เรื่องนี้เป็นความฝันที่เกิดขึ้นในช่วงที่เราไปหาแม่ที่ทำงานที่ต่างจังหวัด และได้นอนค้างกับท่านคืนแรกก็ปกติดีไม่มีอะไร แต่คืนที่สองนี่สิกนักหน่วงเหลือเกิน ในฝันเราฝันว่า
ครอบครัวของเราอาศัยอยู่ในหัองเช่าแห่งหนึ่งเป็นห้องเช่าที่ขนาดพอเหมาะกับจำนวนสมาชิกทั้ง 4 คนของครัวครัวซึ่งได้แก่ พ่อแม่ น้องสาว และตัวไรท์เอง
ห้องเช่าแถบที่เราอยู่ติดกับถนนในหมู่บ้านถึงจะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ แต่ก็มีรถสัญจรเข้าออกตลอดจึงทำให้ไม่เงียบเหงา
ตรงข้ามกับห้องเช่ามีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งขึ้นปกคลุมให้ความร่มรื่น ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นต้นอะไรเพราะไม่ได้ใส่ใจมากนักแต่คิดว่าน่าจะเป็นต้นไม้สำคัญของหมู่บ้าน
ไม่งั้นคงตัดทิ้งไปทำฟืนนานแล้วยิ่งต้นใหญ่ขนาด 3-4โอบนี่น่าจะตัดทำฟืนเผาฐานได้หลายร้อยเลยล่ะ
"ร้อนจังวะ"
"ไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้นู่นกันป่ะ กูว่าน่าจะเย็นกว่านั่งเล่นในบ้านนะ" เราชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่หลังจากที่เห็นน้องนั่งบ่นในบ้านว่าร้อน
"ไปดิ"
"งั้นเดี๋ยวกูขอMaแปป" เราวิ่งไปขอแม่ที่ขัดห้องน้ำอยู่หลังบ้าน "Ma"
"จ๋า"
"หนูไปเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่นู่นเด้อ"เด็กสาวพูดไทยสำเนียงอีสานกับแม่
"ได้ แต่อย่ากันไปเถลไถลไสเด้อ"
"จ้า บ่ไปไสดอก" ทันทีที่ได้รับอนุญาตเราสองพี่น้องก็ข้ามถนนไปนั่งเล่นที่ต้นไม้ใหญ่
"เย็นดีว่ะ น่าเอาเสื่อมาปูนอน"
"หาว....วว พูดแล้วก็ง่วง"เด็กสาวนั่งเล่นกับน้องได้ไม่นานแม่ก็โทรตามน้องเสียก่อน
"อะไรแม่ จ๊ะ.....จะไปเดี๋ยวนี้จ้า📱"
"อะไรมึง"
"เผิ่นสิให้กูไปซื้อของ กูไปซื้อของให้แม่ก่อนเด้อ เดี๋ยวมา"
"เออ ข้ามถนนระวังรถด้วยล่ะ"
"มึงจะเอาไรป่ะ กูจะได้ซื้อมาทีเดียว"
"ไม่อ่ะ ไปเหอะ"
"เค"
เรานั่งเล่นที่ต้นไม้ใหญ่ยันเย็นก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน ตอนที่เรากลับเข้ามานั้นฉันรู้สึกเหมือนคนเหม่อลอยไม่มีสติอาการประมาณคนกึ่งหลับกึ่งตื่นเหมือนจะรู้ตัวแต่ก็ไม่รู้ตัวมันเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ เราว่าเราเปิดประตูห้องเราแต่รู้ตัวอีกทีคือคุณตาแก่ๆ เรียกเรา
"หนู"
"คะ"
"มาทำอะไรที่นี่"
เราสะดุ้งมองไปรอบๆก็พบว่าไม่ใช่ห้องของเราและแปลกมากที่ห้องนี้ที่เป็นห้องเช่าแบบเดียวกันกับที่ครอบครัวเราเช่าแต่ทำไมสภาพห้องดูเก่ามากเหมือนกับไม่เคยได้ปัดกวาดมาเป็นสิบๆ ปี ประตูก็ดูเก่าจนเริ่มผุพังราวกับว่าห้องนี้ไม่มีใครอยู่ยังไงยังงั้นแหล่ะ
"เอ่อ...ขอ...ขอโทษค่ะคุณตา" เรารีบขอโทษแล้วรีบออกมาจากห้องของแกทั้งที่ยังงงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เห้ย! ไปทำอะไรตรงนั้น เย็นแล้วเข้าห้องได้ล่ะ แม่เรียกกินข้าวแล้วเนี้ย" อะไรกันวะนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมห้องเรากับห้องตาคนนี้อยู่ข้างๆ กัน หรือมันอยู่มาตลอดแต่เราไม่เคยสังเกตเองงั้นหรอ
"มึง!!!"
"หะ....ห่ะ....?"
"เป็นไร"
"เปล่า แล้วนี่Paมายัง"
"มาได้สักพักล่ะ กำลังรอกินข้าวพร้อมกับเราอยู่"
"หรอ งั้นเข้าห้องเถอะ" ภาพตัดมาที่ห้องรับประทานอาหาร อาหารเต็มโต๊ะทุกคนพร้อมทาน
"แม่...ตักข้าวเลย หิวแล้ว"
"มากันแล้วหรอ มาๆ กินข้าวกัน"
" เอ่อ..."
"เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดๆ ไม่สบายหรอ"พ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามด้วยความเป็นห่วง
"หนู....หนูไปห้องน้ำแปปนะ ไม่ไหวแล้ว เหมือนจะอ้วก" เราวิ่งไปห้องน้ำแล้วก็เอาแต่อาเจียนไม่หยุดตอนแรกเราหวั่นๆ ว่ามันจะมีอะไรรึเปล่าเราลุ้นมากในขณะที่ก้มลงดูในอ่าง แต่แล้วก็พบว่าสิ่งเหล่านั้นที่ออกมาไม่ได้มีอะไรผิดปกติเป็นเพียงเศษอาหารธรมดานั่นทำให้ฉันรู้สึกโล่งอกขึ้นมาได้บ้าง แต่ถึงกระนั้นฉันก็อาเจียนออกมามากจนทำให้ร่างกายอ่อนเพลียพอสมควร
talk : PAPA
ผมเห็นลูกสาวอาเจียนเสร็จก็เหมือนคุยกับใครหรืออะไรบางอย่างที่ก็ไม่มีใครในที่นั้นทราบและสามารถจะเห็นได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรนอกจากตัวของดีด้าลูกสาวของผม เธอคุยกับสิ่งนั้นเหมือนสิ่งนั้นมีชีวิตแต่ภาษาที่ใช้ไม่ใช่ภาษาไทยไม่ใช่สำเนียงใดเลยในประเทศไทยนี้แต่ออกไปทางฝั่งเขมรซะมากกว่า
"นั่น....นั่นลูกคุยกับใครน่ะ"แม่เริ่มวิตกกังวลกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"Paก็ไม่รู้ แต่ท่าทางเหมือนกำลังไล่กำลังด่าอะไรใครอยู่เลยนะ"
"ด่าใครล่ะ ไม่เห็นมีใครเลย"
"ไม่รู้"
"แม่ พี่ออกไปแล้ว" ลูกสาวคนเล็กชี้ไปที่ประตูที่พี่สาวของเขาเดินออกไปด้วยอารมณ์หงิดหงิดบางสิ่ง
"ทุกคนอยู่นี่นะ เดี๋ยวPaไปดูเอง"
"เจ้าระวังโตเด้อ"
ผมแอบย่องตามเธอออกมาจากบ้านก่อนจะเห็นว่าเธอคุยกับชายแก่อายุอานามรุ่นๆคุณตาคนหนึ่งอยู่ ชายแก่คนนี้ดูๆ ไปก็ไม่ต่างจากชายชราทั่วไปทั้งการเดิน การแต่งตัว เว้นเสียแต่การพูดจาที่เป็นภาษาเขมรเหมือนกับลูกของผมตอนนี้ ผมยังคงแอบดูทั้งคู่สนทนากันอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้คนทั้งคู่สงสัย สักพักพอคุยกันเสร็จชายแก่ก็ได้เดินจากไปเหลือไว้แต่ลูกของผม ลูกของผมเริ่มจะคุยกับบางสิ่งอีกครั้งก่อนจะด่าแล้วทำท่าโยนเข้าไปในห้อง ตะโกนซ้ำๆ และผมไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆผมเห็นบางสิ่งมันพยายามจะออกมาจากประตูเก่าที่ใกล้จะพังแลมิพังแลนั้น ประตูนั้นเหมือนมีเสียงของบางสิ่งกระทุ้งใส่มัน
ตึงตังๆเสียงดังๆ
ลูกผมด่าด้วยเสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะทำปากขมุบขมิบเหมือนท่องมนต์ท่องคาถาอะไรเบาๆ แล้วลูบวนไปวนมาที่ประตูสามครั้ง แล้วท่องคำเขมรดังๆออกมาคล้ายจะสะกดบางสิ่งเอาไว้ แล้วมันก็ได้ผลสิ่งนั้นหยุดกระทุ้งประตูลูกผมก็หยุดนิ่งมองประตู เธอพูดออกมาคำนึงเป็นภาษาไทยว่า
"รออยู่นี่นะ"
"ลูก!!" ผมเข้าไปช่วยลูกที่สลบอยู่หน้าประตูห้องนั้นแล้วพากลับเข้ามายังห้อง
"ทะ...ทำไมสภาพเป็นแบบนี้" ~แม่
"เกิดอะไรขึ้น" ~ลูกสาวคนเล็ก
"Paพูดไปเดี๋ยวก็หาว่าไร้สาระกัน"
"พูดมาก่อนสิ"~แม่
"แม่นหยัง หนูกะอยากฮู้เด้นิ"
"มื้ออื่นค่อยค่อยฟังจากมันแล้วกัน"ผมพูดตัดบทและสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไปนอน
เช้าวันรุ่งขึ้น
talk : ดีด้า (ไรท์)
"คือมาหิวข้าวแท้ล่ะ มีหยังกินบ่นิ"
"มีแกงฟักทองกับผัดกะเพรา เหลือจากเมื่อคืนกินบ่"~แม่
"กินเหมิ่ดล่ะ หิวดุ๊ "เรายกกับข้าวมาวางที่โต๊ะ ตักเข้าปากไปไม่กี่คำทุกคนก็เข้ามานั่งร่วมวงและพูดพร้อมกันว่า
"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น"ทุกคนพูดพร้อมกัน
"เกิดหยัง? " แล้วพ่อก็เล่าเรื่องที่เขาแอบตามเราแล้วไปเจออะไรต่างๆ ให้ฉันฟังเราประติดประต่อเรื่องราวก่อนจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
"เมื่อวานหนูนั่งอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ยันเย็น แล้วก็มีหมาดำตัวหนึ่งเดินมาหา"
~เหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็น~
"มาจากไหนหรอ"เราถามเจ้าหมาดำตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาใกล้
"หงิง "ทำหน้าหงอย
"หลงทางหรอ มานี่มะ"
"หนูจำได้ว่าหนูลูบหัวมัน เล่นกับมันจนลืมเวลา มารู้สึกตัวอีกทีคือตาแก่ๆ ห้องข้างๆ เรียกนั่นแหล่ะ"
"แล้วมึงเข้าไปทำอะไร"~น้องสาว
"ไม่รู้วะ"
"แล้วเรื่องอ้วก?" ~แม่
"อืม....เหมือนหนูจะได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ อ่ะ"
"แถวๆ นั้นหรอ"
"ไม่แม่ เหม็นมาจากตาคนนั้นเลย เหม็นแบบเหม็นมากๆ อ่ะ เหม็นเหมือนกับซากศพอะไรแบบนี้เลย แล้วคือหนูเป็นคนคออ่อนได้กลิ่นอะไรแบบนี้ก็อ้วกล่ะ แล้วนี่กลิ่นแรงขนาดนี้ใครจะไปทน หนูก็เลยขอตัวกลับแล้วมาอ้วกบ้านนี่แหล่ะ"
"มึงเหม็นแล้วมึงจะกลับไปหาตาคนนั้นอีกทำไม"~น้องสาว
"ก็กูเห็นหมาดำตัวนั้นตามกูมา"
"หมาดำ!!!"~แม่
"ใช่ ตอนนั้นรู้แล้วว่าหมาตัวนี้ ไม่ใช่หมาธรรมดากลัวทุกคนจะเป็นอันตราย หนูเลยพามันออกมา"
"ที่Paเห็นเรายืนคุยกับใครในห้องน้ำนั่น แสดงว่าหนูคุยกับหมาตัวนี้หรอ"~พ่อ
"แม่น ทั้งคุยทั้งด่า"
"แล้วอะไรทำให้คิดว่าต้องไปหาตาข้างห้อง"~แม่
"มันบอกไม่ถูกอ่ะแม่ มันเหมือนมีอะไรดลใจซักอย่างว่าหมาตัวนี้ต้องอยู่ในห้องนั้นหรือเป็นของตาคนนั้นแน่ๆ"
~เหตุการณ์ตอนคุยกับหมาดำ~
"ตามมาเลยเจ้าหมา"
"โฮ่ง"
"ไม่ต้องมาเถียง ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้กูหงุดหงิดนะ" จะเอามันไปเก็บในห้องนั้นแต่ก็เห็นตาคนนั้นเสียก่อนก็เลยหยุดคุยกัน
"มีอะไรอีกรึ"~ชายชรา
"นี่ใช่หมาคุณตารึเปล่าคะ"
"ไหน"~ชายชรา
"นี่ไงคะ ไอ้หมาดำนี่น่ะ"
"ไอ้ดำ"ทันทีที่ชายชราเรียกชื่อมันก็แสดงอาการดีใจด้วยการเห่ากลับ เป็นการโต้ตอบแบบสุนัขที่โต้ตอบเจ้าของ "น้ำเสียงแบบนี้ใช่....ใช่มันจริงๆหนูเห็นมันด้วยหรอ"
"คะ?"
"แล้ว...แล้วหนูไปเห็นมันอยู่ไหน"~ชายชรา
"เห็นตรงต้นไม้ฝั่งนู่นแล้วมันก็ตามหนูมา"
"หรอ ขอบใจนะหนู ตาตามหามันมาหลายวันแล้วล่ะ"~ชายชรา
"หนูพามันมาแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวสิ ตาฝากพามันไปขังไว้ในห้องหน่อย ตามีธุระต้องไปรับบุญน่ะ"~ชายชรา
"แล้วทำไมคุณตาไม่พามันไปด้วยล่ะคะ"
"เถอะนะช่วยตาหน่อย ขังมันไว้นั่นแหล่ะเดี๋ยวตามาดูมันเอง"
"ก็ได้ค่ะ"เรามองดูตาแกเดินไปข้างหลังห้องเช่าซึ่งเป็นป่าแล้วก็หายลับไป "เดินไวจัง"
"ไปเจ้าหมาเข้าห้อง"มันส่ายหัวไม่ยอมเข้าห้อง "เข้าไปอย่ารั้น เดี๋ยวเจ้าของแกก็กลับมาแล้ว"มันยังคงส่ายหัวไม่ยอมเข้าห้องเหมือนเดิม
"เข้าไป!!!"ด้วยความที่มันรั้นมากเราจึงจำเป็นต้องใช้กำลังจับมันโยนทั้งที่เป็นหมาตัวใหญ่แบบใหญ่มาก ขนาดเท่าพันธ์ุไซบีเรียนที่โตเต็มวัยได้เลยมั้งแต่เรากลับโยนมันเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดายราวกับว่ามันเป็นเพียงตุ๊กตาหมาตัวเล็กๆ ยังไงยังงั้นแหล่ะ พอเราโยนมันเข้าไปในห้องเราก็ปิดประตูห้องล็อคมันไว้อย่างแน่นหนา
"ไอ้หมาเวรๆๆๆ!!!!!"
ตึงๆๆๆๆ
มันพยายามจะพังประตู
"โฮ่ง!!!"
"อยู่ที่นี่ อยู่ในที่ของมึง"
"โฮ่งง"มันไม่ฟังเราจนเราต้องสบถคำหยาบออกมามากกว่าเดิมรู้สึกว่าตัวเองท่องมนต์อะไรซักอย่างทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้มนต์หรือคาถาอะไรเลย
/ภาษาเขมร/ ท่องไปพร้อมลูบวนไปที่ประตูสามครั้ง
"อยู่ที่นี่ อยู่ที่นี่ อยู่ที่นี่่"ร่ายมนต์สะกดมันเอาไว้ "เจ้านายมึงไม่ทิ้งมึงหรอก รออยู่นี่นะ"
"ไปหัดเรียนภาษาเขมรมาจากไหนวะ ทำไมมึงสะกดผีได้ด้วย"~น้องสาว
"หรอ กูก็ว่ากูพูดเป็นภาษาไทยธรรมดานะ"
"แต่Paได้ยินเป็นภาษาเขมรจริงๆ"~พ่อ
ทั้งเราและทุกคนต่างก็งงและแปลกใจไม่ต่างกัน แต่ความฝันก็ต้องจบลงแค่นั้นเราสะดุ้งตื่นก่อนเพราะปวดท้องฉี่อย่างหนัก ทำให้เรื่องราวต้องจบลงแค่ตรงนี้ แบบงงๆ
และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวความฝันของไรท์หากใครมีข้อคิดเห็นอะไรเพิ่มเติม หรืออยากอ่านเรื่องแนวนี้อีกคอมเม้นกันมาได้นะ
-จบ-
