“แด่ครั้งแรกที่ได้พบเจอ”
14 กุมภาพันธ์ …1986
ฉันลืมตาขึ้นในห้องเล็กๆ ของฉัน กวาดสายตาไปรอบๆ มองเห็นแสงอาทิตย์ที่สะท้อนผ่านหน้าต่างบานใหญ่ มันเกิดขึ้นในทุกๆ วันที่ฉันตื่น!
“ฉันไม่ชอบวันแดดออก”
“มันน่ารังเกียจ.-.”
15 มิถุนา …1986
วันนี้แสงอาทิตย์ส่องสว่างยามเช้าเช่นเดิม ฉันตื่นมาฉันตื่นมาในห้องเล็กๆ ของฉันเข่นเดิม มันกลายเป็นปกติ
“ฉันไม่ชอบวันแดดออก”
“มันน่ารังเกียจ”
คำพูดเหล่านี้ฉันพูดมาเกือบ100ครั้งและมันก็ยังเหมือนเดิม
16 สิงหา …1986
วันนี้เป็นวันแดดออกที่ยาวนานกว่าทุกๆ วัน ฉันนั้นเบื่อเหลือเกินเบื่อวันนี้และอีกหลายๆ วันที่ผ่านมา ฉันต้องออกไปข้างนอกในวันนี้..
ป้าเชลลี่รอฉันอยู่☕️เธอนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะนั่งนั้น
“หนูไม่อยากออกไปข้างนอก!”
“ทำไมล่ะจ๊ะ เมดี้”
“หนูเกียจแสงแดดในทุกๆวัน”
แต่ถึงกระนั้นก็เถอะฉันก็ได้แค่พูดสุดท้ายแล้วฉันก็ได้ออกไปเจอแสงแดดอยู่ดี ฉันนั้นเบื่อที่ต้องเดินไปเรื่อยๆ กลางแสงแดดที่ไม่ลดลง ฉันอยากตะโกนบอกพระอาทิตย์ถึงอย่างไรคงไม่ได้ช่วยอะไรเลยพระอาทิตย์คงเกียจฉันไปแล้วสินะ
-ในยามเย็น-
ฉันนั่งรอป้าเชลลี่อยู่หน้าร้านขายของฉันนั่งมองหยดน้ำที่อยู่ๆ ก็หล่นลงมาจากฟ้าหรือเปล่า?
มันวิเศษ เมดี้อุทานขึ้น
แต่สักพักหยดน้ำก็เริ่มหล่นลงมาจากท้องฟ้าฉันวิ่งไปกลางสายหยดน้ำนั้นฉันถามกับตัวเองมันคืออะไร ฉันๆมาเคยเห็นครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยเห็นมัน ท้องฟ้ามืดลงอย่างกะทันหันไม่มีแสงอาทิตย์ที่น่ารำคาญอีกต่อไปแล้ว
“ป้าเชลลี่นี่คืออะไรคะ”
“สายฝน”
-
-แด่ครั้งแรกที่ได้พบเจอ- #ขอบคุณที่อ่านกันมาถึงตอนจบนะคะ ขอบคุณค่ะ🤩 ฝากติดตามเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ
