กลิ่นบุหรี่ผสมปนเปกับกลิ่นของสายฝน ช่างเป็นกลิ่นที่ชวนคิดถึงและน่าลุ่มหลง กลิ่นที่ผมรอคอย กลิ่มที่ผมหลงไหลมาตลอด ทั้งกลิ่นน้ำหอมและทุกอย่างบนตัวของเขา ใช่ เขาคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม เรย์ วินเทอร์
ผมไม่รู้ว่าผมใช้โชคของตัวเองหมดรึยัง ความพยายามของผมมันไม่สูญเปล่า มันคือความจริงใช่ไหม ได้โปรดช่วยยืนยันเรื่องนี้ให้ผมที หากเป็นจริงผมจะจดบันทึกช่วงเวลานี้เก็บไว้เป็นที่ระลึก แม้ไม่รู้ว่าเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันจะมีเพียงน้อยนิดหรือมากเท่าใด ผมอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ในความทรงทำ ให้มันเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นอยู่ของผม
"เ..รย์" ร่างกายสั่นไปหมด แย่แล้ว ปากสั่นสะท้านกำลังพยายามจะเอ่ยชื่อของเขา ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะจำผมได้รึเปล่าด้วยซ้ำ
ร่างสูงหนาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มหน้าใสยืนจ้องมองเขาแถมยังตัวสั่น ขนาดจะอ้าปากพูดก็ยังสั่นไม่หยุด เรย์คนนี้น่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงกัน
"ถ้าเกิดนายจ้องฉันแล้วตัวสั่นอยู่แบบนี้ ก็เลิกจ้องได้แล้วไอ้หนู มันน่าขนลุกนะเวลามีคนจ้องตัวเองนานๆ"
เสียงของเขาทำให้ผมได้สติกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ผมหลุบตาลงก้มมองสภาพของตัวเอง ชุดเฉิ่มๆที่ถูกหยิบจากตู้เสื้อผ้ามาอย่างลวกๆเพื่อรีบมาทำงานพาร์ทไทม์ และแมสบนใบหน้า 1 แผ่นปกปิดกันฝุ่นควัน
น่าอายสุดๆ
"ขอ...อภัยครับ" ผมโค้งตัวขอโทษอีกฝ่ายที่เสียมารยาทไป
เรย์ โบกมือไม่ถือสา "ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็อย่าไปทำแบบนี้กับใครล่ะ เดี๋ยวได้โดนใครเขาต่อยเข้าสักหมัด"
ผมผงกหัวน้อยๆรับคำ เรย์ยิ้มพึงพอใจเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงก่อนจะเริ่มเดิน เหมือนว่าเขาจะยืนอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อร้านี้นานไปหน่อยแล้วมั้งนี่
ผมรู้สึกถึงรูม่านตาของตัวเองที่ขยายตัว นั่น.. เรย์เขายิ้ม หยิบกล้องมาถ่ายได้ไหม ได้รึเปล่า เรย์ครับ อันตรายเกินไป
ความรู้สึกรุ่มร้อนแปลกประหลาดที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อนเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆจากภายในร่างกาย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเป็นแบบนี้ต่อหน้าคนคนนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คุณกำลังทรมานผมหรือพยายามทดสอบผมอยู่รึเปล่า
ปากของผมอ้าออกและเปล่งเสียงออกมาไม่หนักและไม่เบา "เดี๋ยวก่อนครับคุณ..!"
กึก!
เท้าที่กำลังจะก้าวต่อไปหยุดลง เรย์ เหลือบสายตาไปมองก่อนจะหันกลับมามองเจ้าเด็กไร้มารยาทเมื่อครู่ "มีอะไรรึเปล่าครับ"
"อ- เอ่อ ผม คือว่า..ผม" ตายล่ะ รั้งเขาไว้แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ให้ตายสิ มีเหตุผลอะไรที่พอจะได้ใกล้ชิดกับเขาไหมนะ คิดสิ คิด!
"ถ้าไม่มีอะไรผมจะไปแล้วนะครับ"
"ช่วยไปทานข้าวกับผมได้ไหมครับ!"
ความเงียบปกคลุม มีเพียงเสียงเม็ดฝนตกกระทบกับวัตถุ ทั้งคู่ยืนนิ่งราว 5 นาทีจนผมแทบจะลงไปชักดิ้นชักงออยู่รอมร่อ ทว่าคำตอบที่ผมรอนั้นได้รับการตอบรับ
มันทำให้ผมดีใจจนเนื้อเต้น
"ได้สิ" มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเล็กๆบนหน้าอกแล้วหยิบนามบัตรพร้อมกับยื่นไปข้างหน้า
"ไว้ฉันจะติดต่อมา หรือนายจะติดต่อมาฉันก็ไม่เกี่ยงถ้าฉันมีเวลาว่าง"
ดวงตาประกายระยิบระยับราวกับมีดาวนับล้านดวงพาดผ่านนัยย์ตา มันช่างใสซื่อบริสุทธ์และเต็มไปด้วยความคาดหวัง
"ครับ ไว้ผมจะติดต่อไป"
. . . . .
คิดถึงพี่จินค่ะเลยแต่งเล่นๆ😔✌
