"เราสัญญานะ ว่าเราจะกลับมาหานายให้ได้!" เด็กชายตัวเล็กพูดขึ้นพร้อมเกี่ยวก้อยกับเพื่อนสนิทของเขา
"นายต้องกลับมาจริงๆนะ เราจะรอ" เพื่อนตัวสูงของเขาพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
"อื้อ สัญญาเลย ระหว่างที่เราไม่อยู่ ก็เล่นกับคนอื่นๆไปก่อนนะ" เด็กน้อยยิ้มร่า ทั้งๆที่ในใจ เขารู้ดีว่าคงไม่มีทางที่ครอบครัวของเขาจะให้เขากลับมาที่นี่อีก..
"เราไปก่อนนะ ลาก่อน.." เด็กน้อยวิ่งออกมาพร้อมน้ำตา เขาไม่กล้าหันกลับไปมองเด็กชายที่เล่นกับเขาทุกเย็นอีกแล้ว..
[ 9 ปีต่อมา ]
"โฟน ไปห้างกัน" พี่สาวของเด็กน้อยในวันนั้นเรียก
" ครับ รอโฟนแป๊บนะ หาหูฟังไม่เจอ"
" โอเคๆ เดี๋ยวพี่ไปรอที่รถนะ"
" ครับ " โฟนตอบรับ พร้อมรีบวิ่งไปหยิบหูฟังแล้วตามพี่สาวของตนไป
@ห้าง
"โฟน แต่งนิยายอีกแล้วหรอ" 'ใบเฟิร์น'พี่สาวของโฟนพูด
" ครับ โฟนรู้สึกว่า วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีแน่ๆ"
" แปลกนะเรา ปกติชอบวันไม่ดีไม่ใช่หรอ แต่ก็แปลกนะ ใครชอบวันไม่ดีกัน โฟนนี่จริงๆเลย"
" ก็ในทุกๆวันที่แย่ ก็จะได้เจอ'เขา'นี่ครับ.."
" อ๋อ พ่อหนุ่มคนนั้นน่ะหรอ ที่เจอกัน1ครั้งต่อปีใช่ไหม"
" ครับ แต่โฟนไม่รู้ว่าเขาจำโฟนได้มั้ย เพราะทุกครั้งที่เจอ เขาไม่เคยคุยกับโฟน แถมพอเข้าไปหาก็ชอบเดินหนีอีก"
" ทำใจเผื่อไว้เถอะโฟน 'รักแรกน่ะ.. ไม่เคยสมหวังหร่อก'นะ" ใบเฟิร์นพูดพลางตบไหล่คนเป็นน้องอย่างเวทนา
#part ใบเฟิร์น
'กันยา' เด็กหนุ่มที่เคยเป็นเพื่อนสนิทที่สุดกับ'ไอโฟน' น้องชายของฉัน ตั้งแต่อนุบาล จนประถม2 ทุกๆเย็นเพราะทั้ง2อยู่บ้านใกล้ๆกัน ทำให้ทั้ง2ชอบไปเล่นด้วยกันประจำ จริงๆในกลุ่มมีทั้งหมด5คน แต่ส่วนใหญ่มีแต่กันยากับไอโฟนนี่แหละที่ชอบออกไปเล่นกันมากที่สุด
ที่รร. ทั้งสองก็ปกติ ไม่ได้สนิทอะไรกัน แต่พอกลับบ้านมา ทั้งสองกลับสนิทและเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จนกระทั่ง ประถมปี 3 ฉันต้องย้ายเข้ามหาลัย พาลต้องพาครอบครัวกลับบ้านไปด้วย เพราะพ่อไม่ไว้ใจให้ผู้หญิงกับเด็กอยู่กัน2คน น้องเลยต้องย้ายรร.และบ้าน ทำให้ไม่สามารถเล่นกับนายกันยาได้อีก และหลังจากนั้นน้องชายฉัน ก็ไม่เคยออกไปเล่นนอกบ้านอีกเลย..
#จบpartใบเฟิร์น
"โฟน นั่งนี่ไปก่อนนะ อีกครึ่งชม.พี่จะมารับ ถ้าพี่มาก็ลงไปข้างล่างเลย โอเคมั้ย"
"โอเคครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"
"อื้อ โฟนก็ดูแลตัวเองด้วยนะ"
"ครับ"
#part ไอโฟน
ผมชื่อไอโฟนครับ เป็นคนที่ค่อนข้างตัวเล็กหรือเรียกว่าค่อนข้างตัวเตี้ยเลย555 แต่ก็นั่นแหละครับ ตอนนี้ผมกำลังรอพี่สาวไปทำธุระที่อื่น แล้วปล่อยผมทิ้งไว้ที่ห้างคนเดียว แต่ผมว่ามันก็ดีนะครับ เพราะว่า
'ผมอาจจะได้เจอกับนายคนนั้น'
ผมรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ เพราะงั้น ผมเลยเขียนฟิคสั้นขึ้นมา เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่ผมมาเดินห้างนี้แล้วบังเอิญมาเจอกับเขา พวกเราคุยกัน และกลับไปเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง.. แต่จริงๆ..
'ผมแอบชอบเขาครับ'
ผมชอบเขาตั้งแต่อนุบาล1ยันปัจจุบัน ซึ่งตอนนี้ผมชอบเขารวมๆก็ 15 ปีแล้วครับ แต่ก็ทรมานมากๆเหมือนกัน เพราะผมรู้ว่าตัวเองคงไม่สมหวัง ความรักเพศเดียวกันแถมไม่ได้เจอกันนานๆคงไม่มีทางสมหวังอยู่แล้ว แต่ผมก็หวังนะครับ หวังว่า..
ผมจะสารภาพรักกับเขาไป เพราะอย่างน้อยถ้า'ได้บอก ก็ดีกว่าไม่มีโอกาสบอกอีกเลย..'
เพราะงั้น คนอ่านทุกคนต้องสารภาพรักกับคนที่ตัวเองชอบให้ได้นะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ ต่อให้เขารับรักเราหรือไม่ นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขา เราต้องยอมรับครับ เพราะเราอาจจะได้เจอกับคนที่รักเราจริงๆก็ได้ เพราะงั้น พยายามเข้านะครับ!
#จบpartไอโฟน
-แชท
ใบเฟิร์น : พี่ใกล้ถึงแล้วนะ ลงมารอเลย
ไอโฟน : ครับ
ไอโฟนเดินลงบันไดเลื่อนอย่างรวดเร็ว แต่ก็หยุดชะงักนิ่ง เมื่อเขากำลังลงชั้น2 เขาได้เจอกับ..
"กันยา.."
พวกเขาทั้ง2ยืนสบตากันอยู่นาน แต่สุดท้ายกันยาก็ได้วิ่งลงบันไดไป หลังจากนั้นก็มีคนวิ่งมาบังเป็นจำนวนมาก ไอโฟนพยายามรวบรวมความกล้าวิ่งตามไป แต่บังเอิญไปเจอกับ'อันนา'แม่ของกันยา ไอโฟนรีบวิ่งตรงไปหาคุณน้าอันนาทันที
"คุณน้าอันนาใช่รึเปล่าครับ"
"อ้าว ใช่จ่ะ แล้วนี่เป็นไงบ้างไม่เจอกันนาน"
"สบายดีครับ คุณน้าล่ะครับ"
"น้าก็สบายดีจ้ะ โตแล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะ"
"คุณน้าเองก็สวยขึ้นมากครับ ยังดูสาวๆอยู่เลย"
"แหมม ปากหวาน กันยา! มานี่เร็ว มาทักเพื่อนสิ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน"
กันยาที่เดินไปไกลแล้ว หันกลับมามองเล็กน้อยแล้วรีบวิ่งหนีไป
"ตายแล้ว เด็กคนนี้ หนูโฟนไม่ต้องไปสนใจหร่อก สงสัยเขาอาย"
"ครับ ไม่เป็นไรครับ😊" ไอโฟนยิ้ม ทั้งที่จริงๆเขาเองก็แอบเสียใจอยู่นิดๆเหมือนกัน
"งั้นผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับ"
"จ้ะ สวัสดีจ้ะ"
@นอกห้าง
...
ตุบ!
คนตัวเล็กทรุดลงพร้อมรอยยิ้มและน้ำตา
"ในที่สุด.. น.. นะ.. ในที่สุดก็ได้เจอเขา.. ฮึก.. ดีใจจัง"
คนตัวเล็กยิ้มออกมาอย่างดีใจ น้ำตาคลอเบ้าจนทำให้คนที่เดินผ่านมาต้องหันมอง
#2เดือนต่อมา
ไอโฟนได้สมัครเฟสไอดีรองไปเล่น'ทฤษฎี21วัน' กับกันยา หวังว่าถ้าจีบไม่ติดก็ขอให้ได้เป็นเพื่อนกันอีกครั้ง
ในเวลาที่เล่นนั้น ในทุกๆครั้งที่กันยาตอบกลับ เขาก็ดีใจมาก ถึงแม้ส่วนใหญ่กันยาจะไม่ค่อยตอบเขาเลยก็ตาม
จนมาถึงวันสุดท้าย.. วันที่ 21 เดือน 9 เขาก็ได้ทำในสิ่งที่อยากทำที่สุด..
"กันยา.. เราชอบนายนะ"
"อืม ขอโทษนะ"
"แต่เรารับรักเธอไม่ได้ เรามีแฟนแล้ว"
...
ฮ่าฮ่า ความรักตลอด15ปีที่ผ่านมา มันจบลงแล้วสินะ..
"อืม ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะ.. ลาก่อน"
คำนี้อีกแล้ว.. คำว่า'ลาก่อน' ทำไมพอได้ฟังหรือได้เห็น.. กันยาถึงอยากจะร้องให้ทุกทีเลยนะ ทั้งๆที่อยากจะรั้งไว้มากแค่ไหน.. แต่ก็ต้องยอมปล่อยเขาไปเสมอ.. ทั้งๆที่จริงๆแล้วกันยาไม่ได้มีแฟน
แต่เพียงแค่กำลังรอคนๆนึง..ที่ได้จากเขาเมื่อ9ปีก่อน เพียงเท่านั้นเอง..
แต่กันยากลับไม่รู้เลย ว่าแชทปลอมที่ทักมาจีบเขาตลอด21วันนี้ จะเป็น..
"คนที่เขารอมาตลอด.."
...
----------------------------------------------
จบแล้วนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของไรท์เองนะครับ อาจจะมีดัดแปลงนิดหน่อย ก็ขอให้ทุกคนเอ็นจอยกับมันน้า555
ขอบคุณที่เข้ามาร่วมอ่านเรื่องราวของไรท์ครับ..
ขอบคุณครับ😊💞
