กลางฟากฟ้าในกลางคืนมี ดวงจันทร์ และดวงดาว ยามเช้ามี ดวงตะวัน ในอดีตกาลดาวทั้งสองก็เป็นมนุษย์เดินดินมาก่อนเช่นกัน
ในคืนหนึ่งที่ไร้ดวงจันทรา และ ตะวันมีเพียงความมืดเเละสว่าง กลางคืนหญิงสาวที่อายุประมาณยี่สิบปีก้าวย่างอย่างช้าๆ ภายใต้ความมืดมีเพียงเเสงไฟพรั่งพราวที่มาจากบ้านเรือนเเถวนั่น ส่องกระทบใบหน้าที่แกล้งเกลาของหญิงสาว คล้ายหญิงสาวได้ยินเสียงบางอย่างจากข้าง
บ้านเเห่งหนึ่ง หญิงสาวเดินก้าวไปยังแหล่งกำเนิดเสียง
‘‘อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊’’ เสียงร้องของเด็กทารก ที่ค่อนข้างแผ่วเบาดังลอยที่เเห่งนั้น หญิงสาวก้าวเข้าไป สิ่งที่พบคือห่อผ้า สองห่อ ซึ่งคือเเหล่งกำเนิดเสียง
การตัดสินใจเก็บเด็กสองคนมาทำให้ชีวิตของหญิงสาวมีความสุขยิ่ง
‘‘ท่านเเม่’’เด็กสาวผมสีทอง เอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเเละยกยิ้มยามที่เด็กสาวยกยิ้มให้ความรู้สึกคล้ายได้รับกลิ่นอายอันอบอุ่น
‘‘อันใดหรือ’’ หญิงสาวยิ้มให้กับเด็กสาวที่นางรับไว้เป็นบุตรบุญธรรม
‘‘ข้าอยากเข้าไปในเมือง’’ เด็กสาวเอ่ยอย่างไร้เดียงสา
‘‘ท่านเเม่ข้าก็อยากไป’’ เด็กสาวผมสีดำ นัยตาสุกสกาวราวดวงดาวงดงามบนร่างเเผ่กลิ่นอายที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ หญิงสาวยกยิ้มให้เด็กสาวพร้อมเอ่ยด้วยความเอ็นดู
‘‘เจ้าอยากไปเช่นกันหรือ ได้ ข้าจะพาเจ้าไปแต่พวกเจ้าต้องกินอาหารให้หมดเสียก่อนหนา’’ หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
เด็กสาวทั้งสองยิ้มด้วยความดีใจ ความอบอุ่นนี้ช่างมีความสุข
10ปีผ่านไป เด็กน้อยในอดีตกลายเป็นหญิงสาว
‘‘เจ้าทั้งสองกินข้าวก่อนเถิดค่อยออกไปข้างนอก’’
ข้าเอ่ยอย่างอ่อนโยน
‘‘เจ้าคะท่านแม่’’
เด็กสาวผมสีทองเอ่ยตอบอย่างร่าเริง ข้ารู้สึกเอ็นดูจึงอดลูบหัวนางไม่ได้
‘‘เจ้าทั้งสองช่างเเตกต่าง’’
ผู้ใดจะคิด วาจาเพียงเท่านั้นนำพาให้อาณาจักรนั้นล่มสลาย ตะวันอิจฉาจันทราที่สง่างาม น่าเกรงขาม
จันทราอิจฉาตะวันที่สดใส อบอุ่น นำพาซึ่งหายนะข้ามองนางทั้งสองพร้อมนํ้าตา เเต่ไม่สามารถเอ่ยคำใดได้อีกแล้ว เจ้าทั้งสองเหตุใดต้องฆ่าฟัน เหตุใดเกิดขึ้นเพราะข้าเยี่ยงนั้นหรือ ข้าขอชดใช้ให้เเก่ตะวัน ข้าขอชดใช้ให้จันทรา ข้าถูกหลอมรวมจนกลายเป็นท้องฟ้าคอยกันให้ตะวันไม่ได้พบจันทราจันทราไม่ได้พบตะวัน ตลอดไป
