ภายในหอคอยอันมืดมิดที่ไร้สิ่งมีชีวิตอยู่รอด ใครจะไปรู้ว่ามีชายรูปร่างสูงหน้าตาราวกับพระเจ้าสร้างอาศัยอยู่
"หึ เป็นเจ้าอีกแล้วหรอที่มาขอข้า"เสียงจากชายผู้นั้นที่มีพลังพิเศษในการคัดสรรค์คำขอพรของมนุษย์ว่าผู้ใดสมควรได้
"สิ่งที่เจ้าต้องการคือการย้อนเวลากลับไปช่วยชีวิตชายชั่วนั้นหรือ ไม่ว่ากี่ภพชาติเจ้าก็ยังไม่เลิกทำเช่นนี้"
หญิงสาวน่าตาจิ้มลิ่มนั่งคุกเข่าอยู่หน้าหอคอยที่ใครๆก็ต่างบอกว่า คำขอทุกคำขอจะเป็นจริง ใช่นางก็เชื่อว่าอย่างนั้น เพื่อช่วยชีวิตชายผู้เป็นสามีของนาง ถึงแม้คำขอที่จะย้อนเวลากลับไปนั้นจะดูเกินจริงและยากที่จะเกิดขึ้น
"ฉันจะตอบรับคำขอของเธอ และจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเช่นกัน"
.
.
วาร์ป!!!ย้อนเวลากลับไปในช่วงการลบล้างจักพรรดิแห่งแกรนโอ
.
.
(ขอบคุณหอคอย)
.
คืนพระจันทร์มืดที่ดูสงบไม่มีอะไรต้องกังวล จักรพรรดิในยอมนี้ก็คงอยู่กับสนมอัยนีที่เพิ่งได้รับการประทานยศขึ้นเป็นสนมคนที่ยี่สิบ แต่หารู้ไหมนั่นเป็นเพียงกลลวงของผู้เป็นน้องชายที่ใฝ่ในบัลลังก์
แผนการนั้นก็ประสบผลสำเร็จ แต่ครั้งนี้ฉันจะขัดขวางเเผนการนั้นให้สิ้นซาก ถึงแม้ฉันจะต้องทนเห็นภาพเช่นนั้นก็ตาม เพราะฉันรู้ดีว่าเขารักฉันมากกว่าใครถึงแม้เขาจะมีเล็กมีน้อยก็ตาม
"ฝ่าบาท อย่าใจร้อนสิเพคะ"เสียงที่ร้อยสิบเก้าของยัยสนมหน้าใหม่คนนั้นเล็ดลอดออกว่า ทำให้จักพรรดินีโนอาที่ลวงรู้แผนการทุกอย่าง และพร้อมจะขัดขวางหาว่าจะเเลกด้วยชีวิตก็ตาม
"ฝ่าบาทเพค่ะ กระหม่อมมีเรื่องจะทูลเพคะ"จักรพรรดินีโนอา
"เจ้ามาทำไมดึกดืนเช่นนี้ หรือเจ้าจะสนใจจะร่วมแจ่มกับพวกเราด้วย" จักพรรดิ
"ท่านไม่ควรจะพูดกับกระหม่อมเช่นนี้นะเพค่ะ"จักรพรรดินี
"หึ ทำเช่นนั้นได้อะไรเล่า เจ้ามันก็แค่ของเก่าที่ไร้ประโยชน์ ข้าให้เจ้าเท่านี้ก็บุญเท่าไรกัน" จักรพรรดิ
"ท่านเปิดประตูให้หม่อมฉันนะเพค่ะ ท่านรู้ไหมว่าก้อนกรวดข้างกายท่านนั้นโหดร้ายเพียงใด" จักรพรรดิโนอา
"ฮือ ท่านพี่พูดกล่าวหาข้าเช่นนี้ หม่อมฉันเสียใจนะเพคะ ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายท่านเลยสักนิดฝ่าบาทก็รู้ว่าหม่อมฉันรักฝ่าบาทเพียงใด" สนมอัยนี
"หุบปากของเจ้าซะ" จักรพรรดินีโนอาสะอิดสะเอียนกับคำพูดออเซาะของสนมคนนี้เต็มประดา ยัยผู้เป็นสามีถึงได้หลงไหลนางได้ถึงเพียงนี้
แต่เเล้วประตูก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือใครเสียไม่ได้นอกจากสามีของนาง สุดท้ายท่านก็เชื่อเสียที
"เพียะ! เจ้าทำให้ข้าเสียอารมณ์ ยัยเจ้าไม่ไปอยู่ในที่ของเจ้า มาระร่านหญิงของข้าทำไม"
"หญิงของท่านงั้นหรือ แล้วข้าเล่า ท่านเอาข้าไปไว้ไหน" ความคิดที่ว่าเขารักฉันคนเดียวนั้น แลดูจะไม่เป็นจริงเสียนิดเดียว
"งั้นท่านก็ตายไปซะเถอะ"นี้อาจเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะพูดกับเขา ความคิดที่จะช่วยเขาให้พ้นกับการถูกประหารอย่างน่าอานาถเยี้ยงกับหมูนั้น บัดนี้ได้หมดสิ้นเสียเเล้ว ชั้งน่าเสียดายเวลาซะจริง
....
(มองบนซะเเปปหนึ่ง มีต่อแต่ขี้เกียจเขียนงั้นจบแบบน.อไม่ได้เจอพ.อก่อนละกัน)
