"ว้าว.. เธอเก่งจังเลย"
"ไม่หรอก ของเธอเองก็ดูดีใช้ได้เลยละ"
~ การแข่งขันจะหมดเวลาในอีก สามสิบนาทีข้างหน้า ขอให้ผู้เข้าร่วมการแข่งขันทุกท่านเร่งมือด้วย ~
เสียงประกาศดังกึกก้องไปทั่วบริเวรลานกว้าง รูปปั้นน้ำพุใหญ่ตั้งตระการตาอยู่กลางสวน รายล้อมด้วยผู้คนมากมายทั้งชายและหญิง ที่กำลังรับชมการแข่งขันเพื่อแย่งชิงชายที่หญิงสาวมากมายใฝ่ฝันจะได้ครอบครอง
~ หมดเวลา เราจะเริ่มทำการขัดเลือกผู้ที่จะผ่านเข้ารอบต่อไป ขอให้ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านวางผลงานไว้บนโต๊ะ แล้วพักผ่อนตามอัธยาศัยและอีก ยี่สิบหน้าทีข้างหน้าเราจะทำการประกาศผลคักเลือก~
เมื่อเสียงประกาศจบลง ผู้คนต่างพากันเดินชมผลงานของผู้เข้าแข่งขัน บางคนก็หาอะไรทาน บางคนกำลังฝึกฝนฝีมือ โดยหวังว่าตนจะผ่านการคัดเลือก
หญิงสาวจำนวนสามร้อยคนผ่านการคัดเลือกจากสองพันคนในรอบแรก และการแข่งขันรอบต่อไปจะมีขึ้นในอีกสองสัปดาห์ เพื่อให้เวลาในการเตรียมตัว เตรียมใจกับการแข่งขันรอบต่อไป
" วิ่งแข่งหรอ?" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง พรางคิดในใจว่าเป็นการแข่งขันที่ง่ายหรือเปล่า หรือจะมีอะไรแอบแฝง
"นี่เธอ.." เสียงแหลมราวกับนกแก้วเรียกใครสักคน
"ฉันเหรอ? เธอเรียก.. ฉันรึเปล่าเมื่อกี้" โนรัน หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถาม
"ใช่สิ.. ฉันเรียกเธอนั่นแหละ" หญิงสาวที่แลดูเด็กกว่าตอบ พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ราวกับว่าตั้งใจจะหาเรื่อง
~ฉันละเกลียดพวกเด็กไม่มีการเทศะพวกนี้จริงๆ~ โนรันบ่นในใจแต่มิได้ตอบโต้การพูดจายียวนของเด็กสาวแม้แต่น้อย
" ฝีมือการแกะสลักก็งั้นๆ ผ่านเข้ารอบได้เนี่ย คงจ่ายหนักไม่เบาซินะ"
" อืมมม.. ถ้าเธอพูดว่าหนัก มันก็คงไม่เบาแหละนะ" โนรันยกมือเกาคางทำท่าครุ่นคิด ด้วยท่าทางยียวนไม่แพ้กัน
"ฉันไม่ใช้เพื่อนเล่นแกนะ" หญิงสาวแสดงอาการโกรธเคืองออกมาเล็กน้อย
"แล้วเธอหละ.. รู้มั้ย" โนรันพูดพร้อมกับเลื่อนตำแหน่งตัวเองให้เข้าใกล้หญิงสาวมากขึ้น
" รู้มั้ยว่าชั้นอายุมากกว่าเธอเท่าไหร่? " หญิงสาวแสดงใบหน้าที่หวาดระแวงมากยิ่งขึ้น เมื่อคนตรงหน้ายืดอกยืนเต็มตัว ด้วยส่วนสูงและใบหน้ารวมถึงแววตาแดงกร่ำ ทำให้ดูน่ากลัวเป็นทวีคูณ
" มะ.. มะ.. แหม ไม่เห็นจะต้องทำท่าทางหน้ากลัวขนาดนี้เลย ฉันก็แค่..." หญิงสาวพูดติดขัด ใบหน้ามีเหงื่อเม็ดเล็กเกาะอยู่ตามไรผม หน้าซีด ปากสั่นจนเหมือนจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าต้องยัดของกับใคร ทำไมต้องโกรธฃด้วย"
"เอ๋!"
"หม่ามี๊ วันนี้เราจะไปหาคุณทวดกันใช่มั้ยคะ" เสียงใสๆ ของเด็กน้อยถาม พร้อมดึงแขนของคุณแม่ของเธอ นัยน์ตาเป็นประกาย มองด้วยความเว้าวอนและออดอ้อน
"แน่นอนจ๊ะ คนเก่งของแม่ แต่ต้องรอคุณพ่อกลับมาก่อนนะ เพราะฉนั้นระหว่างรอควรทำอะไรเอ่ย" หญิงสาวพูดหยอกล้อกับลูกสาวอย่างอารมณ์ดี
// แกร็ก //
// ปั่ง //
เสียงเปิดและปิดประตูอย่างรีบร้อนทำให้สองแม่ลูกที่กำลังเล่นกันอยู่หันมามองทางหน้าประตู
" เป็นอะไร ทำไมเร่งรีบจัง? " หญิงสาวถามด้วยความตกใจ เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้เป็นสามี เหงื่อท้วมตัว ใบหน้าซีดเผือก
" เราต้องรีบพาลูกออกไปจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุด" ชายวัยกลางคนพูดอย่างรีบร้อน มือไม้ควานเก็บของสำคัญใส่กระเป๋าที่ถือกลับมาจากที่ทำงาน
"เกิดอะไรขึ้น ช่วยอธิบายทีซิ? " หญิงสาวถามหารายละเอียด มือพลางเก็บของจำเป็นและเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าสะพายหลัง
" อีกสองชั่วโมง จะเกิดสงครามระหว่างเมือง ฉันได้ยินมาจากพวกกองทัพระหว่างทางกลับมานะ" สามีอธิบาย
" แล้วแน่ใจหรอ? มันไม่ใช่การพูดส่งเดชแน่นะ?" หญิงสาวทวนถาม
ในระหว่างทางที่เราขับผ่านมาเพื่อออกไปยังชานเมือง ทั้งสามเห็นขบวนรถหุ้มเกราะและอาวุธสงครามมากมาย นั้นย้ำให้รู้ว่าสิ่งที่สามีได้ยินมา ไม่ผิดแน่
แต่อะไรก็เกิดขึ้นโดยไม่ได้คาดคิดได้เช่นกัน เมื่อเสียงระเบิดดังมาจากในเมืองที่ครอบครัวเคยอยู่ มันเริ่มสงครามก่อนเวลา เราออกมาไกลพอสมควรในอ้อมแขนของหญิงสาว โอบกอดร่างเล็กไว้อย่างเหนียวแน่น แต่ใครจะคิดว่าที่ๆเรากำลังมุ่งหน้าไป ได้พังทลายลงไปก่อนหน้าเสียแล้ว
" พ่อ แม่" หญิงสาวตะโกนเรียกหาบุพการีในซากกองเพลิงที่เพิ่งจะดับมอดไปได้ไม่นาน น้ำตาไหลนองหน้า เสียงสั่นเครือ ด้วยความหดหู่และสิ้นหวัง
ในใจภาวนาให้ปลอดภัย แต่ใครจะรู้ละ อีกสามวันให้หลังความหวังจะพังทลายสิ้น
" ที่รัก" สามีเรียกพร้อมโอบกอดหญิงสาวและลูก
" ผมต้องไปแล้ว ดูแลลูกแทนผมด้วย ผมรักคุณกับลูกมากนะ"
"คุณจะไปไหน อย่าไปนะ ได้โปรด.."
น้ำตาไหลอาบแก้ม หญิงสาวพลันลุกขึ้นจากเตียง นัยน์ตาแดงระเรื่อ หัวใจเต้นถี่รัว เมื่อฝันถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่อาจลืมเลือน
" ฝันอีกแล้วหรอ? ฉันว่าเธอควรจะยอมแพ้ได้แล้วนะ โนรัน"
ควันดำลอยกระจายทั่วทั้งห้องจนมืดมิดในยามย่ำรุ่ง โนรันนั่งก้มหน้านิ่งแต่ ยังคงมีน้ำตาหลังไหลไม่ขาด
" นี่.. เธอก็รู้ดีว่าเธอยอมแพ้ได้ แล้วจะยื้อเวลาไปทำไมกัน" ชายร่างปราบเปรียวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่า พรางพูดจายียวน
" หึ.. แกคิดว่าฉันโง่มากนักรึยังไงถึงจะจับทางแกไม่ออก" โนรันเช็ดน้ำตาก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งโซฟาข้างหน้าเตียงของเธอ
" ฉันว่าเธอคงไม่ได้ถูกลงโทษให้ทนทุกข์ทรมานกับการมีรักใหม่หรอก แต่ว่าเป็น... " ชายร่างเล็กวาร์ปตัวเองมาประชันหน้ากับหญิงสาว พร้อมรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอันตราย
" ฉันรู้ดี แกไม่ต้องมายุ่ง" หญิงสาวลุกขึ้นก่อนใช้ดาบเวทมนตร์ฟาดฟันไปที่ชายร่างเล็ก
เงาดำกลับสลายกลายเป็นควันพร้อมทั้งเสียงหัวเราะเย้ยหยันก่อนจะหายไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและแสงอรุณที่เริ่มสาดแสงเข้ามาภายในห้อง
ณ ลานประลองราชวัง XXX
สองอาทิตย์ที่ผ่านมามันช่างเหมือนเวลาสั้นๆสำหรับใครหลายคนแต่สำหรับโนรันมันช่างยาวนาน
~อรุณสวัสดิ์ท่านผู้เข้าแข่งขันทุกท่าน อย่างที่ทราบกันดีว่าการแข่งขันของวันนี้คือ การแข่งขันวิ่งแข่ง หากท่านทั้งหลายคิดว่าแค่ซ้อมวิ่งยังไงก็มีสิทธิ์ชนะ ท่านคิดผิดแล้ว เพราะเราจะมิได้วิ่งแข่งกันเอง แต่... "
องครักษ์ฝ่ายซ้ายผายมือไปทางด้านข้าง มันคือกรงเสือชีต้าร์ นักล่าที่วิ่งด้วยความเร็วที่เหนือนักล่าใดๆ ผู้เข้าแข่งขันต่างพากันตื่นตระหนก นี่มันไม่้เรียกวิ่งแข่งแล้วละ เรียกวิ่งหนีหน้าจะถูกซะกว่า พามาฆ่าชัดๆ ไอกษัตริย์หน้าเลือด
~กติกาในการแข่งครั้งนี้ เราจะให้ผู้ที่อาสาเริ่มก่อนได้ลงแข่งก่อนและผู้ที่ไม่ขออาสาตนจะตกรอบในทันที และการแข่งขันในวันนี้เจ้าชายอาเทอร์จะทรงเสด็จเยี่ยมชมด้วยองค์เอง~
ผู้เข้าแข่งขันต่างพากันตื่นตระหนกใจรึก็กลัวแต่ตัวก็อยากจะถวาย พวกเธอนี่ช่างน่ากลัวยิ่งนัก บางคนยอมถอย บางคนยอมเสี่ยงแต่ยังไม่มีใครอาสาเป็นคนแรก
" ท่านพี่เสด็จมาเองเยี่ยงนี้ สาวๆคงยอมตายถวายพระองค์แน่เลย" ชายร่างบางนั่งลงข้างๆพี่ชาย
"หึ.. น้องข้า เจ้าก็ช่างพูด หากมีหญิงใดยอมสละชีวิตเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายข้า ข้าคงจะเป็นชายที่โชคดีที่สุดในแผ่นดินนี้แล้ว" อาเทอร์พูด พรางหันหน้าไปหาน้องชายต่างพ่อแม่ ใบหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาแสดงความผิดหวังอยู่ไม่น้อย
~แม่หญิงท่านนั้นขออาสาเป็นผู้แรกในการแข่งขัน..."
ท่ามกลางผู้คนที่กำลังครุ่นคิด มีมือหนึ่งชูขึ้นมา
อย่างกล้าๆกลัวๆ ใบหน้าซีดขาว ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาคลอเบ้า
/ถ้ากลัวขนาดนั้นแล้วจะอาสาทำไมกันนะ แค่ยอมแพ้มันยากมากนักรึยังไง/ โนรันคิดในใจ ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งเพื่อดูการแข่งขัน
" ยัยโง่ หาเรื่องให้ฉันตลอด" โนรันสบถกับตัวเอง
สายตานับร้อยจ้องมองไปที่หญิงสาวตัวเล็ก ที่ตอนนี้ได้แต่ยื่นนิ่ง ตัวสั่น อยากรู้นักเธอคิดอะไรอยู่
"ว้าวท่านพี่ นางโฉมงามไม่เบาเลยน้าา" วิลล์พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่หน้ากรงเสือ
~เราจะเริ่มการแข่งขันนะบัดนี้~ สิ้นเสียงประกาศ ลูกกรงเหล็กหนาค่อยๆเปิดขึ้น
เมื่อเหยื่อยืนอยู่ตรงหน้า มีหรือนักล่าจะยอมปล่อย เสือชีต้าร์ กระโจนเข้าหาหญิงสาวทันทีที่ลูกกรงเปิดกว้างพอ
น้ำสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วลานประลอง ผู้คนต่างพากันส่งเสียงร้องอย่างตื่นตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
"ฉันจะต้อง... ดูแลเธอ... ไปถึงเมื่อไหร่!?"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
