ผมทำแหวนของเพื่อนหัก

เมื่อผมทำแหวนคู่เพื่อนหัก

เหี้ย​ทำไงดีเนี่ย ใช่ร้านอยู่​ใกล้ๆ พอดีในนี้เป็นงานวัดมีนคนขานแหวนและสลักชื่อฟรีแค่เอาไปให้เค้าดูแล้วทำให้เหมือนแค่นี่ก็เรียบร้อย

-เห็นก่อนหน้า-

: มึงว่างปืนเลย

เมฆเพื่อนที่เล่นยิงปืนด้วยกันบอกผมวางปืนยิงตุ๊กต​าลง เพราะผมยิ่งไม่ถูกสักนัด

ผมวางปืนยิงตุ๊กตาก่อนจะเดินไปหาน้องสาวพร้อมหน้ามุ้ยไม่สบอารมณ์​ ก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋า​หากุญแจ​รถ​ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรหักในกระเป๋าจึงหยิบออกมา

"เหี้ยแหวนคู่ใครเนี่ย"

ใช่ครับผมทำแหวนคู่​วงนึงหัก มันมีเขียนสลักชื่อว่า เมฆรักเอิร์น​นะ และอีกวงนึง​ เมฆรักเอิร์น​ที่สุด นั่นหละครับ แหวนของไอ้สูงมัน

"หวานตายหล่ะ"

ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นแหวนของเพื่อน ในใจกระวนกระวาย​ว่าถ้ามันรู้​มันโกรธ​ตายแน่ผมเลยรีบเดินหาร้านขายแหวนทันที

.

.

-ร้านขายแหวน-

"ลุงครับ"

: เอ่อว่างไงไอ้หนุ่ม รอคิวก่อนนะ

: จะซื้อแหวนให้ใครหรอจ๊ะ

พอลุงตอบผมจบป้าคนที่ยืนข้างๆก็พูดขึ้น

" เปล่าหรอกครับ คือผมทำแหวนคู่เพื่อนหักเลยว่าจะมาซื้อให้มันให้ก่อนที่มันจะรู้ ถ้ามันรู้​มันงอนผมสิบชาติก็ง้อไม่หายแน่ๆ"

ผมตอบป้าทั้งที่ใจกระวนกระวาย​สุดๆ และกลัวว่าเพื่อนจะโกรธ​เมื่อรู้ว่าทำแหวนคู่ของมันหัก

: งั้นป้าขอดูแหวนที่หักหน่อยได้มั้ย

"ได้ครับ"

ผมยื่นแหวนคู่วงที่หักให้ป้าดู

: ไม่ยากหรอก แต่ตัวหนังสือมันขาดหาย เขียนให้ป้าใหม่หน่อยได้มั้ย

" ได้ครับ"

ผมตอบปากรับคำ ป้าแกก็ยื่นกระดาษ​แผนนึงพร้อมปากกามาให้

เมฆรักเอิร์นที่สุด

"นี่ครับ"

ผมเขียนเสร็จ​ก็​รีบยื่นให้ป้าทันที่

.

.

.

: มาอยู่นี่เอง

"!!"

ผมตกใจอยู่ๆก็มีมือมาจับที่ไหล่ พร้อมกับน้ำเสียงคุ้นหู ใช่ครับเป็นเสียงของเจ้าของแหวนที่ผมทำหัก

: ตกใจอะไรขนาดนั้น

"มะ.. มึงไง"

ผมตอบกลับมันไปพร้อมกับอาการเลิ่กลั่ก​ จะไม่ให้ตกใจได้ไงหล่ะครับ คนยิ่งกระวนกระวาย​อยู่​ก็มีคนมาสะกิด และคนที่สะกิดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่ตัวเองทำผิดเอาไว้กับเค้าอยู่ด้วย

: มึงจะซื้อแหวนไปให้ใครว่ะ แฟน หรือว่าใคร

"ป่าวกูแค่ทำให้เพื่อน พอดีใกล้ถึงวันเกิดมัน"

ผมตอบมันพร้อมเบี่ยงหน้าหนีไม่กล้าสบตา

: เอ่อ.. กูมีเรื่องจะถาม เห็นแหว-

"เอ่อป้าครับอย่าเพิ่งทำครับ ให้ลูกค้าคนอื่นไปก่อนเลย ผมขอคุยกับเพื่อนก่อน"

ผมบ่ายเบี่ยงที่จะฟังคำถามมันเลยหันไปเจอป้าแกกำลังจะเอาแหวนของผมไปให้ลุงสลักชื่อพอดี เลยบอกให้ทำของลูกค้าคนอื่นไปก่อน เพื่อที่จะไม่ตอบคำถามของคนที่กำลังรู้สึกผิดด้วย แต่ผมก็ต้องทำใจยอมรับแล้วครับ เพราะมันถามย้ำขึ้นมาอีกครั้ง

: ฟังกูหน่อย กูจะถามว่ามึงเห็นแหวนคู่กูมั้ย

"อะไร มึงมีแหวนคู่ด้วยหรอ"

ผมใช่สกิลการตอแหลขั้นเทพที่ถ่ายทอดวิชาจากผู้เป็นมารดา เพื่อเล่นละครตบตาเพื่อนที่ผมกระทำผิดต่อมัน อย่างแนบเนียน​

: ก็ไม่ได้อะไร ถ้ามันหายก็คือหาย

"หมายความว่าไง"

ผมถามมันเมื่อฟังมันพูดจบทำหน้าจ่อยอย่างกับคนอมทุกข์​

: คือกูเลิกกับเอิร์น​แล้ว เค้าเลยเอาแหวนมาคืน

" ไอ้สัส.. "

ผมสบถหยาบเบาๆเมื่อรู้ว่าแหวนคู่ที่ผมทำหักเจ้าของมันไม่ได้ต้องการแล้ว แต่ผมก็กระวนกระวาย​ว่าเจ้าของมันจะด่าผมเพราะทำแหวนคู่แหวนหวงของมันหัก

: มึงเป็นไรเนี่ย

"คือ.. กู.. กูทำแหวนคู่ของมึงหักอ่ะ เลยไม่กล้าบอก แต่พอมึงบอกว่ามึงเลิกกับน้องเค้าแล้วกูก็โล่งใจนะ แต่กับอารมณ์​เสียเพราะกูกระวนกระวาย​กลัวมึงจะโกรธ​ แต่มึงก็ไม่ได้รู้สึกเหี้ยไรเลย"

ผมสารภาพกับเพื่อนไปตรงเมื่อมันถามผมด้วยสีหน้างง

: แล้วมึงเลยว่าจะมาซื้อแหวนใหม่คืนกูว่างั้น

" เออ! "

ผมตอบกลับ ทำหน้ามุ้ยแก้มป่องพองลม​

" อ๊ะ!"

ผมร้องอุทานเมื่อมันเอานิ้วมาจิ้มแก้มผม พร้อมกับจ้องตาแขม่งไปที่มัน

: พอโกรธ​แล้วทำแก้มป่องตลอดเลนน๊าา.. งั้นซื้อให้กูด้วยดิ

"อะไ-"

: มึงทำแหวนของกูหักนะ มึงต้องรับผิดชอบดิ

ผมกำลังจะพูด มันก็แซกขึ้นพร้อมกับทำหน้าพอใจเล็กน้อยที่ได้แกล้งผม

"ชิ"

.

.

"ป้าครับ"

: จะเอาเพิ่มอีกวง(ป้าแกยื่นฟังพวกผมคุยกันตั้งแต่เเรกเริ่มเลยรู้สถานการณ์​ว่าจะตอบยังไง แล้วก็เป็นไปตามคาด ผมจะต้องซื้อแหวนร้านป้แกเพิ่มอีกวงนึง)​

"ใช่ครับ"

ผมตอบป้าพร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์​เท่าไหร่เพราะต้องเสียเงินเพิ่ม

"ผมของเปลี่ยนชื่อด้วยครับ"

: คิดชื่อให้กูด้วยดิ

ผมพูดจบป้าแกก็ยื่นกระดาษ​กับปากกาให้แล้วไอ้สูงก็พูดขึ้นพร้อมยิ้มหน้าบาน เพราะไม่ได้เสียตังค์​ค่าแหวนแต่เป็นเงินผม ไอ้สัส!!!

"เออ! "

ไอ้หน้าหนังหมา : ของไอ้สูง

แมวเปรต : ของผม ไอ้สูงมันตั้ง

ผมเขียนเสร็จ​ก็ยื่นให้ป้าแกทันที ป้าแกรับไปก็ทำเลยเพราะไม่มีลูก​ค้าแล้ว

.

.

.

: เสร็จ​แล้ว​จ๊ะ

"ขอบคุณ​ครับ"

ในเวลาไม่นานแหวนของผมและไอ้สูง​ก็เสร็จ​สลักชื่อไว้ข้างในตัวแหวน

"อ่ะ ของมึง"

พอผมรับแหวนจากป้า ผมก็เช็คลายละเอียด​ก่อนจะยื่นให้ไอ้สูงที่ยืนอยู่​ข้างผม

: ขอบใจ ดีโว้ยยวันนี้ได้แหวนฟรีไม่ต้องเสียตังค์​

"ไม่ได้เสียตังเหี้ยไรหล่ะเอามา 30 เงินกูไม่พอ"

ฟังมันพูดจบผมก็พูดขึ้นทันทีเพราะนึกขึ้นได้ว่าเงินติดตัวมางานวัดไม่ถึงร้อยด้วยซ้ำเพราะลืมกระเป๋า​ตังค์​ไว้ในกระเป๋า​น้องสาวและตอนนี้มันก็กลับบ้านไปแล้ว

: โถ่ววอะไรว้าาา

"จะอะไรอีกรีบเอามา"

มันลากเสียงใส่ผมยาวก่อนจะหยิบกระเป๋า​ตังมาให้ผมก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายนิ้วตัวเองที่สวมแหวนที่ผมซื้อให้(ผมออกแค่ครึ่งเดียว)​

.

.

"ป่ะกลับบ้าน"

ผมจ่ายเงินและคุยเรื่องแหวนกับลุงและป้าคนขายนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาไอ้สูงที่กำลังเอารูปที่ตัวเองถ่าย​โพสต์​ไอจี และชวนมันกลับบ้าน

...

..​

..

..

..

..

..

..