" แหะๆ" เสียงหัวเราะของเด็กน้อยคนหนึ่ง พร้อมกับเสียงฝีเท้า "ตุบๆ"
" อย่าวิ่งนะคะคุณหนู " เสียงของคนใช้ได้พูดขึ้น " อย่าเข้มงวดไปเลยร่าเปิง" เสียงเด็กน้อยพูด
" โถ่คุณหนู ก็เป็นแบบนี้เนี่ยแหละ ดิฉันเลยเป็นห่วง" ร่าเปิงพูดจบ"โถ่ถ้าเป็นคุณแม่คงไม่ว่าเราสักคำ"
" อึก" เสียงสะอึกของแม่บ้าน " เออคุณหนูเราไปเล่นทางนั้นดีกว่าไหมเจ้าคะ" ล่าเปิงรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ฮุฮูฮุ " คิดจะปกปิดไปถึงไหนกันเชียว แม่บ้านตระกูลเจียงล่าเปิง " เอ๊ะ! เจ้าเป็นใครกันจะมาบุกรุกตระกูลเจียงได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
" นี่! ลืมกันไปแล้วหรอ น่าน้อยใจนะเนี่ยร่าเปิง" ''หา!"
"แก แกเป็นใครกัน" " เซียงเพิง .ไง"บุรุษปริศนากล่าวใว้พร้อมกับหายตัวไป
" น้าเปิงหนูกลัว" " ไม่เป็นไรเซิ้งเจียง เดี๋ยวน้าจะปกป้องหนูเอง" เซิ้งเจียงและร่าเปิงเป็นกำลังกังวล
* ตอนค่ำ* " โอ๋เอ๋ๆ เซิ้งเจียงหลับหรือยังจ๊ะ " "งึม " "เฮ้อ "ร่าเปิงเดินออกจากห้อง เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง "ที่นี้จะทำยังไงดี หากคุณหนูโดนทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไงดี ฉันต้องปกป้องคุณหนูให้ได้ เพราะตอนนี้ คุณหนูมีสายเลือดตระกูลเจียงเพียงผู้เดียว ดังนั้นฉันจะไม่ทำให้มันสูญหายแน่นอน เพราะว่าตอนนี้ชายชุดดำมันเจอพวกเราแล้ว ทีนี้จะทำยังไงดี เราคงจะต้องหนีอีกแล้วสินะ เฮ้อ! คุณคุณเฟยยง ฉันจะทำยังไงดีคะ~"
