สนมตัวร้ายกับสัญญาการเกิดใหม่
ความตายที่ถูกหยิบยื่นให้
ซู่ซูเม่ย นางเอกที่ตายไป
"องค์รัชทายาท ทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้ ท่านเคยบอกว่ารักข้า แต่เพราะตำแหน่งองค์รัชทายาทท่านถึงกับต้องฆ่าข้า และลูกของข้า!! "
องค์รัชทายาทวางยาข้าและองค์ชายสองหาว่าข้าสองคนเล่นชู้กัน เลยฆ่าๆทิ้งและขับไล่องค์ชายสองเพื่อตำแหน่งองค์รัชทายาท พระองค์ใยทำกับข้าเช่นนี้ เพื่ออำนาจพระองค์ทำร้ายข้าและลูกของพระองค์ได้อย่างไร ข้านี้ช่างโง่เขลานักที่มองพระองค์ไม่ออก เชื่อคำพูดลมๆแร้งๆ
อี้เฟยเทียน องค์รัชทายาท
"ซูเม่ย เจ้าอย่าโทษข้าเลย ต่อให้ข้ารักเจ้ามาก แต่ข้าก็ต้องทำ ถือซะว่าทำเพื่อข้าเถอะนะ"
ซูเม่ยชาตินี้ข้ารักเจ้าไม่ได้ ชาติหน้ามีจริงข้าจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว เพราะชาตินี้อำนาจของข้าน้อยกว่าน้องสองน้องสาม เพื่อให้ตำแหน่งของข้ามั่นคง ข้าต้องใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ ข้าขอโทษจริงๆ
ซู่ซูเจิน น้องสาวของซูเม่ย
"หึ!...พระองค์จะอาลัยอาวรณ์อยู่ทำไมกัน รีบๆฆ่านางเถอะเพคะหากยังช้าอีกจะมีคนมาเห็นเข้า ส่วนเด็กในท้องนางก็คงตายเพราะยาพิษไปแล้ว"
จะอาลัยอาวรณ์ทำไม ในเมื่อยังไงท่านก็เลือกข้า ซูเม่ยเจ้าจะโทษข้าไม่ได้หรอกนะทุกอย่างเป็นความโง่ของเจ้าเอง ส่วนแม่เจ้า เดี๋ยวข้าจะส่งนางไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าในไม่ช้าหรอก ท่านแม่ข้าจะได้หมดเสี้ยนหนามทิ่มแทงใจเสียที
ซู่ซูเม่ย นางเอกที่ตายไป
"น...นี้เจ้า!! ข้าเป็นพี่ของเจ้า แต่เจ้ากลับทำกับข้าเช่นนี้ " น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ แต่ความคับแค้นใจของข้ามันมากมายกว่าเหลือเกิน ลูกรักชาตินี้ข้าดูแลเจ้าไม่ได้ ให้กำเนิดเจ้าไม่ได้ยกโทษให้กับความโง่เขลาของแม่เถิดหนา
อี้เฟยเทียน องค์รัชทายาท
"ซู...ซูเม่ย ชาตินี้เจ้าช่วยให้ข้าได้เป็นกำจัดน้องสอง ชาติหน้าข้าจะรักเจ้าเพียงผู้เดียว ลาก่อนซูเม่ย"
เมื่อพูดจบองค์รัชทายาทก็ใช้ดาบแทงทะลุท้องของซูเม่ย แล้วจับมือซูเจินแล้วเดินออกไป
ซู่ซูเม่ย นางเอกที่ตายไป
"ชาติหน้าอย่างนั้นรึ หากชาติหน้ามีจริง ข้าจะให้ท่านชดใช้สิ่งที่ทำกับข้าอย่างสาสม"
สายตาของนางมองคนที่รักดุจชีวิต แต่ตอนนี้สายตาคู่นี้เต็มไปด้วยความแค้น
"สักวันข้าจะกลับมา"ข้ามองดูพวกเข้าสองคนเดินออกไปอย่างช้าๆที่ข้าทำมาทุกอย่างเพื่ออะไรกัน เพื่ออะไร น้ำตาที่ไหลออกมาดุจสายน้ำ เลือดที่คอยๆไหลรินข้าจะตายจริงๆงั้นรึ หากสวรรค์มีจริงโปรดให้โอกาสข้าอีกครั้งได้หรือไม่ ไม่ว่าข้าต้องแลกด้วยอะไรข้าก็ยอม
(แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆมืดดับไป )
เกิดใหม่อีกครั้ง
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"อิงอิง!! อิงอิง!...เจ้ารีบไปบอกนายท่านเร็วว่าคุณหนูฟื้นแล้ว เร็วๆเข้ามั่วยืนอึ่งอยู่ได้"
อิงอิง องครักษ์ของนางเอก
"อ้อได้...ได้ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้"
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"โถ่...คุณหนูของบ่าว บ่าวนึกว่าจะไม่เจอคุณหนูแล้ว ฮื่ออ... "
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"เจ้า...เจ้าเป็นใครกัน มา
กอดข้าร้องไห้เช่นนี้ ปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่"
(นางเป็นใครกัน ข้าไม่เคยรู้จักนางมาก่อน อะ...ทำไมข้าปวดหัวเช่นนี้ นี้ข้ายังไม่ตายหรอกรึ หรือว่าข้าฝันไป)
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"คุณหนู! คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ หรือว่าปวดหัว ปวดหัวใช่มั้ยเจ้าคะ ข้าจะรีบไปตามหมอหลวงให้ ท่านถูกโยนลงน้ำไป เดิมทีท่านไม่หายใจทุกคนต่างคิดว่าท่านตายไปแล้ว พอท่านฟื้นมาเช่นนี้ช่างเป็นปฏิหารย์ที่สวรรค์ประธานลงมาให้แก่คุณหนูจริงๆ ข้าจะรีบไปตามหมอหลวงเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ถูกจับโยนลงน้ำงั้นรึ หมายความว่าอะไรข้าถูกโยนลงน้ำ นี้มันอะไรกัน ข้าถูกวางยาพิษแล้วถูกแทงตายเหตุใดข้ายังมีชีวิตอยู่ โอ๊ย...!!! ข้าปวดหัวเหลือเกิน"
( แล้วภาพต่างๆก็ลอยเข้ามาในหัวข้า นางเป็นใครกัน เจ้าเองรึที่ถูก โยนลงน้ำ นางเป็นใครกัน แล้วข้ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร )
แม่ทัพเซี่ย หรือเซี่ยจื้อจ้าน พ่อนางเอก
"ลูกพ่อ เจ้าฟื้นแล้ว เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง โถ่ลูกรักของพ่อ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
(เขาผู้นี้คือแม่ทัพเซี่ยที่เรื่องลืองั้นรึ เหตุใดเขาถึงบอกว่าข้าเป็นลูกของเขากัน )
"เอ่อ...ท่านแม่ทัพ ท่านมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร ที่นี้คือ...?"
แม่ทัพเซี่ย หรือเซี่ยจื้อจ้าน พ่อนางเอก
"ชิงเออร์ นี่...พ่อเองเจ้าจำพ่อไม่ได้รึ ฮึ...ข้าผิดเองที่ปล่อยให้เจ้าไปชอบคนพันธุ์นั้น ข้าจะให้มันชดใช้ให้แก่เจ้า ต่อให้เป็นศัตรูกับราชวงศ์ข้าก็ยอม!!"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
(ชะ...ชิงเออร์ ข้าคือชิงเออร์หรือว่านางที่ข้าเห็นคือชิงเออร์ เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน ทำไมข้าถึงมาอยู่ในร่างของนาง) "ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดข้าถึงถูกโยนลงน้ำ"
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"ชิงเออร์เจ้าฟื้นแล้ว มาให้พี่กอดเจ้าที"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"เอ่อ...ท่านพี่รึ ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่"
( ก็รู้และนะว่าเป็นพี่น้องกอดกันมันปกติ แต่ตอนนี้ข้าไม่ใช้นางนี้สิ )
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"อะ...เจ้าคงไม่สบายตัวอยู่ โทษทีๆ ข้าดีใจมากไปหน่อย"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ท่านพ่อ...คือท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ ว่าเหตุใดข้าถึงถูกจับโยนลงน้ำ"
( ไม่ว่าข้าจะอยู่ในร่างนี้นานหรือเปล่า ยังไงข้าก็ต้องรู้ก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าของร่างกันแน้)
แม่ทัพเซี่ย หรือเซี่ยจื้อจ้าน พ่อนางเอก
"เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆเหรอ นี้มันเป็นความผิดของข้าสินะ "
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"ท่านพ่ออย่าร้องไห้เลย เข้าเข้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะคุยกับน้องรองเอง"
( ท่านอดหลับอดนอนมาทั้งคืน เพราะเสียใจที่คิดว่าชิงเออร์ตาย ตอนนี้นางฟื้นแล้ว ข้าห่วงว่าท่านจะป่วยไปกับนางด้วย )
แม่ทัพเซี่ย หรือเซี่ยจื้อจ้าน พ่อนางเอก
"ได้...ได้ ในเมื่อชิงเออร์ไม่เป็นอะไรแล้วข้าก็สบายใจ
ชิงเออร์ลูกหากเจ้าคุยกันเสร็จก็พักผ่อนซะนะ พ่อไปก่อน"
( ลูกข้า ต่อไปนี้ข้าจะไม่ให้ใครทำอะไรเจ้าได้อีก)
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ท่านพ่อ อย่าห่วงข้าเลย ท่านไปพักผ่อนเถิด ข้าคุยกับพี่ใหญ่สักครู่ เดี๋ยวข้าจะรีบพักผ่อน"
(ท่านดีกับข้าเหลือเกิน แม้แต่พ่อข้าแท้ๆยังไม่เคยดีกับข้าเช่นนี้ นี้สินะการได้รับความรักจากครอบครัว)
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"เจ้า...เจ้า...ไม่เป็นอะไรแล้วนะ เจ้าอยากรู้อะไร ก็ถามข้ามาเถอะน้องพี่ จะจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"เอ่อ...ท่านพี่ ข้าชื่ออะไร?
แล้วเหตุใดข้าถึงถูกโยนลงน้ำ?"
( ดูจากสีหน้าท่านพี่ ข้าคงไม่ใช้คนเลวร้ายหรือฆ่าใครตายหรอกใช้มั้ย)
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"เจ้าชื่อเซี่ยลู่ชิง เป็นคุณหนูรองของตระกูลเซี่ย นิสัยเย่อหยิ่ง เอาแต่ใจ เก่งทั้งบู๊ทั้งบุ๋น ไม่ว่าจะด้านสติปัญญา ไม่ว่าจะดาบหรือแส้เจ้าก็ช่ำชอง ส่วนเรื่อง....เอ่อ..."
(ข้าจะบอกนางดีรึเปล่านะ เรื่องของท่านอ๋อง)
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"แล้วเรื่อง...ที่ข้าถูกโยนลงน้ำละ ท่าน...ท่านบอกข้าเถอะ ข้ารับได้"
(หากท่านไม่บอกข้าตอนนี้ ข้าจะรับมือกับสิ่งที่จะเกิดได้อย่างไรกัน ถึงไม่รู้ว่าต้องอยู่นานแค่ไหน แต่ก็ต้องหาทางรับมือก่อนอยู่ดี)
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"เรื่องที่เจ้าถูกโยนลงน้ำนั้น...นั้น เป็นเพราะท่านอ๋อง เค้าคิดว่าเจ้าทำร้ายสนมคนโปรดจึงได้จับเจ้าโยนลงน้ำ ทั้งที่รู้ว่าเจ้าว่ายน้ำไม่เป็นแต่กลับโยนเจ้าลงน้ำ แบบนี้จะไม่ให้ข้าและท่านพ่อโกรธได้อย่างไร "
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
(แบบนี้นี้เอง ก็ไม่แปลกหรอกก็ไม่ทำร้ายคนรักของท่านอ๋อง แต่ด้วยนิสัยของลู่ชิงข้าก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่)
"ท่านพี่ข้าเป็นอะไรกับท่านอ๋องรึ ถึงได้มีสิทธิ์ไปหึงหวงออกหน้าออกตาเช่นนั้น"
การเริ่มต้นใหม่ของซู่ซูเม่ย
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"ก่อนหน้านี้ ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้เจ้าแต่งกับองค์รัชทายาทแต่เจ้าปฏิเสธ เจ้าบอกกับฝ่าบาทว่าเจ้าชอบท่านอ๋องและขอแต่งเป็นชายาอ๋อง ฝ่าบาทไม่อยากจะขัดเจ้าเพราะเห็นแก่หน้าท่านพ่อจึงอนุญาตให้เจ้าได้แต่งกับท่านอ๋อง อีก2อาทิตย์เจ้าก็ต้องแต่งเป็นชายาท่านอ๋อง แต่เจ้ากลับเกิดเรื่องซะก่อน เห็นนางกำนัลพูดกันวันว่าวันนั้นเจ้าเข้าไปในจวนท่านอ๋องแล้วมีปากเสียงกับอวี๋ซูมี่จนนางตกน้ำและหมดสติ ท่านอ๋องมาช่วยนางได้ทันเลย...เลยจับเจ้าโยนลงน้ำ
แต่ถึงอย่างไรเสีย เจ้าก็เป็นลูกแม่ทัพก็หน้าจะเห็นแก่หน้าท่านพ่อบ้าง แต่กลับทำกับเจ้าเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะทูลฝ่าบาทให้ลงโทษเขา เรื่องในวันนั้นข้าก็รู้เท่านี้แหละ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
(เรื่องฟังดูแปลกๆ มีเหตุอันใดลู่จิงถึงทำร้ายอวี๋ซูมี่ จะบอกว่าหึงหวงท่านอ๋องก็ไม่หน้าใช้ ถ้านางคิดจะแต่งเป็นชายาอ๋องอี้นางก็ต้องรู้อยู่แล้วสิว่าท่านอ๋องชอบพอนาง ไม่ได้...ข้าต้องรู้ให้ได้ ไม่แน้เรื่องนี้อาจเป็นขวากหนามข้าในอนาคต)
"ท่านพี่ ท่านอย่าไปทูลฮ่องเต้เลย อย่างไรเสียข้าก็เป็นคนผิดข้าทำให้นางตกน้ำ หากคนภายนอกนำไปพูดจะไม่ดีต่อตระกูลของเรา ท่านเชื่อข้านะ...ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง" (ข้าอ้อนท่านขนาดนี้ ถ้าไม่ใจอ่อนก็ก็หมดหนท่างแล้ว)
เซี่ยลู่จื่อ พี่ชายนางเอก
"เจ้าเนี้ยนะ...เจ้าจะอ้อนข้าไปจนแต่งงานเลยรึไง เจ้าโตแล้วและข้าเชื่อว่าเจ้าจะจัดการทุกอย่างได้ เอาเถอะเจ้าพักผ่อนซะเดียวข้าจะไปตามหาลู่เสียนก่อน ตั้งแต่รู้ว่าเจ้าตายก็หายตัวไปเลย เอาละข้าไปละเจ้ารีบดื่มยาแล้วนอนเถอะ"
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"คุณหนู...คุณหนูจะเอาอะไรมั้ยเจ้าคะ เดิมที่จะไปตามหมอหลวงแต่เห็นคุณหนูคุณชายใหญ่คุยกันนาน จนหมอหลวงกลับไปหมดแล้ว หรือถ้าคุณหนูต้องการหมอบอกข้าได้เลยนะเจ้าคะ "
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ไม่ละเจ้าไปพักเถอะ"
ฟู่หลงค่อยๆเดินออกไปแต่ก็กังวลคอยหันมามองลู่ชิงอยู่ตลอด
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"เอาละๆ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าไปเถอะ หากมีอะไรข้าจะเรียกเจ้าเอง"
(นายบ่าวคู่นี้คงสนิทกันมากสินะ)
ฟู่หรง บ่าวคนสนิทของนางเอก
"เจ้าค่ะ"
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"สมกับเป็นจวนแม่ทัพจริงๆ ห้องทั้งใหญ่และงดงาม"
ซูเม่ยเดินดูรอบๆห้อง และของทุกชิ้น เพื่อเรียนรู้ชีวิตของลู่ชิง
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ลู่ชิงนะลู่ชิง เจ้าคงเจ็บปวดมากสินะที่คนที่เจ้ารักทำกับเจ้าเช่นนี้ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี ข้าเองก็เจ็บปวดเช่นกัน"
น้ำตาของซูเม่ยค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกสิ้นหวังและสมเพชตัวเองที่โง่เขลาปล่อยให้ความรักอยู่เหนือเธอ ภาพเหตุการในวันนั้นที่เธอถูกองค์รัชทายาทฆ่าลอยเข้ามาเหมือนตอกย้ำว่าเธอโง่เขลาเพียงใด เธอทรุดลงกับพื้นดั่งขาไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะยืน เธอทำได้แค่นั้งร้องไห้อยู่ตรงนั้น
เซี่ยลู่ชิง นางเอก
"ซู่ซูเม่ยคนเดิมได้จากไปแล้ว ตอนนี้มีแค่เซี่ยลู่ชิงคนที่มีทุกอย่าง แม้กระทั่งอำนาจ ข้าจะมั่วแต่มานั่งร้องไห้ไม่ได้ ข้ายังเหลือคนให้ข้าต้องปกป้องอีก ท่านแม่ ท่านรอข้าก่อนนะ"
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"ท่านอ๋อง!!! ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง พระ...พะ... พระชายาลู่ชิงฟื้นแล้วพะยะค่ะ หม่อมฉันได้ยินว่าเมื่อวาน พระชายาฟื้นขึ้นมาแต่กลับจำอะไรไม่ได้"
(คงไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอีกใช้มั่ยน้าาา...ข้าละรับอารมณ์ท่านไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย)
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"หึ!!"
เพล้ง!! ท่านอ๋องเมื่อรู้ว่าลู่ชิงฟื้นก็โกรธเป็นอย่างมาก จนเผลอ ขว้างแก้วน้ำชาในมือแตก
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"ทะ...ท่านอ๋อง ใจเย็นๆก่อนเถอะพะยะค่ะ อย่างไรเสียนางก็จำเรื่องวันนั้นไม่ได้ แล้ว...พระองค์จะทรงแต่งกับนางอยู่มั้ยขอรับ"
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"แต่งไม่แต่งข้าเลือกได้งั้นรึ ถ้านางไม่มีพ่อคุ้มกะลาหัวอยู่นางจะมีชีวิตถึงตอนนี้รึ
ข้าต้องทำให้นางไม่อยากแต่งกับข้าเองต่างหาก ไม่งั้นเสด็จพ่อไม่มีทางยอมแน้"
อ๋องอี้ หรืออี้เฟยหลง พระเอก
"ผู่เย่ว เจ้าไปสืบดูให้ละเอียดว่านางจำได้มากน้อยแค่ไหน"
ผู่เย่ว องครักษ์ของท่านอ๋อง
"พ่ะย่ะค่ะ" (รีบไปดีกว่าขืนอยู่นานไม่รู้ ว่านอกจากแก้วชาแล้วอะไรจะลอยมาอีก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
