ณ พุ่งดอกไม้ เวลา 17:00 น
เสียงเดิน...
หญิง: ฉันไม่คิดเลยนะคุณจะพาฉันมาที่นี้ นี้เราไม่ได้แวะมาที่นี่กี่ปีแล้วนะ
ชาย: ตั้งแต่ที่ผมจำได้เราเคยมาตั้งแต่เด็กๆนะ และผมจำได้ เราเจอกันครั้งแรกก็ที่นี้แหละ
หญิง : แหม่ม คุณนี้เก่งจริงๆไปเลยนะ นี้ดูนั่นสิ ม้านั่งที่ฉันชอบมาทำมงกุฎดอกเป็นประจำนี้น้า
ชาย :นี้เจ็น ลองหลับตาดูสิ
(สวมมงกุฎดอกไม้ให้เจ็ท)
ชาย : เอาล่ะ ทีนี้คุณก็ลืมตาได้
เจ็น : ค.. คุณตั้งใจทำมาให้ฉันจริงๆเหรอ เซน
เซน : ใช่แล้วล่ะ คุณใส่ดูเป็นอย่างไรบ้าง
เจ็น : มันดูเข้ากับฉันมากๆเลย ขอบคุณมากเลยนะเซน
เซน : อืม ขอบคุณนะ
เจ็น : นี้ ดูนี้สิดอกไฮเดรนเยีย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เคยจำได้ว่า ดอกนี้มาจากดาวโลก มันสวยมากๆเลย
เซน : (ทำหน้าที่เศร้าใจเหมือนกับรู้สึกเสียใจบางอย่าง)
เจ็น: เซน.... คุณยังคาใจรึปล่าว
เซน:ไม่รู้สินะ ผมพยายามเลิกคิดกับสนามรบที่ผ่านๆมา แต่ครั้งผมรับไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่เป็นชาวดาวโอเลเปียด้วยกันแท้ๆ ผมเห็นแม้จะทั้งเด็ก และ แม่เด็ก และ ผู้บาทเจ็บ ร้องขอความเหลือต่างๆ แต่พวกกบฏล็อกเซลต่างก็ทำร้ายอย่างกะไม่ใช่มนุษย์ด้วยกันแท้ๆ
เจ็ท: เซน..น ไม่ต้องห่วงนะทุกอย่างจะจบแล้วล่ะ ทางฝั่งดาวโลกเข้ามาช่วยพวกเราแล้วล่ะ
เซน: ผมรับมันไม่ได้จริงๆ ทำไมต้องเกิดสงครามบ้าๆแบบนี้ ผมไม่เข้าใจจริงๆ (เริ่มร้องให้) ผมกลัวมาก พวกนั้นมันแข็งแกร่งมากจนรัฐบาลดาวพวกเราต้องเกือบประกาศยอมแพ้ให้กับพวกมัน และ กลัวที่ผมจะไม่ได้กลับมาหาคุณอีกรอบ
เจ็น : (เดินเข้าไปกอด) ฉันจะรอคุณ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันจะตั้งใจรอคุณ
เซน : ทำไมคุณถึง...
เจ็น: เพราะ ฉันน่ะ รักคุณ ฉันรักคุณนะเซน ฉันจะบอกกับคุณมานานแล้วล่ะ ก่อนที่คุณจะไป
เซน : เจ็ท... ผมก็รักคุณเหมือนกันครับ ผมสัญญา ถ้าผมกลับมาผมจะ ขอ.. แต่งงานกับคุณ!!
เจ็น:(ทำหน้าตกใจ และจากนั้นก็ร้องให้ ) ฉันจะรอคุณนะคะ
(เสียงยานบินขนส่งทหาร)
เพื่อนเซน: เฮ้ยยย พวกเรากำลังรอนายอยู่นะ เร็วเข้า คืนนี้จะเป็นสมรภูมิครั้งสุดท้ายแล้วนะ มาเร็ว
เซน: เอ่อ เดี่ยวฉันไป
เจ็ท: เซน!!!
เซน:(กำลังใส่หมวกแล้วหั่นหน้ากลับมาที่เธอ)
เจ็ท: คุณสัญญานะ ว่าคุณจะกลับมา
เซน : (เดินไปหา)ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาหาคุณ(แล้วก็จูบ(จูบอำลา))
เซน: เอาล่ะ งั้นผมไปก่อนนะ คุณหนูนํ้าส้ม(คุณหนูนํ้าส้มเป็นชื่อเรียกเจ็ท ใช้เฉพาะกับเซน เพราะเธอชอบกินนํ้าส้มจากดาวโลกมากๆ เซนมักจะเอานํ้าส้มมาให้เจ็ทเป็นประจำ )
เจ็น: ตาบ้า... อย่าเรียกชื่อนั้นสิ ตาบ้าข้าวมันไก่
เซน:ค้าบบบ จบนี้ศึกนี้ผมจะกลับมาหาคุณนะครับ
(เดินขึ้นยาน) (ยานบินขึ้นแล้วปิดประตูท้ายมุ่งหน้าไปที่ยานแม่ของฝั่งโลกที่เข้าช่วยเหลือวิกฤตครั้งนี้)
(เธอหยิบรูปแล้ว ดูรูปเธอกับเซนในช่วงยังเป็นนัหเรียนด้วยกัน แล้วเธอก็ร้องให้ขึ้นมา)
เจ็น: ฉัน..น .....จะรอคุณ.....
(คราวๆ เธอตั้งใจจะให้รูปนี้ให้กับเซนแต่เธอกลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เลยตั้งใจจะเก็บไว้เพื่อเป็นความทรงจำดีๆต่อเธอ)
เนื้อเรื่องคราวๆนะครับ
ดาวโอเลเปียเป็นดาวอนานิคมของโลกที่27
ดาวนี้อุดมสมบูรณ์ด้านทรัพยากรเป็นอย่างมากและอยู่อันดับที่6ของอนานิคมที่เป็นดาวสำค็ญต่ออนานิคมของมนุษย์เป็นอย่างมาก และดาวนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อชาวโลก เพราะชาวโอเลเปียมองพวกเขาว่าเป็นฮีโร่มาตลอด จนเกิดกฏบที่ต้องการแยกตัวจากอนานิคมจากดาวโลกและพวกเขานั้นแข็งแกร่งมากๆเพราะได้การสนับสนุนจากล็อกเซล และที่แน่นอนว่า ชาวดาวโอเลเปียไม่ชอบสงคราม พวกเขาอยู่อย่างสงบก็ตาม ที่แน่นอนว่าจากฝั่งดาวโลกต้องมายื่นมือคุ้มกันชาวโอเลเปียแต่รัฐบาลโอเลเปียก็ไม่ต้องการให้พวกเราคุ้มกัน เพราะพวกเขาก็สามารถดูแลกันเองได้
แต่อย่างไรก็ตาม โอเลเปียก็มีกองทัพเป็นของพวกเขาอยู่ แต่มักจะอ่อนแอ่เป็นอย่างมาก แต่จุดแข็งของพวกเราพวกมีกองทัพA.I ที่พร้อมจะแลกชีวิตเพื่อชาวโอเลเปียและดาวโอเลเปียยังเป็นดาวที่ผลิตของที่ทันสมัยมากๆนี้แหละ พวกเขาเลยไม่ต้องการช่วยเหลือจากดาวโลก แต่อย่างไรก็ตามพวกเราก็ได้รับการสนับสนุนการฝึกฝนจากดาวโลกและ ดาวเชโลเปีย
ไม่หรอกนะ ผมแค่อยากสร้างนิยายของตัวเองบ้างน่ะ(เน็ป)
อะที่สงสัยกันก็คือ เซนน่ะ เขาเป็นลูกครึ่งระหว่างชาวโลกและชาวโอเลเปีย
ที่ว่าเขามักจะเอานํ้าส้มจากดาวโลกมาให้เจ็ทเป็นประจำก็เพราะว่าพ่อของเขาเป็น นักการทูตระหว่างโลกและโอเลเปีย ซึ่งนักการทูตของฝั่งโลกมักจะเอานํ้าส้มและต้นส้มมาเป็นเป็นของขวัญให้แก่ชาวกเกษตรของดาวโอเลเปียเป็นประจำและให้นักการทูตของโอเลเปียเป็นประจำนี้แหละเซนเขามีนํ้าส้มตั้งมากมาย
จริงๆก็เอาเล่นๆนะ แถมเป็นมือใหม่ด้วยแหละอาจจะไม่สมเหตุเท่าไรนะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ
