omegaverse
-
"ตัวคุณหอมมากเลย"
จมูกโด่งลดระดับจากศรีษะลงมายังคอระหง ลมหายใจอุ่นร้อน รินรดต้นคอเบาๆ ริมฝีปากที่เปิดอ้าหวังจะกัดพลันชะงัก แล้วเปลี่ยนมาเป็นพรมจูบเบาๆแทน
การพรมจูบต้นคอดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน ริมฝีปากเริ่มเปลี่ยนเป้าหมาย เลื่อนระดับขึ้นขบกัดใบหูแดงเถือก จนคนในอ้อมกอดเสียววาบ ฉวยโอกาสคนตัวสูงกำลังเพลิดเพลินสบัดตัวออก ถอยหลังจนตัวชิดกับชั้นหนังสือ
"นายล้ำเส้นเกินไปแล้ว"
"ผมรู้ดี เดเรก แต่ผม.."
ขายาวก้าวมาหาเดเรกในระยะประชิด สองแขนแกร่งกักกั้นลำตัวเดเรกเอาไว้จนมิด เปรียบเสมือนกรงเหล็กที่ไม่สามารถออกไปได้ ตอนนี้เขาคือลูกไก่ในกำมือที่พร้อมจะโดนขยี้เมื่อไหร่ก็ได้
เดเรกรู้ดีว่าความรู้สึกของคนตรงหน้าที่เป็นลูกน้อง มาเกือบหลายปีรู้สึกเกินเลยกับเขาตั้งแต่แรก แต่มันมากเกินไป มากจนคนตรงหน้าควบคุมตัวเองไม่อยู่ "อย่าทำ.."
เสียงลมหายใจที่ถี่และร้อน สายตาเต็มไปด้วยความต้องการอยากครอบครองจนตัวสั่น ความรู้สึกแบบนั้นมันพรั่งพรูออกมาจนตัวเขาอยากจะหนีไปให้ไกล จากตรงนี้
"ไคน์ ปล่อย "
คำสั่งของผู้เป็นนายที่ไม่ว่าเดเรกจะบอกให้ทำอะไรไคน์ก็จะทำตามอย่างไม่ลังเล แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่เป็นผล สีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้าดูเหมือนเลือนลอยไปแล้ว
อยากจะหนี.. ไปให้ไกล
"กลิ่นคุณ.. "
"ตั้งสติแล้วปล่อยซะ..อุ๊บ!"
มือใหญ่ยาวถูกถอดถุงมือออก ยกขึ้นปิดปากเดเรก เสียงอู้อี้ดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อใบหน้าของคนตรงหน้าเริ่มใกล้ขึ้น จนลมหายใจของทั้งสองรดริน สองมือเล็กพยายามปัดป้องใบหน้าอีกคนออกไป แต่สองมือดันถูกจับรวบขึ้นไปด้านบนศรีษะด้วยมือข้างเดียว
กระดุมเสื้อถูกปลดออกทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า สายตาสำรวจผิวกายอย่างรอบคอบและเนิ่นนาน เสื้อเชิ๊ตถูกเปิดออกให้เห็นคอขาวชุ่มเหงื่อ
"ผมกัดได้มั้ย"
"ไม่"
"บอกว่าไม่ไ- อึก!"
ริมฝีเปิดอ้า กัดลงต้นคอขาว คมเขี้ยวฝังลงลึกขึ้นยามเดเรกร้องเสียงหลง เสียงนั่นเวลาฝังเขี้ยวลงไปทำให้ไคน์ยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่
เริ่มเมากลิ่นคุณเดเรก...แล้วสิเรา
ริมฝีปากและลิ้นเริ่มบรรจงกัดและเลียอีกครั้ง คนโดนพันธนาการตัวสั่นเล็กน้อย ยามคนตรงหน้ากัดเต็มแรง ไคน์รู้ดีว่าการกระทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่มันหักห้ามใจไม่ได้ กลิ่นคนตรงหน้ามันยั่วยวนเขาเกินไป
"ผมอยากได้คุณเป็นคู่ชีวิต"
"มันเป็นไปไม่ได้"
"ผมรู้"
ใบหน้าเลื่อนขยับออกจากซอกคอขาวนวล หยุดอยู่ในระดับที่สายตาของทั้งสองจ้องมองกัน อย่างไม่ลดละ ใบหน้าของคนตรงหน้าชุ่มเหงื่อ เพราะความเจ็บหรือเพราะความเสียวซ่าน ไคน์นั้นไม่อาจรู้ได้
มืออีกข้างที่ยังว่างยกขึ้นใช้นิ้วเกลี่ยกรอบใบหน้าเล็กเบาๆ ราวกับเป็นสิ่งที่อาจจะแตกหักได้ง่าย การกระทำทุกอย่างล้วนอ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความอันตราย
ไม่อาจรู้ได้เลยว่าไคน์คิดอะไรอยู่
"พอได้แล้ว เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ไคน์"
"เป็นไปได้สิ ถ้าผมทำ"
สายตาความมุ่งมั่นนั้นบ่งบอกแล้วว่า ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไรเขาคนนี้ก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เพื่อความสัมพันธ์ของเราเขายอมได้ทุกอย่าง งั้นหรอ?
"..."
ทุกการกระทำหยุดชะงัก มือใหญ่ที่รวบข้อมือของผู้เป็นนายเอาไว้ คลายแรงลงและปล่อยในทันที ขายาวก้าวถอยหลังเบี่ยงตัวออกเปิดทางให้เดเรกเดินออกไป บานประตูใหญ่ถูกเปิดออกและปิดลง อย่างเงียบสงัด
ร่างกายสูงโปร่งเอนตัวพิงชั้นหนังสือ ร่างกายทรุดลงนั่ง สายตาเอนเอียงไปมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย บรรจงลูบและถอดออกเบาๆ การตัดสินใจของเขามันผิดตั้งแต่ที่สวมแหวนวงนี้แล้ว มือใหญ่ยันพื้นดันร่างกายลุกขึ้นยืน ย่างก้าวไปยังโต๊ะทำงานของเดเรก วางแหวนสีเงินลงเบาๆ
"ผมบอกแล้วไง ว่าผมจะทำ"
จบ.
