ตอนที่ฉันเริ่มเขียนสิ่งนี้นี้ก็เป็นเวลา22:17น. แล้ว อยากฟังนิทานไหม (555กว่าที่คุณจะได้อ่านคงจะพรุ่งนี้ล่ะมั้ง)
ปณิธานแห่งจิตนาการ
ฉันน่ะ เคยเป็นพวกที่มโนมากที่สุดมาก่อน ...ใช่ ฉันเป็นพวกที่ขี้มโนมาก ฉันเคยมโนเรื่องนึงนะ เรื่องนั้นคือ "แม่ต้องรับฉันมาเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแน่ๆ" และฉันก็ทำตัวเป็นเด็กเวรที่ไม่ฟังแม่ "และก็โดนตบตลอดอ่ะนะ" จนวันที่9ตอนบ่าย ฉันน่ะได้นึกถึงอดีตอีกครั้งหนึ่ง
ตั้งแต่นั้นถ้าไม่จำเป็นฉันก็จะไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
จบ
เรื่องมันสั้นดีใช่ไหม ( ╹▽╹ )
ขอโทษละกันนะ โอเค ขอโปรโมทนิดนึง[(≧▽≦)]
ตอนนี้เราได้แต่งนิยายเป็นของตนแล้วก็คิดอยู่ว่าจะทำดีไหม แล้วสุดท้ายก็ทำจนได้55 เขียนไปตลกมีแต่นักเขียนคนอื่นเวลาแต่งท่อนตลกนะ [เวลาคับขันฉันจะหัวเราะบ่อยมากเลย ] อะแฮ่ม อะแฮ่ม โอเค นิยายเรื่องนั้นมีชื่อว่า "เรื่องราวของฉัน"
[อย่าบูบี้การตั้งชื่อนิยายของฉั้นนะ▼・ᴥ・▼]
ตัวอย่าง : วันนี้ฉันจะต้องเตรียมตัว...ใช่ไหมนะ วันที่7ใช่ไหมนะ" ฉันพูดทวนความทรงจำของตนเอง"เหมย จัดของเสร็จรึยังจ๊ะ " | พอ..พ่อคะสวัสดีค่ะ" ฉันน่ะไม่สามารถเรียกพ่อเลี้ยงว่า พ่อได้เต็มปากสักครั้งเลย เหมือนตัวฉันจะไม่ยอมรับน่ะ | เหมยลงมากินข้าว จะกินข้าวไหม?"ฉันได้ยินเสียงตะโกนของ* พ่อ *มาแว่วๆ ฉันเลยตะโกนตอบกลับไป "กินค่ะ" | ฉันคิดว่าเมื่อไรจะถึงวันที่7กันนะ ฉันอยากเจอคุณยาย
ไว้เจอกันใหม่ ฉันอยากนอนแล้วตอนนี้ เวลา23:09น.(≧(ｴ)≦ )
คิดว่าจะจบหรอ~~ไม่หรอกน่าต่ออีกเรื่องเถอะ
เมื่อโลกไม่ยอมรับ
[มันเป็นเรื่องสมมุติ]
วัน อังคารที่ 7 กุมพา 25××
"ฟ้าใสทำอะไรอยู่งั้นหรอ"เมลทักเพื่อนสนิทของตน ที่กำลังนั่งเขียนนิยายอยู่
"ฟ้าใสทำอะไรอยู่งั้นหรอ ทำอะไรอยู่"เมลกวนฟ้าใสที่กำลังคิดพล็อตนิยายอยู่ "พอได้แล้วน่าเมล มันรบกวนสมาธิของฉันนะ"คำที่ฟ้าใสพูดไปทำให้เมลหงอยไป ระหว่างที่บรรยากาศกำลังอึมครึมอยู่นั้น รุ่นพี่ในคณะของเมลและฟ้าได้เรียกให้พวกเธอทั้งสองคนไปช่วยจัดดอกไม้ เมลและฟ้าใสได้ตอบรับไปด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนขนลุกซู่เลย
วัน จันทร์ ที่ 11-12กุมพา 25××
*หลายวันผ่านไป*
"เมล!! มาช่วยยกของหน่อย!!"ฟ้าใสตะโกนเรียกเมลให้มาช่วยยกกระถางต้นไม้.... "ฟ้าใส"เสียงชายแก่เรียกฟ้าใส"คะ ผ.อ. "ฟ้าาใสตอบรับเสียงของชายแก่"ตอน..ไม่สิ ..วันพรุ่งนี้เธอช่วยเสริฟน้ำให้แขกหน่อยนะ"เมื่อสิ้นเสียงชายแก่ฟ้าใสรีบตอบรับในทันที
วัน จันทร์ ที่ 13 กุมพา 25××
วันงานเยี่ยมชมโรงเรียน
"เมลวันนี้วันที่เท่าไรงั้นหรอ"ฟ้าใสถามเมลเนื่องจากลืมวันที่"อ๋อ วันที่13 น่ะ"เมลตอบอย่างร่าเริง เดราะเนื่องจากวันพรุ่งนี้เมลจะงอกความในใจกับคนที่ตตชอบมานานหลายปีให้รู้สักที
"กริ๊ง กริ๊ง"เสียงกระดิ่งดังขึ้นสื่อว่างานเยี่ยมชมโรงเรียนเริ่มแล้ว การพูดของประธานนักเรียนยาวเหยียดจนฟ้าใสและเมลจับใจความไม่ได้เลย
"ฟ้าใสเธอมีคนที่แอบชอบไหม"เมลถามกับฟ้าใสเพื่อหาคำตอบที่โล่งใจ"มีสิ และเธอล่ะมีคนที่ชอบไหม"ฟ้าใสตอบและย้อนคำถามกลับไปที่เมล เมลทำหน้าซีดสักพักก่อนจะตอบฟ้าใสไป"ฉันก็มีคนที่ชอบเหมือนกัน
"งั้นหรอใครล่ะ"
"คนใกล้ตัวของเธอ"
วัน อังคาร ที่ 14 กุมพา 25××
[บรรยายยาวไม่มีบทคำพูด]
วันนี้เมลมาโรงเรียนแต่เช้าและนำกระดาษที่เขียนข้อความลงไปในใต้โต๊ะ
ณ ตอนเลิกเรียน
ตอนนี้เมลคิดว่าเพื่อกลับบ้านไปหมด เหลือแค่ ตัวเธอกับฟ้าใส
เมลได้พูดเรื่องที่ตนชอบฟ้าใสออกไปแล้วฟ้าใสก็พูดเรื่องที่ฟ้าใสชอบเมลเช่นกัน ทั้งสองจึงตกลงเป็นแหนกัน...[ฉันไม่รู้ว่าใช่รึเปล่านะ]
3 ปีผ่านไป
"เมลพวกเราคบกันมากี่ปีละหรอ"
"3ปีไง เธอลืมหรอ"
"นั่นสินะถ้าแม่ฉันรู้ฉันคงโดนด่าแน่ๆ"
"อืม ก็จริงตามที่เธอพูดเนอะฟ้าใส แม่คงด่าแน่ๆ"
"คาราเมล ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ"
"เรียกชื่อฉันซะเต็มยศเชียว มีอะไรล่ะ"
"แม่จะจับชั้นแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันไม่ชอบอะดิ"
"แค่ตอบปฎิเสธไปไม่ใช่หรอ"
"ฉันจะปฎิเสธแต่ปฏิเสธไม่ได้อะ แม่บังคับฉัน"
"คาราเมล"
"ว่า"
"ลาก่อนนะ"
"...ละ ..ละ....ลา..กะ ..ก่อนนะ"
*วันที่ไม่รอคอย*
"ฟ้าใสหนูสวยมาเลยนะคะ"เสียงที่อ่อนนุ่มเอ่ยชมฟ้าใสในชุดเจ้าสาว "ไง ฟ้าในวันนี้เธอสวยมากเลยนะ"เสียงหญิงสาวเสียงนุ่มนวลที่คุ้นเคยเอ่ยชมเธอ "ไง คาราเมล" ฟ้าใสยิ้มเจื่อนๆให้เมล
เมื่อทำตามพิธีกรรมแต่งงานเสร็จก็เข้าหอ ..[ใช่ไหม?]
เมื่อพวกเขาทั้งสองไปแล้ว เมลก็ร้องไห้และตัดสินใจจะไม่เผชิญหน้ากับโลกภายนอกตลอดการ....
จุดจบที่สิ้นหวัง | hopeless end
Think of a novel title, plot a bad story, and end , by mei
คิดชื่อนิยาย , วางพล้อตเรื่องห่วย, และจุดจบโดย เหมย
นี่มันครั้งแรกที่ฉันพิมพ์ยาวขนาดนี้
เนื้อเรื่องห่วยแตกใช่มั้ย555
ตอนนี้เวลา 00:15
