เช้าวันหนึ่งของชายคนหนึ่งในห้อง ตัวเขาพักอาศัยอยู่คอนโดอย่างเดี่ยวๆ ตัวคนเดียวไร้รูมเมท
เขามีชื่อว่า พลับ อายุ21ปี เพศชายกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยของไทยที่หนึ่ง
พลับตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่ทำคงเป็นการลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเตรียมข้าวของต่างๆ แล้วไปมหาวิทยาลัย
ฐานะธรรมดาพอเลี้ยงท้องตัวเองได้ไปยาวๆ ไม่ได้จนไม่ได้รวย แค่ฐานะปกติ แล้วที่สำคัญ
โสดครับ
ผ่านไปนานกว่าที่พลับจะขับรถไปถึงคณะที่ตนเรียน จอดรถเสร็จเดินเข้าตึกไป ก็ถูกขวางทางเอาไว้โดยบุคคลปริศนาคนหนึ่ง
มันก็ต้องมีบ้างแหละนะที่คนเรานั้นจะตกใจกับอะไรที่ไม่ได้ทันได้ตั้งตัว
"น้องพลับคนสวย"
"ครับพี่ภพ" พลับกรอกตาขึ้นบน แอบถอนหายใจด้วยเพราะเอือมระอาขั้นสุดเมื่อเจอหน้าชายคนนี้
"วันนี้ไปกินดินเนอร์สุดหรูกับพี่นะครับ"
พี่คนนี้มีชื่อว่า ภพ อยู่ปี4 ขอเฉลยเลยแล้วกันว่าพี่คนนี้คือคนที่มาวอแวเขาตั้งแต่ตัวเขาเข้ามาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปี1
"ไม่ว่างครับ"
"พี่ไม่เชื่อหรอก หนูชอบพูดแบบนี้กับพี่อยู่เรื่อย"
หนูเอย คนสวยเอย เดี๋ยวสักพักไปเรื่อยๆ คงมีคะขาหลุดออกมาจากปากของพ่อคนนี้
"เพื่อจะเบี่ยงเบนดินเนอร์ของเราใช่ปะ"
"ครับ"
"พูดตรงไปนะ"
แล้วพลับก็เดินไปโดยไม่สนใจตัวของชายหนุ่มแม้จะตามมาวอแวอยู่ไม่เรื่อย
แล้วนี่สงสัย ปี4ไม่มีเรียนรึ?
แต่ก็ต้องได้ทำใจ ถึงจะไล่ไปเท่าไหร่ยังไงเจ้าตัวก็ไม่มีทางไปอยู่ดี พลับเลยให้เห็บมันเกาะไปเรื่อยอย่างนั้นจนกว่าจะสลัดมันออกไปเอง
ถึงคลาสเรียน วิชาด้วยเรื่องของบางอย่าง พลับเรียนคณะประวัติศาสตร์ก็จริงแต่ทั้งนี้ก็ครอบคลุมถึงประวัติศาสตร์ไทยและสากล เรียนนี้เรียนไม่ธรรมดา มันยังมีการเล่าเรื่องถึงสาขาวิชาหนึ่งในคณะนี้อีกด้วย
แล้วตัวเขาเองก็ลงเรียนมันไปเสียให้ดื้อๆ ในขณะที่เขาเองนั้นยังไม่เชื่อ ว่าพวกสิ่งเหนือธรรมชาติจะมีอยู่บนโลก บนโลกธรรมดานี้
พอก้นนั่งลงที่นั่งไม่ช้าเพื่อนคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทที่มันลากมาเรียนคลาสนี้ด้วยเนี่ย ที่ลงก็เพราะว่าโดนมันบังคับนี้แหละครับ
"ตื่นเต้นว่ะไอ้พลับ"
ไตร เพื่อนชายคนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่เข้ามาเรียนปี1 ด้วยความชื่นชอบของไตรที่รักสิ่งเหนือธรรมชาติศึกษาหารือค้นคว้าต่างๆ เกี่ยวกับพวกมัน
พวกเราต่างกันก็ตรงนี้แหละ
"น่าเบื่อ" พลับพูดเบาๆ แต่ก็กลับทำให้ใครบางคนได้ยินเข้าจนเผลอกระตุกยิ้มออกมา
ไม่ช้าที่อาจารย์ท่านหนึ่งจะปรากฏตัวขึ้นซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นอาจารย์ผู้ที่จะมาสอนและเผยแพร่ความรู้ดีๆ ให้กับนักศึกษาในคลาสนี้
"สวัสดีครับนักศึกษาทุกคน"
ชายหนุ่มที่ยังดูอ่อนเยาว์ มองยังไงก็ทำให้นักศึกษาสาวแอบยิ้มแก้มปริตาหยาดเยิ้มมองดูอาจารย์หนุ่มในชุดสูทสุภาพหล่อนี้อย่างชอบใจใหญ่ยังซุบซิบเม้าท์มอยกันถึงอาจารย์คนนั้นไปด้วยไม่ขาดปาก
"ผมกวินทร์ เป็นอาจารย์ในคลาสนี้ที่จะมาสอนและให้ความรู้ในเรื่องต่างๆ ถึงเรื่องเหนือธรรมชาติให้กับนักศึกษาทุกคนได้รู้เรื่องกัน"
ความหล่อความผิวขาวความละมุนของอาจารย์แม้แต่ผู้ชายบางคนก็ยังเคลิ้มตามถึงใบหน้าและหุ่นองค์อันสวยงามของอาจารย์เขา
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมขอเริ่มการสอนเลยนะครับ"
จอโปรเจคเตอร์ถูกฉายขึ้นภาพต่างๆ ถึงสิ่งมีชีวิตอมตะหนึ่งได้ปรากฏขึ้นสู่จอภาพให้นักศึกษาได้ตั้งข้อสงสัยและคิดตั้งคำถามตามถึงสิ่งปรากฏอยู่บนจอ
"จะสอนยังไงล่ะวะนั่น" พลับพูดเสียงเบาในท่ามกลางความเงียบก่อนจะถูกดันศอกโดยเพื่อนสนิทให้เงียบปากไป
กวินทร์กระตุกยิ้มขึ้นแอบทำให้นักศึกษาสาวยิ้มขึ้นมามองตาละลายถึงความหล่อ ก่อนอาจารย์ท่านนั้นจะเริ่มกล่าวพูดถึงสิ่งที่ฉายอยู่บนจอ
"แวมไพร์.. พวกคุณรู้จักไหม สิ่งมีชีวิตที่ดื่มกินด้วยเลือดแล้วก็เลือดของมนุษย์เป็นอาหาร คร่าชีวิตและเพิ่มประชากรเหล่าแวมไพร์ไปได้เรื่อยด้วยการกัดคอ"
นักศึกษาทุกคนต่างตั้งใจฟังเป็นอย่างดีซึ่งแน่นอนว่าตัวของพลับเองก็นั่งฟังอย่างตั้งใจไปด้วยตามเพราะไม่อยากเสียมารยาททำกิริยาอะไรเสียใส่ต่ออาจารย์ในคลาส แต่ก็นั้นแหละฟังเฉยๆ
ชายหนุ่มพูดไปก็เลื่อนจอภาพฉายเปลี่ยนภาพและฉากในการบรรยายไปด้วยเรื่อยๆ พลับเองก็เหม่อลอยไปตามประสาเรียกได้ง่ายๆ ว่าไม่ได้ฟังแค่มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยงั้นแหละ
จนมาเข้าถึงจุดสำคัญหนึ่ง
"พลับ"
พลับสะดุ้งโหยงพร้อมเอียงคอลงมองด้วยความสงสัยว่าทำไมอาจารย์ท่านนี้ถึงรู้จักชื่อของเขา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ เพื่อนข้างๆ ตัวดีอาจจะทำอะไรที่เขาควรกดหัวมันโถส้วมให้ตายคาที่ไปเลย
"ครับ"
อาจารย์ท่านนั้นแย้มยิ้มขึ้น ดวงตาสีดำรัตติกาลสวยมองมาที่ตนแอบเผลอทำให้พลับเคลิ้มไปกับดวงตาคู่นั้นและใบหน้าหล่อๆ นั่น
"คุณเชื่อไหม ว่าแวมไพร์มันจะมีจริงๆ รึเปล่า"
"..."
"คุณเชื่อรึเปล่า.. ว่าเรื่องพวกนี้มันคือเรื่องจริงหรือเรื่องปรุงแต่งเป็นนิทานหลอกเด็ก" กวินทร์เดินมาประสานยืนอยู่ต่อหน้าพลับ
"พูดได้ตามที่คุณต้องการ จะเชื่อ..หรือไม่เชื่อผมก็จะถือว่านั่นคือการตัดสินใจถึงการมีอยู่ของแวมไพร์ของคุณ"
"ไม่"
"..."
"ไม่เชื่อ.. แล้วก็คิดว่ามันไร้สาระ"
ไตรหันควับมามองเพื่อนชายข้างๆ แอบหน้าตะลึงทึ่งตึงตกใจขั้นสุด และคนอื่นๆ ในที่นี้ก็ด้วย
กวินทร์ยิ้ม ยิ้มในครั้งนี้คนอื่นอาจจะคิดว่ามันคือเอกลักษณ์อันเจ้าเสน่ห์ของอาจารย์ แต่พลับนั้นกลับไม่เชื่อว่ารอยยิ้มนั้นมันคือการสร้างเสน่ห์ของเจ้าตัว
พลับเชื่อว่ารอยยิ้มนั้นคือการยิ้มแทนคำพูดที่ว่า "แวมไพร์นั้นมีจริง เธอนี่ชั่งน่าสนใจจริงๆ นะ"
พลับอาจจะคิดมากแล้วก็ดูหนังดูนิยายเยอะเกินไปหน่อย แต่ความรู้สึกพลับมันบอกออกมาแบบนั้นจริงๆ
"แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับ เชื่อหรือเปล่า แล้วก็เห็น..ว่ามันไร้สาระอย่างเพื่อนคนนี้จริงไหม"
ทุกคนเงียบสนิทไร้เสียงตอบใดๆ ก่อนอาจารย์เปลี่ยนคำถามใหม่แอบทำให้พลับหน้าชาและอับอายขายขี้หน้าอย่างแปลกๆ
"แต่ผมเชื่อนะ ผมเชื่อว่ามันมีจริง มันมีตัวตนอยู่จริงๆ ครับ"
"แล้วอาจารย์เคยเห็นเหรอครับ ว่ามันมีอยู่จริงๆ"
"ครับผมเคยเห็น"
เรียวนิ้วชี้เคาะลงบนโต๊ะไปตามจังหวะสายตาแข่งจับสู้กับอีกฝ่ายอย่างไม่นึกเกรงกลัว ไม่ช้าไม่เร็วก็มีเสียงฮือฮาโฮร้องกันขึ้นอย่างประหลาดใจ
"แต่เท่าที่ผมเคยไปศึกษาดูมาอย่างผ่านๆ แวมไพร์มีมาอย่างน้อยก็นานมากแล้วนะครับ เป็นพันปี.. ร้อยปี.. แล้วแบบนี้ปัจจุบันมันจะมีอยู่จริงๆ หรอครับ"
ใบหน้าทะเล้นแอบกวนแข่งสู้สายตาเปรียบเสมือนมีกระแสไฟฟ้าแข่งสู้ผ่านตาต่อตากันอย่างกับคู่กัด
"อาจารย์นี่.. อมตะจริงๆ เลยนะครับ"
รอยยิ้มเลือนหายไปอย่างช้าๆ ของกวินทร์ พลันกวินทร์สับเปลี่ยนหัวข้อเรื่องคุยอย่างไม่นึกที่คล้ายจะสานต่อบทสนทนานั้นแล้วอาจารย์ก็เลิกสนใจพลับไปอย่างฉับพลันในทันที
ก่อนที่คลาสพิเศษนี้จะจบลงนักศึกษาหลายๆ คนทยอย ออกจากห้องกันไปเรื่อยๆ แล้วในขณะนั้นที่ออกห้องมาใบหูของพลับก็ถูกดึงจากเพื่อนไตร
"โอ๊ยๆ เจ็บๆ ไอ้บ้าเอ้ย" รีบลูบหูไปมาทันทีเมื่อหูตนเองนั้นเป็นอิสระ
"นั่นอาจารย์นะมึง เขาเป็นเพื่อนมึงเหรอทำไมถึงกล้าไปพูดอะไรแบบนั้น"
พลับหูทวนลมเบือนหน้าหนีด่วนๆ ไม่สนใจอะไรกับคำพูดของเพื่อนชาย แต่พอมาลองคิดๆ ดูก็แอบแปลกใจในคำพูดและกิริยาของอาจารย์ท่านนั้น เป็นกิริยาที่อ่านออกแต่ก็เกรงกลัวว่ามันจะผิด
อ่านยากจัง
เพราะความคิดที่อยู่ภายในหัวมันล่องลอยออกไปไกลเรื่อยๆ จนหลงลืมดูทางเดินก่อนร่างจะไปชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งขืนจนแอบเจ็บๆ ที่ตัว
"อ..อาจารย์"
"นักศึกษาคิดอะไรอยู่เหรอครับ" อาจารย์กวินทร์แย้มยิ้มขึ้นอย่างคนเป็นมิตร
"เอ่อ.."
"เรื่องแวมไพร์.. หรือเรื่องผมครับ"
ใบหน้าขึ้นสีก่อนจะหันซ้ายหันขวาไปมามองหาเพื่อนไตร แต่ทำไมมันถึงไร้ร่องลอยคนอยู่เลย เขาอยู่คนเดียวนี่หว่า
"ก็.. ไม่รู้สิครับ"
"นักศึกษามานี่กับผมหน่อยสิ"
"ครับ?"
"ผมมีอะไรจะให้ดูครับ"
ขัดไม่ได้ปฏิเสธไม่ลงเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงอาจารย์ก็คงได้เดินไปกับเขาอย่างนั้น
"อาจารย์จะพาผมไปดูกระดูกเหรอครับ"
กวินทร์หลุดขำ "ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"
"อาจารย์พูดในคลาส.. ว่ามีโครงกระดูกของแวมไพร์อยู่ด้วยก็เลยคิดว่าจะพาผมไปดูจริงๆ"
"คงงั้น"
"แล้วตกลงจะพาผมไปดูจริงๆ สินะครับ"
กวินทร์ไม่พูดต่อแต่พาเดินไปเรื่อยๆ ในที่ที่หนึ่งจนตัวพลับเองนั้นก็ยังจำทางไม่ได้ มันคดเคี้ยวเลี้ยวโค้งไปมาตรงไปเลี้ยวนู่นเลี้ยวนี่ไปเรื่อยจนคิดว่าถ้าเข้ามาหรือคิดที่จะออกไปก็คงได้มีหลงทางกันให้แน่ๆ
"ถึงแล้ว"
ก็สมควรที่จะถึงผ่านไปสิบนาทีกว่าเลยมั้งกว่าจะถึงได้ เดินขาแทบลากเลยแหนะ
ก่อนพลับจะเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคนอยู่ในห้องๆ หนึ่งด้วย เป็นชายที่ดูก็รู้ว่าต้องไม่ธรรมดาเพราะอีกฝ่ายนั้นมีผิวกายที่ขาวและใบหน้าที่หล่อเหมือนเทพบุตรหรือตัวละครในนิยายที่ไม่มีอยู่จริง
"ผมให้คุณคิดอีกรอบหนึ่ง ว่าแวมไพร์นั้นมีอยู่จริงรึเปล่า" ชายหนุ่มวางกระเป้าสะพายข้างลงกับโต๊ะก่อนจะถกแขนเสื้อขึ้นแล้วปลดกระดุมเม็ดนึงออก ไม่พอที่ชายคนนั้นที่เหมือนจะมารออยู่ในห้องก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาตาม
"อ..อะไรครับ"
"ชื่อพลับสินะ ยินดีที่ได้รู้จักฉันชื่อเควิน"
พลับรู้สึกงุนงงแล้วก็หัวหมุนจนแทบจะล้ม สองชายคนนี้ต้องการอะไรจากเขากันแน่ ไม่สิมันต้องอาจารย์คนนี้ที่ต้องการอะไรจากเขากัน
"ว่าไงพลับ พร้อมที่จะให้คำตอบฉันรึยัง"
"อ..อาจารย์"
เรียวขาก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ แล้วก็เรื่อยๆ จนหลังแนบชิดติดกับกำแพงสัมภาระหลุดออกมือสองชายหนุ่มร่างใหญ่เดินเข้ามาประชิดใกล้ตัวพลับเรื่อยๆ
เขี้ยวอันแหลมยาวดวงตาเรียวรีของทั้งสองพลันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวเลือดจนน่ากลัวซ้ำยังมีเขี้ยวที่ยืดงอกยาวออกฟันอีก พลับเห็นก็ใจเต้นสั่นไหวหนักมันเริ่มบีบรัดจนหายใจไม่ออกก่อนภาพที่เห็นทั้งสองตะครุบเข้ามาหาตนก็หายวับไปกับตาเป็นความมืดแทน
รู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นในห้องนอนแห่งหนึ่ง เฟอร์นิเชอร์เอย โต๊ะที่นั่งห้องต่างๆ อะไรเอยมีครบคล้ายบ้านพัก พลับนึกขึ้นได้ว่าที่นี่ต้องเป็นคอนโดที่หนึ่ง
รีบสำรวจร่างกายโดยไวก่อนจะเห็นว่าตัวเองไม่เป็นอะไรก็ลุกพรวดขึ้นวิ่งออกจากห้องไปทันที อีกครั้งกับการกระแทกถึงสิ่งแข็งขืนจนเจ็บตัว
สองร่างใหญ่ในชุดนอกเครื่องแบบ พลับหน้าแดงแก้มแดงก่อนจะถูกอีกฝ่ายที่ไม่ใช่อาจารย์อุ้มขึ้นพาดบ่าแล้วพาเข้าไปในห้องนอนที่จากมาทันที
"ป..ปล่อย อะไรวะเนี่ย"
"ฟังฉันนะพลับ"
"อาจารย์โรคจิต กล้าทำแบบนี้กับนักศึกษาเหรอครับ"
"ฉันเปล่า ฉันแค่ทำให้เธอเชื่อว่าแวมไพร์มีจริง"
ภาพทุกสิ่งถูกกรอเทปขึ้นใหม่ฉายวับเข้ามาในสมองให้พลับหน้าเปลี่ยนสีกายดิ้นหนีลงเตียงชิดพนัก
"กลัวเหรอ"
"พ..พวกคุณ" มองสลับกับคนสองคนนั้นไปมามือพลางจับเข้าปิดคอไว้แน่นทันที ก่อนจะนึกขึ้นได้
"หึ.." เควินกระตุกยิ้มขำในลำคอเมื่อเห็นปฏิกิริยานั้นเข้า
"พ..พวกคุณกัดคอผม"
"ใช่ พวกเรากัดคอเธอ" เควินว่าไม่รอช้าสองคนนั้นก็ขึ้นมาคลานเข่าเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง
"อัศจรรย์.. มนุษย์ที่พวกเรากัดกินไปแต่ละคนล่วนแล้วแต่ตายกันไปทั้งนั้น แต่เธอ.." เควินพูด
"กลับมีชีวิต" กวินทร์พูดต่อ
"ไม่พอ.. เลือดเธอยังรสชาติดีอีก" เควินว่าไม่รอช้าจับข้อขาอีกฝ่ายดึงลงมาหาพวกตน
"ต่อไปนี้.. เธอคงต้องรับผิดชอบพวกเราซะแล้ว" กวินทร์พูดขึ้นมือหนาเลื่อนลงไปลูบแก้มขาว
"ท..ทำไม"
"ก็เพราะพวกเราติดใจเธอแล้วยังไงล่ะ.. พลับ"
ก่อนใบหน้าหล่อทั้งสองจะโน้มลงเข้าหาลำคอขาวเรียวแขนถูกตรึงจับขึ้นเหนือศีรษะไว้แน่นจนร่างกายขยับไปไหนไม่ได้ พลับทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป ชีวิตเหมือนถูกกำหนดให้ต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้ เรื่องที่ตนเองไม่เชื่อจนต้องได้ให้มาเจอกับตัวเข้า
แล้วหลังจากนั้นมาได้ไม่นานพลับก็ได้กลายไปเป็นส่วนหนึ่งที่เรียกว่า"มื้ออาหาร"ของสองแวมไพร์ที่ทั้งหวานซ่อนเปรี้ยวและแอบเสียน้ำตาให้อยู่บ้างเป็นคราวครั้ง แต่แล้ว.. พวกเขาก็หนีไปไหนไม่ได้กับรสชาติหวานติดลิ้นของเลือดพลับอยู่ดี จนความหลงความใคร่ความชอบมาพากันจะก่อตัวขึ้นในที่สุด
