"เราชอบเเกก่อนเขามาอีก" ประโยคสั้นๆเเต่ล้านความหมาย
'อลิส'หญิงสาวนักเเต่งกวีที่เเอบชอบเพื่อนสนิทอย่าง 'มิน'
ผู้หญิงคนนี้ที่เคยให้คำสัญญาว่า "เราจะอยู่กลับเเกตลอดไป"
จนผู้หญิงคนนั่นเข้ามา 'พลอย' เข้ามาทำวงโคจรของฉันเเละเธอพัง
ณ สวนดอกไม้
"ไม่กลับรึไงบ้านอ่ะ" มินถามฉันด้วยความเป็นห่วงเพราะอากาศเริ่มหนาว ก่อนจะนำเสื้อกันหนาวตัวโปรดของเขามาคลุมที่ตัวฉัน
"ถ้ารีบก็กลับไปก่อนสิ"ฉันตอบพร้อมหันไปหาเจ้าของเสื้อกันหนาวตัวนี้
"จะกลับได้ไง เเมวไม่กลับมินก็ไม่กลับ" มินตอบกลับก่อนจะขยี้ผมของฉันเบามือ เพราะเป็นเเบบนี้ไงฉันถึงไม่สารภาพว่าเเอบคิดกับเขาเกิน"เพื่อน"สนิท
จนเธอคนนี้เข้ามาทำให้มินเปลี่ยนไป
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
"มินมารับพลอยหน่อย รถพลอยเสีย"เสียงปลายสายดังขึ้น ก่อนเจ้าของมือถือจะหันมาหาฉันเเล้วตอบปลายสายไปว่า
"ได้สิ เเต่เราต้องไปส่งเเมวทำงานก่อนนะ" เเน่นอนเขาคงไม่ทิ้งฉันกลับบ้านคนเดียว เพราะเขาเอาฉันมานอนด้วย
"เเมวนี่คืออลิสหรอ" ปลายสายถามมินเเบบสงสัย เเต่เธอคงรู้คำตอบดี ว่าเเมวคือใคร
"อืม" มินตอบก่อนกดกดวางสายไป
"สรุปจะไปรับพลอยเปล่า" ฉันถามขึ้นเพราะบรรยากาศในห้องมันเงียบเเปลกๆ
"ไม่ไปจะนอนกอดเเมว" มินตอบทำให้ฉันเขินๆ นี่เล่นเกินเพื่อนสนิทรึเปล่านะ? คำถามมากมายดังขึ้น
2ปีผ่านไป
เวลาผ่านอะไรๆก็เปลี่ยน จากที่เคยสนิทกลายเป็นคนรู้จัก
เเละกลายเป็นคนเเปลกหน้าของกันเเละกัน
เธอเเอบคุยกับเขาตอนฉันหลับ?
"มิน เป็นเเฟนกันไหม" คำถามที่ไม่ได้อยากได้ยิน เเต่ตอนนี้กลับได้ยิน ฉันทำได้เพียงเเค่ภาวนาให้เขาไม่ตอบตกลง เเต่
"อืม เป็น"คำตอบที่ไม่อยากได้ยิน เเต่กลับได้สัมผัส ความรู้สึกมากมายได้เข้ามา คำถามที่ไม่กล้าถามว่า ทำไมคนนั้นไม่เป็นฉัน ทำไมถึงเป็นเขา ฉันมาก่อนไม่ใช่หรอ หรือ...
ฉันสารภาพช้าไปกว่าเขาไม่กี่ก้าว
23 วันเกิดของมิน คงมีความสุขกับพลอยมากจริงๆ
24:50
"ขอเสียงปรบมือให้กับนักร้องของเราในวันนี้นะครับ" ทุกคนต่างปรบมือให้ฉัน เเละเจ้าของวันเกิดคงดีใจไม่น้อยที่เพื่อนสนิทของตนมาร้องเพลงในรอบ 3 ปีที่ไม่ได้ติดต่อกัน
เสียงดนตรี
ที่สุดก็เป็นได้เพียงความรักที่จบไป
ที่สุดก็ไม่ได้เป็นอย่างฝัน
เหน็ดเหนื่อยเฝ้าคอยประคองความรักเรื่อยมา
แต่สุดท้ายเมื่อถึงเวลาต้องเลิกกัน
ฉันเข้าใจเมื่อได้รับรู้ว่าเธอเลือกแล้ว
เพียงรอเวลาปล่อยมือไปเท่านั้น
ก็คงมีเพียงคำอวยพรอยากให้เธอนั้นโชคดี
ให้เธอพบรักแท้พบคนที่ดี
ได้มีชีวิตที่ตรงใจ
มีเพียงความยินดีที่เธอได้เริ่มต้นใหม่
และขอบคุณเธอจริงจริงที่เคยรักกัน
ถึงแม้ไม่นานเท่าไรมันก็สวยงาม
ตอนจบที่เจอนั้นไม่ได้เหมือนที่ต้องการ
เจ็บปวดแต่มันก็มีความหมาย
ทุกวินาทีที่เราเคยใช้ด้วยกัน
อยากให้รู้ว่าฉันไม่เคยจะเสียดาย
ถึงจะพยายามเหนี่ยวรั้งไว้นานแค่ไหน
สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือไปจากกัน
ก็คงมีเพียงคำอวยพรอยากให้เธอนั้นโชคดี
ให้เธอพบรักแท้พบคนที่ดี
ได้มีชีวิตที่ตรงใจ
มีเพียงความยินดีที่เธอได้เริ่มต้นใหม่
และขอบคุณเธอจริงจริงที่เคยรักกัน
ถึงแม้ไม่นานเท่าไรมันก็สวยงาม
อยากบอกว่ารักเธอเท่าไร
ฉันก็คงต้องเก็บมันไว้
รอฟังเธอพูดลา
ก็คงมีเพียงคำอวยพรอยากให้เธอนั้นโชคดี
ให้เธอพบรักแท้พบคนที่ดี
ได้มีชีวิตที่ตรงใจ
มีเพียงความยินดีที่เธอได้เริ่มต้นใหม่
และขอบคุณเธอจริงจริงที่เคยผูกพัน
ถึงแม้ไม่นานเท่าไรมันก็สวยงาม
แค่คำอวยพรให้โชคดี
ที่จะใช้แทนคำคำนี้
รักเธอหมดหัวใจ
เสียงเพลงจบลงทุกคนต่างปรมมือเเละชื่นชม เเต่คนๆเดียวที่ฉันอยากได้ยิน อยากพูดคุย อยากเล่าเรื่องราวคือเขาคนนั้น"มิน"
"ไม่คิดจะมาเเฮปกันหน่อยหรอ"เจ้าของเสียงที่อยากได้ยินมาตลอด3ปี เเค่ร้องเพลงในวันเกิดเขามันก็ดีสำหรับฉันเเล้ว
"นึกว่าจะจำกันไม่ได้" ฉันตอบสั้นๆเพราะฉันรู้ว่าถ้าฉันทำตัวสนิทกับเขามันจะทำให้ คนของเขาไม่พอใจ
"จำได้สิ เพื่อนสนิทเลยนะ"คำจี้ใจดำฉันมากไม่คิดว่าจะได้ยิน ตลอด3ปีก็ไม่เคยจะลืมเขาได้เลย
"มิน..เราชอบเเกนะ"ฉันรู้ว่าไม่ควรบอกเเต่มันก็ถึงจุดๆนี้เเล้ว ชีวิตคนเรามีเเค่ครั้งเดียว รักเเรกเหมือนกัน
"อืมรู้เเล้ว มินก็ชอบอลิสเหมือนกันนะ เเต่มินชอบอลิสในเเบบคนที่มินรักรองมาจากครอบครัว มินรักอลิสมากๆ เเต่มินให้อลิสเป็นเเฟนไม่ได้ มิน...คิดกับอลิสได้เเค่เพื่อนสนิทจริงๆ" คำพูดที่ได้ยิน ได้สัมผัส ได้รับรู้ ว่าเขาให้กับเรามากกว่าเพื่อนสนิทไม่ได้ จุกจนร้องไม่ออก
"อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะมิน" ฉันเดินออกมาพร้อมกับน้ำตา
เรารักกัน เเต่เราเป็นมากกว่านี้ไม่ได้ ยินดีเสมอถ้าเธอเจอคนที่ดี ดีใจตลอดเมื่อเธอไม่เคยลืมเรา ความรักของเรา3คนก็เหมือนดอกไม้ เมื่อไหร่ที่สวนกุหลาบหมดความหมาย สวนทิวลิปก็ยังมีสวนคัตเตอร์เคียงคู่กัน
คนที่ต้องอยู่กับความทรงจำนั้นไปชั่วชีวิตก็คือคนที่ถอยออกมา ให้เขาสองคนรักกัน.
