เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ บริเวณหน้าโรงเรียนของเหล่าคุณหนูใจกลางกรุง
เสียงออดโรงเรียนดังสนั่นหวั่นไหว แจ้งให้รู้ว่าถึงเวลาเลิก
เรียนของวัยรุ่นเอาแต่ใจทั้งหลายแล้ว
"ยองฮีจ๋า~"
เสียงของสาวน้อยหน้าตาใสซื่อคนหนึ่งตะเบงเสียงเรียกชื่อเพื่อนของเธอที่ยืนรออยู่หน้าประตูโรงเรียน เด็กสาวเจ้าของชื่อมีผมสีดำขลับยาวสลวยถึงบ่า หน้าตาสะสวยเหมือนสาวเกาหลี หุ่นดีราวนางแบบชื่อดัง
"ว่าไงฟ้าใส~ วันนี้ที่สภาไม่มีประชุมต่องั้นเหรอ?"
"ช่ายแล้ว~ ชั้นก็เลยรีบบึ่งมาหาเธอเลยนี่ไงล่ะ!"
เด็กสาวเส้นผมดำขลับกลั้นขำกับความน่ารักของเพื่อนเธอ ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเท้าออกจากรั้วโรงเรียนไป
ทั้งสองสาวเป็นเพื่อนสนิทกันหลังขึ้นมัธยมปลาย บ้านของทั้งคู่นั้นกลับไปทางเดียวกัน ยองฮีที่ไม่ต้องการให้ฟ้าใสเหงาจึงเดินกลับบ้านกับเธอ แม้ว่าที่บ้านของยองฮีจะมีรถรับส่งก็ตาม
วันนี้ยองฮีเดินมาส่งฟ้าใสถึงหน้าบ้านอีกครั้ง
"บ๊ายบาย ขอบใจที่มาส่งชั้นทุกวันเลยนะยองฮี"
"จ้า ชั้นไม่มีทางปล่อยคนใสซื่ออย่างเธอเดินไปไหนมาไหนคนเดียวหรอกนะ"
ยองฮีหัวเราะในคอเบาๆ
"หึ! ชั้นไม่ได้เป็นเด็กน้อยแบบนั้นซะหน่อย"
"อ๋อเหรอ ถ้างั้นในเมื่อเด็กน้อยคนนี้โตแล้ว...แสดงว่าไม่จำเป็นต้องกอดลาแล้วสินะ?"
ฟ้าใสทำท่าตกใจ
"ม่ายยยย มากอดกันเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
ฟ้าใสโผเข้ากอดยองฮีที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่รีรอ
ไม่นานหลังจากร่ำลากันเสร็จ ยองฮีไม่ได้ตรงดิ่งกลับบ้าน แต่กลับโบกรถรับจ้างให้ไปส่งย่านเที่ยวกลางคืน
เธอต้องการผ่อนคลายบ้างเป็นระยะๆ และช่วงไม่กี่วันมานี้เธอต้องคิดหนักกับหลายๆ เรื่อง การเข้าผับคงจะช่วยคลายเครียดให้เธอได้บ้าง
ยองฮีเดินตรงไปร้านผับในหลืบที่วัยรุ่นนิยมกันอยู่ในขณะนี้
เมื่อไปถึงหน้าร้าน การ์ดที่ประจำหน้าร้านจ้องไปหาเธอตาเขม็งทันที
"ตรวจบัตรด้วยครับ..."
"...ที่นี่ต้องตรวจด้วยเหรอ?"
"ครับ เป็นนโยบายของร้าน ถ้ารู้ตัวว่าอายุยังไม่ถึง 19 ก็ขอเชิญให้กลับไปด้วยครับ"
"ก็ได้ๆ อะนี่"
ยองฮีลวงบัตรประชาชนของเธอยื่นไปให้การ์ด
"เฮือก!?"
เมื่อได้เห็นบัตรประชาชนของยองฮี การ์ดถึงกับตกใจ ก่อนที่จะยอมให้เธอผ่านประตูเข้าไปในร้านแต่โดยดี
ภายในผับยังมีคนไม่เยอะมากนักเพราะเพิ่งเป็นเวลาหกโมงเย็น ยองฮีเดินไปนั่งที่หน้าบาร์เหล้าพร้อมกับสั่งน้ำผึ้งมะนาวมาดื่มให้ชุ่มคอ
เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนเริ่มตกดึก ผู้คนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในผับมากขึ้น เสียงดังมากขึ้น ความปลอดภัยน้อยลง สำหรับเด็กนักเรียนที่มาผับคนเดียวย่อมตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก
"ว่าไงจ๊ะน้องสาว มาที่นี่คนเดียวเหรอจ๊ะ?"
มีไอหนุ่มหน้าม่อหน้าตาพอใช้คนนึงเดินเข้ามานั่งข้างๆ ยองฮี แค่ดูจากภายนอกก็รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร
"ค่ะ พอดีมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยให้หัวมันโล่งน่ะค่ะ"
"แหม~ ไม่เหงาเหรอเรา สนใจไปนั่งกับพี่หน่อยม้า โต๊ะพี่อยู่ตรงนู้นเอง"
"ไม่เป็นไรล่ะค่ะ ขอบคุณที่ชวนนะคะ"
ชายหน้าตาพอใช้ได้ยินยองฮีปฏิเสธก็เริ่มฉุนเฉียว พร้อมกับใช้มือจับแขนยองฮีหวังจะใช้กำลังพาเธอไป
แต่ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ชายคนนั้นกลับไม่สามารถดึงตัวยองฮีให้ขยับไปไหนได้ แถมยังไหล่หลุดหลังจากพยายามดึงตัวยองฮีอย่างสุดกำลังอีกต่างหาก
"อ๊ากกกก แขนชั้น แขนช้านนน!?"
"เห้อ ชั้นล่ะเบื่อคนแบบนายจริงๆ นะรู้มั้ย ที่ไหนๆ ผู้ชายก็เหมือนกันเลยใช่มั้ยเนี่ย..?"
ยองฮีตัดสินใจลุกจากที่นั่งหลังเริ่มตกเป็นจุดสนใจ แต่ว่าก็สายไปเสียแล้ว มีชายร่างยักษ์คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของผู้ชายหน้าตาพอใช้คนเมื่อกี้เดินมาดักหน้าเธอเอาไว้
"ยัยหนู ดูเหมือนเธอจะดูแลเพื่อนชั้นอย่างดีเลยนะ ชั้นว่าเราคงต้องคุยกันหน่อยแล้วล่ะว่าจะเอายังไง"
"ไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยสักหน่อย ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรหมอนั่นเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นหลีกทางไปได้แล้ว"
ยองฮีรีบเดินไปที่ทางออก แต่ว่าชายคนนั้นก็ดึงแขนเธอเอาไว้...
"ปล่อยซะถ้าไม่อยากเป็นเหมือนเพื่อนของนาย..."
ชายคนนั้นไม่ปล่อยแถมบีบแขนยองฮีอย่างแรง ยองฮีจึงออกแรงนิดหน่อยหวังจะสลัดให้หลุด แต่ชายคนนั้นกลับสู้แรงของเธอได้อย่างง่ายดาย
"คนที่ใช้พลังพิเศษได้น่ะไม่ได้มีแค่เธอนะยัยหนู ถึงชั้นจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหน แต่แรงเยอะใช้ได้นะเรา ถ้าไม่อยากให้วุ่นวายก็ตามชั้นมาซะดีๆ"
ยองฮีสะบัดแขนออกพร้อมทำหน้าไม่พอใจก่อนที่จะเดินตามชายร่างยักษ์ที่ใช้พลังพิเศษเหมือนเธอได้ออกไป
ชายคนนั้นพาเธอเดินออกไปไกลพอสมควร จนมาถึงตรอกมืดที่มีแสงไฟสลัวจากหลอดไฟใกล้พัง
"ขอแนะนำตัวก่อนก็แล้วกัน ชั้นชื่อนิโคลด์ เป็นผู้ใช้พลังพิเศษ...อย่าทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์แบบนั้นสิเธอเอ่อ... ชื่ออะไรนะ?"
"ยองฮี"
"โอ้ว ยองฮี...ชื่อเกาหลีซะด้วย ยินดีที่ได้รู้จักแล้วกันนะยองฮี เรื่องที่เธอทำไว้กับเพื่อนชั้นในผับชั้นจะไม่เอาเรื่องก็แล้วกัน แต่...แต่"
ชายร่างยักษ์ชี้ไปที่ยองฮี
"ชั้นจะไม่เอาเรื่องถ้าเธอมาทำงานกับชั้น งานง่ายๆ เธอรู้จักสมาคมฮีโร่มั้ย พอดีที่ไทยก็มี เพิ่งเปิดได้ไม่เท่าไหร่เอง ชั้นทำงานอยู่ที่นั่น เป็นพวกฮีโร่ปราบเหล่าร้ายอะไรทำนองนั้น น่าสนใจมั้ยล่ะ?"
ยองฮีส่ายหัว
"ฮะ ฮะ เธอนี่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยน้า งั้นเอางี้มั้ย ถ้าไม่อยากทำงานเป็นฮีโร่ล่ะก็...เธอรู้ใช่มั้ยชั้นคิดอะไร?"
ชายร่างยักษ์เดินเข้ามาใกล้ยองฮีจนแทบประชิดเธอ พร้อมกับเอาปากเข้ามาพูดข้างหูของเธอ
"มานอนกับชั้-อุ๊บ!?"
ตูม!!!
ชายร่างยักษ์ไม่ทันได้พูดจบประโยก เขาทรุดลงไปพร้อมกระอักเลือดหลังจากโดนยองฮีต่อยจนทะลุท้อง
"อุก.. อ่อก ธ.เธอ เป็นตัว..อะไร..."
"คนที่จะเป็นยอดมนุษย์ไง"
เด็กสาวผมดับขลับหันหลังเดินจากตรอกมืดไปพร้อมแขนที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ปล่อยให้ร่างไร้วิญญาณของชายมากตัณหาจมกองเลือดเอาไว้อย่างไร้ความรู้สึกผิดใดๆ
