ณ ทุ่งดอกลิลลี่ ลมพัดปลิวไหว เราสามคนหยอกล้อกัน วิ่งเล่นกันตามประสาเพื่อน โอ้ย!! เกลและโมนาล้มทั้งสองคนแฟรงก์หยุดวิ่งและวิ่งกลับมาหา...โมนา จากนั้นก็อุ้มเธอต่อหน้าของฉัน เราสามคนเป็นเพื่อนกัน แฟรงก์เขาเป็นแฟนฉันมาห้าปี โมนาเพิ่งแทรกเข้ามาในชีวิตคู่ของเราเมื่อสองปีก่อน
แฟรงก์:เกลเธอลุกไหวรึเปล่า
โมนา:นี่พี่แฟรงก์ปล่อยฉันลงนะคะ เดี๋ยวเกลก็เข้าใจผิด
แฟรงก์:ไม่เป็นไรหรอก เกลเขาก็รู้ว่าเธอร่างกายอ่อนแอ
โมนา:แต่
เกล:ไม่เป็นไรฉันลุกเองได้ พี่แฟรงก์พูดถูก ร่างกายเธอไม่แข็งแรงเท่าไหร่
โมนา:งั้นขอบคุณนะคะ (แสยะ)
เกล:ฉันตาฝาดรึเปล่านะว่าเธอยิ้มแปลกๆ
ณ รถยนต์ที่ทั้งสามนั่งมา
แฟรงก์:นั่งอยู่ตรงนี้ห้ามขยับเดี๋ยวฉันหายาทาให้
โมนา:จ้า
โมนา:นี่เกล ฉันขอได้มั้ยอะพี่แฟรงก์อะ ฉันสงสารพี่เขาที่ต้องมาคบคนแบบเธอ
เกล:เธอว่าไงนะ
โมนา:ฉันหมายความตามที่พูด คนหน้าตาแบบเธออยากจะคบคนหล่อๆแบบนั้น มันไม่ฝันเกินไปหรอ
เกล:หุบปาก!!
โมนา:ทำไมละจะตบฉันหรอ
เกลฟิวขาด เพี๊ยะะะ หน้าหัน
โมนา:โอ้ย(ล้มฟุบ)เกลเธอตบฉันทำไม ฉันขอโทษหากพูดอะไรผิดใจเธอ
แฟรงก์:มีอะไรกัน
โมนา:ฉันผิดเองคะที่พูดว่าเธอช่างโชคดีที่มีพี่แฟรงก์อยู่ด้วยถ้าฉันมีพี่แฟรงก์เป็นของตัวเองก็คงจะดี
เกล:ตอแหล เมื่อกี้มันไม่ได้พูดแบบนี้ (เพี๊ยยยย เกลหน้าหัน)
เกล:พี่แฟรงก์นี่พี่ นี่พี่ พี่
แฟรงก์:ฉัน ฉัน ขอโทษเกลคือฉัน คือฉัน
เกล:(ร้องไห้)ฉันสักสงสัยแล้วสิว่าโมนาหรือฉันที่เป็นแฟนพี่กันแน่
โมนา:พี่แฟรงก์ทำไมทำแบบนั้น (แสยะ)
เกล:หึ ผีเน่ากับโลงผุอยู่ด้วยกันก็เข้ากันดี (วิ่งหนีไป)
แฟรงก์:เกล!!
โมนา:ปล่อยไปเถอะคะที่นี่บ้านเกิดเธอ เธอไม่หลงทางหรอก ให้ใจเย็นก่อนค่อยคุย (เหอะๆอี่โง่)
เกลวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่หน้าผา คุกเข่าและร้องไห้อย่างหนัก
เกล:ฉันทำอะไรผิดนักหนา(ตะโกน) แค่เกิดมาไม่ได้หน้าตาดีเหมือนคนอื่นเขาแค่นี้ก็ทุกข์ใจพอแล้ว โมนาพูดถูกหน้าแบบนี้แต่มีแฟนแบบพี่แฟรงก์ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ(หัวเราะร้องไห้)หากให้ฉันได้รับความรักแบบนี้อย่าให้ฉันดีกว่า หากมีความรักแล้วต้องทุกข์ทรมานฉันไม่มีดีกว่า ได้โปรดปล่อยฉันไป....
