สวัสดีค่ะฉันชื่อวีนัส ใช้ชีวิตไร้สีสันมืดมนและไร้เพื่อนพ้องรวมทั้งความรักความรู้สึก ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกหรอกค่ะแค่เพราะว่าเหตุการณ์ที่เลวร้ายในวันนั้นมันตามหลอกหลอนไม่มีสิ้นสุดก็แค่นั้นเองมั้งนะ
เมื่อ5ปีก่อน
วีนัสและออกัสเป็นเพื่อนสนิทกัน วันหนึ่งออกัสกำลังไปทำงานพาร์ทไทม์แล้วอยู่ๆโดนกลุ่มนักเลงท้ายซอยเล่นงานตรงทางแยกซึ่งออกัสนั้น ขี่รถจักรยานยนต์เพื่อจะไปส่งของให้ลูกค้าแต่กลับต้องเสียหลักลงข้างถนนเพราะกลุ่มคนพวกนั้นเขาไปขว้างหน้ารถของออกัสไว้ ซึ่งวีนัสเห็นเสื้อของออกัสก็รู้ว่านั้นต้องเป็นออกัสแน่ๆ วีนัสเองที่ทำงานร้านสะดวกซื้ออยู่บริเวณนั้น ก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดโดยคนพวกนั้น3คนพยามจะค้นกระเป๋าของออกัสอี2คนก็ล็อกตัวออกัสไว้ฉันรีบโทรแจ้งตำรวจ และทั้งที่รู้ว่าอันตรายมากแค่ไหนแต่จู่ๆฉันก็วิ่งไปโดยไม่คิดและตะโกนบอกให้พวกเขาปล่อยออกัสซะ ฉันโทรเรียกตำรวจแล้วนะ พวกนักเลงพวกนั้นหยุดทำร้ายออกัสเดินมาหาฉันแล้วพูดว่า
“ผู้หญิงตัวเล็กๆเท่าลูกแมวอย่างน้องนี่โกหกไม่ดีนะ"
“เฮ้ยจับตัวไอ้นี้ไวดีๆล่ะ กูขอเล่นอะไรสนุกๆหน่อยละกัน”นักเลงที่พูดนั้นเหมือนจะเป็นหัวหน้านักเลงมันเริ่มเดินเข้ามาใกล้ขึ้นๆ ฉันก็ต้องเดินถอยหลังไปเรื่อยจนตัวฉันติดผนังร้านค้าแถวนั้น ฉันรู้ว่าฉันคงไม่รอดแล้วแน่ๆฉันเองก็ได้แค่เหลือบมองออกัสที่พยายามดิ้นที่จะช่วยฉันแต่กลับโดนพวกนั้นเตะตีจนอ่อนแรงเนื้อตัวเต็มไปด้วยแผล นี่ฉันมันอ่อนแอที่สุดฉันได้แต่ร้องไห้ออกมาทั้งพยามขัดขืนแต่เพราะแรงของนักเลงนั้นเยอะมากฉันเลยขัดขืนแทบไม่ได้ เรียกว่าไม่ได้เลยด้วยซ้ำฉันทั้งกลัวทั้งทำอะไรไม่ถูกในขณะที่มันพยามปลดกระดุมเสื้อฉันและใช้มือสอดเข้ามาใต้กระโปรง ฉันจึงพยายามร้องขอความช่วยเหลือจากผู้คนแถวนั้นซึ่งก็แน่ว่าไม่ค่อยมีคนผ่านมาเท่าไร มันบอกให้ฉันเงียบก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องฉันทำให้ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นแล้วเริ่มเล่นหน้าอก แล้วจึงพยามจะถอดกระโปรงออกแล้วเริ่มใช้มือทำเรื่องอย่างว่า ฉันที่เจ็บท้องจนไม่รับรู้อะไรได้แต่กลัวแล้วกลัวอีกร้องไห้อย่างกับคนบ้า ตอนนั้นเสียงรถตำรวจก็มาพอดีทำให้พวกนั้นวิ่งหนีไป ส่วนออกัสก็รีบถอดเสื้อคลุมมาปิดตัวฉันไว้ก่อนที่ฉันจะสติดับวูบไป
นักเลงพวกนั้นถูกตามจับตัวได้ครบทุกคน โดยออกัสได้ไปให้การกับตำรวจ ซึ่งมีกล้องวงจรปิดอยู่แต่ไม่เห็นถึงในส่วนของวีนัสแต่เห็นการโดนทำร้ายร่างกายที่ชัดเจนทั้งรอยแผลของออกัส
หลังจากที่ฉันฝืนขึ้นในโรงพยาบาล ฉันได้ยินเสียงพ่อแม่ที่ต่อว่าออกว่าเป็นตัวต้นเหตุทั้งหมดของเรื่อง
ที่ทำให้ฉันต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ ออกัสได้แค่เงียบอยู่แบบนั้นก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า
“ผมขอโทษครับ เพราะผมเป็นต้นเหตุจากนี้ไปผมจะไม่ทำให้วีนัสเดือดร้อนอีกแล้วครับ ฉะนั้นไม่ต้องห่วงนะครับผมจะจากไปและไม่มาเจอหน้าวีนัสอีกครับ"
พ่อและแม่ไม่สนใจอะไรแล้วไล่เขาออกไปจากหน้าห้องเพื่อไม่ให้เขาได้เจอกับฉันอีก เมื่อพ่อกับแม่เข้ามาฉันจึงถามท่านว่า ท่านพูดกับออกัสทำไมไล่เขาไปทำไมฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบไร้อารมณ์ทั้งที่ตอนนั้นฉันอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ แต่กลับไม่มีความรู้สึกฉันเลยปากกาที่อยู่ใกล้มาเจาะที่แขนแล้วพูดว่า “ไม่เห็นรู้สึกเจ็บเลยนี่"
คุณหมอบอกว่าวีนัสเป็นโรคไร้ความรู้สึกเนื่องจากเธออยู่ในสถานะการณ์ที่น่าหวาดกลัวจนเกิดผลกระทบต่อจิตใจและความรู้สึก เป็นโรคที่รักษาได้แต่คงต้องใช้เวลานานกว่าสภาพจิตใจจะดีขึ้น
“ออกัสนายไปอยู่ไหนกัน5ปีแล้วนะที่ไม่ได้เห็นหน้านาย ฉันจะรอนายกลับมาเสมอนะถึงโรคไร้ความรู้สึกของฉันถึงจะรักษาไม่หายแต่ สำหรับฉันนายไม่ใช่ต้นเหตุนะ
วีนัสตัวเธอในตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่แบบโดดเดี่ยวไม่สุงสิงกลับใครเพราะโรคที่เธอเป็น ทำให้ใครเห็นก็คิดว่าเธอเย็นชาเพราะพวกเขาไม่มีใครรู้เลยว่ามันเกิด"อะไรขึ้นกับเธอเมื่อ5ปีก่อน
“ขอโทษนะครับขอซื้อยาหน่อยครับ"
“ได้ค่ะ ต้องการยาแบบไหนล่ะ"
“ขอยาลดไข้กับหวัดน่ะครับ"
“แป๊ปนะคะ นี่ค่ะทั้งหมด50บ."
“ขอบคุณครับ เอ๋"
“ออกัส นายหรอ"
“ครับ..จำผิดแล้วครับงั้นผมขอตัวนะครับ"
วีนัสที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มคนนั้นที่ค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆ เพราะคิดว่าเป็นเขาแน่ๆ
แต่ดูเหมือว่าเขาจะจำวีนัสไม่ได้หรือป่าวนะ
ขอโทษครับผมสัญญาไว้แล้ว ยังไงก็หวังว่าคุณจะเข้าใจผมนะทุกอย่างที่ทำก็เพื่อคุณ การที่เราต้องหายไปจากกันและกันบางทีมันอาจจะถูกกำหนดไว้แล้วก็ได้ แต่ความสุขและความทรงจำจะคงอยู่ตลอดไปไม่จางหายไปแน่นอน
