ถ้าเลือกได้ ผมก็ขอเป็นลูกที่ดีกว่านี้
.
.
.
เสียงล้อเครื่องบินแตะรันเวย์อย่างนุ่มนวล แต่ "เหนือ" กลับรู้สึกเหมือนหัวใจเขากำลังจะหล่นวูบ เขากดโทรศัพท์แน่น มองข้อความสุดท้ายที่ญาติส่งมา
"รีบมานะเหนือ แม่เเกอาการไม่ดีแล้ว มาหาให้แกชื่นใจหน่อย"
เหนือออกจากบ้านมานานหลายปี ตั้งแต่ตัวเขาทะเลาะกับแม่อย่างรุนแรง เขาเคยเป็นเด็กดีของแม่ แต่พอเข้าสู่วัยรุ่น เขาก็เปลี่ยนไป คำพูดของแม่ที่เคยปลอบโยนกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาหงุดหงิด ทุกครั้งที่แม่ห่วง เขากลับมองว่าแม่จู้จี้ ทุกครั้งที่แม่เตือน เขากลับมองว่าแม่ไม่เข้าใจเขา ทุกครั้งที่แม่บอกให้เขากลับบ้านเร็ว เขากลับประชดด้วยการกลับดึกกว่าเดิม เขาพูดจารุนแรงใส่ ทั้งๆที่แม่ก็แค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่พยายามเป็นแม่ที่ดีให้กับเขา
วันสุดท้ายที่เขาอยู่บ้านคือวันที่เขาเถียงกับแม่อย่างรุนแรง
"เหนือลูก อย่าไปยุ่งกับเพื่อนพวกนั้นเลยลูก มันไม่ดีนะ แม่เป็นห่วง"
"แม่อย่ามายุ่งได้มั้ย!! ชีวิตของผม ผมจัดการเองได้!"
"แม่ก็เป็นแต่แบบนี้ ผมถึงเกลียดแม่ไง น่ารำคาญ!"
เหนือยังจำได้ดีว่าวันนั้นแม่ยืนนิ่ง น้ำตาคลอเบ้า ท่านไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ
"..."
วันนี้เหนือไม่ได้ขอโทษแม่ เขาหันหลังให้แม่ เดินออกจากบ้าน โดยไม่เคยแม้แต่จะหันกลับไปมอง
.
.
.
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เหนือรีบวิ่งไปที่ห้องไอซียู หัวใจเต้นรัว มือเย็นเฉียบ เขาภาวนาให้ยังมีเวลาอีกสักนิด ให้เขาได้ขอโทษ ได้ตอบแทนในสิ่งที่ลูกไม่เอาไหนคนนี้ทำไว้
แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาแทบอยากจะชกหน้าตัวเอง
แม่ของเขานอนอยู่บนเตียง ร่างกายผอมซูบ เครื่องช่วยหายใจยังคงทำงาน เสียงชีพจรในเครื่องวัดดังเป็นจังหวะช้า ๆ แม่ดูเหมือนจะจากไปได้ทุกเมื่อ น้ำตาที่เขาไม่คิดว่าจะไหล กลับไหลอย่างไม่สามารถห้ามได้
"แม่..."
เสียงของเหนือแหบแห้ง เขาค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือแม่เอาไว้
มือของแม่...เย็นจนเขารู้สึกหวาดกลัว
เขามองแม่อย่างเจ็บปวด เส้นผมของแม่แซมไปด้วยสีขาว ใบหน้าที่เคยดูแข็งแรง ตอนนี้กลับซีดเซียว ริ้วรอยบนหน้าบอกเล่าถึงความเหนื่อยล้า
"ในเวลาที่ผมเอาแต่ใช้ชีวิตตัวเอง แม่กำลังเผชิญกับความเจ็บปวดลำพัง..."
"แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว...กลับมาหาแม่แล้วนะ"
"แม่กลับมาดุเหนือที..."
แม่ขยับเปลือกตาเล็กน้อย เหนือรีบโน้มตัวเข้าไปใกล้ พยายามมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ทันทีที่สบตาแม่ ความคิดมากมายก็แล่นเข้ามาในหัว
'แม่จะเกลียดหนือรึเปล่า'
'จะโกรธเหนือมั้ยที่ทิ้งแม่ไป'
'จะเสียใจรึเปล่าที่มีลูกแบบเหนือ'
'แม่อยากจะเจอหน้าเหนือมั้ย อยากเจอหน้าลูกชายที่ไม่เคยมาหาแม่รึเปล่า'
แต่สิ่งที่แม่ทำกลับต่างไปอย่างสิ้นเชิง แม่ยิ้มบาง ๆ ถึงแม้จะอ่อนแรงเหลือเกิน
"เหนือ...ลูก..."
"อยู่นั่นสบายดีมั้ยลูก^^.."
เสียงของแม่เบาหวิว แต่เหนือกลับรู้สึกเหมือนมันเป็นเสียงที่มีค่าที่สุดในชีวิต
"แม่...ผมขอโทษ..."
เหนือร้องไห้จนตัวสั่น จับมือแม่ไว้แน่นอย่างกับกลัวว่าแม่จะหายไป เขามองใบหน้าชายตัวเล็กที่คุ้นเคย—ใบหน้าที่เขาเคยมองข้าม ใบหน้าที่เขาคิดว่าจู้จี้ ใบหน้าที่เขาเคยผลักไส แต่วันนี้...เป็นใบหน้าที่เขากลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้เห็นมันอีก
"เหนือลูกชายแม่โตขนาดนี้แล้วหรอ..."
ริมฝีปากของแม่ยังคงมีรอยยิ้ม กันต์สะอื้น เขาอยากบอกแม่ว่าเขาจะกลับมาดูแลแม่แล้ว เขาจะไม่ไปไหนแล้ว ขอแค่แม่หายดี...
เสียงชีพจรในเครื่องวัดดัง ติ๊ด...
ร่างของแม่ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจแผ่วเบา ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง
"แม่! แม่ครับ! ไม่!"
เหนือกอดร่างเล็กๆของแม่ไว้แน่น หัวใจเขาแตกสลาย
เขากลับมาแล้ว...แต่กลับมา ไม่ทัน..
.
.
.
ภายในงานศพกลิ่นธูปลอยคลุ้ง เสียงพระสวดดังก้องไปทั่วศาลาวัด
เหนือยืนนิ่งมองรูปแม่ที่ตั้งอยู่หน้าโลงศพ รูปนั้นเป็นรูปที่แม่ยังดูแข็งแรง ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนเดิม
เขาก้มมองมือของตัวเองที่ถือธูปอยู่ รู้สึกเหมือนขามันหนักจนแทบก้าวไม่ออก แต่สุดท้ายก็เดินไปยืนหน้าโลง ก้มลงกราบแม่เป็นครั้งสุดท้าย
น้ำตาของเขาหยดลงบนพื้นเย็นเฉียบ มือกำธูปแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ
"แม่ครับ..."
เสียงของเหนือแหบพร่า เขาเงยหน้ามองรูปแม่ ดวงตาพร่าเลือน
"ผมขอโทษ...ขอโทษที่กลับมาช้าเกินไป ขอโทษที่ไม่เคยฟังแม่เลย ขอโทษที่ไม่เคยเห็นค่าของแม่"
เสียงสะอื้นดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของศาลา
ญาติ ๆ ที่มาร่วมงานพากันมองเขาด้วยแววตาสงสาร แต่ไม่มีใครพูดอะไร ทุกคนรู้ดีว่าต่อให้ปลอบเขาตอนนี้ ก็คงไม่ช่วยให้ความเจ็บปวดลดลง
หลังจากวางธูป เหนือเดินไปนั่งตรงมุมหนึ่งของศาลา มองเปลวเทียนไหวระริก น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
เขานั่งอยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงเวลาขึ้นเมรุเผาศพ
เหนือมองร่างของแม่เป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ไม่มีโอกาสจะพูดอะไรกับแม่อีกแล้ว ไม่มีโอกาสได้ฟังเสียงแม่อีกแล้ว
ไฟเผาไหม้โลงศพ ช้า ๆ และไร้ปรานี
หัวใจของเหนือเหมือนถูกเผาไปพร้อมกับร่างของแม่
'ถ้าเลือกได้ เขาก็อยากเป็นลูกที่แม่ถูมิใจ'
penname:คุณพี.
•——————•°•✿•°•——————•
#:อึ้ยยย เรื่องสั้นเรื่องแรก มันเป็นพล็อตในหัวค่ะ555 แต่ถ้าสนใจสามารถเอาไปแต่งนิยายเป็นเรื่องยาวได้นะคะ จะแนวย้อนเวลา หรือเกิดใหม่ หรือยังไงก็ได้ค่ะ ขอแค่ให้เครดิตพีก็พอค่ะะ✨
#:เนื้อเรื่องเป็นแนวBLค่ะ เซ็ตติ่งอยู่ในโลก โอเมก้าเวิร์สค่ะ
