สายลมเย็นพัดผ่านสนามโรงเรียนในช่วงพักกลางวัน “มาติน” นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่ 5 นั่งอยู่คนเดียวที่ม้านั่งข้างสนาม เขากำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างเงียบๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ รอบตัว แต่จู่ๆ เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหลัง
“มาติน กินข้าวหรือยังครับ?”
เขาหันไปมอง เห็น “พี่อาเธอร์” รุ่นพี่ปี 6 ที่เขาแอบปลื้มมานานยืนยิ้มให้ พี่อาเธอร์เป็นคนอัธยาศัยดี ใจเย็น และยิ้มแย้มเสมอ เขาเป็นที่รักของทุกคนในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ หรือครูบาอาจารย์ พี่อาเธอร์คอยช่วยเหลืองานกิจกรรมและดูแลน้องๆ ในโรงเรียนเสมอ
มาตินยิ้มเล็กๆ และตอบกลับไป “ยังครับพี่อาเธอร์ พอดีตินอยากทบทวนบทเรียนก่อน”
พี่อาเธอร์นั่งลงข้างๆ พร้อมยื่นขนมปังให้มาติน “กินขนมหน่อยก็ยังดีนะ เราอย่าลืมดูแลตัวเองด้วยละ ช่วงนี้สอบเยอะใช่ไหมครับ?”
หัวใจของมาตินเต้นแรง เขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกับพี่อาเธอร์แม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ลึกๆ แล้วเขาก็แอบเขินและประหม่าเล็กน้อยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพี่อาเธอร์ พี่อาเธอร์ไม่เคยทำให้มาตินรู้สึกว่าเขาเป็นน้องที่ต้องกังวลกับการเข้าหา ตรงกันข้าม พี่อาเธอร์เป็นคนที่อบอุ่นและคอยให้กำลังใจเสมอ
หลังจากวันนั้น พี่อาเธอร์ก็เริ่มชวนเขาคุยบ่อยขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน เรื่องงานกิจกรรม หรือแม้กระทั่งเรื่องทั่วไป มาตินรู้สึกว่าเขาได้ใกล้ชิดกับพี่อาเธอร์มากขึ้นทุกวัน แต่ก็ไม่เคยกล้าแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป
วันหนึ่ง ขณะที่มาตินกำลังเดินกลับบ้าน พี่อาเธอร์ก็เดินเข้ามาข้างๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้สอบใช่ไหม อย่ากังวลมากนะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ พี่ช่วยได้นะครับ” คำพูดนั้นทำให้มาตินรู้สึกอุ่นใจเหมือนเดิมเสมอ
เวลาผ่านไป มาตินก็ยังคงแอบชอบพี่อาเธอร์อยู่ในใจ แม้จะรู้ว่าพี่อาเธอร์มองเขาเป็นแค่น้องคนหนึ่ง แต่การได้อยู่ใกล้ชิดกับพี่อาเธอร์และเห็นรอยยิ้มของพี่อาเธอร์ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา พี่อาเธอร์คงไม่รู้หรอกว่า…รอยยิ้มและความอบอุ่นของพี่อาเธอร์มีความหมายกับมาตินมากเพียงใด
เรื่องนี้สะท้อนถึงบางที…ความรักครั้งนี้อาจจะไม่ได้ต้องการคำตอบ แค่การได้ชื่นชมรุ่นพี่ที่เขาปลื้มอยู่ห่างๆ ก็ทำให้เขามีความสุขได้ทุกวัน
