ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง แถบชานเมืองหลวงแคว้นซัง
เหล่าชาวบ้านที่ว่างจากการทำงาน เพราะเวลานี้ยามอู่(11:00-12:59)ซึ่งเป็นเวลาพักของเหล่าคนงานและเหล่าผู้คนที่เข้าเมืองเพื่อทำธุระบางอย่างต่างมาพักแดดกันอยู่ที่นี่
‘‘นี่เจ้าได้ยินหรือไม่ คุณหนูกง จะเข้าพิธีมงคลกับคุณชายเฉียน หละ ’’
‘‘ช่างเป็นคู่สวรรค์สร้างยิ่งนัก คุณหนูกงกริยามารยาทงดงาม คุณชายเฉียนเป็นบุรุษที่มีความสามารถ’’
‘‘หนิ น้องชายเจ้ามิทราบเสียแล้ว คุณชายเฉียนมีข่าวลือหละ ’’
‘‘อันใดหรือพี่ชาย’’
‘‘คุณชายเฉียนมีสตรีในดวงใจอยู่แล้ว’’
‘‘อันใดกัน แล้วสกุลกงให้คุณหนูของบ้านตนเองแต่งกับคุณชายเฉียนได้อย่างไร’’ (เราก็สงสัย)
‘‘นั้นสิ ข้าล่ะสงสารคุณหนูกงยิ่งนักเข้าหอวันแรกก็ต้องไร้เจ้าบ่าวเสียแล้ว จะเอาหน้าที่ใดไปอยู่บ้านสามีเล่า’’
เเละเป็นดั่งที่ชาวบ้านผู้นั่นเอ่ย
งานมงคลเจ้าบ่าวในชุดสีแดงขี่ม้ามารับเจ้าสาวในงานมงคล แต่ใบหน้าของเจ้าบ่าวมิแสดงสีหน้าดีใจแม้เเต่น้อย หลังจากพิธีแต่งงานดำเนินมาถึงตอนสุดท้าย เสียงของผู้ทำพิธีดังขึ้น
‘‘หนึ่งคำนับฟ้าดิน’’
‘‘สองคำนับบิดามารดา’’
‘‘สามคำนับกันและกัน’’
เสียงที่เจ้าสาวควรมีความสุข แต่นางกลับรู้สึกโศกโศกายิ่ง การแต่งงานครั้งนี้เหมือนเป็นการเดิมพันกับโชคชะตาที่แลกด้วยความสุขของชีวิตหลังจากนี้ของนาง
‘‘ส่งตัวเข้าห้องหอ’’
เดิมพัน มันคือการเดิมพันครั้งใหญ่ นางอาจจะไร้เจ้าบ่าวในคืนเข้าหอ นางถูกประคองเข้าห้องหอระมัดระวัง เเม้นางจะไม่เห็นสายตาของคนพวกนนั้นแต่นางก็พอคาดเดาได้ สายตาที่สมเพช สงสาร
นางถูกประคองเข้าห้องหอที่ประดับด้วยสีแดงแห่งมงคล:)
เวลาผ่านไปเรื่อยๆจากหนึ่งเค่อ(15นาที)เป็นสองเค่อ(30นาที)สามเค่อ(45นาที) สี่เค่อ(1ชั่วโมง) สองชั่วยาม(4ชั่วโมง) สามชั่วยาม(6ชั่วโมง) ยังไร้เจ้าบ่าว
ชีวิตของนางหลังจากนี้จบลงแล้ว ผ้าคลุมหน้าหนักอึ้งถูกถอดออก นํ้าตาของหญิงสาวไหลริน
‘‘ยอมแล้ว ข้ายอมแล้ว’’ น้ำตาที่ไหลไม่หยุดออก ชีวิตของสตรีหลังแต่งงานก็เหมือนนํ้าที่สาดออกไป
การเดิมพันครั้งนี้เป็นนางที่ที่แพ้อย่างราบคาบ หญิงสาวยิ้มออกมาเบาๆ ผ้าผืนหนึ่งถูกพาดไว้บนคานของเรือนหญิงสาวที่ใช้ตั่งเป็นฐานเพื่อยืน ค่อยๆผูกปมที่นางเคยฝึกก่อนออกเรือนเพียงไม่กี่วัน ค่อยๆนำลำคอใส่ลงไปในห่วง เมื่อปมผ้าแน่นขึ้นนางก็สิ้นลงก่อนที่ผ้าจะถูกผูกเสียอีก
‘ยานั่นดีจริงๆ ไร้ความเจ็บปวด’ และไร้หลักฐาน
ชีวิตถูกจบลงใต้คํ่าคืนวิวาห์ของตน
