น้ำผึ้งของท่านพี่หญิง

ณ ลานป่าไผ่ที่เขียวชอุ่ม สายลมพัดเบาเจือเสียงพูดคุยระหว่างชายหนุ่มและหญิงสาวกลมกลืนเข้ากับเสียงนกน้อยที่กำลังจับร้อง หลิวหลีเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเรื่อย ๆ จนกระทั่งอยู่ในระยะที่สามารถได้ยินทั้งสองได้อย่างชัดเจน

"อาซั่วเมื่อกี้นี้เจ้าว่ากระไรนะ"

หญิงสาวร่างบางเอ่ยถามหลังพื้นสติจากอาการเหม่อลอยสักพัก

"พี่หยุนอี....ข้าบอกว่าเมื่อคืนข้าเกิดฝันเปียกขึ้นมา"

ชายหนุ่มวัย 16 ปีที่ถูเรียกว่า 'อาซั่ว' เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"เรื่องแบบนี้หาใช่สิ่งที่สามารถบอกคนอื่นได้หรือไม่"

หยุนอีเอื้อเอ่ย อาซั่วก้มมองนางสักพักก่อนถามขึ้นอีกว่า

"ท่านไม่อยากรู้หรือว่าเป็นผู้ใด"

"ผู้ใด?"

หยุนอีเอ่ยถามตามที่เขาต้องการ

"อยากรู้หรือ?"

"อืม"

หญิงสาวยังคงเล่นตามน้ำ ตามที่อาซั่วของนางต้องการ

"เช่นนั้นข้าก็จะบอกท่านเอง ท่านพี่หยุนอี"

ไม่ทันที่หยุนอีจะรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติอาซั่วก็เริ่มบอกนางเสียแล้ว เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้กระซิบข้างหูหยุนซีเบา ๆ

"คือ...."

เขารวบเอวนางขึ้นมา เท้าเล็กของนางลอยขึ้นจะพื้น เขาดันนางไปจนชนกับลำต้นไผ่หนา เอียงคอมาจูบที่ติ่งหูนางเบา ๆ หนำซ้ำยังเบาลมร้อนเข้าหูนางอีกตางหาก

มือข้างหนึ่งยกขานางขึ้นมาพาดที่เอวหนา สายคาดเอวนางยังไม่ทันถอดก็เปิดกระโปรงนางเสียแล้วราวกับลืมไปว่านางยังคงใส่กางเกงยาวเป็นชั้นใน

เขาดันบางสิ่งบางอย่างที่ร้อนเร้าเข้ามาจนประชิดตัวนาง เขาไซร้ลงมาตามซอกคอนางพรางหายใจเอาความร้อนในร่างกายออกมา

"อืม...."

เสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบแห้งอย่างไม่น่าเชื่อ อาจเป็นเพราะกำลังอยู่ในช่วงวัยนี้หรือเป็นเพราะนางฟังผิดไปกันนะ

ไม่รู้เมื่อใดที่มือใหญ่ที่คอยประคลองหลังนางมาจนถึงตอนนี้ได้เลื้อนลงมาต่ำเสียจนถึงเอวบางของนางเสียแล้ว

"อาซั่ว...เจ้าจะทำอันใด"

"ท่านอยากรู้มิใช่หรือว่าเมื่อวานข้าฝันถึงผู้ใด"

"เช่นนั้นเจ้าบอกข้าสิ เหตุใดต้องทำเยี่ยงนี้ด้วยเล่า"

"ข้าก็กำลังบอกท่านนี้ไงล่ะ"

เขาปลดสายคาดเอวนางออกอย่างคล่องแคล่วทันใด เสื้อผ้านนางเองก็หลุดลุ่ย เขาใช้มือรวบขานางขึ้นมาพาดที่เอวเขาโดยไว

หลังผ้าคาดเอวหลุดเอวกางเกงก็ย่อมต้องหลวมขึ้นมาเช่นกัน เขาดึงมันลงมาเล็กน้อยเผยให้เห็นกลีบผกางามแช่มช้อยบอบบาง

เนิมอกใหญ่ไหวกระเพื่อมเสียงร้องไห้ดังเบาราวกลัวคนได้ยิน เขาเงยหน้าขึ้นมามองนางก่อนเช็ดน้ำตาบนหน้างามของนาง

เขาไม่กล่าวอันใดเพียงแต่ประกบริมฝีปากหนาเข้าหาริมฝีปากบางของนาง นางยกมือขึ้นมาโอบรอบคอเขาอย่างห้ามไม่ได้ หากระหว่างกระบวนการเขาทำนางตกเล่า จะทำเยี่ยงไร

ลิ้นใหญ่สอดแทรกเข้าไปในช่องปากเล็กราวกับเอาดุ้นขนาดใหญ่ใส่เข้าไปในดอกไม้ดอกเล็ก น้ำลายของทั้งสองฝ่ายไหลออกมารวมกันไม่หยุดเป็นเวลานานสองนานกว่าทั้งสองจะพละออกจากกัน เส้นน้ำลายยังคงยืดไปตามริมฝีปากของทั้งสอง ก่อนจะประกบเข้าหากันอีกครั้ง

น้ำผึ้งจากดอกไม้ย้อยลงบนพื้นราวกับสายฝน นางยื่นมือข้างหนึ่งออกมาปลดผ้าคาดเอวหนาอย่างอดรนทนไม่ไหว ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ในตอนนั้นเองนางก็ปลดผ้าคาดนั้นออกหมดแล้ว

ตอนนี้ขาที่สามของเขาตั้งชูตระหง่านยิ่งกว่าธงของผู้ส่งสารด่วนจากสนามรบเสียอีก เขาเองก็ทดไม่ไหวแล้วเช่นกัน เป็นเวลากว่า 10 ปีแล้วที่เขาอดทดเอาไว้

เขาวางนางลงอย่างอาลัยและพลิกตัวนางให้หันหลังให้เขา สองมือบีบรัดหน้าอกใหญ่อย่างแน่นจนอีกฝ่ายต้องร้องเจ็บ

เขาเอาดุ้นยาวไปถูไถที่ดอกไม้ดอกน้อยของนางอยู่ครั้งสองครั้งก่อนสอดเข้าไปโดยไรคำเตือน เปลี่ยนทิศของน้ำผึ้งแสนหวานนั้นให้ไหลมาหาเขาแทน

คาดไม่ถึงเขาไม่พอแค่นั้น ปากก็ไซร้ไปตามต้นคอและใบหูของนาง ส่วนมือก็ลดข้างหนึ่งลงไปเล่นกับใจกลางกลีบดอกไม้ของนาง

"อา.....อาซั่ว..."

นางเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนแรง

ความรู้สึกวูบหวิวยังคงแล่นผ่านตัวนางไม่เลิก ดุ้นยาวสอดเข้าไปเสียดสีกับช่องคลอดจนนางจุกเจียนตาย ร่างกายยังคงผลิตน้ำผึ้งที่หอมหวานนี้ไม่เลิก

เขาช้อนร่างนางขึ้นมาและใช้วิชาตัวเบากลับไปยังจวนของเขา ประตูห้องยังไม่ทันปิดสนิทดีเขาก็ทนไม่ไหวที่จะขย้ำนางเสียแล้ว

เสื้อผ้าของทั้งคู่ค่อย ๆ หลุดลุ่ยทีละชิ้น เขาดูดไปยังหน้าอกหน้าใจนางอย่างไร้ยางอายไล้เลียลงไปจนถึงดอกไม้ของนาง

น้ำผึ้งของนางนั้นช่างหอมหวานเดินทีที่คิดจะไม่ทำมันก็ทำให้เขาอดใจไม่ไหวลองลิ้มรสน้ำผึ้งนั้นเข้าไป ตัวนางกระตุกอยู่สองครั้งก่อนจะมีเสียงที่เบาราวสานลมเล็ดลอดออกมาจากปากนาง

อึก~~ อา~~

น้ำลายย้อยลงมาตามมุมปากของนางอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาสอดลิ้นเข้าไปในคลังน้ำผึ้งของนางอย่างช้า ๆ ราวกับเส้นผมที่บางเบาสัมผัสกับผิวทั้งนุ่มและจั๊กจี้ นั้นทำให้นางทนไม่ไหวและร้องครางออกมาอย่างสบายตัว

"อืม~~ เอาอีกสิอาซั่ว~"

ความรู้สึกอึดอัดนนี้นางทนไม่ได้จริง ๆ นางไม่อยากยอมรับเลยว่าตอนนี้นางต้องการให้เจาเจ้ามาในตัวนางมากขนาดไหน มันมากราวกับหากเขาไม่ทำโลกนี้จะระเบิดเลยล่ะ

ความรู้สึกถวินหาถาโถมเข้ามาหานางเรื่อย ๆ จนในที่สุด เขาก็สอดมันเข้ามาแล้วจริง ๆ ดุ้นขนาดใหญ่ที่น่าจะทำให้นางร้องไห้ได้ แต่ในตอนนี้นางกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"อ่า~~อาซั่ว~"

นางต้องการเขา ต้องการยิ่งกว่าสิ่งใด ๆ ในชีวิตนี้ของนาง

"เอาอีกสิ~อาซั่ว~ข้าต้องการมากกว่านี้อีก~"

และในที่สุดเขาก็ได้บอกนางแล้วว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาฝันถึงใคร และเขาฝันถึงอะไร และในเมื่อนางต้องการเขาเช่นนั้นเจาก็จะให้นางในสิ่งที่นางต้องการ เจาเริ่มเสียดสีเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

"อ่า~~อึก~"

ร่างนางชักกระตุกขึ้นมาอีกสองครั้งก่อนที่คลื่นน้ำผึ้งแสนหวานของนางจะทะลักออกมา นางต้องการหยุด ณ จุดนี้หากแต่เขากลับไม่รู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว

เขาสอดดุ้นของเขาเข้าไปเร็วขึ้นเรื่อย ๆ หากแต่ยังคงอ่อนโยนเหมือนทุกครา เขาแทบจะบ้าครั้งทุกครั้งเมื่อเขาได้ยินนางขานชื่อเขาด้วยรอยยิ้มเหล่านนั้น

เขานึกไปยังอดีตที่เขามีนางอยู่ทุกครั้งที่นึกถึงนางเขามักจะเป็นแบบนี้เสมอ เขาหวังว่าครั้งนี้เขาจะไม่ได้ฝันไปอีก เขาสอดเข้าออกจากคลังน้ำผึ้งของนางเร็วมากขึ้น ราวกับเท่าไหร่ก็ไม่พอ

"อา...อาซั่ว...อึก~~อืม~~อ่า~~~อาซั่ว~~"

ร่างบางใต้ร่างเขาสั่นเทอมไม่หยุด ครั้งแล้วครั้งเล่าน้ำลายที่กำลังจะไหลลงมาก็โดนเขาเลียกลับขึ้นไปและประกบปากนางเอาไว้ราวกับเป็นของล้ำค่าหายากอย่างไรอย่างนั้น

แต่แล้วเขาก็หยุดลง เขาลุกออกจากร่างที่สั่นเทอมของนาง เขาเรียกให้นางลุกขึ้นมาหาเขาและเลียดุ้นที่ทั้งใหญ่ทั้งยาวของเขา

"อือ~~อืม~~~"

หลังนางเลียดุ้นให้เขาเสร็จเขาก็ยกตัวนางขึ้นมาบนร่างเขา และช่วยนางในการขยับขึ้นลงอย่างอ่อนโยนและเบามือ ด้วยวิธีการนี้ในที่สุดนางก็งัวเงียและหลับไปทั้งอย่างนี้ ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขา บนตักของเขาและดุ้นที่เสียบคาคลังน้ำผึ้งที่แสนหอมหวานของนาง

"อาซั่ว~~"

คำสุดท้ายที่นางเรียกเขาอย่างอ่อนแรงก่อนหลับนั้นทำให้เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง แต่ยังดีที่นางกลับไปก่อนและยังดีที่เขาสามารถควบคุมตัวเองไว้ได้

เขาวางนางลงอย่างเบามือและห่มผ้าให้นางอย่างมิดชิดเพราะกลัวนางจะจับไข้ ก่อนจะเข้าไปในผ้าห่มและนอนกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแรงของเขา