ดินแดนมังกร

"เจ้ายอมแพ้เถอะ ทหารของข้าล้อมไว้หมดแล้ว"

"ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเทพเซียนอย่างพวกเจ้าจะมารังแกเผ่ามังกรของข้า แต่ในเมื่อเจ้ามาถึงแดนข้าแล้ว ข้าจะสั่งสอนพวกเจ้าเอง!"ไม่ทันที่ราชามังกรจะใช้ดาบสังหารเหล่าทหารของอีกฝ่าย สายตาก็เหลือบไปเห็นลูกสาวของตนเอง ที่ถูกโหย่วหมิงจับตัวไว้

ทำให้ราชามังกรเผลอปล่อยดาบในมือตนตกลงพื้น

จังหวะนั้นทำให้โหย่วหมิงได้ทีใช้ดาบปลิดชีพของ'ซูลี่'เด็กสาววัย16ปี ลูกสาวของราชามังกร ร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวค่อยๆแตกสลายไป

ราชามังกรเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มในใจคนเป็นพ่อเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

ทหารนับร้อยวิ่งมาล้อมราชามังกร "ในที่สุดเจ้าก็แพ้ภัยให้กับข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!" สิ้นสุดเสียงหัวเราะ โหย่วหมิงกำลังจะยกดาบสังหารราชามังกร

"หยุดนะ! โหย่วหมิง" ทหารทั้งหมดต่างพากันหันไปมองต้นเสียง

ที่ปรากฏเป็นร่างหญิงสาวมีปีกด้านหลังสีขาวงามสง่า ใบหน้าเรียวสวยดังเทพธิดา นัยตาสีแดงก่ำ สีหน้าเคียดแค้น สมกับเป็นธิดารักของเผ่านกเฟิ่งหวง 'เฉาผิง' นางใช้ปีกของตนพัดเหล่าทหารทั้งร้อยเสียหลักล้มลง

"10ปี หลังจากนี้ ผนึกนี้ก็จะถูกปลด ต่อจากนี้จะเป็นศึกระหว่างเผ่าเทพเซียนกับเผ่ามังกร" สิ้นเสียงของหญิงสาวก็รีบสละชีวิตตนผนึกราชามังกรไว้

"10ปี ให้หลังเจียวหลงจะพื้นขึ้น จะเกิดสงครามครั้งยิ่งใหญ่" โหย่วหมิงพูดเสร็จก็ให้ทหารนำผนึกไปไว้ที่ห้องลับหอเก็บคำภีร์ของวังเวหาดและสร้างม่านอาคมไว้แน่นหนา

"ทหาร! เฝ้าหอเก็บคำภีร์นี้ไว้ให้ดี ห้ามให้ผู้ใดเข้าออกโดยพลการเด็ดขาด!"

"ขอรับ!"โหย่วหมิงเดินออกไปโดยท่าทีกังวลว่าภายภาคหน้าจะรับมือกับราชามังกรได้อย่างไร "อาจารย์ขอรับ ท่านไปไหนมาขอรับ" หนุ่มน้อยวัย11ปี หน้าตาน่ารัก ผมดำสนิท แต่งตัวสะอาดดูเป็นเชื้อสายราชวงศ์นามว่า 'อี้เฟิง' เป็นศิษย์คนเดียวของโหย่วหมิง

"อาจารย์ไปทำธุระมา เจ้ามีอะไรรึ" โหย่งหมิงตอบไปส่งๆ "ข้าเห็นสีหน้าอาจารย์ดูเครียดๆ ข้าเลยเข้ามาถาม" ศิษย์รักยิ้มให้อาจารย์

"งั้นข้าจะไปพักผ่อนก่อนล่ะ" เด็กน้อยน้อมส่งอาจารย์ที่เคารพ

10ปีต่อมา..

แดนมังกร

"เจ้าจะนอนเหมือนคนซ้อมตายอย่างนี้ทั้งวันเลยรึ"ขว้างหนังสือใส่คนที่นอนอยู่

"โอ้ย! อาจารย์ข้าไม่ได้หลับนะ ข้านอนทบทวนบทเรียนที่อาจารย์สอนอยู่"หญิงสาววัย18ปี ผิวขาว ดวงตากลมโต ผมยาวสลวยใบหน้าเรียวงามมีนามว่า'เชาเหยียน'เป็นศิษย์น้องของสำนักอวิ๋น ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้อาจารย์

"เจ้าไม่ต้องทาแก้ตัว การบ้านที่ข้าสั่งทำเสร็จแล้วรึ" หันมามองหน้าเขาเหนียนอย่างคาดโทษ

"แฮร่ๆ อาจารย์วันนี้ข้าปวดหัวมาก ข้าขอนอนต่อนะ^_^" ส่งยิ้มให้อาจารย์แล้วทำความเคารพ อาจารย์ที่รู้อยู่แล้วว่าศิษย์ของตัวเองนิสัยยังไง จึงทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินกลับหอเก็บคำภีร์ของเผ่ามังกร

เมื่อเปิดประตูเข้ามาด้านหน้าจะเป็นที่นั่งสำหรับอ่านหนังสือของราชามังกร ด้านซ้านจะเป็นชั้นวางหนังสือหรือคำภีร์โบราณต่างๆ แต่ถึงแม้เจียวหลงไม่อยู่ ก็ยังให้สาวใช้มาทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ

เฉินฝูเดินดูรอบๆห้อง สายตาเหลือบไปเห็นแสงสีฟ้าเปร่งประกายออกมาจากในกล่องที่วางไว้บนชั้นวางหนังสือบนสุด เฉินตูถือวิสาสะเปิดดู มันคือไข่มุกเหมันต์ เป็นไข่มุกมังกรที่ราชามังกรเจียวหลงเคยฝากไว้ให้เฉินฝูดูแล

และเมื่อมันเรืองแสงขึ้นมานั้นแปลว่า ราชามังกรกำลังจะฟื้นขึ้น ผนึกจะถูกปลด เฉินฝูจึงรีบกลับห้องของตัวเองเพื่อคิดหาวิธีที่จะช่วยเหลือเจียวหลง

วันต่อมา..

"เชาเหยียนเจ้าเป็นศิษย์คนเดียวที่ข้าไว้ใจดังนั้น ข้ามรภารกิจให้เจ้าทำ"

"ภารกิจอะไรหรอ อาจารย์" สีหน้าเชาเหยียนงุนงง

"เจ้าต้องไปหาที่ซ่อนผนึกมังกรที่เมื่อ10ปีก่อน พี่สาวของเจ้าได้สละชีวิตของตนเองเพื่อผนึกเจียวหลงไว้" เฉินฝูเสียงเรียบแต่สีหน้าจริงจัง

"พี่สาวข้าผนึกมังกรไว้หรอ" เชาเหยียนที่ไม่รู้เรื่องพี่สาวของตัวเองมาก่อนเพราะตอนนั้นทุกคนต่างหนีตายจากสงคราม พ่อแม่ของเชาเหยียนจึงส่งนางไปหลบในถ้ำหลังภูเขาของแดนมังกร

"ใช่ เฉาผิงยอมสละชีวิตตนเพื่อช่วยเหลือเจียวหลง" ผู้เป็นอาจารย์ที่ตอนนี้กลับคิดมากกลัวว่าศิษย์ของตัวเองจะเคียดแค้นจนเสียสติ จนลืมไปว่าควรทำอะไรก่อนอะไรหลัง เฉินฝูจึงแปลงกายเป็นพัดคู่กายเชาเหยียนและคอยช่วยเหลือศิษย์ทำภารกิจ

ดังนั้นทั้งสองจึงออกเดินทางไปยังเมืองของเผ่าเทพเซียน 'วังเวหาด' ซึ่งห่างจากดินแดนมังกรอยู่ หนึ่งพันลี้ ทั้งสองเดินทางเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืน

วังเวหาด

ตลาดนอกเมือง

"สอบเข้าสำนัก สอบเข้าสำนัก ผู้ใดสนใจสอบเข้าสำนักเชิญทางนี้" ทหารของซัวเรซหาดป่าวประกาศไปทั่วตลาด

"อาจารย์ เรามาถึงเมืองของเผ่าเซียนแล้ว" เชาเหยียนกระซิบบอกอาจารย์ "อืม คอยจับตาดูคนแถวนี้ไว้" อาจารย์สงสัยว่าทำไมเมืองนี้ผู้คนแน่นหนาผิดปกติจนน่าตกใจ

"ข้า! ข้าสนใจสอบเข้าสำนัก" ชายวัย19ปี ตะโกนบอกเหล่าทหารก่อนจะวิ่งมาชนเชาเหยียนจนล้ม "โอ๊ย" เชาเหยียนอุทานออกมา ชายคนนั้นจึงพยุงเชาเหยียนลุกขึ้นก่อนจะกล่าวคำขอโทษ

"เจ้าเจ็บตรงไหนมั้ย" เชาเหยียนไม่ได้คิดแค้นอะไร เลยถามชายคนนั้นกลับ "ทำไมเจ้าดูรีบร้อนเช่นนี้"

"วังเวหาดเปิดให้เข้าสอบคัดเลือก ผู้ใดได้คัดเลือกเข้าสำนักจิน จะมีโอกาสได้ฝึกฝนวรยุทธ์ แต่ต้องมีวิชาการต่อสู้นะ ถึงจะสอบผ่านได้ ข้าพอมีวิชาอยู่บ้าง เลยอยากลองไปสอบดู เจ้าสนใจมั้ย"

เชาเหยียนส่ายหน้าปฏิเสธไป "ทำไมเจ้าไม่ลองไปสอบดูล่ะ ข้าได้ยินมาว่าพวกเทพเซียนอยากได้คนที่มีวรยุทธไปรับมือกับราชามังกรข้าว่าบางทีเราอาจจะได้เข้าใกล้ที่ซ่อนผนึกได้เร็วขึ้นก่อนที่พวกมันจะกำจัดเจียวหลง"

"ได้ อาจารย์ข้าจะไปสอบ" เชาเหยียนตอบรับก่อนจะเดินไปหน้าประตูเมือง ที่มีทหารของวังเฝ้าอยู่ วังใหญ่โตสดุดตาทำให้เชาเหยียนเหม่อมองไปสักพัก

"เห้ย! นังหนูมานี่ ข้าจะตรวจสอบสัมภาระของเจ้า" เชาเหนียนลังเลเพราะในกระเป๋ามีไข่มุกมังกรอยู่ "อาจารย์ ข้าควรทำไงดี"

"เชาเหยียน ทหารเฝ้าประตูเมืองแน่นหนามาก แถมยังมีการตรวจสอบสัมภาระก่อนเข้าเมือง ข้าว่าพวกเซียนคงรู้การเคลื่อนไหวของเราแล้ว"

"หลบหน่อย" มีเสียงตะโกนออกมาจากข้างในประตูเมืองพร้อมกับม้าที่วิ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว

"หลบหน่อยๆ ม้าของข้าหลุดการควบคุม ทุกคนหลบหน่อยๆ" ทหารที่กำลังจะตรวจสอบสัมภาระของเชาเหยียน ก็ต้องชะงักและเดินออกไปดู ทหารบางส่วนก็ตื่นตะหนกพร้อมกับชาวบ้านที่ต่างพากันวิ่งหนีอย่างวุ่ยวาย เชาเหยียนได้จังหวะรีบคว้ากระเป๋าสัมภาระของตัวเองวิ่งหนีเข้าเมืองไป