ท้องฟ้าที่แจ่มใส แสงแดดส่องผ่านลอดบานหน้าต่างลงมา แสงแดดอ่อนๆ สะท้อนเค้ามาทำให้เห็นถึงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ถึงแม้ว่าร่างบางจะซุกตัวในผ้าห่มแทบไมเห็นเจ้าตัว แต่เส้นผมสีน้ำตาลที่เผยออกมา นอกผ้าห่ม ก็ทำให้ร่างบางที่นอนอยู่น่าสะดุดตามากขึ้น ใบหน้าขาวนวลเนียนใส แผงขนตาที่เรียงสวยงามเหมือนปีกผีเสื้อที่พร้อมจะโผบินทุกเมื่อ
“เฮ้!!! ไวน์ ตื่นได้แล้ว”
เสียงเอะอะ จากบุคคลนอกหน้าต่างทำให้ร่างบางที่นอนอยู่สะดุ้งตื่น เมื่อลืมตาขึ้นมาทำให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย จากนั้นร่างบาง ลุกมาจากผ้าห่ม แล้วเปิดไปเปิดหน้าต่างหัวเตียงของตน แล้วตะโกนกลับไป ด้วยอารมณ์ที่ แสดงถึงความหงุดหงิดเล็กๆที่มีคนมา ทำลายความสุขในการนอนของตน
“เฮ้! กาน นายเงียบๆหน่อยสิ = = รู้ไหมนายทำฝันฉันพังหมดเลย”
“แฮะๆ ขอโทดน่า ไวน์”
เสียงหนึ่งตอบกลับมา ไวน์มองไปที่คนข้างล่างอย่างหน่ายๆ ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ มีนัยตาสีน้ำตาล แสดงถึงความขี้เล่นและความทะเล้นในตัว ผมสีน้ำตาล สีเดียวกับตา ที่เข้ากับใบหน้าขาวเนียนของเค้า
“โอเคๆ กาน รอแปปนะ ฉันขออาบน้ำก่อน”
แล้วร่างบางก็ปิดหน้าต่างลง แล้ว ชายหนุ่มก็คงต้อง ยืนรอเธอไปอย่างเสียไม่ได้
ไวน์ :
“ให้ตายสิกาน นายมาเช้าจริงๆ ปกติไม่มาเร็วขนาดนี้เลยหนิ”
ฉันเดินมาอย่าหัวเสีย ปนงัวเงีย เล็กน้อยๆ
“แหม่ ไวน์ วันนี้เป็นวันพิเศษ หนิน่า”
“หืม วันนี้ วันอะไรหรอ ??”
ฉันถามแบบ งงสุดๆ วันนี้ วันจันทร์ ก็ปกติไม่ใช่หรอ
“โฮ…………. ไวน์อ่า ลืมได้ไงวันนี้ T^T”
เค้าพูดพร้อมทำหน้า เบะ เหมือนคนจะร้องไห้
“โอเค ฉันยอมแล้ว วันนี้วันอะไร”
“วันนี้ วันเกิดรินไง >W<”
เค้าพูดพร้อมทำหน้าตาอารมณ์ดี ใช่ ริน เป็นเด็กสาวที่น่ารักและเรียบร้อยที่สุดในห้อง เธอสุภาพและอ่อนหวาน ใคร อยู่ด้วยก็คงสุขใจ… แม้แต่คนตรงหน้าฉันก็เถอะ มีข่าวลือกันมาตลอดว่า รินชอบ กาน ซึ้ง ดูเหมือนว่า กานไม่ได้ ปฎิเสษอะไร ….
แปลบ
ความเจ็บปวด เหมือนมีดบาดที่ หน้าอกด้านซ้าย ก่อนจะให้ความรู้สึกชาไปทั้งตัว แล้ว เจ็บเข้าไปถึงขั่วหัวใจ ให้ตายสิ ฉันจะมาคิดแบบนี้ได้ไง ฉันเป็น “เพื่อน” เค้าไม่ใช่หรอ
“เฮ้ ไวน์ เลิกเหม่อได้แล้วไปกันเถอะ”
กาน พูดตัดบท ดีเหมือนกัน ฉันจะได้หยุดความคิดบ้านๆนี้สักทีแต่คำว่า “เพื่อน” นี้ก็เจ็บ
เหมือน
กันเนอะ
ร่างบาง และ เพื่อนๆทุกคนในห้อง ยกเว้น “กาน” ที่ไม่อยู่ในกลุ่ม พวกเค้ากำลังซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ หลังโรงเรียน ใช่!!!! เรากำลัง เซอร์ไพส์ ริน
ไม่นานนัก ริน และ กาน ก็ มาอยู่ตำแหน่งที่ซ้อมกันไว้ แล้ว ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่กำหนดไว้ กาน มอบเค้ก ทรงสวย สีขาวแต่งหน้าเค้ก อ่อนๆ อย่างน่ารัก ด้วย น้ำตาลก้อนรูปนางฟ้า ไปทั่วๆ
แล้ว เค้กก็ค่อยถูกยื่นไปหน้าริน หญิงสาวร่างเล็ก ก็ยิ้มมาอย่างดีใจใบหน้าระเรื่อสี ด้วยความเขิน
ทุกอย่าง เห็นชัดเจน และทุกอย่างเข้าสู่สายตาของเทอทั้งหมด ดวงตาสีสดใสมรกต ของคนบางคน แสดงถึง ความเศร้า ความน้อยใจ ในใจของเทอผู้นี้ คงได้แต่ร่ำไห้และคิดว่า “เมื่อไหรจะจบๆลงๆไปสักที”
“เฮ้ กานนายนี้ร้ายไม่ใช่เล่นหนิ” เสียงแซว จากเพื่อนสนิทของ กาน ”บอย”
“เฮ้ย! ไม่ขนาดนั้นหรอกบอย ใช่ไหม ไวน์”
“ฮะ! ฉันไม่รู้สิ ไม่ออกความคิดเห็นระกัน” ให้ตายสิฉันไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
“ง่า ไวน์อ่า ไม่เข้าข้างฉันเลย”
“เหอะนายนี้น่า ได้ข่าวว่า รินชวนนายไปเดตอะดิ๊” บอยพูดอย่างแซวดูเป็นคำพูดที่ธรรมดา แต่มันก็ทำ
ให้ กาน มีสีหน้าระเรื่อ ขึ้นสีด้วยความเขิน
“เอาเหอะหน่า แค่ไปเที่ยวและเดินเล่นที่สวนสาธารณะ วันเสาร์นี้วันเดียวเท่านั้นเอง”
“ฮะๆ ฉันขอให้นายสนุกละกันบายนะ ไวน์ บาย กาย” จากนั้นบอย ก็วิ่งจนลับสายตา
“ฉันไปก่อนนะ กาย”
“อะ อ่า อื้ม ”
ฉันเดิน แยกออกมาด้วยใจที่เหี่ยวเฉา ได้แต่รอให้เวลาผ่านไปเร็วๆ เท่านั้นเอง
วันเสาร์ วันนี้ ท้องฟ้าไม่สดใสเหมือนวันวาน เหมือนใจของฉันเลยแฮะ ฝนตกลงมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้ฉันอยุ่ที่ สวนสาธารณะ เป็นถนนคนเดิน ทั้งสองฝั่งทางจะมีของขายทั่วไปตั้งแต่ของใช้ไปยังของกิน จึงไม่แปลกที่จะมีคนมาเดินเยอะแยะ ถึงแม้ว่าวันนี้ฝนจะตกก็ตามแต่ที่ถนนสายนี้ยังครึกครื้นอยู่ดี
และแล้วสายตาของฉันไปเหลือบไปเห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ใต้ร่มคันเดียวกัน จากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็เข้าไปร้านขายของที่ระลึก
“กาน แหวนลูกปัดนั้น น่ารักกจังเลยนะค่ะ” แล้วสาวน้อยข้างหน้าชายหนุ่มก็หยิบแหวนลูกปัดสีแดง และ ชมพูขึ้นมา
“อะ จิงด้วยสินะ ฉันซื้อให้เอาไหมเป็นของที่ระลึกไง”
“อะขอบใจจ๊ะ”
นี้ฉันมาทำอะไร … ตรงนี้นะ มาดูสองคนเค้ารักกันหรือไง ไม่ไหวแล้ว น้ำตาค่อยๆรินไหลจากตามรกตคู่สวย
“เอ๊ะ!!”
เสียงของรินดังขึ้น แหวนวงที่กาย ซื้อนั้น ถูกคนชนทำให้ตกลงไปในโพรงหญ้าด้านล่าง
“ริน อย่าเข้าไปนะ อันตราย”
“แต่แหวนนั้น มันตกไปหนิค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวชั้นซื้อให้ใหม่นะ”
แล้วร่างของทั้งคู่ก็ค่อยๆหายไป
ฉันรีบเค้าไปในโพรงหญ้า มือเรียบบ้างคว้าน ควาน หาแหวนถึงแม้จะถูกใบหญ้าเหล่านั้นบาดตามมือ และ ขามากมายแต่ฉันก็ไม่สนใจ ขอแค่หามันให้เจอ ในที่สุดก็เจอแล้ว แหวนวงนี้ ฉันจะขอได้ไหม
วันต่อมา
เฮ้ออออ เป็นหวัดจนได้สิเรา ฉันเดินเข้าห้องอย่างหน่ายๆ และกำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากระโปรงแต่ แหวนเจ้ากรรมดันหล่นออกมาจนได้ ให้ตาย
“เอ๊ะ ไวน์ แหวนนี้มัน เหมือนของฉันเมื่อวานเลยหนิค่ะ”
“หา ไวน์ แกตามกานกับรินไปหรอ” ยัยซานเพื่อนตัวดี ช่วยหน่อยก็ไม่ได้
“ไม่ใช่สักหน่อย ” ฉันตอบเสียงดัง และ จริงจังทำให้ทุกคนมองมา แม้แต่กานก็หันมามอง
“งั้น ฉันขอคืนได้ไหมค่ะ”
“ไม่ได้นะ ฉันหามันในโพรงหญ้านั้นต้องนาน ฉันให้ไม่ได้หรอก”
อ่า ฉันแย่ที่สุดเลยพูดไปแล้ว ฉันคว้าแหวนออกมาจาก ริน แล้วเหมือนหัวฉันก็หมุนๆไป ก่อนที่
ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลย
กาน :
เฮ้ ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองใช้ไหม เธอ เนี้ยนะตามผมกับรินไปเดต และก็ วิ่งไปหาแหวนในโพรงหญ้านั้นอีก ผมรับร่างบางๆของไวน์มาไว้ในอ้อมแขนแล้วหันไปหาริน
“ริน แหวนนั้นยกให้ไวน์ได้ไหม”
“เฮ้อ ฉันยอมแพ้แล้วหละค่ะ"
“ขอบใจนะ”
“ค่ะ”’
ที่จิงแล้วผมก็ไม่ได้ชอบ รินหรอกนะ แต่ ผมชอบคนที่หลับอยู่ในอ้อมแขนนี้ต้องหากแต่ ผมนึกว่าเธอไม่สนใจผมสักอีก ผมพาเธอมาห้องพยาบาลวางเธอบนเตียงอย่างเบาๆ
ผมลูบผมบนใบหน้าเธอออกให้หมดก่อนจะ จูบเบาๆบนหน้าผากเธอ
ซากุระ :
ตอนหัวฉันหมุนฉันก็เหมือนตัวเองฝันดี
ดวงตาน้อยๆค่อยปรือ ขึ้นมาใบหน้าแรกที่เห็นก็เป็น “กาน”
“ฮะเธอ ตื่นแล้วหรอ”
“อื้ม”
“กาน ฉัน……….ชอบ…. นายนะ
อ่า พูดไปแล้ว
“……”
“นายจะชอบรินก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันต่อไปนะ”
“เฮ้อ ยัยบ้า”
“หะ"
“ฉันชอบเธอต้องหาก”
!!!!!!!!!!!!
“ชอบฉัน”
“อื้ม”
“………..”
“เป็นแฟนกันไหม”
“ไม่……..ไม่ตกลงก็บ้าแล้ว”
รอยยิ้มของฉัน และ เขา ก็แสดงออกมา บนใบหน้าฉันและเขา เราใกล้กันมากขึ้นก่อนที่ริมฝีบางเราจะประกบกันอย่างยาวนานเฮ้ สุดท้ายก็ข้ามคำว่า”เพื่อน”ได้สักที (◠‿◕)
