถูกวนอยู่บนเตาทุกๆเช้า เป็นที่น่าดึงดูดของเหล่าผู้คนหรือนักศึกษาที่เข้ามาหาอะไรกินตอนเช้าๆเหลือเกิน
.
07:01
รถเมล์คันนี้มาถึงที่สถานีด้วยความล้าช้า ความเร็วกระชั้นของล้อรถทำให้เมื่อรถเบรกกระทันหัน
น้ำในแอ่งบนพื้นถนนเกือบจะกระเด็นใส่กลุ่มนักศึกษาที่นั่นรอกันอยู่
ทุกคนรีบก้าวขาขึ้นรถกันด้วยความเร่งรีบ
ครั้นเดินไม่ทันระวังดันเผลอไปชนกับใครคนหนึ่ง
ด้วยเรือนร่างที่สูงใหญ่และหนาของผู้ถูกชนก็ทำให้ร่างเล็กที่เดินชนเซจนเกือบหกล้มหัวคะมำ
.
"...เอ่ออ..ขอโทษนะครับ.."
เสียงเล็กๆค่อยๆเปล่งออกมาจากลำคอเบาๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าใครคนนั้นจะได้ยินมันรึปล่าว แทนที่จะหันไปดู ร่างกายหันกลับไปไวกว่าความคิดเสีย
สิ่งของเล็กๆที่หล่นลงบนพื้น---
ถ้าเป็นใครคงหันไปดูและก้มลงเก็บไปแล้ว ....แต่ทะว่าด้วยความรีบและฝูงชนมากมายเดินอัดกันขึ้นรถ
บวกกับความเบลอเป็นนิสัยส่วนตัวอยู่แล้ว ทันทีที่โดนแรงผลักจากผู้คน
ไม่กี่เสี้ยววินาที
ชายร่างใหญ่คนนั้น ก็หายไปเสียแล้ว ราวกับอากาศ
ดวงตาเล็กๆเบิกกว้างขึ้น
ร่างกายนิ่งไปพักใหญ่ ในช่วงเวลาจะวุ่นวาย กลับกลายเป็นว่า ต้องหยุดชะงักลง ท่ามกลางอะไรแบบนี้....
—
—
—
เขาได้แต่ทำหน้าเบลอ
ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินขึ้นรถเมล์ไป....ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นคือลมหนาวที่ผ่านเข้ามาเพียงชั่ววูบ
.
.
.
รถวิ่งผ่านตึกเมือง และบ้านคนอยู่หลายหลัง การเดินทางสู่ รั้วมหาลัยนั้นก็ยาวไกลใช่เล่น
ชายหนุ่มร่างบางนั่งริมหน้าต่าง เสียบหูฟังแล้วนั่งฟังเพลงบนแทร็กของตน ได้แต่มองขางทางไปเรื่อย เขามักจะเห็น คนมากมายกำลังทำกิจกรรมต่างๆ ทั้งการขายของ ใช่ เขาเห็นแม่ค้า กำลังช่วยกันมักถุงแกงขายอย่างแข็งขัน ส่วนพ่อค้าก็หันไปวุ่นอยู่กับต้มหม้อใหญ่
และเห็นคนหนุ่มสาวเดินจูงมือกัน คนบางคนก็วิ่งออกกำลังกายในสวนสาธารณะ สงสัยจริงๆเลยว่า...อะไรทำให้พวกเค้ามีแรงใจลุกจากเตียงมาทำสิ่งเหล่านั้นในตอนเช้ากันนะ'
ทุกวันนี้ตนเองยังไม่เคยอยากจะลุกจากเตียงเลยแม้แต่นิด ในวันหยุดก็ได้แต่นอนอืดอยู่ในห้อง .... เวลาผ่านไป ความสงสัยก็หายไป
หลังจากที่ใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงดู แล้วพบว่าข้างในกระเป๋าว่างเปล่า
"เอ้ะ.! หายไปไหนน.!?!..."
–?
ด้วยความตกใจก็นึกไปว่าตนคงทำหล่นไว้ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่
".....ตอนที่ชนกับผู้ชายตัวใหญ่คนนั้น.... "
เหตุการณ์เมื่อไม่นานก็ผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่เดินชนกัน ไม่ว่าจะเพราะความรีบหรือความสะเพร่าของเขา
ทำให้กระดาษรายงาน หล่นลงจากกระเป๋าเสื้อได้ แม้ในใจอยากจะต่อยกระโหลกตัวเองเหลือเกินที่ทำของสำคัญหายไปแบบนี้
.
ตอนนี้ก็คงได้แต่ปลอบใจตัวเองไปพรางๆก่อน
ต้องใช้เวลาทำหลายวันต้องสละเวลาเกือบทั้งคืนเพื่อทำรายงานนี้ให้เสร็จ TT
แม้จะยังไม่ทันตั้งตัว
--จู่ๆก็มีมือเอื้อมมาสกิตชายเสื้อของเขาเบาๆ
เป็นใครก็ต้องตกใจ หันหน้าไปมอง
ก็ได้เห็นใบหน้าของผู้ชายร่างสูงใหญ่ ผมสีดำสนิท ดวงตาเป็นประกายพอๆส่องสะท้อนจากแสงแดดที่ทอดผ่านหน้าต่าง
ชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนเบาะรถข้างหลัง คือคนเดียวกันกับคนที่ซุลเดินชน
เค้าคนนั้นล้วงมือหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง
แล้วยื่นให้บนมือเล็กๆของเขา
"นี่ของนายใช่ไหม.." เพียงเสียงประโยคสั้นๆที่ออกมาจากปากของชายร่างใหญ่ ก็ทำให้พอจะนึกออกว่าเป็นอะไร
"แผ่นกระดาษน่ะ มันตกอยู่ตอนเดินชนกัน.." เสียงทุ้มๆของร่างใหญ่ พูดออกมาพร้อมกับจ้องมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างหน้า
ทั้งคู่หันหน้ามาสบสายตากันพักหนึ่ง
เขาคงได้แต่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขอบคุณชายร่างใหญ่
--
ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากพูดอะไรกันต่อ
รถเมล์ก็จอดถึงมหาลัยพอดี ทำให้ชายร่างใหญ่ลุกพรวดพราดเดินลงรถไปก่อนเสีย
_
ซุลตั้งสติได้แล้วลุกตามลงรถไป แม้จะพยายามใช้สายตาคู่เล็กๆมองหาหลายทาง แต่ก็ไม่พบวี่แวว
"หายไปไหนไวจริง....." ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆ .....
... ...
--08:34--
แสงแดดที่ทอพาดสายตาอ่อนๆ จึงทำให้ต้องหยีดวงตาเล็กน้อย
มองไปไหนก็เจอแต่ผู้คนมากมายเต็มไปหมด
เสียงแชทจากกลุ่มเพื่อนที่ดังระรัวไม่หยุด จนต้องปิดแจ้งเตือนหนี
เดินย่ำผ่านแอ่งน้ำเล็กๆที่อยู่กันทั่วบริเวณทำให้รองเท้าผ้าใบคู่ใหม่เปียกชุ่มแฉะ
เห้อออ ตายจริง –·–
วันนี้เปียกปอนไปหมดทั้งตัว..
ฝีท้าวเล็กๆเดินไปหยุดอยู่บริเวณ ใต้ร่มไม้ใหญ่🌳
ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงรอเพื่อนซี้อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวเก่าๆ
_____ ผ่านไปไม่นานนัก_____
เสียงฝีเท้าก้าวเดินจ้ำๆมาหา....
"ไอ้ซุล –·~."
"ช่วยกูหน่อยยยย~TT"
เสียงร้องเรียกแรงจากชายร่างกำยำที่กำลังเดินจ้ำๆมาหา ในมือพาดกีต้าร์สีน้ำตาลตัวโปรดไว้ที่บ่าข้างซ้าย ส่วนบ่าข้างขวาก็สะพายกระเป๋านักเป้สีทึบใบใหญ่ ในมือถือถุงขนมกับน้ำปล่าว 2-3ขวด
ชายร่างกำยำเดินมานั่งข้างๆ
แล้วยื่นขวดน้ำให้หนึ่งขวดพร้อมฟุบใบหน้าลงบนโต๊ะหินอ่อน
สีหน้าที่ดูสิ้นหวังของเพื่อนซี้
ก็ทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆอดที่จะเวทนาไม่ได้จริงๆ แม้ว่าจะอยากขำ แต่ว่าเห็นแบบนี้ก็สงสารแย่...
ไอ้'มาร์ช' พ่อหนุ่มร่างสูงกับการผิดหวังเรื่องรักรอบที่ล้านแปด
ถึงหน้าตาจะดูสมาท เข้งขรึม แต่จริงๆแล้วเป็นคนที่โครตใจง่าย
แอบชอบเค้าแต่ดันเจ็บเพราะรักเค้า
คำนี้ไม่เกินจริงสำหรับคนอย่างไอ้หมอนี่
"สงสารไม่ได้เลยเพื่อน. แอบชอบเค้าแต่ดันเจ็บเพราะรักเค้า"
"ขอร้อง ซุล มึงอย่ามาซ้ำเติมกูว่ะ.."
พอพูดไปก็โกรธ พาลอารมณ์เสียใส่ตลอด...
ดีแค่ไหนที่ ไม่หาเรื่องทะเลาะด้วยแบบทุกวัน
—
|
|
|
.---บรรยากาศภายนอกถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบพักนึง---
ตอนนี้ก็มีเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของชายหนุ่มนักศึกษาที่ไม่มีใครคาดคิดว่าคนอย่างไอ้หมอนี่จะอกหักกับเขาได้ด้วย
"อืมๆๆ"
"เห้ออ... ล่ะรอบนี้กูไม่ได้ชอบเค้าก่อนด้วยนะเว้ยมึง..!!."
เสียงอุทานแบบนั้น...
จู่ๆ มาร์ชก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมถอนหายใจแรง...
"กุไปเรียนก่อนนะ"
พูดยังไม่ทันจบประโยคที่ร่างบางจะพูดต่อ
ไอ้มาร์ชก็ดึงตัวออกจากเก้าอี้และก้าวขายาวๆเดินออกไป
ทิ้งให้ชายตัวเล็กนั่งอยู่เพียงลำพัง แบบงงๆโดยไม่รู้ อิโหน่อิเหน่อะไรเลย.....
.
.
.ในบรรยากาศหนาวครึ้มฝนครึ้มฟ้าแบบนี้ ตัวคนเดียวก็เหงาจะแย่ จะมีใครเดินเข้ามาจุดไม้ขีดไฟให้ความอบอุ่นใจแก่เขาคนนี้ได้รึป่าวนะ.........
อืม....
ก็ ..
|
