แอดของเปลี่ยนชื่อพระเอกนะครับ
-ห้องทำงาคุณมัทชา-
"คุณฟิ้นมาที่นี่ทำไมหรอครับ"
คนตัวเล็กที่กำลังนั่งร่างภาพเครื่องประดับที่จะทำเพื่อจัดงานประมูลเครื่องเพชรประจำปีที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ก็ต้องเงยหน้ามองไปทางประตู ก่อนจะเจอกับชายหน้าตาดี ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเพื่อนรักของตน
£:ผม.. เรื่องเมื่อวันก่อน
"ผมบอกคุณไปแล้ว และคุณก็เป็นสามีของเพื่อนผม "
คนตัวเล็กมองหน้าชายตรงหน้าก็พอจะรู้ เพราะก่อนหน้าเขาเพิ่งแต่งานไปเมื่อ2เดือนที่แล้วอยูๆ่ก็มาสารภาพรักกับตน คนตัวเล็กก็พอจะมองออกตั้งแต่แรก แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะหญีหมั่นเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็กบอกว่าชอบผู้ชายคนนี้มาก
£:แต่ผมรักคุณ มัด ผมรักคุณจริงๆ
"คุณฟิ้น!"
ชายตรงหน้าพูดออกมาอย่างหน้าไม่อายเขาเพิ่งแต่งานไปแท้ๆ แต่มาทำแบบนี้ลับหลังภรรยา ได้ยัง คนตัวเล็กทำหน้าไม่สบอารมณ์ และเริ่มตรึงเครียด
£:ผมเพิ่งมารู้ใจตัวเองว่าผมชอบคุณ
"ถ้าคุณยังพูดแบบนี้เราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วครับ ผมขอตัว" คนตัวเล็กพูดพรางลุกขึ้นยืนจากเก้าอีกก่อนจะรีบเดินออกไป
£:มัด มัดๆ ผมขอร้องล่ะ ผมจะหย่ากับหญี แล้วเรามาแต่งานกันนะ
เมื่อได้ยินประโยคของสามีเพื่อน ก็ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักไปทันที(นี่เพื่อนกูชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงว่ะ)
" ผมว่าคุณเรื่องพูดไม่รู้เรื่องจริงๆแล้วนะครับ"
คนตัวเล็กพูดจบก็รีบเดินออกไปแต่โดนสามีเพื่อนรั้งไว้ด้วยการคว้าแขนแล้วดึงร่างบางเข้าชิดอกแกร่ง
"ปล่อย! คุณเป็นสามีของเพื่อนผมนะคุณฟิ้น และผมจะไม่มีทางทำแบบนั้นกับเพื่อนผมเด็ดขาด"
คนตัวเล็กใช้แรงที่มีผลักชายตรงหน้าออก แล้วก็หลุดพ้นจากพันธนาการ
£:แต่ผมรักคุณ
" ผมไม่ได้รักคุณ!"
ชายตรงหน้าพูดพร้อมกับจับที่มือของคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กก็รีบสะบัดออก
"ปล่อยนะ! ปล่อยดิว่ะ!"
แต่กลับโดนดึงให้เข้าไปประชิดร่างกับชายตรงหน้าอีกครั้ง
" อย่าให้ผมต้องเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลย ถ้าคุณยังทำแบบนี้ หญีหมั่นจะได้รู้สันดานของคนแบบคุณ(ไอ้เหี้ย)"
£:งั้นหรอ
ชายตรงหน้าไม่ได้สะทกสะท้านกับคำขู่ของคนตัวเล็กแม้แต่น้อย แต่เขากลับก้มลงดมที่ซอกคอขาวก่อนจะขบเม้นมัน ใช้ว่าคนตัวเล็กจะไม่ขัดขืน แต่เพราะแรงของเขาน้อยกว่าชายตรงหน้า
"อื้อ! คุณ! ทำเหี้ยอะไรว่ะ"
£:หึ คุณคิดว่า หญีจะเชื่อใคร ระหว่างคุณที่เป็นแค่เพื่อน แต่ผมเป็นสามีเค้า
เมื่อได้ยินคำที่ชายตรงหน้าพูดคนตัวเล็กก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
"ไอ้ชาติชั่ว!!"
£:มากับผมดีกว่า
คนที่มีกำลังแกร่งกว่าพยายามดึกลากคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้องน้ำกับตน
"ปล่อ-"
:นี่มันเรื่องอะไรกัน
"คุณคฑาวุธ!!"
คนตัวเล็กเอ่ยขื่อผู้ชายร่างสูงที่เข้ามาในห้องตนอย่างตกใจ
£:พี่วุธ
:กูไม่ใช่พี่มึง ส่วนคุณมานี่
ร่างสูงมองมาที่คอของคนตัวเล็กก็รู้ได้ว่าสองคนนี้กำลังจะทำอะไรกัน เค้ารีบคว้ามือของคนตัวเล็กด้วยอารมณ์โกรธ ก่อนจะลากคนตัวเล็กออกจากห้องไป
£:แม่งเอ๊ย
.
.
.
-ในลิฟต์-
:ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ย ว่าอย่ายุ่งกับสามีของน้องผม
ร่างสูงพูดด้วยอารมณ์โกรธ โดยที่ไม่รู้ว่าตนกำข้อมือของคนตัวเล็กแรงแค่ไหน
"ปล่อย! ผมเจ็บนะ!"
คนตัวเล็กเมื่อรู้สึกเจ็บจนแทบจะร้องไห้ ก็ร้องท้วงขึ้น ร่างสูงจึงปล่อยออก ก็เห็นเป็นริ้วรอยแดงที่ข้อมือสวย
"ผมไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้น ไม่เคยเลยสักครั้ง เพราะผม.. "
คนตัวเล็กพูดเถียงร่างสูงกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอ
: ไม่เคยคิดงั้นหรอ แล้วรอยที่คอ คุณจะบอกว่ายุงกัดงั้นหรอ!
ร่างสูงพูดใส่คนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดพร้อมจะทำลายสิ่งที่ทำให้น้องของตนไม่มีความสุขได้ทุกเมื่อ
"รอย.."
คนตัวเล็กพูดพรางเอามือลูบที่ต้นคอของตนเอง
