สวัสดีคับผมชื่อเเสนคับชื่อเเปลกใช่ไหมผมโดนล้อจนชินละจนผมเจอ....
เบื่อจังรู้งี้ไปตี้กับเพื่อน ง้าว~~ อะผมหันมามองทำให้ผมเจอเเมวตัวหนึ่งสีเทาขาวเป็นสีที่สวยเลยที่เดียวผมนั่งคุกเข่าตรงหน้ามันเเมวตัวนั้นมาคลอเคลียผมผมรู้สึกถูกชะตาเลยพากลับบ้าน ณบ้านเเสน เมื่อผมพาเข้าบ้านเเมวตัวนั้นได้กระโดดออกจากเเขนผมเล้วมันมานั่งตรงหน้าผมผมนั่งตรงหน้ามันผมได้พูดขึ้นว่าเเกชื่อว่าจันทรานะมันเหมือนไม่พอใจผมเลยบอกชื่ออีกอันงั้นนายชื่อคาโตะคุงมันเหมือนว่าชอบผมเลยให้ชื่อนี้ผมกับคาโตะคุคุงเราตัวติดกันไปไหนมาไหนด้วยกันอาบน้ำก็ยังงไปด้วยกันผชนมรู้สึกรักเจ้านี้เเล้วสิจนวันหนึ่งที่ผมไม่อยู่บ้านเเละกลับก่อนเวลาทำให้เจอร่างชายผู้หนึ่งสูงราวๆ180ต้นๆผมรีบหาของใกล้ตัวมาปกป้องตัวเองพร้อมหาเเมวเองคือใครเข้ามาได้ไงเค้าผู้นั้นได้หันมาเจอเหมือนตกใจพร้อมวิ่งหนีด้วยความผมเตี้ยทำให้วิ่งตามไม่ทันเเล้วเจ้าคาโตะคุงได้ออกมาจากห้องที่ไอคนเเปลกหน้าเข้าไปผมรีบวิ่งไปหาพร้อมดูว่าเจ็บตรงไหนไหมครั้งนี้คาโตะคุงดูอ้อนกว่าปกติผมไม่คิดไรมากมีเเต่ชายเเปลกหน้าที่เข้ามาว่าเค้าคือใครเเต่สิ่งที่ผมเเปลกใจตอนเข้าหันมาบนหัวเค้ามีหูออกมาเหมือนเเมวสงสัยผมดูหนังเยอะไปไม่มีหรอกเวลาผ่านไป1เดือนขนเเมวน้อยลงกว่าปกติมีรอยเท้าคนที่ใหญ่กว่าเท้าเราหลายเท่ามีของในบ้านเพิ่มเเถมยังมีรองเท้าผู้ชายที่ไม่ใช่เบอร์เราผมพยายามไม่คิดเเต่ก็อดคิดไม่ได้เลยเเอบตั้งกล้องวันต่อมาผมมาดูทำให้ผมอึ้งเเมวที่เเสนน่ารักของผมได้กลายเป็นคนชอบคลอเคลียไอสิ่งที่ผมจับเยอะๆผมดูคริปได้ไม่นานคาโตะคุงได้เดินมาทางผมผมกลัวสุดขีดผมรีบวิ่งเข้าห้องทิ้งเเมวตัวน้อยไว้ด้านนอกผ่านไปไม่นานนัก
เห้อไม่คิดว่าจะรู้เร็วอย่างงี้ว่าจะดูอย่างห่างๆอุสาเล็งนกอีกอ่อเเมวตัวน้อยของผมได้พูดขึ้นพร้อมมองหน้าประตูผมไปพร่างๆผมที่เเอบฟังได้เอาหูเเนบประตูไม่ได้ยินอะไรเลยผมรู้สึกเเอบมีความรู้สึกเล็กๆว่าผมเเอบชอบคาโตะคุงผมได้เลิกคิดเเละได้จากไป
จบ.ง่วง😪😪
